Πού να λέμε "ευχαριστώ" τώρα...!

"Ευχαριστώ". Τι είναι και πάλι ετούτο;

Για μερικούς ανθρώπους είναι άγνωστη λέξη, μην πούμε και αντιπαθητική. Η απουσία της είναι ίσως το κυριότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα των αχάριστων ανθρώπων. Εκείνων που ταλαιπωρούν πολύ κόσμο με τις συμπεριφορές τους και τη στάση τους.

Τους θυμήθηκα και πάλι μέσα από πρόσφατη συζήτηση με μία φίλη που μου μοιράστηκε δική της εμπειρία των τελευταίων ημερών. Όλοι έχουμε λίγο πολύ βιώσει την αχαριστία μέσα από διαφορετικές καταστάσεις της καθημερινής μας συναναστροφής με τους άλλους. Όταν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά δίνει κανείς τόπο στην οργή, όμως μετατρέπεται σε δυσλειτουργική επαφή στην περίπτωση στενότερων σχέσεων.

Μια παροιμία λέει πολύ σοφά: "Αχόρταγο κι αχάριστο, ποτέ μη βοηθάς"!

Προσφέρεις ένα δώρο που έψαξες και επέλεξες ή ένα έδεσμα που ετοίμασες με χαρά και λαμβάνεις δυσαρέσκεια και "στραβομουτσούνιασμα" - καμιά φορά κι επίκριση, γιατί δεν ήταν αυτό που φανταζόταν ως προς το είδος ή την αξία του. Κατά το γνωστό του λαού: "του χάριζαν έναν γάιδαρο και τον κοίταγε στα δόντια". Παραμερίζεις επανειλημμένα οποιαδήποτε δική σου υποχρέωση ή ασχολία για να σταθείς και να συντρέξεις όποτε έχει ανάγκη και λαμβάνεις αδιαφορία ή και δυσαρέσκεια ακόμη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν καταφέρνεις να καλύψεις το κενό της ψυχής του...!

Πού να βοηθήσεις και τι να προσφέρεις, όταν το μόνο που σκέφτεται ένα αχάριστο άτομο είναι τον εαυτό του και τίποτε άλλο; Πάντα παραπονιέται για όλα - σπίτι, δουλειά, τη ζωή του. Στέκεται σε καθετί άσχημο και το καλό έχει πάει περίπατο. Θεωρεί τον εαυτό του άτυχο και ότι τίποτε δεν του πάει καλά. Νιώθει ανικανοποίητο και μονίμως ότι κάτι λείπει. Πάντοτε την ευθύνη την έχουν άλλοι για ό,τι ζαβό συμβεί. Τα αρνητικά συναισθήματα κάνουν "πάρτι" μέσα του και με δαύτα "ποτίζει" και όσους είναι γύρω του. Εννοείται ότι όλο αυτό επηρεάζει και τη σωματική του υγεία. Και καλά, αν πρόκειται για το ίδιο "με γεια του με χαρά του", οι υπόλοιποι τι φταίνε;

Αυτό το "ευχαριστώ" είναι, λοιπόν, δεδομένο και για το λάθος όχι μόνο δεν είναι υφίσταται ως κίνηση το "συγγνώμη", αλλά τα συγκεκριμένα άτομα μπορεί να θυμώσουν κιόλας μη παραδεχόμενα ότι έχουν σφάλει. Δεν αντιλαμβάνονται καν ότι είναι αγενείς και αγνώμονες. Δε νοιάζονται για τα συναισθήματα των άλλων. Όσο τους προσφέρεις τόσα περισσότερα απαιτούν και δεν ξέρουν να σταματούν. Θα το κάνουν μόνο όταν τους πεις ένα ωραιότατο και χορταστικότατο "όχι" κι έπειτα ένα απελευθερωτικό για σένα "άντε γεια κι αέρα στα πανιά"!

Εννοείται ότι θα φύγουν, αναζητώντας τον επόμενο που θα μπει στον δικό τους ρυθμό... Κάτι που ίσως γίνει και πιο άμεσα - πριν τη δική σου απομάκρυνση - μόλις έρθουν αντιμέτωποι με την άρνησή σου.

Όπως είπε και ο Ντοστογιέφσκι: "Νομίζω ότι ο καλύτερος ορισμός για τον άνθρωπο είναι το "αγνώμον δίποδο"! Εσύ, για ποιο λόγο να έχεις οποιαδήποτε σχέση μαζί του; Είτε ως αγνώμον ον είτε ως συμπορευτής του;

Μόνη εξαίρεση αποτελούν οι πολύ στενές επαφές, όπου αξίζει ο ειλικρινής διάλογος πριν από την οριστική διατήρηση αποστάσεων... 

 

 
@ Το μουσικό κομμάτι μη σχετικό με το θέμα, όμως μου άρεσε ιδιαίτερα...