Μια σχέση, μια αλλεργία...

Μια λίγο παλαιότερη απόπειρα ποιητικής δημιουργίας. Ανασύρθηκε από το "μπαουλάκι δημιουργικών προσπαθειών", διότι το κοινωνικό σιχτίρι θα καθυστερήσει λόγω σκόρπιου μυαλού και περιορισμένου χρόνου! Τριήμερο έρχεται, οπότε ας είναι πιο χαλαρές οι στιγμές και οι αναγνώσεις...

Ένα μίνι αφιέρωμα στις σχέσεις των ζευγαριών που ταλαιπωρούνται από την φθορά του ανελέητου χρόνου.

Μια σχέση, μια αλλεργία... 

Ι

Ήλιος λαμπερός

υπέροχα χαμογελαστός,

το ήξερα ότι θα ήσουν εσύ.

ΙΙ

Δίχως ερωτήσεις με περιέβαλες 

με τις θερμές ακτίνες σου,

με φύλαξες ως δώρο μέσα στη σπηλιά σου.

ΙΙΙ

Με μύησες στον κόσμο σου,

του παιδιού, του παιχνιδιού,

της ασίγαστης επιθυμίας για γνώση πλατιά.

ΙV

Μου έδειξες το διψασμένο δρόμο

των αθάνατων σωμάτων

αυθόρμητα, με πάθος.

V

Αφέθηκα στο διάβα σου,

πλάσαμε 

τη δική μας ιδιόρρυθμη διαδρομή.

VI

Σου έλεγα να φύγουμε παρέα

σ' ένα σύννεφο ταξιδιάρικο

για στεριές και θάλασσες μακρινές.

VII

Ήρθε ο καιρός και γύρισε

σύννεφα πια σκοτεινά

μελάνιασαν τις ψυχές μας.

VIII

Βροντές και καταιγίδες

σημάδεψαν 

την καρδιά και το κορμί.

IX

Σε πόνεσα όπως με πόνεσες,

κουράσαμε το αστέρι μας,

μια αλλεργία η συνέχεια.

X

"Άλλαξες", μου είπες. "Δεν έπρεπε; Εσύ;"

Θεραπεία του αυτοάνοσου δεν υπάρχει... 

μόνο για τα συμπτώματα.