Ηθική δικαίωση και σκόρπιες σκέψεις

 «Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία κι ένα μικρό λουλούδι» 

                              Hans Christian Andersen, 1805-1875

Μετά από την εβδομάδα της απόλυτης συννεφιάς και του σκοταδισμού, έχουμε λιακάδα, έχουμε λίγο μεγαλύτερη την αίσθηση της ελευθερίας – για την οποία πρέπει να παλέψουμε κι άλλο – και ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να έρθει στον κήπο μας και το λουλούδι...

Από χθες το βράδυ ήρθε στον νου μου η ανάρτηση που είχα γράψει για την αργοπορημένη δικαίωση. Ίσως κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα. Θα έλεγα είναι περισσότερο ηθική δικαίωση. Η δικαιοσύνη πιστεύω ότι θα αποδοθεί στην πορεία ανάλογα με το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα και κατά πόσο θα την επιδιώξουμε εμείς οι ίδιοι επίσης.

Το «ΟΧΙ» θα δικαιωθεί αργά ή γρήγορα. Έχω βαθιά την πεποίθηση πια ότι το δίκιο αποδίδεται τελικά κάποια στιγμή ακόμα και όταν έρχεται πολύ αργά. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος που μπορεί να καθυστερεί. Η εσωτερική διεργασία είναι το μυστικό. Πολλές φορές είναι απαραίτητος περισσότερος χρόνος, ώστε ο κάθε εμπλεκόμενος να πάρει τα μαθήματα που είναι να του προσφέρει αυτή η διεργασία. Δεν πάει τίποτε χαμένο.

Μέσα από το τρελό πανηγύρι των τελευταίων ημερών, πέρα από το ξεγύμνωμα και τον απόλυτο εξευτελισμό όλων των χυδαίων ανθρωπάριων (εντός και εκτός) που μας καταδυναστεύουν (σχεδόν με την άδειά μας) όλα αυτά τα χρόνια, θεωρώ ότι βγήκαν στην επιφάνεια και αποκαλύφθηκαν πολλά για πάρα πολλούς γύρω μας – μηδενός εξαιρουμένου ούτε κι εμένα της ίδιας. Οι συνθήκες οδήγησαν στην αποκάλυψη πτυχών μας που είτε δεν είχαν βρει την αφορμή να αναδυθούν είτε φαίνονταν ελάχιστα ορισμένες στιγμές και τα προσπερνούσαμε. Εδώ φάνηκαν οι εγωισμοί, ο φόβος, ο πανικός που έβγαινε με σχεδόν αθόρυβο και υπόγειο τρόπο, ο φανατισμός, η δειλία, ο απόλυτος τρόπος σκέψης και από την άλλη η πίστη που απόρρεε από την προσεχτική παρατήρηση των δεδομένων όλου του διαστήματος των πέντε μηνών, το ανοιχτό πνεύμα, η ψυχραιμία, το θάρρος, η επιμονή και υπομονή, ακόμα και η υπέρβαση των αρνητικών αυτών πλευρών που έβγαιναν κάθε μέρα στην επιφάνεια. Και όλα αυτά στους ανθρώπους που επεδίωκαν το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν συζητώ για εκείνους που επιθυμούσαν ή είχαν αποφασίσει αναγκαστικά να στηρίξουν, για τους δικούς τους λόγους προφανώς, το αντίθετο αποτέλεσμα.

Όλα αυτά τα παρατηρούσα παράλληλα σε όλη τη διάρκεια των εξελίξεων τούτων των ημερών και έμαθα περισσότερα και για μένα και για τους άλλους (κυρίως για συγγενείς, φίλους και γνωστούς που με ενδιαφέρουν περισσότερο). Ο καθένας κρίνεται από τη στάση και τον λόγο του. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, όπως κρίνουμε, μας κρίνουν. Φυσικά είμαι υπέρ της άποψης ότι δεν κρίνουμε κανέναν, αν δεν τον γνωρίζουμε πολύ καλά ή δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να τον μάθουμε. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι δεν είναι σωστό ή δεν τους αρέσει να ασκούν κριτική σε φίλους, γνωστούς ή άλλους που έρχονται σε επαφή, γιατί είναι υπεράνω τέτοιων συμπεριφορών, όμως η πράξη δείχνει ότι μόνο θεωρητικά ισχύει αυτό. Όλοι κρίνουμε απόψεις, συμπεριφορές, στάσεις και αξίες των άλλων. Είναι εντελώς υποκριτικό να διατυμπανίζουμε το αντίθετο, γιατί η συμπεριφορά μας μάς διαψεύδει. Ίσως θα θέλαμε να είναι έτσι, αλλά δυστυχώς δεν είναι, γιατί είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και όχι θεοί.

  

Το πιο σπουδαίο στην κρίσιμη και ιστορική αυτή στιγμή για την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι ότι κάναμε την υπέρβαση του «Εγώ» και των αδυναμιών μας, θέτοντας ως προτεραιότητα επιτέλους τον κοινό στόχο. Μας δόθηκε η ευκαιρία και την αρπάξαμε..., καθώς έχουμε αρχίσει εδώ και καιρό να είμαστε διαρκώς σε ετοιμότητα.

Ας φυλάξουμε ως πολύτιμο λίθο το τεράστιο μάθημα που πήραμε εμείς οι ίδιοι ως Έλληνες, εκείνο που πήραν οι άλλοι λαοί από εμάς και τα ανθρωπάρια που «κανιβαλλίζονται» επάνω μας.

Ένα μάθημα ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας, ενότητας, αλληλεγγύης, δημοκρατίας, αγάπης και σεβασμού προς τον εαυτό μας μέσα από τα λάθη και τις αδυναμίες μας!

Ας φανούμε δυνατοί, ψύχραιμοι και ενωμένοι και στη δύσκολη συνέχεια που μας περιμένει!