Υπάρχουν πάρα πολλοί σήμερα, σε σχέση με παλαιότερες εποχές, που δεν αποφασίζουν να μεγαλώσουν κι ας έχουν πατήσει τα τριάντα ή περπατούν στα σαράντα ή ασθμαίνοντας και με βήματα δειλά ίσα που αγγίζουν το έδαφος των πενήντα και βάλε! Άλλο είναι φυσικά να μένεις στην ψυχή για πάντα παιδί, διότι σε κρατά σε εγρήγορση, σου δίνει την δυνατότητα να διατηρείς το κέφι για ζωή και να προσφέρεις στην κοινωνία φρεσκάδα ιδεών και δράσεων και άλλο είναι να μην αποφασίζεις με όποιο κόστος να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις, στα δικά σου γερά πόδια - όχι τα πήλινα - ν' αναλάβεις την ευθύνη των επιλογών και των πράξεων σου. Οι γονείς δεν θα είναι για πάντα δίπλα σου, δεν θα είναι εκεί, για να τσοντάρουν με "χαρτζιλίκι", δεν θα είναι εκεί για να προσφέρουν στέγη όταν τα βρίσκεις σκούρα, δεν θα είναι εκεί, για να πας να τους κλαφτείς.
Όταν δεν θα είναι πια εκεί κοντά σου, τι θα κάνεις;
Θα μεγαλώσεις απότομα μέσα από μια ανώμαλη προσγείωση και με πολλά τραύματα;
Θα παρασύρεις κι άλλους που ζουν μαζί σου, προκαλώντας τους ίσως χειρότερα τραύματα, μια και δεν ήταν δική τους επιλογή αυτού του είδους η προσγείωση;
Θα πιαστείς από τον πρώτο διαθέσιμο που θα βρίσκεται κοντά σου και θα συνεχίσεις να τον έχεις ως νέο δεκανίκι;
Είσαι μέλος μιας κοινωνίας, οπότε έχεις σκεφτεί πώς την επηρεάζει αυτή σου η στάση ζωής;
Θα μου πεις ως πρόχειρη δικαιολογία ότι δεν σου το έμαθε κανείς. Δεν σου έδειξε τον τρόπο να μεγαλώσεις, όμως είσαι πια μεγάλος... Τι έκανες εσύ;
Τελικά, έχει δίκιο ο Φάμελλος σε όσα λέει, στολίζοντάς τα με απαλή μουσική;
Τα μεγάλα παιδιά-Μανώλης Φάμελλος
Τα μεγάλα παιδιά
Δε χωράνε στα ρούχα τους
Το πολύ δε τους φτάνει
Και κανείς δε τους κάνει
Τα μεγάλα παιδιά
Που ακόμα όταν σκούρα τα βρουν
Στης μαμάς τους τα πόδια γυρνούν
Τα μεγάλα παιδιά
Μέσα στ' άνετα σπίτια τους
Να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες
Να κοιμούνται ως αργά,
Το απόγευμα της Κυριακής.
Είναι ακόμα παιδιά., τι θαρρείς ...
Στα τριάντα και κάτι
Στα σαράντα που φτάνουνε
Στο διπλό τους κρεβάτι
Μοναχοί το κενό να κοιτάζουν
Να ξυπνούν μ' ένα φόβο
Τον κόσμο πως χάνουνε
Πως η καρδιά τους θα σπάσει
Όμως όχι δεν κλαίνε τώρα πια
Δε χωράνε στα ρούχα τους
Το πολύ δε τους φτάνει
Και κανείς δε τους κάνει
Τα μεγάλα παιδιά
Που ακόμα όταν σκούρα τα βρουν
Στης μαμάς τους τα πόδια γυρνούν
Τα μεγάλα παιδιά
Μέσα στ' άνετα σπίτια τους
Να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες
Να κοιμούνται ως αργά,
Το απόγευμα της Κυριακής.
Είναι ακόμα παιδιά., τι θαρρείς ...
Στα τριάντα και κάτι
Στα σαράντα που φτάνουνε
Στο διπλό τους κρεβάτι
Μοναχοί το κενό να κοιτάζουν
Να ξυπνούν μ' ένα φόβο
Τον κόσμο πως χάνουνε
Πως η καρδιά τους θα σπάσει
Όμως όχι δεν κλαίνε τώρα πια
Τα μεγάλα παιδιά
Οι αιώνιες παρέες
Οι μοιραίοι έρωτες τους
Οι σκισμένες καρδιές τους
Και ο φόβος πως πια
ν' αγαπήσουν ξανά δε μπορούν
μα με πείσμα αυτά προσπαθούν
Τα μεγάλα παιδιά να περνάνε κοιτάζουν
πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά τους
τα μεγάλα όνειρα τους
όσα χάθηκαν κι όσα βγήκαν αληθινά
τώρα μοιάζουν χαμένα κι αυτά
Κάποτε είχαν πιστέψει
πως θα φανούν πιο δυνατοί
στα βιβλία μια λέξη
είχαν βρει, που τον κόσμο εξηγούσε
όμως πάλι όλα μείνανε
σκοτεινά και ανεξήγητα
κι όλοι οι δρόμοι που πήραν
δεν έβγαζαν πουθενά
Τα μεγάλα παιδιά
που δεν ξέρουν τι θέλουν
που δεν θέλουν να ξέρουν
τι τους φταίει κι υποφέρουν
που δεν ξέρουν τι θέλουν
που δεν θέλουν να ξέρουν
τι τους φταίει κι υποφέρουν
τα μεγάλα παιδιά
προσπάθησε να συγχωρείς ...
είναι ακόμα παιδιά, τι θαρρείς ...
@ Στην επόμενη ανάρτηση ίσως μια κάποια λύση από έναν μεγάλο συγγραφέα και ποιητή.
Ο απαγαλακτισμός είναι σοφή κι αναγκαία διαδικασία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά έλα να το εφαρμόσεις εν μέσω κρίσης..
Κι εγώ απογαλακτισμένη ήμουν...
Στην αγκαλιά της μάνας με γύρισαν πάλι!
:)))
Φιλάκια πολλά ♥
Εδώ υπάρχει ανωτέρα βία, Αριστόπουλο!
ΔιαγραφήΚι αυτό μέχρι να ξανασταθείς στα πόδια σου. Κάτι που θα μπορούσε να κάνει κι ένας φίλος για σένα! Δεν θα αποξενωθούμε και ως άνθρωποι εντελώς. Όταν υπάρχει ανάγκη συμπαραστεκόμαστε στους άλλους στις δύσκολες στιγμές έμπρακτα!!!
Φιλιά, μικρό ημιαπογαλακτισμένο... :)))
Ξέρεις πολύ καλά την άποψη μου για τα μεγάλα "παιδιά". Είναι η καλύτερη καραμέλα, για να μείνει κάποιος στην ανευθυνότητα του... Ο καθένας μας έχει συναναστραφεί στη ζωή του μεγάλα "παιδιά", πάντα αποδεικνύεται πως είναι ευθυνόφοβοι... Στα πολύ μεγάλα μου κέφια, θα τους έλεγα και...χέστηδες! Αχαχα! Φιλιά πολλά :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠες τα όπως τους πρέπει!!!! -;)
ΔιαγραφήΑκάκιε, την πιπίλα μην ξεχάσεις...!!!!
Φιλιάαα!!!
Όταν δε θα είναι εκεί οι γονείς απλά θα κολλήσεις σαν τσιμπούρι στο/απαιδί/ιά σου και θα θυμώνεις όταν εκείνα θα εργάζονται για τη δική τους ζωή και οικογένεια και δεν θα είναι σε θέση να σου τα παρέχουν όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣα να είσαι μέσα στο μυαλό μου χτύπησες φλέβα και σκιαγράφησες αυτό ακριβώς που βιώνω τώρα με τη μητέρα μου. Η μητέρα μου δεν έφυγε ποτέ από το πατρικό της σπίτι και πάντα είχε την απαίτηση να οργανώσω τη δική μου ζωή σύμφωνα με τις δικές της ανάγκες. Τώρα που μιλάμε είμαστε μαλωμένες γιατί τόλμησα άκουσον άκουσον να ζητήσω τη βοήθειά της σε κάτι, ενώ εκείνη είναι αναγκασμένη (ανήκουστο!) να εργάζεται στα 54 της.... (ουφ τα πα και ξαλάφρωσα!)
Κι έχω κι από πάνω και το συγγενολόι να μου λεει τι θα κάνω και πώς θα ζήσω με τον σύζυγό μου γιατί είμαι υποχρεωμένη να αναλάβω τη διαβίωση της μητέρας μου που δεν θέλει να μπαίνει σε έξοδα για να συντηρήσει τον εαυτό της.
Δεν τον γλιτώνω τον ψυχίατρο...
Στα 54;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
ΔιαγραφήΑπογαλακτισμός της μάνας τώρα!!!!
Τον άνθρωπό σου και μακριά και αγαπημένοι!!!!
Σκληρό για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά απαραίτητο για την ψυχική υγεία του παιδιού - ενήλικα πια!
Ζεις για σένα και όταν δεν θα μπορεί πραγματικά να ζήσει ο γονιός κι έχει την απόλυτη ανάγκη σου, τότε και προσφέρεις την βοήθειά σου. Αν δεν σου δίνει την δική της, ζήτα την από όπου αλλού εμπιστεύεσαι. Μην της κάνεις το χατίρι.Δεν έχει ανάγκη και μην έχεις ενοχές για τίποτα...
Προσωπική μου πρόταση.
Είναι τιμή μου που ήρθες να μιλήσεις εδώ κι ελπίζω σε κάτι να φάνηκα χρήσιμη.
Σ' ευχαριστώ, Χριστίνα μου και καλή δύναμη κορίτσι μου!
:) Δεν ξέρω σε πόσους φίλους και καλούς συγγενείς έχω μιλήσει γι αυτό το πρόβλημα αυτές τις μέρες που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερο. Κάθε ανθρώπινη άποψη μου είναι εξαιρετικά χρήσιμη γιατί το γίνεις σκληρός με κάποιον φίλο ή γνωστό είναι εύκολο αλλά με το γονιό σου έχεις να παλέψεις με ενδοιασμούς και ενοχές.Πάρα πολύ ψυχοφθόρο . Να σαι καλά Γλαύκη μου, αυτό είναι το σωστό όσο είναι ακμαία να την αφήνω να ψηθεί και να ωριμάσει.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Γλαύκη μου... είμαι 50+ ....δικαιούμαι να έχω τις ....παιδικές μου παλινδρομήσεις ; χαχαχαχαχαχαχα καλό βράδυ να έχεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχαχαχα!!!!
ΔιαγραφήΠραγματικά μου έφτιαξες τη διάθεση!!!
Όλοι έχουμε παλινδρομήσεις, Γιάννη μου!!!!
Το θέμα είναι να μην το έχουμε ως στάση ζωής...
Καλό σου βράδυ!
Η επιμονη των γονιων να κρατουν τα παιδια στο σπιτι (μια σχεση καθαρα εγωιστικη) ακομη και σε μεγαλη ηλικια δυστυχως είναι καταστροφική (και για του δυο) ασχετα αν δεν το κατανουν. Αυτή η σχεση εξαρτησης (παιδιου-γονεα) και ο υπερ-προστατευτικος ρολος της οικογενειας (και δη ελληνικης) επιδρα αρνητικα στην κατοπινη δημιουργική εξελιξη του παιδιου. Τα ευνουχίζει, φτιαχνει παιδια, αβουλα, γεματα φοβιες, με ανωριμη συναισθηματικη συμπεριφορα. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο χρησης, αλλα οσο πιο γρηγορα αποκοπει ο ομφαλιος λωρος με τους γονεις, τοσο πιο ψυχικα υγιη θα είναι και η ανάπτυξη του παιδιου.
ΑπάντησηΔιαγραφήυγ.
σβησε τα αποπανω σκουπιδακια που αφησα
Μιλάς εξαιρετικά για το συγκεκριμένο θέμα, όμως ειδικά στην ελληνική πραγματικότητα είναι κάτι σχεδόν αδιανόητο.
ΔιαγραφήΑν και σε άλλες χώρες που επιτρέπουν τον απογαλακτισμό από νωρίς, στην πορεία περνούν στην αδιαφορία. Θέλει ένα μέτρο όλο αυτό. Απογαλακτισμός από τη μία και διατήρηση της οικογένειας είναι μια καλή ισορροπία για την ψυχική υγεία και την εξέλιξη όλων!
Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει κάτι κακό με τα μεγάλα "παιδιά", διότι για να είσαι παιδί απαιτήται και αγαθή ψυχή. Το πρόβλημα έγκυται στον εσφαλμένο εγωισμό που ίσως έχουν και πιθανόν στην αστική τάξη που ανήκουν. Οι αιτίες είναι πολλές. Κατά πρώτον ο εγωισμός των γονιών και της κοινωνίας. Κατά δεύτερον φταίνε και οι υπόλοιποι ενήληκες που ζούν μαζί τους και των οποίων σίγουρα είναι επιλογή να ζούν με μεγάλα (εγωιστικά) "παιδιά". Ίσως γιατί αρέσει και σε αυτούς να ζούν μαζύ τους....Μέσα στ' άνετα σπίτια τους.Να χαζεύουν ταινίες και να τρώνε αηδίες [1].
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξεχνάμε ότι σε ένα κόκκινο δάνειο (επίκαιρο) δεν φταίει μόνο ο δανειζόμενος αλλά και ο πιστωτής. Όλα τα άλλα είναι απλώς υποκρισία, λουθιρανικής ηθικής στην οποία κρύβεται ένα εξίσου μεγάλο ΕΓΩ.
[1] Ο Μανώλης Φάμελλος ορίζει ακριβώς ποιοί γίνονται μεγάλα "παιδιά".
ΙΩΝ
Στην σύγχρονη εποχή το ΕΓΩ είναι έτσι κι αλλιώς υπερτονισμένο. Έτσι μας μεγάλωσαν! Το γιατί επιλέγουν κάποιοι να ζουν με τα μεγάλα "παιδιά" έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες, οπότε δεν μπορούμε να βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα για την αποφασή τους αυτή. Τα συναισθήματα είναι ένας πολύ βασικός παράγοντας, όπως επίσης κανείς δεν χαρακτήρισε τα μεγάλα "παιδιά" άχρηστα ή ανίκανα. Απλά δημιουργούν με την στάση τους πολλά προβλήματα σε όσους συμβιώνουν μαζί τους χωρίς μάλιστα να το αντιλαμβάνονται πάντα. Ακόμα περισσότερο στα δικά τους παιδιά, που δεν έχουν επιλέξει την κοινή ζωή, αλλά τους επιβλήθηκε με τη γέννησή τους!
ΔιαγραφήΔεν μπορούμε να μιλάμε για υποκρισία λοιπόν!
Όπως δεν συμμερίζομαι την άποψη της αστικής τάξης, διότι έχουμε δει μεγάλα "παιδιά" σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα! Έχει να κάνει καθαρά με τον τρόπο διαπαιδαγώγησής τους μέσα στην οικογένεια!
Μην ξεχνάς ότι το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας είναι στην κατηγορία των μεγάλων "παιδιών", μια και είναι χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας μας ως έθνος. Το αποδεικνύει η ίδια η ιστορία μας κι εξακολουθούμε να γράφουμε ιστορία με τον ίδιο τρόπο...
Καλώς ήρθες!
Ποιος οριζει το πως μεγαλωνουν ιδανικα τα παιδια, απο ψιχολογικη αποψη βεβαια; Μηπως εχουν γινει ολοι ειδικοι σε αυτο το θεμα ; Κανονες ,ουσιαστικα δεν υπαρχουν,ουτε σχολεια η σεμιναρια για τον τελειο γονιο .Ο μονος (υποκειμενικος και αυτος) «κανονας» ειναι η κληρονομια της παδικης ηλικιας του καθενος και, ισως ,το ενστικτο του.Αυτο ομως δεν εξασφαλιζει το «τελειο παιδι» και, κατα την ταπεινη μου αποψη, δε θα επρεπε να το επιδιωκουμε αυτο.Το μονο που θα επρεπε να προσπαθησουμε ειναι να τα κανουμε αγαπανε τον εαυτο τους και τους συνανθρωπους τους,να σεβαστουν τους γονεις τους,την ιστορια και τις παραδοσεις του τοπου τους και να μην πεσουν στην παγιδα της υπεροψηας κι’ας εχουν τα προσοντα ,διοτι ετσι θα μπορεσουν να συμβιωσουν αρμονικα σε μια κοινωνια που θα την αγαπανε και θα τους αγαπα.Με αυτον τον τροπο θα μπορεσουν να προσφερουν σε αυτη και να την διορθωσουν, διοτι θα ειναι αποδεκτοι (και κακα τα ψεματα ολοι θελουν να ειναι αποδεκτοι ,διοτι « η τρελος η θεος» πρεπει να εισαι για να ζεισεις εκτος κοινωνιας). Ο σημαντικοτερος παραγοντας για το επιτευγμα ολων αυτων ομως, ειναι η συμπνοια αποψεων των γονεων και η αλληλοστηριξη τους στο μεγαλωμα των «τελειων»κατα τ’αλλα παιδιων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι, πιστευω(και ελπιζω) «τα μεγαλα παιδια»(τα εγωιστικα) θα λιγοστεψουν, αν και νομιζω πως ολοι γοητευομαστε κατα βαθος απο αυτα.Το μυστικο ειναι να μπορεσουν οι «τελειοι» να χρησιμοποιησουν το «εγω» αυτων των «μεγαλων παιδιων» προς οφελος της κοινωνιας διοτι, συνηθως,αυτα τα «μ. π.»ειναι χαρισματικα........Μας αρεσει να ζουμε κοντα τους, αλλα οταν ξεφευγουν πρεπει τους υπομεινουμε. Αν δεν το αντεχουμε καλο θα ειναι να τους θαυμαζουμε απο αποσταση... ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΣΦΑΛΕΣ.
υγ.
Ολοι ειναι απαραιτητοι σε μια κοινωνια. Το ταιρι μας ομως,δεν μας το επιβαλει κανεις πια, στη σημερον ημερα (ευτυχως).Αρα, ειμαστε υπευθηνοι για την επιλογη μας.
Με αγαπη ΥΠΑΤΙΑ.
Υπατία, θα μου την πέφτετε ένας-ένας και με σειρά προτεραιότητας...!!! Μην στριμώχνεστε...
ΔιαγραφήΣτο θέμα μας τώρα. Κανένας δεν είναι τέλειος και "αναμάρτητος" όποιος το πει θα πέσει το ταβάνι να τον πλακώσει. Πώς, λοιπόν, θέλουμε να έχουμε τα τέλεια παιδιά. Στα υπόλοιπα που λες για τα παιδιά συμφωνώ, αλλά την σύμπνοια δεν είναι εύκολο να την έχεις πάντα στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Προσπάθειες επιβάλλεται να γίνονται εκατέρωθεν κι όχι από την μία πλευρά.
Όσο για τα "μεγάλα" παιδιά δεν είναι πάντα όλα χαρισματικά όπως ούτε και άχρηστα ή ανίκανα. Δεν ξέρω πώς συνδυάζεις την ύπαρξη τους με την χαρισματικότητα...
Δεν ξέρω σε ποιους τέλειους αναφέρεσαι... αλλά κανείς δεν πρέπει να πάρει από το χεράκι τα "μεγάλα" παιδιά, γιατί θα τους επιτρέψει έτσι να συνεχίσουν να είναι "παιδιά". Δεν τους αγαπά τότε, αφού θα κοιτά να ικανοποιεί γρήγορα και άμεσα τις δικές του εγωιστικές ανάγκες της φροντίδας και της προσφοράς, με αποτέλεσμα να συμβάλλει όλο και περισσότερο στην μαλθακότητα αυτών των "παιδιών". Όποιος επιθυμεί να παραμένει "μεγάλο" παιδί, χαρισματικό ή μη, προκαλώντας κακό στους γύρω του, ας πάει στη μαμά του! Αυτά που λέω ισχύουν για τα ζευγάρια και προφανώς εκεί αναφέρθηκες κι εσύ.
Υπάρχει όμως και η περίπτωση, όπου αυτά τα "μεγάλα" παιδιά κολλάνε σαν τσιμπούρι στους γονείς τους και γνωρίζω περιπτώσεις που τους "πίνουν" κυριολεκτικά το αίμα και οι γονείς υπομένουν τα πάντα, γιατί έτσι τα έμαθαν. Είναι δική τους ευθύνη που δεν αντέδρασαν έγκαιρα.
Το χειρότερο απ' όλα είναι όταν τα παιδιά αυτών των "μεγάλων" παιδιών αναγκάζονται να ζουν μαζί τους και να υποφέρουν κυριολεκτικά μέχρι να ενηλικιωθούν και να φύγουν από το σπίτι - αν μπορέσουν. λέω αν μπορέσουν, γιατί τέοιου είδους γονείς "κρέμονται" κυριολεκτικά από τα παιδιά τους.
υ.γ.
Η ανάρτηση δεν είχε σχέση με τις επιλογές των συντρόφων, αλλά με την ύπαρξη πολλών ενηλίκων που δεν εννοούν να μεγαλώσουν όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν αναλαμβάνουν ευθύνες, δεν μπορούν να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις και να προχωρήσουν στην ζωή χωρίς δεκανίκια, δηλαδή όπως επιβάλλεται και θα θέλαμε να κάνει ένα υγιές παιδί όταν γίνει ενήλικας. Η Ελλάδα υποφέρει από αυτό το φαινόμενο δυστυχώς!
Σε φιλώ κι ευχαριστώ!