" Κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. " -
" Πόλεμος πατήρ πάντων " -
" ...τα εναντιόδρομα έχουν ενιαία φορά - από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία " -
Ηράκλειτος
Μια λίγο παλαιότερη απόπειρα ποιητικής δημιουργίας. Ανασύρθηκε από το "μπαουλάκι δημιουργικών προσπαθειών", διότι το κοινωνικό σιχτίρι θα καθυστερήσει λόγω σκόρπιου μυαλού και περιορισμένου χρόνου! Τριήμερο έρχεται, οπότε ας είναι πιο χαλαρές οι στιγμές και οι αναγνώσεις...
Ένα μίνι αφιέρωμα στις σχέσεις των ζευγαριών που ταλαιπωρούνται από την φθορά του ανελέητου χρόνου.
Είχα υποσχεθεί από την προηγούμενη ανάρτηση έναν γύρο σιχτιριού για την κοινωνία μας. Προς το παρόν αναβάλλεται, μια και ακολουθώ ό,τι μου υποδεικνύει η καρδιά μου και η διάθεσή μου. Σε επόμενη προσπάθεια θα παραθέσω τις σκέψεις μου πάνω σε όσα με οργίζουν γύρω μου και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα περιλαμβάνει η παρούσα ανάρτηση!
Σήμερα αφιερωμένη η ανάρτηση σε δύο μεγάλες μορφές που είχαν ως κοινή τους συνισταμένη πρώτα απ' όλα την υψηλή δημιουργία και έπειτα την αγάπη και την έννοια τους για την Ελλάδα.
Μίκης Θεοδωράκης - με όλες του τις στραβοτιμονιές, αλλά ποιος είναι αλάθητος; - για τα 90 χρόνια του και Άγγελος Σικελιανός, για τον οποίο έχω ξαναφερθεί εδώ στο Cafe, και είναι πολύ αγαπημένος μου.
Ας είναι μια ακόμα προσπάθεια αφύπνισης το παρακάτω γνωστό ποίημα και η υπέροχη μελοποίησή του για το πνεύμα του Νεοέλληνα που ακόμα δεν λέει να ξυπνήσει.
Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι (δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο) στο φωτογώνι της καινούργιας Λευτεριάς Σου Ελλάδα,
μου αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή, σα να ’ταν όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου όπου χρόνια, για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του και τους κρεμνούσε ως άρματα στης Έφεσος το Ναό· γιγάντιες σκέψες σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα άναβαν στο νου μου, τι όλη μου καίγονταν μονομιά η ζωή στην έγνια της καινούργιας Λευτεριάς σου Ελλάδα!
Γι’ αυτό δεν είπα: Τούτο είναι το φως της νεκρικής πυράς μου. Δαυλός της Ιστορίας Σου, έκραξα, είμαι, και να, ας καεί σα δάδα το έρμο μου κουφάρι, καταβολάδα του Εμπυραίου, με την δάδα τούτην, ορθός πορεύοντας ως με την ύστερη ώρα, όλες να φέξουν τέλος, τις γωνιές της Οικουμένης ν’ ανοίξω δρόμο στην ψυχή, στο πνέμμα, στο κορμί Σου, Ελλάδα!
Είπα κι εβάδισα κρατώντας τ’ αναμμένο μου συκώτι στο Καύκασό Σου και το κάθε πάτημά μου ήταν το πρώτο, κι ήταν, θάρρευα, το τελευταίο τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στα αίματά Σου τι το γυμνό μου πόδι εσκόνταβε στα πτώματά Σου γιατί το σώμα, η όψη μου, όλο μου το πνέμμα καθρεφτιζόταν σα σε λίμνη, μέσα στα αίματά Σου.
Εκεί, σε τέτοιον άλικο καθρέφτη, Ελλάδα, καθρέφτη απύθμενο, καθρέφτη της αβύσσου της Λευτεριά Σου και της δίψας Σου, είδα τον εαυτό μου βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο, καινούργιο Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης όπου να πλάσουμε για Σένα μέλλει, Ελλάδα!
Κ’ είπα: Το ξέρω, ναι, το ξέρω, που κ’ οι θεοί Σου οι Ολύμπιοι, χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο, γιατί τους θάψαμε βαθιά-βαθιά να μην τους βρουν οι ξένοι. Και το θεμέλιο διπλοστέριωσε, κι ετριπλοστέριωσε όλο, μ’ όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε από πάνω. Κι ακόμη ξέρω, πως για τις σπονδές και το τάμα του νέου Ναού π’ ονειρευτήκαμε για Σένα Ελλάδα, μέρες και νύχτες, τόσα αδέλφια σφάχτηκαν ανάμεσό τους όσα δε σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα!
Μοίρα· κ’ η μοίρα Σου ως τα τρίσβαθα δική μου! Κι απ’ την Αγάπη, απ’ τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη, να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν, εσκλήρυνε και μπαίνε ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου να πλάσει τη νέα καρδιά που χρειάζεται στο νιο Σου αγώνα Ελλάδα! Τη νέα καρδιά που κιόλας έκλεισα μέσα στα στήθη, και κράζω σήμερα μ’ αυτή προς τους Συντρόφους όλους:
«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο! Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα! Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος, σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη, σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα. Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του! Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!»
"Ομπρός, οι δημιουργοί... Την αχθοφόρα ορμή Σας στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος! Βοηθάτε με και μένανε αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα! Τι πια είν’ απάνω μου και μέσα μου και γύρα τι πια γυρίζω σ’ έναν άγιον ίλιγγο μαζί του! Χίλια καπούλια ταύροι τού κρατάν τη βάση δικέφαλος αητός κι απάνω μου τινάζει τις φτέρουγές του και βογγάει ο σάλαγός του στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στη ψυχή μου και το μακρά και το σιμά για με πια είν' ένα! Πρωτάκουστες, βαριές με ζώνουν Αρμονίες! Ομπρός συντρόφοι βοηθάτε να σηκωθεί, να γίνει ο ήλιος Πνέμμα!
Σιμώνει ο νέος ο Λόγος π’ όλα θα τα βάψει στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι. Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου! Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας να ξεραθούν απ’ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’ όποιο πρωτοβρόχι! Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια, τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη. Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει, και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.
Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος. Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη, σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα, σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’αστράψει ο ήλιος Πνέμμα!»
Έτσι σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι (δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο) στο φωτογόνι της καινούριας λευτεριάς Σου, Ελλάδα, αναψυχώθηκε άξαφνα τρανή η κραυγή μου, ως να ’ταν όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου, όπου, χρόνια για την Αιωνιότη εχάλκευε τους στοχασμούς του και τους κρεμνούσε ως άρματα στης Έφεσος το ναό, ως σας έκραζα, συντρόφοι!
@ Αξίζει να δείτε εδώ (κλικ) πού και πώς αποφάσισε να μελοποιήσει το παραπάνω ποίημα του Σικελιανού ο Μίκης Θεοδωράκης!
@@ Η ελευθερία από κάθε ζυγό δεν έρχεται μέσα από θερμοκέφαλες επαναστάσεις δίχως υπομονή και δίχως οργανωμένο σχέδιο, ειδικά σε μια εποχή σαν αυτή που βιώνουμε εμείς, τόσο περίπλοκη! Ας είναι η καρδιά εμψυχωμένη και ο νους σοβαρός, μετρημένος και ανοιχτός σε όσα προσλαμβάνει, ίσως ακόμα ανοιχτός σε μια αξιόλογη τρέλα - όπως έχω ξαναπεί εδώ - αφού κι αυτή χρειάζεται στην κατάλληλη στιγμή!
Μην περιμένετε να βγάλετε ιδιαίτερο νόημα από αυτή την ανάρτηση. Ο υποτιθέμενος τίτλος νομίζω προετοιμάζει για τη συνέχεια. Τα ιστολόγια εξάλλου πέρα από το δημόσιο μοίρασμα ιδεών, απόψεων, σκέψεων και σχολιασμού της επικαιρότητας, λειτουργούν και ως ημερολόγια για τους χρήστες τους, μέσα από τα οποία εκφράζονται ενίοτε τα συναισθήματα και η διάθεση χωρίς αναλύσεις, χωρίς σχόλια, οπότε χωρίς να βγαίνει και πολύ νόημα.
Για κάτι τέτοιο πρόκειται και πάλι σήμερα. Δεν κλείνω τα σχόλια, γιατί είναι θέμα αρχής για μένα, από τη στιγμή που δημοσιοποιώ κάτι. Σπάνια έχει γίνει εδώ και μόνο στην περίπτωση ανακοινώσεων.
Δυο λόγια, λοιπόν, και πολλή μουσική... αλλιώς, όπως λέμε, ανοίξτε κανένα άλλο θέμα και ακολουθώ.
Πράγματα που λέμε κάποιες φορές στον εαυτό μας:
* Έβαλες τα χεράκια σου κι έβγαλες τα ματάκια σου;
Ε, ας πρόσεχες, αφού γνωρίζεις πόσο πολύτιμα είναι τα μάτια...!
* Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
Ας πρόσεχες και πάλι, μια και... ρωτώντας πας στην πόλη...! Τι διάολο έμαθες τόσα χρόνια ως παιδί της πόλης και της "αγοράς"; Την τύφλα σου, ε; Ή μάλλον το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται... Έτσι, την έπαθες, χα!
* Όσα δίνεις, τόσα θα σου παίρνουν, κι εσύ συνεχίζεις;
Πότε θα μάθεις να είσαι "τσιγκούνης" επιτέλους;
Θα σε πουν αφελή, φαντασιόπληκτο, γραφικό, θα σε βγάλουν και τρελό ή θα σε χλευάσουν. Ο κόσμος μας λατρεύει τους πονηρούς και σκατόψυχους κι εσύ επιμένεις με αγαθούς τρόπους (όπως λέμε πιο λαϊκά "ξεβράκωτος στα αγγούρια" ή "ξυπόλητος στ' αγκάθια"); Ε, πια!
Καλά να πάθεις, αφού μυαλό δεν βάζεις!
Όλο το παραπάνω φάνηκε χθες - πριν προσθέσω αυτή την παράγραφο - λίγο παράλογο, όμως είναι η ελληνικότατη χειρονομία της ανοιχτής παλάμης προς τον εαυτό μου - "Πάρ' τα να μην στα χρωστάω", όπως λέει και ο λαός μας! Όλοι μας πιστεύω κάποιες στιγμές έχουμε φτάσει να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας. Όταν δεν ήμαστε όσο προσεχτικοί θα έπρεπε. Εδώ αυτομούτζωμα, σε επόμενη ανάρτηση μούτζωμα προς την κοινωνία μας... Είναι οι μέρες του σιχτίρ-time (μια λέξη ό,τι να 'ναι, όπως και ο κόσμος μας), αφού μαζεύτηκαν πολλά τον τελευταίο καιρό. Προκειμένου να σκάσω, είπα να αρχίσω το σιχτίρι και όποιον πάρει ο χάρος! Ξεκίνησα, λοιπόν, από τον εαυτό μου πρώτα... από εκεί που πρέπει να ξεκινάμε όλοι!
Ήταν κάποτε ένα παιδάκι, που όπως άλλα όμοιά του μεγάλωσε με όλα τα καλούδια, χωρίς υπερβολές, αλλά με ό,τι έχει ως βασική ανάγκη κάθε παιδί. Αγάπη, φροντίδα και ένα γερό χέρι να το κρατά στα δύσκολα, μια ζεστή αγκαλιά να το γεμίζει δύναμη και όνειρα για το αύριο.
Από τη θαλπωρή της μικρής του κούνιας και το χάδι της τρυφερής μητέρας αναζήτησε σιγά-σιγά και με ασφάλεια την εμπειρία του κόσμου, μακριά από τα αγαπημένα πρόσωπα. Ξεχύθηκε στις αλάνες... Έπαιξε με την ψυχή του, δοκιμάστηκε, γέλασε, έκλαψε, γνώρισε το μαγευτικό πεδίο της φιλίας, άρχισε να μαθαίνει τον εαυτό του.
Το σχολειό ήρθε να πλαισιώσει δυναμικά - στην καλύτερη των περιπτώσεων - την προσπάθεια αυτής της εξερεύνησης. Ενίσχυσε τα θεμέλια της οικοδόμησης της νέας προσωπικότητας, η οποία ήδη αισθανόταν αθάνατη, παντοδύναμη. Είχε την πεποίθηση ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα, ν' αλλάξει τον κόσμο - έναν κόσμο που δεν τον επέλεξε, οπότε είχε κάθε δικαίωμα για την επιδίωξη της αλλαγής του.
Άρχισε να ονειρεύεται τον κόσμο όλο στα πόδια του, προετοίμασε το μέλλον του, για να είναι χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία, γνώρισε τον έρωτα, ενθουσιάστηκε, αγάπησε, προδόθηκε, πόνεσε, αλλά συνέχισε. Η ζωή ήταν μπροστά του και όλα φάνταζαν πρωτόγνωρα κι εντυπωσιακά.
Κάποιες αρνητικές εμπειρίες σ' αυτό το ταξίδι προς το ανοιχτό πέλαγος τού χρέωσαν τα πρώτα ίχνη κυνισμού και κομφορμισμού, που χαρακτηρίζουν τους ενήλικες σε μεγάλο βαθμό. Είχε αρχίσει να χάνει λίγο από την αθωότητά του.
Όμως το ταξίδι τού επιφύλασσε φουρτούνες, για τις οποίες δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος ο νέος μας άνθρωπος. Βρέθηκε να πλέει δίχως χάρτη, δίχως πυξίδα και δεν πρόλαβε καν να μάθει να "διαβάζει" τα σημάδια των αστερισμών. Κανένας δεν του τα δίδαξε επαρκώς, γιατί δεν υπήρχε λόγος. Σε μια κοινωνία που ευημερούσε - έστω εικονικά - τα μαθήματα επιβίωσης και αντοχής θεωρούνταν περιττά και ίσως άχρηστα.
Αναγκάστηκε, λοιπόν, να πιάσει στεριά πάνω στην πιο γλυκιά του ώρα, τότε που ένιωθε ότι μπορεί πλέον να σταθεί στα δικά του πόδια, να δημιουργήσει και να ζήσει από τα δικά του χέρια. Να γίνει καπετάνιος της ζωής του.
Η στεριά τον μεταμόρφωσε βίαια σε "σκιάχτρο" του μέλλοντός του. Πάλεψε για να μην τον αλλάξει ο άπληστος, παράλογος, τραγικός κόσμος - που αλλιώς τον επιθυμούσε!
"Ένα σκιάχτρο. Ένα ομοίωμα ανθρώπου ζητεί να ξεκολλήσει από τη γη και να ξαναστήσει τον εαυτό του όπως τον ονειρεύεται: να πετάξει όπως τα πουλιά που κανονικά πρέπει να τρομάζει, να υπάρξει πέρα από εκεί που το φαντάζεσαι καρφωμένο και ακίνητο. Να ζήσει πέρα από το προφανές που του δόθηκε γραφτό, τετελεσμένο.
Θα μαραζώσει. Θα ονειρευτεί. Θα χαμογελάσει. Θα πιστέψει. Θα παλέψει. Κι αφού όλα αυτά θα τα κάνει ξανά και ξανά με μπερδεμένη σειρά, στο τέλος θα κρατήσει την απογείωσή του στην καινούρια του ζωή, αυτή που το ίδιο διάλεξε και ζήτησε." ( * )
Το τιμόνι του πλοίου και πάλι στα χέρια. Τίποτε δεν τελείωσε, "σκιάχτρο" μου! Τώρα είναι που αρχίζουν όλα...!
(
* ) Το όνειρο του Σκιάχτρου, Ε. Τριβιζάς και Α. Κυριτσόπουλος,
Εκδόσεις: Βιβλιοπωλείον της Εστίας Ι.Δ. Κολλάρου & Σία Α.Ε.
@ Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε εντελώς αυθόρμητα, με πολλή αγάπη και ενσυναίσθηση για όλα τα "σκιάχτρα" μας (τους νέους ανθρώπους του τόπου μας), οι οποίοι εγκλωβίστηκαν άγρια σ' ένα παρόν - φυλακή, που άλλοι τούς κάρφωσαν τα κάγκελα. Το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, οπότε δεν είναι προκαθορισμένα ζοφερό. Αυτό είναι ανάγκη να το πιστέψουν πρώτα οι ίδιοι.
Σχεδόν τα πάντα γύρω μας αυτές τις μέρες θέλουν να μας οδηγήσουν στην απόλυτη θλίψη και απόγνωση! Δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρουν. Αυτό είναι τουλάχιστον στο δικό μας χέρι να μην το επιτρέψουμε να συμβεί. "Η ζωή είναι ωραία", όπως μας είπε ο Μπενίνι στην περίφημη ταινία του. Είναι τόσο ωραία, για να την χαρίσουμε σε κάποιους επίδοξους "μνηστήρες"! Η ψυχή μας έχει ανάγκη τις ομορφιές της ζωής, για να μπορεί να ανταπεξέλθει με σοφία και αντοχή στις άσχημες όψεις της.
Χτενίζεται, λοιπόν, η γυναίκα, γιατί θέλει να είναι όμορφη για εκείνη, για τους άλλους. Τι είναι όμως ομορφιά;
Πώς θα την ορίζαμε;
Δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στην εξωτερική ομορφιά, δηλαδή τα χαρακτηριστικά του προσώπου, του σώματος,τη συμμετρία, την υγεία, που επηρεάζεται και από τους ψυχολογικούς παράγοντες ή αλλιώς την εσωτερική ομορφιά που περιλαμβάνει την χάρη, τη γοητεία, την ευφυία, την προσωπικότητα γενικά ενός ανθρώπου. Το πηγαίνω ακόμα πιο πέρα. Την ομορφιά σε όσα υπάρχουν γύρω μας, πολλές φορές τόσο μικρά, που δεν τα υπολογίζει ο νους ως σπουδαία και τα προσπερνά. Κάνω την αρχή αποτυπώνοντας, όπως μου έρχονται και χωρίς σειρά συγκεκριμένη, σ' αυτόν εδώ τον "τοίχο" του μικρού Cafe λίγα από αυτά που για μένα είναι ομορφιά. Τα υπόλοιπα τα αφήνω σ' εσάς.
Ομορφιά είναι:
η καθαρή ματιά του άλλου
το απαλό χέρι που θα σε κρατήσει να μην πέσεις
η φωλιά του μικρού σπουργιτιού στο δέντρο έξω από το παράθυρό σου
το κελάρυσμα του νερού στην πηγή και η μυρωδιά του νωπού χώματος
το φωτεινό πρόσωπο του παιδιού σου, το γέλιο μέσα από την καρδιά του
το "σ' αγαπώ", όταν θα ειπωθεί απλά, σαν το "καλημέρα"
το τρυφερό χάδι στον ηλικιωμένο ή τον ασθενή
η αυθόρμητη προσφορά σε όποιον σε έχει ανάγκη
η γνήσια, γεμάτη θέρμη αγκαλιά
το αβίαστο χαμόγελο
η επαφή με το πρόσωπο του αγαπημένου/νης σου που ξαποσταίνει μπροστά στο δικό σου πρόσωπο, ακουμπώντας το ελαφρά, μετά από ένα παθιασμένο φιλί
ο λαμπερός ήλιος και το φως την ώρα της ανατολής, η μαγευτική δύση του στα γαλήνια νερά της θάλασσας
το καλοστρωμένο τραπέζι με το αγαπημένο φαγητό
Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά, πολλά ακόμα... Ανέφερα μόνο δεκατρία και αφήνω το δέκατο τέταρτο στον Ελύτη!
Εδώ που φτάσαμε πια, έρχεται η σιωπή. Δεν έχω τι να πω. Στέκομαι σαν το μωρό στην μήτρα της μάνας, που ετοιμάζεται να βγει στο φως. Νιώθω αληθινά εγκλωβισμένη. Περιμένω με ανυπομονησία να γεννηθώ ξανά, ώστε να ζήσω το μέλλον που θα πρέπει να παλέψω για να έχω.
Σήμερα γράφω μόνο για να εκφράσω την άπειρη στενοχώρια μου μπροστά στις δύσκολες αυτές στιγμές για τον τόπο μας. Δεν έχω ανάγκη να κρίνω κανέναν τώρα, δεν θέλω άλλο να σκεφτώ σενάρια για το μετά. Μια δυνατή πίεση στο στομάχι μου νιώθω.
Ένα μόνο γνωρίζω καλά. Ό,τι κι αν γίνει δεν θα εγκαταλείψω την προσπάθεια!
Κάθε μέρα είναι μια άλλη μέρα, όπου το σκοτάδι διαδέχεται το φως και τούμπαλιν...
Σιωπή
Μιὰ ψεύτρα εἶν᾿ ἡ βοή, τὰ λόγια εἶναι μαχαίρια,
παντοῦ εἶν᾿ ἡ πλάνη. Τραγουδάει σὲ κάθε ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια
καὶ μιὰ Σειρήνα ἕνα τραγούδι ἐπίβουλο θανάτου,
τρομάρα καὶ σπαρτάρισμα κάθε φωνὴ ἀπὸ κάτου,
κάθε ἁρμονία ἀπὸ ψηλά. Σιωπή, Σιωπή, μητέρα,
δός μου νὰ πιῶ στὸν κόρφο σου νέο γάλα, νέον αἰθέρα,
καὶ κάτι ποὺ δὲ λέγεται καὶ κάτι ποὺ ἀνασταίνει.
—Τοῦ κάκου· κάποιος μέσα μου μιλεῖ καὶ δὲ σωπαίνει...
Αυτή ήταν η ταπεινή συμμετοχή μου στο 8ο Συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει με μεγάλη επιτυχία κάθε φορά η αγαπημένη μας φίλη Αριστέα! Παρά την τεράστια ψυχολογική πίεση που δεχτήκαμε όλοι στον τόπο μας με τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, καταφέραμε να ασχοληθούμε και με κάτι τόσο δημιουργικό, το οποίο κατέληξε να είναι και τόσο επίκαιρο! Εύχομαι το επόμενο συμπόσιο να μας βρει σε καλύτερη κατάσταση...
(Η ανάρτηση του ποίηματος γίνεται καθυστερημένα, διότι είμαι εκτός έδρας και δεν είχα άμεση πρόσβαση στο διαδίκτυο.)
Όλα τα παρακάτω είναι παρηγοριά στον "Άγγλο ασθενή" που είμαστε όλοι μας σ' αυτόν τον τόπο! Η σημερινή ανάρτηση είναι πως λέμε "αλλάζω κουβέντα", γιατί δεν θα την βγάλω καθαρή, για να μην χάσω τη σειρά μου...
Θα εξηγήσω τον τίτλο παρακάτω, γιατί σίγουρα φαίνεται τρελούτσικος. Μες στην παράνοια που μας περιτριγυρίζει μόνο άμα το παίζεις τρελός, μπορεί να τη βγάλεις καθαρή. Αξιόλογη τρέλα και χιούμορ είναι ισχυρά όπλα απέναντι σε όλους τους κρετίνους που επιδιώκουν το αλυσόδεμά μας, από όπου κι αν προέρχονται αυτοί!
Διαβάζω συνεχώς την πολιτική επικαιρότητα, κριτικές
συμπεριφορών και προσώπων, σκέψεις και σενάρια για το παρόν και το άμεσο
μέλλον των πολιτικών εξελίξεων. Προτιμώ μόνο να διαβάζω ή να σχολιάζω
σε άλλους παρά να γράφω γι' αυτά στον δικό μου χώρο, διότι θεωρώ
ότι δεν θα μπορώ να το κάνω πολύ καλά, καθώς δεν με εκφράζει προσωπικά ως
διαδικασία. Εξάλλου αυτό το κάνουν με δυνατό τρόπο αρκετοί φίλοι εδώ
στην μπλογκογειτονιά, τους οποίους εκτιμώ και επισκέπτομαι από την πρώτη
στιγμή που γνώρισα τον κόσμο των bloggers. Όλοι έχουμε να προσφέρουμε
κάτι χρήσιμο κι εδώ στον ηλεκτρονικό χώρο και έξω στην κοινωνία. Αποδέκτης πάντα είναι η κοινωνία.
Μάλλον το Cafe έχει αρχίσει
να βρίσκει το στίγμα του, το οποίο είναι ευδιάκριτο πλέον σε μένα, προφανώς και σε ορισμένους αναγνώστες του χώρου. Πρωταγωνιστής σε τούτο εδώ το blog είναι ο άνθρωπος γενικά, αλλά και οι αξίες που μπορούν να του αποδώσουν ένα "Α" κεφαλαίο, αυτές που μπορούν να τον στηρίξουν σε όλα του τα βήματα. Το διαπίστωσα κοιτώντας τις αναρτήσεις που έχουν βγει στον αέρα μέχρι τώρα, μια και τα περισσότερα κείμενα έχουν τέτοιο προσανατολισμό. Ακόμα φυσικά υπάρχει μια σχετική απειρία ως προς τη διαχείριση του μέσου αυτού και λόγω μη επαρκούς διαθέσιμου χρόνου οι αναρτήσεις δεν είναι πολύ βαθιά επεξεργασμένες. Είναι και η τάση μου να αποτυπώνω αυθόρμητα τις σκέψεις, τη διάθεση μου κάθε φορά, με αποτέλεσμα να δρω με ανυπομονησία και βιαστικά. Ένας σημαντικός όμως λόγος που δημιουργήθηκε αυτός ο ιστότοπος είναι κυρίως η ξεκούρασή μου από την πιεστική καθημερινότητα και ένας τρόπος να εκφραστώ.
Όλη αυτή η φλυαρία έγινε για δύο λόγους: * Το Cafe συμπλήρωσε 100 αναρτήσεις με τη σημερινή, γι' αυτό είπα ότι πιάσαμε το "κατοστάρι"... * Μετά τη σημερινή ανάρτηση με το "κατοστάρι" στο χέρι το "μαγαζάκι" θα κλείσει, για να πάρει τα όρη, τα δάση κι ενίοτε τις παραλίες. Έτσι κι αλλιώς δεν μας χωράει ο τόπος από την ανησυχία. Για κάποιες μέρες δεν θα έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο. Δεν φαντάζομαι για πολλές.
Φέτος την αισθάνομαι ως απλή αλλαγή τόπου - λόγω υποχρεώσεων - αυτή τη μετακίνηση και όχι ως διακοπές, η οποία γίνεται εν μέσω ανατροπών, καθυστερήσεων όχι μόνο πολιτικών αλλά και προσωπικών. Δεν θα απέχω απ' όσα εξελίσσονται και μας αφορούν άμεσα. Σε εγρήγορση πάντα. Ας μην επηρεαζόμαστε από τις "Σειρήνες" που οργιάζουν γύρω μας. Τη δουλειά τους κάνουν... Ας στηρίξουμε με νηφαλιότητα την όποια προσπάθεια γίνεται, για να κερδίσουμε κι άλλες μάχες. Είναι και τόσες πολλές, σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας ξεφυτρώνουν...
@ Το παρακάτω άρθρο έχει πολύ ενδιαφέρον. Εκφράζει κάποιες σκέψεις που έκανα τις τελευταίες μέρες και τις είδα διατυπωμένες από κάποιον άλλο, οπότε θέλησα να σας τις μεταφέρω, αν δεν το έχετε διαβάσει.
@ Οι παραπάνω εικόνες είναι τα μέρη που θα βρεθώ και βρίσκομαι κάθε καλοκαίρι. Στον βορρά του τόπου μας είναι αυτές οι ομορφιές!!! Όχι, δεν θα τη βγάλω μόνο με βόλτες στα όρη, τα δάση (που τα λατρεύω) και τα ποτάμια, αλλά και σε παραλίες με υπέροχα νερά. Θα ήθελα πολύ φέτος να βρισκόμουν σε μια παραλία όπως είναι αυτή στην κάτω εικόνα - κι αυτή ελληνική - αλλά δεν θα τα καταφέρω για ακόμη μία χρονιά. Η Ελλάδα είναι παντού πανέμορφη!!! Να μαζέψουν τα κουλά τους όσοι την λιμπίζονται... @ Εννοείται πως θα αφήσω μουσική στο "μαγαζί", για να συνοδεύει όποιον το επιθυμεί σε στιγμές ξεκούρασης. Αυτή είναι η βασική δουλειά του Cafe, να κάνει τους θαμώνες του να νιώθουν ευχάριστα!
"Κάτι
είχε συμβεί μέσα του. Διαβάζοντας τον "Κόσμο των παιδιών" είχε ξαναβρεί
τον κόσμο των παιδιών. Έναν κόσμο που ήταν τόσο αλλιώτικος από τον
κόσμο των μεγάλων!
Στο
υπουργείο, έπαψε πια να σκύβει το κεφάλι. Άλλοτε, βλέποντας κάτι
στραβό, δε μίλαγε, από φόβο, από συνήθεια να τα δέχεται όλα
αδιαμαρτύρητα. Τώρα ήτανε διαφορετικός. Μια μέρα μάλιστα που τον κάλεσε
στο γραφείο του μια από τις "προσωπικότητες" του υπουργείου, ένας
διευθυντής, και τον επίεσε να κάνει κάτι παράνομο που του πέρναγε απ' το
χέρι,..., αυτός όχι μονάχα αρνήθηκε, χτύπησε τη γροθιά στο γραφείο του
διευθυντή με τόση δύναμη που χύθηκε ο καφές και λέρωσε κάτι έγγραφα. Ο
διευθυντής τα είχε χαμένα. Ποτέ δεν το περίμενε αυτό. "
"Είχε
σκεφτεί πάνω στη ζωή. Γύρεψε να δει την αλήθεια. Το αληθινό πρόσωπο της
ζωής. Και είδε! Μα τότε ανακάλυψε πως είχε μείνει μόνος Είχε μπει στην
περιοχή μιας εσωτερικής μοναξιάς. Ήθελε να βγει από τη μοναξιά του, τη
μισούσε. Δεν έχουμε το δικαίωμα, σκεφτότανε, να μένουμε μόνοι στον καιρό
που ζούμε. Οι άνθρωποι μάς περιμένουν, μας αναζητάνε! Κι αν δεν
μπορέσουμε να τους κάνουμε ευτυχισμένους, μπορούμε ωστόσο να τους
ανοίξουμε την καρδιά μας και να τους πούμε πως αυτή η ζωή δε μας αφήνει
να ησυχάσουμε, πως είμαστε κοντά τους, δίπλα τους, μέτοχοι κι εμείς στην
κοινή αγωνία."
Αντώνης Σαμαράκης, Ζητείται ελπίς ( Μια νύχτα...)
Μετά
την Κυριακή που μας πέρασε για μένα το πιο σημαντικό ίσως μήνυμα απ'
όλα είναι η αυτοδιάθεση, η συμμετοχή και η συλλογική προσπάθεια,
προκειμένου να πάει ένα βήμα προς τα εμπρός μια κοινωνία. Λέω ότι είναι
το πιο σημαντικό, καθώς οι πολίτες είναι η βάση κάθε κοινωνίας, η οποία
από ό,τι αρχίζει να αχνοφαίνεται μπαίνει σε μια νέα εποχή. Στην εποχή
που για τον πολίτη η συλλογικότητα θα είναι μονόδρομος, για να καταφέρει
να πλάσει και να συντηρήσει την κοινωνία που ονειρεύεται και όχι αυτή
που θέλουν να του επιβάλλουν, πατώντας στον ατομισμό και τον ναρκισσισμό
που του ενίσχυσαν τόσα χρόνια κι εκείνος αφέθηκε.
Όλοι
είμαστε χρήσιμοι. Αν ο καθένας προσφέρει ένα από τα δυνατά
χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του για το κοινό καλό, τότε έχουμε
σοβαρές ελπίδες να δούμε τον τόπο ν' ανθίζει. Αυτό απαιτεί έναν πολίτη
συνειδητοποιημένο και όχι απαθή, έναν πολίτη που νοιάζεται, στέκεται με
κριτική ματιά απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω του, που τολμά να μιλά και
να δηλώνει την αντίθεσή του με επιχειρήματα, που σέβεται τους άλλους
και δεν φοβάται τις αλλαγές που λειτουργούν προς όφελος όλων.
Για
να φτάσει εκεί ο πολίτης είναι απαραίτητη η καλλιέργεια τέτοιων αξιών
από νωρίς, οπότε γίνεται ανάγκη η ανθρωπιστική παιδεία και η φιλοσοφία. Ο
συνδυασμός επιστημονικής γνώσης και φιλοσοφικής σκέψης είναι αυτός που
θα διαμορφώσει ανθρώπους που θα έχουν συνολική εικόνα του κόσμου και θα
είναι σε θέση να αξιολογούν ορθά τα κρίσιμα προβλήματα που θ'
αντιμετωπίζουν. Τότε μόνο ο άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος άρα
δυνατός και να πράττει ανάλογα.
Ας κοιτάμε, λοιπόν, εκεί που θέλουμε να πάμε. Αρκεί να το επιθυμούμε βαθιά. Μαγιά υπάρχει, ας την κάνουμε άρτο.
Οι
πολιτικές εξελίξεις των ημερών που διανύουμε μας υποδεικνύουν ότι οι
παραπάνω διαπιστώσεις-σκέψεις επιβάλλεται να αρχίσουν να παίρνουν σάρκα
και οστά από τώρα. Η αρχή έτσι κι αλλιώς έχει γίνει. Δεν αποτελούν,
δηλαδή, για μένα μόνο θεωρητικές ιδέες και ουτοπικά σχέδια για το
μέλλον. Η κατάσταση από μόνη της - με την ανυποχώρητη και προκλητική
θέση των υπόλοιπων Ευρωπαίων (όχι πως περιμέναμε κάτι διαφορετικό) - μας
οδηγεί αναπόφευκτα στην εσωτερική συσπείρωση, ώστε να καταφέρουμε ν'
ανταπεξέλθουμε σε κάθε συνθήκη. Θεωρώ ότι και γνώση υπάρχει και αρκετά
μεγάλη εμπειρία από όσα είδαν τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια, οπότε
είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις με τέτοια στάση. Όχι
εύκολα, γιατί δεν έχουμε συνηθίσει, αλλά μπορούμε. Η ανάγκη μάς μαθαίνει
να ελισσόμαστε.
Ας
ετοιμαζόμαστε να σταθούμε αλληλέγγυοι ο ένας απέναντι στον άλλο, για ν'
αντέξουμε. Ας προετοιμαζόμαστε ψυχικά για κάθε απόφαση που θα κληθούμε
να πάρουμε ή ν' ακολουθήσουμε στην περίπτωση που δεν μας ζητηθεί ξανά η
γνώμη μας.
Δεν
θέλω να περάσω σε περιγραφές σεναρίων. Πολλά τριγυρίζουν στο μυαλό μου,
αλλά αυτή τη στιγμή είναι ανάγκη να παρακολουθούμε και να περιμένουμε.
Δεν έχει νόημα κάτι άλλο. Είδαμε ότι η πραγματικότητα μάς εκπλήσσει και
πολλά σενάρια τελικά πηγαίνουν στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι
χρησιμότερο σ' αυτή την κρίσιμη περίοδο να σκεφτόμαστε λύσεις που
πιθανόν θα μας βοηθήσουν σε πρακτικό επίπεδο στην καθημερινότητά μας
στην περίπτωση μιας ακραίας εξέλιξης, ώστε να διατηρηθεί η ψυχραιμία και
να μην αρχίσει πάλι να μας κατακλύζει ο φόβος. Τώρα δεν υπάρχει
πισωγύρισμα.
Εύχομαι η κατάληξη να είναι καλή, όσο κι αν η πορεία αποδειχθεί επώδυνη.
@ Οι μουσικές επιλογές σήμερα δεν έχουν σχέση με το θέμα, αλλά μεταφέρουν το συναίσθημα και τη διάθεσή μου.
Η δυνατή αίσθηση της ελευθερίας από το δεύτερο μουσικό κομμάτι μέσα από την μελαγχολία που βγάζει το πρώτο.
«Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία κι ένα μικρό λουλούδι»
Hans Christian Andersen, 1805-1875
Μετά από την εβδομάδα της απόλυτης συννεφιάς και του
σκοταδισμού, έχουμε λιακάδα, έχουμε λίγο μεγαλύτερη την αίσθηση της ελευθερίας –
για την οποία πρέπει να παλέψουμε κι άλλο – και ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να
έρθει στον κήπο μας και το λουλούδι...
Από χθες το βράδυ ήρθε στον νου μου η ανάρτηση που είχα
γράψει για την αργοπορημένη δικαίωση. Ίσως κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα. Θα
έλεγα είναι περισσότερο ηθική δικαίωση. Η δικαιοσύνη πιστεύω ότι θα αποδοθεί στην
πορεία ανάλογα με το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και κατά πόσο θα την
επιδιώξουμε εμείς οι ίδιοι επίσης.
Το «ΟΧΙ» θα δικαιωθεί αργά ή γρήγορα. Έχω βαθιά την
πεποίθηση πια ότι το δίκιο αποδίδεται τελικά κάποια στιγμή ακόμα και όταν
έρχεται πολύ αργά. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος που μπορεί να καθυστερεί. Η εσωτερική
διεργασία είναι το μυστικό. Πολλές φορές είναι απαραίτητος περισσότερος χρόνος,
ώστε ο κάθε εμπλεκόμενος να πάρει τα μαθήματα που είναι να του προσφέρει αυτή η
διεργασία. Δεν πάει τίποτε χαμένο.
Μέσα από το τρελό πανηγύρι των τελευταίων ημερών, πέρα από
το ξεγύμνωμα και τον απόλυτο εξευτελισμό όλων των χυδαίων ανθρωπάριων (εντός και
εκτός) που μας καταδυναστεύουν (σχεδόν με την άδειά μας) όλα αυτά τα χρόνια,
θεωρώ ότι βγήκαν στην επιφάνεια και αποκαλύφθηκαν πολλά για πάρα πολλούς γύρω
μας – μηδενός εξαιρουμένου ούτε κι εμένα της ίδιας. Οι συνθήκες οδήγησαν στην
αποκάλυψη πτυχών μας που είτε δεν είχαν βρει την αφορμή να αναδυθούν είτε
φαίνονταν ελάχιστα ορισμένες στιγμές και τα προσπερνούσαμε. Εδώ φάνηκαν οι
εγωισμοί, ο φόβος, ο πανικός που έβγαινε με σχεδόν αθόρυβο και υπόγειο τρόπο, ο
φανατισμός, η δειλία, ο απόλυτος τρόπος σκέψης και από την άλλη η πίστη που απόρρεε
από την προσεχτική παρατήρηση των δεδομένων όλου του διαστήματος των πέντε
μηνών, το ανοιχτό πνεύμα, η ψυχραιμία, το θάρρος, η επιμονή και υπομονή, ακόμα
και η υπέρβαση των αρνητικών αυτών πλευρών που έβγαιναν κάθε μέρα στην
επιφάνεια. Και όλα αυτά στους ανθρώπους που επεδίωκαν το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν
συζητώ για εκείνους που επιθυμούσαν ή είχαν αποφασίσει αναγκαστικά να στηρίξουν,
για τους δικούς τους λόγους προφανώς, το αντίθετο αποτέλεσμα.
Όλα αυτά τα παρατηρούσα παράλληλα σε όλη τη διάρκεια των
εξελίξεων τούτων των ημερών και έμαθα περισσότερα και για μένα και για τους
άλλους (κυρίως για συγγενείς, φίλους και γνωστούς που με
ενδιαφέρουν περισσότερο). Ο καθένας κρίνεται από τη στάση και τον λόγο του. Μας
αρέσει, δεν μας αρέσει, όπως κρίνουμε, μας κρίνουν. Φυσικά είμαι υπέρ της
άποψης ότι δεν κρίνουμε κανέναν, αν δεν τον γνωρίζουμε πολύ καλά ή δεν μπήκαμε
ποτέ στη διαδικασία να τον μάθουμε. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι δεν είναι σωστό ή
δεν τους αρέσει να ασκούν κριτική σε φίλους, γνωστούς ή άλλους που έρχονται σε
επαφή, γιατί είναι υπεράνω τέτοιων συμπεριφορών, όμως η πράξη δείχνει ότι μόνο
θεωρητικά ισχύει αυτό. Όλοι κρίνουμε απόψεις, συμπεριφορές, στάσεις και αξίες
των άλλων. Είναι εντελώς υποκριτικό να διατυμπανίζουμε το αντίθετο, γιατί η
συμπεριφορά μας μάς διαψεύδει. Ίσως θα θέλαμε να είναι έτσι, αλλά δυστυχώς δεν
είναι, γιατί είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και όχι θεοί.
Το πιο σπουδαίο στην κρίσιμη και ιστορική αυτή στιγμή για
την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι ότι κάναμε την υπέρβαση του «Εγώ» και των
αδυναμιών μας, θέτοντας ως προτεραιότητα επιτέλους τον κοινό στόχο. Μας δόθηκε
η ευκαιρία και την αρπάξαμε..., καθώς έχουμε αρχίσει εδώ και καιρό να είμαστε διαρκώς
σε ετοιμότητα.
Ας φυλάξουμε ως πολύτιμο λίθο το τεράστιο μάθημα που πήραμε
εμείς οι ίδιοι ως Έλληνες, εκείνο που πήραν οι άλλοι λαοί από εμάς και τα
ανθρωπάρια που «κανιβαλλίζονται» επάνω μας.
Ένα μάθημα ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας, ενότητας, αλληλεγγύης, δημοκρατίας,
αγάπης και σεβασμού προς τον εαυτό μας μέσα από τα λάθη και τις αδυναμίες μας!
Ας φανούμε δυνατοί, ψύχραιμοι και ενωμένοι και στη δύσκολη συνέχεια που μας περιμένει!