"Σκιάχτρο" μου, μην κλαις...

Ήταν κάποτε ένα παιδάκι, που όπως άλλα όμοιά του μεγάλωσε με όλα τα καλούδια, χωρίς υπερβολές, αλλά με ό,τι έχει ως βασική ανάγκη κάθε παιδί. Αγάπη, φροντίδα και ένα γερό χέρι να το κρατά στα δύσκολα, μια ζεστή αγκαλιά να το γεμίζει δύναμη και όνειρα για το αύριο.

Από τη θαλπωρή της μικρής του κούνιας και το χάδι της τρυφερής μητέρας αναζήτησε σιγά-σιγά και με ασφάλεια την εμπειρία του κόσμου, μακριά από τα αγαπημένα πρόσωπα. Ξεχύθηκε στις αλάνες... Έπαιξε με την ψυχή του, δοκιμάστηκε, γέλασε, έκλαψε, γνώρισε το μαγευτικό πεδίο της φιλίας, άρχισε να μαθαίνει τον εαυτό του.

Το σχολειό ήρθε να πλαισιώσει δυναμικά - στην καλύτερη των περιπτώσεων - την προσπάθεια αυτής της εξερεύνησης. Ενίσχυσε τα θεμέλια της οικοδόμησης της νέας προσωπικότητας, η οποία ήδη αισθανόταν αθάνατη, παντοδύναμη. Είχε την πεποίθηση ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα, ν' αλλάξει τον κόσμο - έναν κόσμο που δεν τον επέλεξε, οπότε είχε κάθε δικαίωμα για την επιδίωξη της αλλαγής του.

 Άρχισε να ονειρεύεται τον κόσμο όλο στα πόδια του, προετοίμασε το μέλλον του, για να είναι χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία, γνώρισε τον έρωτα, ενθουσιάστηκε, αγάπησε, προδόθηκε, πόνεσε, αλλά συνέχισε. Η ζωή ήταν μπροστά του και όλα φάνταζαν πρωτόγνωρα κι εντυπωσιακά.

Κάποιες αρνητικές εμπειρίες σ' αυτό το ταξίδι προς το ανοιχτό πέλαγος τού χρέωσαν τα πρώτα ίχνη κυνισμού και κομφορμισμού, που χαρακτηρίζουν τους ενήλικες σε μεγάλο βαθμό. Είχε αρχίσει να χάνει λίγο από την αθωότητά του. 

Όμως το ταξίδι τού επιφύλασσε φουρτούνες, για τις οποίες δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος ο νέος μας άνθρωπος. Βρέθηκε να πλέει δίχως χάρτη, δίχως πυξίδα και δεν πρόλαβε καν να μάθει να "διαβάζει" τα σημάδια των αστερισμών. Κανένας δεν του τα δίδαξε επαρκώς, γιατί δεν υπήρχε λόγος. Σε μια κοινωνία που ευημερούσε - έστω εικονικά - τα μαθήματα επιβίωσης και αντοχής θεωρούνταν περιττά και ίσως άχρηστα.

Αναγκάστηκε, λοιπόν, να πιάσει στεριά πάνω στην πιο γλυκιά του ώρα, τότε που ένιωθε ότι μπορεί πλέον να σταθεί στα δικά του πόδια, να δημιουργήσει και να ζήσει από τα δικά του χέρια. Να γίνει καπετάνιος της ζωής του.

Η στεριά τον μεταμόρφωσε βίαια σε "σκιάχτρο" του μέλλοντός του. Πάλεψε για να μην τον αλλάξει ο άπληστος, παράλογος, τραγικός κόσμος - που αλλιώς τον επιθυμούσε!

"Ένα σκιάχτρο. Ένα ομοίωμα ανθρώπου ζητεί να ξεκολλήσει από τη γη και να ξαναστήσει τον εαυτό του όπως τον ονειρεύεται: να πετάξει όπως τα πουλιά που κανονικά πρέπει να τρομάζει, να υπάρξει πέρα από εκεί που το φαντάζεσαι καρφωμένο και ακίνητο. Να ζήσει πέρα από το προφανές που του δόθηκε γραφτό, τετελεσμένο.

Θα μαραζώσει. Θα ονειρευτεί. Θα χαμογελάσει. Θα πιστέψει. Θα παλέψει. Κι αφού όλα αυτά θα τα κάνει ξανά και ξανά με μπερδεμένη σειρά, στο τέλος θα κρατήσει την απογείωσή του στην καινούρια του ζωή, αυτή που το ίδιο διάλεξε και ζήτησε."    ( * ) 

Το τιμόνι του πλοίου και πάλι στα χέρια.
Τίποτε δεν τελείωσε, "σκιάχτρο" μου!
Τώρα είναι που αρχίζουν όλα...!

( * ) Το όνειρο του Σκιάχτρου, Ε. Τριβιζάς και Α. Κυριτσόπουλος, Εκδόσεις: Βιβλιοπωλείον της Εστίας Ι.Δ. Κολλάρου & Σία Α.Ε. 

@ Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε εντελώς αυθόρμητα, με πολλή αγάπη και ενσυναίσθηση για όλα τα "σκιάχτρα" μας (τους νέους ανθρώπους του τόπου μας), οι οποίοι εγκλωβίστηκαν άγρια σ' ένα παρόν - φυλακή, που άλλοι τούς κάρφωσαν τα κάγκελα. Το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, οπότε δεν είναι προκαθορισμένα ζοφερό. Αυτό είναι ανάγκη να το πιστέψουν πρώτα οι ίδιοι.