Εδώ που φτάσαμε πια, έρχεται η σιωπή. Δεν έχω τι να πω. Στέκομαι σαν το μωρό στην μήτρα της μάνας, που ετοιμάζεται να βγει στο φως. Νιώθω αληθινά εγκλωβισμένη. Περιμένω με ανυπομονησία να γεννηθώ ξανά, ώστε να ζήσω το μέλλον που θα πρέπει να παλέψω για να έχω. 

Σήμερα γράφω μόνο για να εκφράσω την άπειρη  στενοχώρια μου μπροστά στις δύσκολες αυτές στιγμές για τον τόπο μας. Δεν έχω ανάγκη να κρίνω κανέναν τώρα, δεν θέλω άλλο να σκεφτώ σενάρια για το μετά. Μια δυνατή πίεση στο στομάχι μου νιώθω. 

Ένα μόνο γνωρίζω καλά. Ό,τι κι αν γίνει δεν θα εγκαταλείψω την προσπάθεια! 

Κάθε μέρα είναι μια άλλη μέρα, όπου το σκοτάδι διαδέχεται το φως και τούμπαλιν...

Σιωπή

Μιὰ ψεύτρα εἶν᾿ ἡ βοή, τὰ λόγια εἶναι μαχαίρια,
παντοῦ εἶν᾿ ἡ πλάνη. Τραγουδάει σὲ κάθε ἀπὸ τ᾿ ἀστέρια
καὶ μιὰ Σειρήνα ἕνα τραγούδι ἐπίβουλο θανάτου,
τρομάρα καὶ σπαρτάρισμα κάθε φωνὴ ἀπὸ κάτου,
κάθε ἁρμονία ἀπὸ ψηλά. Σιωπή, Σιωπή, μητέρα,
δός μου νὰ πιῶ στὸν κόρφο σου νέο γάλα, νέον αἰθέρα,
καὶ κάτι ποὺ δὲ λέγεται καὶ κάτι ποὺ ἀνασταίνει.
—Τοῦ κάκου· κάποιος μέσα μου μιλεῖ καὶ δὲ σωπαίνει...

                                                                                               

                                                                                        Ἡ ἀσάλευτη ζωή, 1904

Ἅπαντα, τόμ. Γ´, σελ. 171