Κάτι που άκουσα και το φύλαξα...

Κάποιες στιγμές ακούμε ορισμένες φράσεις ή λέξεις, οι οποίες αποτυπώνονται με τη μία στη σκέψη μας, προφανώς γιατί ξεκλειδώνουν κάτι μέσα μας. Κάτι που μας απασχολεί και δε βρέθηκε μέχρι εκείνη την ώρα αυτό που θα μας οδηγούσε στη λύση του κουβαριού... κι ας ήταν μπροστά στα μάτια μας. Ας ήταν κάτι προφανές.

Για μάθημα αφήγησης παραμυθιού πήγα τις τελευταίες μέρες και άλλα αποκόμισα τελικά, ίσως περισσότερο σημαντικά. Μα έτσι κι αλλιώς τα παραμύθια πάντα κάτι άλλο πολύ πιο βαθύ έχουν να μας δώσουν από εκείνο που υπάρχει στη φωτεινή επιφάνεια της κάθε ιστορίας. Μέσα τους κρύβουν έναν απίστευτα μαγικό πλούτο για την ανθρώπινη ψυχή, γι' αυτό θεωρούνται μοναδικά και αναντικατάστατα για μικρούς και μεγάλους! Ας μην ξεχνάμε ότι τα πιο δυνατά είναι τα λαϊκά παραμύθια, λόγω της σοφίας αιώνων που περικλείουν.

Πάντα μου άρεσε να μιλώ στα παιδιά μέσα από ιστορίες, παραμύθια και αλληγορίες, καθώς τους δίνεται η δυνατότητα να αγγίξουν με ήπιο τρόπο σοβαρά θέματα, χωρίς να μένουν σημάδια ή ακόμα καλύτερα επειδή λειτουργούν ως θεραπευτές που απαλύνουν τις πληγές ή στην ιδανική περίπτωση τις επουλώνουν. 

Τι φύλαξα, λοιπόν, αυτή την φορά ως θησαυρούς μέσα από τα πολλά που άκουσα...

Ο άνθρωπος έπειτα από μια μεγάλη απώλεια, που θα τον συγκλονίσει και για την οποία δεν είναι ο ίδιος υπεύθυνος, δεν την έχει προκαλέσει με κάποιο τρόπο ή δεν είναι δική του απόφαση, γίνεται πάλι παιδί. Νιώθει ευάλωτος και εκτεθειμένος όπως εκείνο. Έχει παρόμοιες ανάγκες, ίσως και συμπεριφορές όπως εκείνο και πρέπει να τα πάρει πάλι όλα από την αρχή μέσα του. 

Τέτοιες απώλειες που αλλάζουν την ζωή του ανθρώπου είναι ο θάνατος ενός πολύ αγαπημένου προσώπου του στενού οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος, ενός συντρόφου, ένας δύσκολος ή αιφνίδιος χωρισμός ή μια απόλυση μετά από εργασία πολλών χρόνων.

Τότε ο ενήλικας μπορεί να επιστρέψει στο παραμύθι, το οποίο έχει την αρχέγονη δύναμη να του προσφέρει - διαμέσου της εσωτερικής διαδρομής που θα ανοιχτεί μπροστά του - την ανακούφιση, τη λύτρωση και την ισορροπία που διαταράχθηκε.

Όπως είπε η εξαιρετική ελληνίδα παραμυθού ανάμεσα σε όλα τα προηγούμενα, κάθε απώλεια είναι ένα πένθος, όπου αρχικά αυτός που πενθεί θα φορέσει τα σιδερένια παπούτσια, τα οποία θα του επιτρέπουν να κάνει αργά και δυσβάσταχτα βήματα. Στη συνέχεια θα βάλει τα ξύλινα και τέλος τα βελούδινα...

Η επόμενη ανάρτηση θα έχει το παραμύθι της...