Πυρ, γυνή και θάλασσα...;

Μια θάλασσα πλατιά, μαγική, πλανεύτρα είναι η γυναίκα. Όπως είπε ο Μπέρναρντ Σο «Η γυναίκα μοιάζει με τη θάλασσα. Σε παρασέρνει με τα θέλγητρά της, για να σε βάλει σε φουρτούνες». Είναι πράγματι έτσι; Και αν ναι, σε ποιο βαθμό;

«Αχ, αυτές οι γυναίκες!» μονολογούν συχνά οι άντρες άλλοτε με αγανάκτηση άλλοτε με συγκατάβαση και κάποτε με απελπισία. Ποια από όλες εμάς – «…το δεύτερο σφάλμα του Θεού» κατά τον Νίτσε – δεν το έχει ακούσει έστω και μια φορά αυτό και κάμποσα άλλα; Μια τέτοια φράση που ειπώθηκε σε μια φιλική συντροφιά πρόσφατα μ’ έβαλε στον πειρασμό να γράψω λίγα λόγια γι’ αυτό το … παράξενο είδος! Αποφάσισα να το κάνω μ’ έναν πιο ιδιαίτερο τρόπο, αφήνοντας να μας καταθέσουν ό,τι έχουν πει για τη γυναίκα κάποια φωτεινά ανδρικά μυαλά! Και στη συνέχεια με… τον «θηλυκό» μου νου θα τους σχολιάσω.

Ξεκινώ με όσα στραβά κι ανάποδα έχουν διακρίνει ή ήθελαν να πιστεύουν, γιατί μπορεί και να τους βόλευε!

«Πώς να είναι μία γυναίκα ευτυχισμένη, όταν ο άντρας επιμένει να της φέρεται σαν να ήταν ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος;»

                                                                                                                                             Όσκαρ Ουάιλντ

Πώς ορίζετε, κύριε Όσκαρ μας, το φυσιολογικό; Με τα μέτρα τα δικά σας, τα ανδρικά, η γυναικεία ψυχοσύνθεση είναι πολύπλοκη και άπιαστη. Για εσάς το ένα κι ένα κάνουν δύο, ενώ για εκείνη αθροίζονται σε κάτι παραπάνω… Ο συναισθηματικός της κόσμος πλούσιος, το ένστικτο και η διαίσθηση ισχυρά, η δοτικότητά της ασύγκριτη, το πάθος της χειμαρρώδες, τα λόγια της χάδι τρυφερό αλλά κι αδίστακτη σφαλιάρα!

«Δεν υπάρχει ούτε φρούριο, ούτε χρήματα, ούτε και τίποτε άλλο που να φυλάγεται τόσο δύσκολα όσο η γυναίκα.»

                                                                                      Ευριπίδης

Σοφέ μας κ. Ευριπίδη, γιατί άραγε φυλάγεται τόσο δύσκολα; Μα φυσικά δεν θ’ ανησυχούσε κανείς για την φύλαξή της, αν δεν ήταν τόσο πολύτιμη… Ακόμα ένα ερώτημα, φίλτατέ μας, που γνωρίζω πολύ καλά πως δεν θα μας το απαντήσετε. Μήπως αποτελεί μέρος της ιδιοκτησίας σας, όπως η οικία σας, τα κτήματά σας, τα ενδύματα και όλα τα χρυσαφικά σας; Πόσα εγκλήματα και βιαιοπραγίες έχουν διαπραχθεί, προκειμένου να έχετε εσείς και οι όμοιοί σας τον έλεγχο επάνω της;

«Οι γυναίκες μόνο όταν φθάσουν στο φθινόπωρο της ζωής τους γνωρίζουν πώς να κάνουν τους άντρες ευτυχισμένους.»

Ονορέ Ντε Μπαλζάκ

Φυσικό δεν είναι αυτό, μεσιέ Ονορέ; Μήπως θα έπρεπε από κούνιας να το γνωρίζουν, με την πάνα ακόμα αγκαλιά; Όπως είπε και η μεταγενέστερή σας, Simone De Beauvoir (πού να την ξέρετε), «Γυναίκα δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι γυναίκα.». Αλήθεια, μεσιέ μας, οι άντρες μαζί με την κουδουνίστρα και την πιπίλα συντροφιά μπορούν να κάνουν τη γυναίκα ευτυχισμένη (Βρε, μήπως μου διαφεύγει κάτι επί του θέματος); Α, βέβαια, εκτός κι αν είναι μάνα…

«Οι γυναίκες δεν ακούνε ποτέ όταν μιλάνε, παρά μόνο όταν απ’ τη συζήτηση έχουν προσωπικό ενδιαφέρον».

Αλέξανδρος Δουμάς

Α, κ. Αλέξανδρέ μας, εδώ θα τα χαλάσουμε! Οι γυναίκες δεν είναι ότι δεν ακούνε, επειδή δεν έχουν προσωπικό ενδιαφέρον, αλλά, να, έχουν τόσα να πουν και δεν προφταίνουν να τ’ ακούσουν και… όλα! Δεν μας είπατε όμως, εσείς οι άντρες, γιατί συχνά δεν μας απαντάτε, όταν σας ρωτάμε; Καλέ, μάλλον δεν θα έχει προσωπικό ενδιαφέρον η ερώτηση για εσάς…

«Οι γυναίκες μπορούν να συγχωρήσουν έναν άντρα που εκμεταλλεύτηκε μια ευκαιρία, ποτέ όμως κάποιον που την έχασε».

Σαρλ Μορίς Ντε Ταλεϊράν

Αφήνουμε τις ευκαιρίες να χαθούν κ. Σαρλ μας; Δεν τις αφήνουμε! Άδικο έχουν οι γυναίκες;

«Το μεγαλύτερο μαρτύριο για τη γυναίκα είναι να κρατήσει μυστικό».

Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Α, όλα κι όλα, σεβαστέ μας κ. Σαίξπηρ. Σας αγαπάμε, σας εκτιμάμε, όμως εμείς μυστικά δεν κρατάμε! Για ποιες μας περάσατε…; Μην είστε τόσο σίγουρος ότι είναι το μεγαλύτερο μαρτύριό της αυτό. Μακάρι να ήταν! Είστε όμως τόσο αθώος, οπότε σας συγχωρούνται όλα!

«Η γυναίκα από το πρώτο της χαμόγελο σαν νήπιο, ως τότε που βγάζει τις πρώτες άσπρες της τρίχες, πλάστηκε αλίμονο για τον έρωτα».

Βίκτωρ Ουγκώ

Αλίμονο, κ. Ουγκώ μας! Αλίμονο!

«Ο πραγματικός άντρας χρειάζεται δύο πράγματα: κίνδυνο και παιχνίδι. Γι’ αυτό τον λόγο χρειάζεται τη γυναίκα, σαν το πιο επικίνδυνο παιχνίδι».

Φρειδερίκο Νίτσε

Ας προσέχατε, κ. Νίτσε μας! Δική σας η επιθυμία και η επιλογή! Και για να μην σας αδικώ, ευτυχώς που υπάρχουν πραγματικοί άνδρες!

«Στο σπίτι μου είμαι το αφεντικό, η γυναίκα μου απλά είναι αυτή που παίρνει τις αποφάσεις!»

Γούντυ Άλλεν

Πες τα, καλέ μου άνθρωπε! Αυτά είναι!

Μετά το παραπάνω "Eurogroup", που μόλις έλαβε τέλος, θα έλεγα, κυρίες μου, πως σ’ ένα πράγμα έχουν σχεδόν δίκιο οι άντρες, ότι για όλα (πολλά) φταίμε εμείς οι γυναίκες!

Εμείς επιτρέπουμε να μας χρησιμοποιούν ως γλάστρες, ως μαϊντανούς, ως αντικείμενα προς πώληση και όλα για τη ρημάδα τη ματαιοδοξία και την φιλαρέσκεια που μας κυβερνά και ορίζει αποφάσεις, στάσεις και δράσεις. Για τα υπόλοιπα φταίνε εκείνοι που εξαρτούν την αυταξία τους μέσα από τον έλεγχο και την χειραγώγηση άλλων πλασμάτων!

Αυτό βέβαια δεν δίνει άλλοθι σε όσες καβαλάνε το καλάμι, εεεε…, το άλογο σαν την Ζαν ντ’ Αρκ και όποιον πάρει ο χάρος. Δεν χρειάζεται να μας φοβούνται ή να υποχωρούν στην θέα μας. Εμείς με θηλυκότητα κι εκείνοι με ανδρισμό. Έτσι, πλάι-πλάι!

@ Δίνω πάσα σε όποιον θα ήθελε να ορίσει την θηλυκότητα και τον ανδρισμό!