Χωρίς τίτλο, χωρίς νόημα

Ντάντε Γκαμπριέλε Ροσέτι, Περσεφόνη, 1874. Λονδίνο, Tate Gallery

Μην περιμένετε να βγάλετε ιδιαίτερο νόημα από αυτή την ανάρτηση. Ο υποτιθέμενος τίτλος νομίζω προετοιμάζει για τη συνέχεια. Τα ιστολόγια εξάλλου πέρα από το δημόσιο μοίρασμα ιδεών, απόψεων, σκέψεων και σχολιασμού της επικαιρότητας, λειτουργούν και ως ημερολόγια για τους χρήστες τους, μέσα από τα οποία εκφράζονται ενίοτε τα συναισθήματα και η διάθεση χωρίς αναλύσεις, χωρίς σχόλια, οπότε χωρίς να βγαίνει και πολύ νόημα. 

Για κάτι τέτοιο πρόκειται και πάλι σήμερα. Δεν κλείνω τα σχόλια, γιατί είναι θέμα αρχής για μένα,  από τη στιγμή που δημοσιοποιώ κάτι. Σπάνια έχει γίνει εδώ και μόνο στην περίπτωση ανακοινώσεων.

Δυο λόγια, λοιπόν, και πολλή μουσική... αλλιώς, όπως λέμε, ανοίξτε κανένα άλλο θέμα και ακολουθώ.

Πράγματα που λέμε κάποιες φορές στον εαυτό μας:

* Έβαλες τα χεράκια σου κι έβγαλες τα ματάκια σου; 

  Ε, ας πρόσεχες, αφού γνωρίζεις πόσο πολύτιμα είναι τα   μάτια...!

*  Δεν ήξερες, δεν ρώταγες; 

   Ας πρόσεχες και πάλι, μια και... ρωτώντας πας στην πόλη...! Τι διάολο έμαθες τόσα χρόνια ως παιδί της πόλης και της "αγοράς"; Την τύφλα σου, ε; Ή μάλλον το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται... Έτσι, την έπαθες, χα!

*  Όσα δίνεις, τόσα θα σου παίρνουν, κι εσύ συνεχίζεις;

   Πότε θα μάθεις να είσαι "τσιγκούνης" επιτέλους;

Θα σε πουν αφελή, φαντασιόπληκτο, γραφικό, θα σε βγάλουν και τρελό ή θα σε χλευάσουν. Ο κόσμος μας λατρεύει τους πονηρούς και σκατόψυχους κι εσύ επιμένεις με αγαθούς τρόπους (όπως λέμε πιο λαϊκά "ξεβράκωτος στα αγγούρια" ή "ξυπόλητος στ' αγκάθια"); Ε, πια!

   Καλά να πάθεις, αφού μυαλό δεν βάζεις! 

Όλο το παραπάνω φάνηκε χθες - πριν προσθέσω αυτή την παράγραφο - λίγο παράλογο, όμως είναι η ελληνικότατη χειρονομία της ανοιχτής παλάμης προς τον εαυτό μου - "Πάρ' τα να μην στα χρωστάω", όπως λέει και ο λαός μας! Όλοι μας πιστεύω κάποιες στιγμές έχουμε φτάσει να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας. Όταν δεν ήμαστε όσο προσεχτικοί θα έπρεπε.
Εδώ αυτομούτζωμα, σε επόμενη ανάρτηση μούτζωμα προς την κοινωνία μας... Είναι οι μέρες του σιχτίρ-time (μια λέξη ό,τι να 'ναι, όπως και ο κόσμος μας), αφού μαζεύτηκαν πολλά τον τελευταίο καιρό. Προκειμένου να σκάσω, είπα να αρχίσω το σιχτίρι και όποιον πάρει ο χάρος! Ξεκίνησα, λοιπόν, από τον εαυτό μου πρώτα... από εκεί που πρέπει να ξεκινάμε όλοι!

Η συνέχεια με μουσικά κομμάτια...