Ας κοιτάμε πια εκεί που θέλουμε να πάμε

"Κάτι είχε συμβεί μέσα του. Διαβάζοντας τον "Κόσμο των παιδιών" είχε ξαναβρεί τον κόσμο των παιδιών. Έναν κόσμο που ήταν τόσο αλλιώτικος από τον κόσμο των μεγάλων!

Στο υπουργείο, έπαψε πια να σκύβει το κεφάλι. Άλλοτε, βλέποντας κάτι στραβό, δε μίλαγε, από φόβο, από συνήθεια να τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα. Τώρα ήτανε διαφορετικός. Μια μέρα μάλιστα που τον κάλεσε στο γραφείο του μια από τις "προσωπικότητες" του υπουργείου, ένας διευθυντής, και τον επίεσε να κάνει κάτι παράνομο που του πέρναγε απ' το χέρι,..., αυτός όχι μονάχα αρνήθηκε, χτύπησε τη γροθιά στο γραφείο του διευθυντή με τόση δύναμη που χύθηκε ο καφές και λέρωσε κάτι έγγραφα. Ο διευθυντής τα είχε χαμένα. Ποτέ δεν το περίμενε αυτό. "

                                      Αντώνης Σαμαράκης, Ζητείται ελπίς ( Ξανθός ιππότης)

"Είχε σκεφτεί πάνω στη ζωή. Γύρεψε να δει την αλήθεια. Το αληθινό πρόσωπο της ζωής. Και είδε! Μα τότε ανακάλυψε πως είχε μείνει μόνος Είχε μπει στην περιοχή μιας εσωτερικής μοναξιάς. Ήθελε να βγει από τη μοναξιά του, τη μισούσε. Δεν έχουμε το δικαίωμα, σκεφτότανε, να μένουμε μόνοι στον καιρό που ζούμε. Οι άνθρωποι μάς περιμένουν, μας αναζητάνε! Κι αν δεν μπορέσουμε να τους κάνουμε ευτυχισμένους, μπορούμε ωστόσο να τους ανοίξουμε την καρδιά μας και να τους πούμε πως αυτή η ζωή δε μας αφήνει να ησυχάσουμε, πως είμαστε κοντά τους, δίπλα τους, μέτοχοι κι εμείς στην κοινή αγωνία."

                                       Αντώνης Σαμαράκης, Ζητείται ελπίς ( Μια νύχτα...)

Μετά την Κυριακή που μας πέρασε για μένα το πιο σημαντικό ίσως μήνυμα απ' όλα είναι η αυτοδιάθεση, η συμμετοχή και η συλλογική προσπάθεια, προκειμένου να πάει ένα βήμα προς τα εμπρός μια κοινωνία. Λέω ότι είναι το πιο σημαντικό, καθώς οι πολίτες είναι η βάση κάθε κοινωνίας, η οποία από ό,τι αρχίζει να αχνοφαίνεται μπαίνει σε μια νέα εποχή. Στην εποχή που για τον πολίτη η συλλογικότητα θα είναι μονόδρομος, για να καταφέρει να πλάσει και να συντηρήσει την κοινωνία που ονειρεύεται και όχι αυτή που θέλουν να του επιβάλλουν, πατώντας στον ατομισμό και τον ναρκισσισμό που του ενίσχυσαν τόσα χρόνια κι εκείνος αφέθηκε. 

Όλοι είμαστε χρήσιμοι. Αν ο καθένας προσφέρει ένα από τα δυνατά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του για το κοινό καλό, τότε έχουμε σοβαρές ελπίδες να δούμε τον τόπο ν' ανθίζει. Αυτό απαιτεί έναν πολίτη συνειδητοποιημένο και όχι απαθή, έναν πολίτη που νοιάζεται, στέκεται με κριτική ματιά απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω του, που τολμά να μιλά και να δηλώνει την αντίθεσή του με επιχειρήματα, που σέβεται τους άλλους και δεν φοβάται τις αλλαγές που λειτουργούν προς όφελος όλων. 

Για να φτάσει εκεί ο πολίτης είναι απαραίτητη η καλλιέργεια τέτοιων αξιών από νωρίς, οπότε γίνεται ανάγκη η ανθρωπιστική παιδεία και η φιλοσοφία. Ο συνδυασμός επιστημονικής γνώσης και φιλοσοφικής σκέψης είναι αυτός που θα διαμορφώσει ανθρώπους που θα έχουν συνολική εικόνα του κόσμου και θα είναι σε θέση να αξιολογούν ορθά τα κρίσιμα προβλήματα που θ' αντιμετωπίζουν. Τότε μόνο ο άνθρωπος μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος άρα δυνατός και να πράττει ανάλογα.

Ας κοιτάμε, λοιπόν, εκεί που θέλουμε να πάμε. Αρκεί να το επιθυμούμε βαθιά. Μαγιά υπάρχει, ας την κάνουμε άρτο. 

Οι πολιτικές εξελίξεις των ημερών που διανύουμε μας υποδεικνύουν ότι οι παραπάνω διαπιστώσεις-σκέψεις επιβάλλεται να αρχίσουν να παίρνουν σάρκα και οστά από τώρα. Η αρχή έτσι κι αλλιώς έχει γίνει. Δεν αποτελούν, δηλαδή, για μένα μόνο θεωρητικές ιδέες και ουτοπικά σχέδια για το μέλλον. Η κατάσταση από μόνη της - με την ανυποχώρητη και προκλητική θέση των υπόλοιπων Ευρωπαίων (όχι πως περιμέναμε κάτι διαφορετικό) - μας οδηγεί αναπόφευκτα στην εσωτερική συσπείρωση, ώστε να καταφέρουμε ν' ανταπεξέλθουμε σε κάθε συνθήκη.  Θεωρώ ότι και γνώση υπάρχει και αρκετά μεγάλη εμπειρία από όσα είδαν τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια, οπότε είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις με τέτοια στάση. Όχι εύκολα, γιατί δεν έχουμε συνηθίσει, αλλά μπορούμε. Η ανάγκη μάς μαθαίνει να ελισσόμαστε.

Ας ετοιμαζόμαστε να σταθούμε αλληλέγγυοι ο ένας απέναντι στον άλλο, για ν' αντέξουμε. Ας προετοιμαζόμαστε ψυχικά για κάθε απόφαση που θα κληθούμε να πάρουμε ή ν' ακολουθήσουμε στην περίπτωση που δεν μας ζητηθεί ξανά η γνώμη μας. 

Δεν θέλω να περάσω σε περιγραφές σεναρίων. Πολλά τριγυρίζουν στο μυαλό μου, αλλά αυτή τη στιγμή είναι ανάγκη να παρακολουθούμε και να περιμένουμε. Δεν έχει νόημα κάτι άλλο. Είδαμε ότι η πραγματικότητα μάς εκπλήσσει και πολλά σενάρια τελικά πηγαίνουν στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι χρησιμότερο σ' αυτή την κρίσιμη περίοδο να σκεφτόμαστε λύσεις που πιθανόν θα μας βοηθήσουν σε πρακτικό επίπεδο στην καθημερινότητά μας στην περίπτωση μιας ακραίας εξέλιξης, ώστε να διατηρηθεί η ψυχραιμία και να μην αρχίσει πάλι να μας κατακλύζει ο φόβος. Τώρα δεν υπάρχει πισωγύρισμα.

Εύχομαι η κατάληξη να είναι καλή, όσο κι αν η πορεία αποδειχθεί επώδυνη.

@ Οι μουσικές επιλογές σήμερα δεν έχουν σχέση με το θέμα, αλλά μεταφέρουν το συναίσθημα και τη διάθεσή μου.

Η δυνατή αίσθηση της ελευθερίας από το δεύτερο μουσικό κομμάτι μέσα από την μελαγχολία που βγάζει το πρώτο.

"Το ζήτημα είναι να ατενίζει κανείς

για αρκετό καιρό και με αρκετή

προσοχή εκείνο που θέλει να εκφράσει,

ώστε να ανακαλύψει μια όψη, που

δεν την είχε δει κανένας ως τότε"

                        Gustave Flaubert