Ας γίνουμε ερωτεύσιμοι, γιατί χανόμαστε!

Με τις Ιστορίες της Νύχτας, μια ιδέα της φίλης Αριστέας που έγινε νέο διαδικτυακό δρώμενο, γράφτηκαν μέχρι τώρα πολύ όμορφες αλλά και κάποιες προκλητικές ιστορίες. Σκέφτηκα, λοιπόν, να συνεχίσω την πρόκληση με άλλο τρόπο, μια και δεν ξέρω ακόμα αν θα καταφέρω να γράψω μια δεύτερη ιστορία που ήθελα αντίστοιχου περιεχομένου. Εικόνα και μουσική μπορούν να βοηθήσουν στο πλάσιμο όποιων και όσων ιστοριών θέλουμε μέσα από την φαντασία μας. Δίνουν ελεύθερα τη δυνατότητα να «ταξιδέψουμε» ερωτικά σε δρόμους που εμείς επιλέγουμε.

Θα μου πείτε για ποιο λόγο να το κάνω όλο αυτό. Γιατί βάλθηκα σώνει και καλά να σας ξεσηκώσω...;

Μα γιατί ο ερωτισμός είναι βασικό χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου. Ένα από τα στοιχεία που τον καθορίζουν ως προσωπικότητα. Νιώθει ζωντανός, δημιουργικός, χαρούμενος, δυνατός και υγιής, όταν διατηρεί σε κάποιο βαθμό τον ερωτισμό του και δεν τον αφήνει κλειδωμένο σε κουτάκια του μυαλού και της ψυχής του.
Η ενεργοποίηση και η διατήρησή του δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την ερωτική πράξη όποιας μορφής αλλά από πολλά καθημερινά ερεθίσματα και δράσεις, γι’ αυτό δεν έχει ηλικία. Οι αισθήσεις έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Επιτρέποντας στον εαυτό μας ν’ απολαύσει ή να προσφέρει ευχάριστες μυρωδιές, γεύσεις, ακούσματα, εικόνες και αγγίγματα έχουμε ήδη καταφέρει την αναζωογόνηση του νου και του σώματος. Από εκεί κι έπειτα με τις ιδέες του, τη στάση και τις δράσεις του καλλιεργεί την ερωτική του εικόνα, η οποία δεν συνδέεται απαραίτητα με την ομορφιά.

Ερωτικός ή ακόμα καλύτερα ερωτεύσιμος είναι ένας άνθρωπος (ενδεικτικά πάντα τα παρακάτω) που προσέχει και περιποιείται την εμφάνισή του χωρίς να φτάνει φυσικά στην υπερβολή και το επιτηδευμένο, που δείχνει ευαισθησία στους άλλους, νοιάζεται και φροντίζει τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, συμπαραστέκεται δίχως ανταλλάγματα, αγαπά απλά κι ειλικρινά, ελεύθερα μέσα από την ψυχή του απαλλαγμένος από ανασφάλειες, έχει ιδέες και οράματα για τα οποία θ’ αγωνιστεί, θέτει στόχους στην ζωή του και τους κυνηγά με θεμιτούς τρόπους και μέσα, έχει χιούμορ και ζει την κάθε στιγμή χωρίς ν’ αναβάλλει διαρκώς για αύριο ή έχοντας το ανικανοποίητο, δημιουργεί από το μηδέν στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, χαμογελά στις δύσκολες στιγμές και δεν εγκαταλείπει.
Εννοείται ότι όλα μαζί τα παραπάνω - ή και άλλα που δεν ανέφερα – δεν αποτελούν συνθήκη, προκειμένου ένας άνθρωπος να είναι ερωτεύσιμος. Κάποια αρκούν.
Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, που ορισμένοι άνθρωποι μοιάζουν με πηγές φωτός, καθώς έλκουν κοντά τους εύκολα τους άλλους. Ίσως επειδή διακρίνει κανείς επάνω τους πολλά απ’ όσα ειπώθηκαν πιο πριν.

Ζούμε σε μια εποχή κατά βάθος ανέραστη με εικονικές και φτηνές απολαύσεις. Μας κυβέρνησαν άτομα – και αρκετά μάς εξουσιάζουν ακόμα – παντελώς ξενέρωτα, που το μόνο που κατάφεραν ήταν να μας ρίξουν στην θλίψη, την μελαγχολία και να μας στραγγίξουν κάθε ερωτική σταγόνα μας.
Ευτυχώς μέσα στο άνυδρο τοπίο της εξουσίας υπάρχουν κι εξαιρέσεις, όπου υπάρξεις ερωτεύσιμες άρχισαν να ξυπνούν από τον λήθαργο και τον δικό μας ερωτισμό.
Ας γίνουμε πιο ερωτικοί στην καθημερινότητά μας και όχι μόνο τα Σαββατοκύριακα, γιατί χανόμαστε...!

Το πρώτο τραγούδι είναι σε διασκευή περισσότερο προκλητική για τους πιο  τολμηρούς... 

Το δεύτερο είναι πιο ήπια αισθησιακό...

Και η φαντασία ελεύθερη!

  Η επιλογή δική σας! 

@  Οι ρίψεις οπωρολαχανικών δεν γίνονται δεκτές στον χώρο του Cafe...

Θα μας σώσουν οι εξωγήινοι!

Από παιδί λάτρευα την αστρονομία (όχι αστρολογία) κι ακόμα εξακολουθώ να μαγεύομαι από την ομορφιά και την απεραντοσύνη του σύμπαντος. Δεν μ' ενδιαφέρει να ταξιδέψω σ' αυτό, διότι μου αρκεί να κάνω ταξίδια μέσα από τις εκπληκτικές εικόνες που μας προσφέρουν τα υπερσύγχρονα διαστημικά τηλεσκόπια, όπως το Hubble για παράδειγμα, που αξίζει να δείτε εικόνες του πατώντας στο όνομά του.
Απορώ ακόμα γιατί δεν ακολούθησα αυτό τον κλάδο στις σπουδές μου, όπου θα ήμουν ακόμα πιο "αστροπαρμένο"! Μάλλον μ' έφαγε το "ψώνιο" της διδασκαλίας...
Έκανα αυτή την εισαγωγή, για να μην παρεξηγηθούν οι προθέσεις μου για όσα θα ακούσετε παρακάτω. 
Πριν από λίγες μέρες διάβασα ότι η NASA ανακοίνωσε την εύρεση εξωγήινης ζωής σε 30 χρόνια. Θα ξοδευτούν μάλιστα 2,1 δισεκατομμύρια δολλάρια για την αποστολή σκάφους στον δορυφόρο του Δία, την Ευρώπη το 2022. Ναι, υπάρχει και άλλη Ευρώπη...
Με τη σέσουλα τα χρήματα για τους εξωγήινους και με το σταγονόμετρο για τους γήινους!
Γιατί; Δεν είναι απορίας άξιο;
Σκλάβοι οι γήινοι, βασιλιάδες οι εξωγήινοι!

Τι ταξίδια αναψυχής, τι αποικίες ονειρεύονται οι επίδοξοι εξερευνητές, τουρίστες και επιχειρηματίες του διαστήματος! Μόνο οι πιθανοί κάτοικοι άλλων πλανητικών τόπων δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι θα φτάσουν στα λημέρια τους οι σούπερ ήρωες της Γης, για να  τους κάνουν κατάληψη αρχικά και στη συνέχεια να τους εκμεταλλευτούν ληστρικά και να τους διαφθείρουν. Δεν επαρκεί η έκταση του δικού μας πλανήτη για την ικανοποίηση των αχόρταγων ορέξεών τους.
Μόνο φεύγοντας από το στολίδι του ηλιακού μας συστήματος, που το κατέληξαν σαν τα μούτρα τους, να πάρουν όσους περισσότερους μπορούν μαζί τους, μήπως και καθαρίσει ο τόπος από την απεριόριστη βλακεία τους και καταφέρουμε να σώσουμε οι υπόλοιποι λίγη από την υπέροχη αρμονία κι ομορφιά αυτού του εξαίσιου δώρου, στο οποίο κατοικούμε!
Στο καλό!

@ Η γκρίνια συνεχίζεται...

Ιστορίες της Νύχτας: "Στραβώθηκε" η στράτα μου νυχτιάτικα...

Το  κείμενο που ακολουθεί έχει γραφτεί εδώ και πολλές ημέρες και προοριζόταν για άλλο σκοπό, όμως, μετά την λαμπρή ιδέα και την παρότρυνση της αγαπημένης φίλης Πέτρας, αποφάσισα να συμμετέχω με αυτό Στις Ιστορίες της Νύχτας, το ολόφρεσκο, διαδικτυακό δρώμενο της άλλης ανήσυχης φίλης μας Αριστέας.

"Στραβώθηκε" η στράτα μου νυχτιάτικα...

Σάββατο βράδυ σε μία πόλη του θεσσαλικού κάμπου κατά τις ώρες που ο κόσμος διασκεδάζει (όσο διασκεδάζει τελοσπάντων) βρίσκομαι με μία ετερόκλητη συντροφιά έξω από την πόρτα μιας «γυάλινης» καφετέριας – νυχτερινού μπαρ – «σκυλο…κάτι». Ενός χώρου στο πιο κεντρικό και in μέρος της πόλης, που τη νύχτα τα φώτα του χαμηλώνουν και μεταλλάσσεται από απλό Café της ημέρας σε μέρος νυχτερινής διασκέδασης.

Αμ, δεν ήξερα, δεν ρώταγα πού με πήγαινε η παρέα (μια κοπελιά είχε την φαεινή ιδέα που σύχναζε εκεί); Για αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα, όπως συμβαίνει όταν ανακατεύονται συντροφιές που δεν γνωρίζονται, αλλά ως ξένο στην πόλη τους θέλουν να σε ξεναγήσουν και να σε πάνε εκεί όπου περνούν αυτοί καλά. Αυτή την αμαρτία δεν την ξανακάνω… ν’ αφεθώ στην πρόταση φίλου του συγγενή ενός φίλου και δεν συμμαζεύεται. Ε, λέω μορφωμένοι άνθρωποι είναι, κάποια καλλιέργεια κι ένα ιδιαίτερο γούστο θα το έχουν… κι ακολούθησα, μια και μέχρι εκείνη την ώρα είχαμε περάσει εξαιρετικά.

Στην πόρτα, λοιπόν, του μαγαζιού στεκόταν ο κλασικός – για άλλα μαγαζιά – πορτιέρης με το ακουστικό της ενδοεπικοινωνίας στο αυτί! Χαιρετούρες, καλωσορίσματα και προχωράμε εντός. Ξεπερνώντας το πρώτο ξάφνιασμα, εισέρχομαι διστακτικά μαζί με τους υπόλοιπους στο εσωτερικό του «σκυλο…κάτι» υπό τους ήχους disco μουσικής της δεκαετίας ’80! Εντάξει, λέω, βρε παιδί μου, κάνουν πρόγραμμα ρετρό (πια) οι άνθρωποι, δεν είναι κακό. Δεν προλαβαίνουμε να καθίσουμε, να τακτοποιηθούμε καλύτερα - γιατί δεν καθόμαστε όλοι – στο τραπέζι που μας οδήγησαν (ευτυχώς ήταν κοντά στην έξοδο…) και παθαίνει και η μουσική μια μετάλλαξη… μα τι μετάλλαξη! Από Κιάμο, Πάολα, Μενιδιάτη junior και κάτω…!

Και να ήταν μόνο αυτό; Κάθε μισό λεπτό άλλαζε το τραγούδι, κάθε μισό λεπτό ρωτούσα τους υπόλοιπους «Ποιος είναι αυτός ρε παιδιά;». Τελείωσε, σκέφτηκα, είμαι «σκυλο…κάτι» αναλφάβητη! Το έλεγα στη συντροφιά και γελούσα, για να διασκεδάσω την παραμονή μου εκεί, ενώ αισθανόμουν τα μαλλιά μου σιγά-σιγά να παίρνουν την ανιούσα!

Δύο με τρεις φορές γύρισα και κοίταξα με βλέμμα γεμάτο απορία, έκπληξη και ίσως ψήγματα δολοφονικών διαθέσεων τον υπεύθυνο των μουσικών επιλογών, θέλοντας να του πω «Τι κάνεις, ρε άνθρωπέ μου; Έχεις πάρει τίποτε; Ακούμε ό,τι ακούμε, πρέπει να το αλλάζεις διαρκώς; Δεν προλαβαίνουμε να εμπεδώσουμε!»

Απ’ την άλλη κοιτούσα γύρω στο μαγαζί με ακόμη μία απορία ζωγραφισμένη στα μάτια με σουρεαλιστικές πινελιές και λέγοντας στους άλλους: «Μα γιατί δεν κουνιέται κανείς, ενώ η μουσική το μόνο που κάνει είναι να σε παροτρύνει να τον κουνήσεις…;» Όση ώρα βρισκόμαστε στον χώρο δεν σηκώθηκε κανένας θαμώνας να χορέψει με συνεχόμενα χορευτικά μουσικά κομμάτια. Έμεινα με την απορία, αφού δεν υπήρξε άνθρωπος που να μας δώσει μια καλοστεκούμενη αιτιολόγηση του φαινομένου.

Ό,τι περιέγραψα παραπάνω ήταν για ακόμη μία φορά η εφαρμογή στην πράξη της αποδοχής της διαφορετικότητας τόσο από μένα προς τους άλλους όσο κι από εκείνους προς εμένα. Ήταν μια αληθινή δοκιμασία – πέρα από πολιτισμική «παράκρουση», όπως χαρακτηριστικά ονόμασα αυτό που έπαθα εκείνη τη βραδιά – την οποία δοκιμασία πέρασα παρόλα αυτά διασκεδάζοντας με ό,τι έβλεπα, άκουγα κι αισθανόμουν. Είναι καλό να βλέπεις κάποιες στιγμές την ελαφριά όψη της ζωής και να την απολαμβάνεις. Με παρακίνησαν φυσικά να τον… «κουνήσω» κι εγώ, μια και μόνο από τη δική μου συντροφιά χόρευαν, αλλά… δεν με ενέπνεαν τα συγκεκριμένα τραγούδια ούτε ο χώρος, ενώ είμαι σε φάση που έχω μεγάλη ανάγκη να χορέψω μετά από πολλά χρόνια απραξίας - για σοβαρούς προσωπικούς λόγους. Δυστυχώς μια ευκαιρία μού δόθηκε να διασκεδάσω ελεύθερα και έπεσα σε λάθος επιλογή…

Όμως τελικά, έχω πρόβλημα «μουσικοσκυλο…κάτι» γραμματισμού! Τι θεραπεία ή τι είδους τακτικές πρέπει ν’ ακολουθήσω;
Μα όχι, πείτε μου, σε χώρο διασκέδασης και να μην διασκεδάζουν;

Τώρα για να πάρω τα "ίσα" μου και να δείτε ότι ακούω κι εγώ λαϊκά, πάρτε από ένα ποτηράκι και επιλέξτε όποια θέλετε από τα παρακάτω άσματα, που μου αρέσουν, με πρώτο τον πολύ αγαπημένο μου και κορυφαίο Μάλαμα (έχω κι άλλα πολλά, μην νομίζετε ότι είμαι εντελώς αναλφάβητη...).

Της ίδιας και αυτό (κλικ), γιατί δεν μπορώ να το αφήσω! Πληγές πάντα μένουν...

Έτσι, της "καψούρας" είναι τα λαϊκά, όπως και οι... ροκιές φυσικά, γι' αυτό έχουν τη δική τους αξία! Αυτές σε άλλο επεισόδιο!

" Άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς "

"Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι, άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς". 

Ένας στίχος... μια ιστορία ολόκληρη.

Και η ψυχή πλανεύεται...

 

Ένα υπέροχο τραγούδι σε στίχους και μουσική Θανάση Παπακωνσταντίνου.

@ Μόνο αυτό προς το παρόν, γιατί όσα θα ακολουθήσουν θα είναι γκρίνιες...

Ιστορίες της Νύχτας: Το δίχτυ της αράχνης

Σήμερα έχω την χαρά να φιλοξενώ για δεύτερη φορά την Σοφία ΜΒ, μία από τις αγαπημένες φίλες "άστεγες καταληψίες", όσες έχουν μείνει δηλαδή. Η φιλοξενία αφορά στη συμμετοχή της στις "Ιστορίες της Νύχτας", το νέο δημιουργικό, διαδικτυακό δρώμενο της φίλης Αριστέας από τον ιστότοπο Η ζωή είναι ωραία. Την ευχαριστώ, γιατί μου παρέδωσε κάτι πολύ όμορφο... 

***********************    *    ***********************

Οι στίχοι που ακολουθούν έρχονται από παλιά. Κάποιες στροφές, ατελείς και παραπεταμένες, περιμέναν υπομονετικά σχεδόν είκοσι χρόνια σε μια μικρή ξεχασμένη αποθήκη του μυαλού μου την πρόσκληση της Αριστέας και τη μαγική λέξη «νύχτα», για να ξεκλειδωθούν και να «κουμπώσουν» με τις υπόλοιπες που γράφτηκαν πριν δυο μέρες ώστε να βρουν επιτέλους το νόημά τους. Με άλλα λόγια, είμαι τόσο δημιουργική που γράφω τρεις στροφές κάθε είκοσι χρόνια!!!

Οι στίχοι που ακολουθούν δεν είναι ποίημα. Είναι τραγούδι για κάποιες ψυχές που αναζητούν ψεύτικες διεξόδους στην ιλουστρασιόν ζωή της νύχτας…

Της νύχτας-αράχνης!

 ..........................................................................................

 

Το δίχτυ της αράχνης

Λίγο ακόμα αλκοόλ μες στο σκοτάδι
Για να περάσει κάπως γρήγορα το βράδυ
Τσιγάρα, κόσμος, μουσική που με ζαλίζει
Μα τίποτα απ' όλα αυτά δε με γεμίζει.

Τριγύρω άνθρωποι μονάχοι σαν και μένα
Τους ξεχωρίζω! Έχουνε το ίδιο βλέμμα!
Μα δε μιλάν, μόνο κοιτάν κι όλο καπνίζουν
Τι κάνουν άραγε στο σπίτι σα γυρίζουν;

Μα να ένας άνδρας! Πρόσεξε πως με κοιτάζει!
Σηκώνεται και…Θέ μου! Πλησιάζει!
"Μόνη;" μου λέει "Μόνη!" "Κι εγώ μόνος!
Χώρισα φέτος κι ήταν δύσκολος ο χρόνος..."

Αλήθεια; Ψέμα; Μήπως έχει σημασία;
Η μοναξιά ως άλλοθι ή ως αιχμαλωσία;
Για κάποιους είναι βάλσαμο μια πρόσκαιρη αυταπάτη
Για όσους πεινούν, όσους διψούν μια στάλα αγάπη.

Το φως του ήλιου μ' ενοχλεί ή το ξενύχτι;
Σα πεταλούδα που ‘μπλεξε σ' αράχνης δίχτυ
Αδέξιο πετάρισμα, αέναη τροχιά μου
Απόψε πάλι θα τσακίσω τα φτερά μου.

Περιπλανώμενες ψυχές, της νύχτας μύστες
Κυνηγημένοι, κυνηγοί πάνω στις πίστες
Μ' ένα ζεϊμπέκικο ξορκίζουν τη ζωή τους
Με ψευδαισθήσεις πως γιατρεύουν την πληγή τους...

@  Εικόνες και μουσική επιλογές της Σοφίας.

Έαρ των ανθρώπων

Ως το παιδί του αέναου χρονικού κύκλου
εισβάλλεις στις ζωές μας
με την μουσική σου μπάντα σε πλήρη απαρτία,
ορμητικά κι αυθόρμητα.

Τέλος σου είναι το φως, ο έρωτας,
η δημιουργία, το κάλλος, η χαρά.

Ανάταση ψυχής προσμένουμε στον ερχομό σου
μέσα από όποια σου μορφή.
Πόσο δεκτικοί φαινόμαστε εμπρός στην άδολη,
στην γενναιόδωρη προσφορά σου;

Στο θείο μεγαλείο σου συχνά λιποτακτούμε,
φοβούμενοι την αναγέννησή μας. Μικροί και τιποτένιοι.

Εσύ γνωρίζεις.
Εμείς αγνοούμε κάποτε την παντοδυναμία σου,
κομπάζοντας για την κάλπικη ανωτερότητά μας.

Μουσική συμφωνία η παρουσία σου στην πλάση,
μια εν δυνάμει ευτυχία.
Τολμά πάντα το χέρι ν’ απλωθεί
την ανάσταση της φύσης να ευφρανθεί;

Τόση αρμονία, τόση αφοπλιστική ομορφιά
θέλει θάρρος, θέλει ελευθερία.

Εσύ πιστή στην αμοιβαία υπόσχεση με τον πατέρα χρόνο.
Εμείς σε προδίδουμε, συχνά ασυνεπείς.
Μα δε θ’ άξιζε να ζούμε το εαρινό το ραντεβού
σαν να ’ναι το τελευταίο;

Εσύ σοφά γνωρίζεις.
Εμείς μακάρια αγνοούμε.

@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 7ο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε για ακόμη μία φορά η φίλη Αριστέα, όπως πάντα με πολύ μεγάλη επιτυχία! Την ευχαριστώ για την φιλοξενία και την ευκαιρία που προσφέρει σε όλους μας να δοκιμαζόμαστε συχνά σε ένα τόσο δύσκολο είδος, την ποίηση. Ποιητικές απόπειρες, λοιπόν, απολαύσαμε όλοι και πάλι. Γίναμε ξανά για λίγο "ποιητές"! 

Ευχαριστώ όλους τους αναγνώστες που αφιέρωσαν χρόνο για να διαβάσουν και πολύ περισσότερο εκείνους που βαθμολόγησαν τη δική μου προσπάθεια!

Συνέχεια σε άλλες δημιουργικές προσπάθειες με ακόμα μεγαλύτερες εμπνεύσεις για όλους μας με την βοήθεια της Άνοιξης στο πνεύμα μας!

 

"Ο δρόμος όλων εκείνων που τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι"

Εύκολο είναι να σκεφτεί κανείς ότι τώρα τελευταία έχω πάθει μια εμμονή με τις πτήσεις! Ναι, μπορεί! Γιατί όχι όμως; Σήμερα οι πτήσεις από μία άλλη ματιά, εκείνη του Richard Bach και ένα μοναδικό και αξεπέραστο βιβλίο του,  τον Γλάρο Ιωνάθαν Λίβινγκστον, ένα πολύ παλιό βιβλίο με πρώτη έκδοση το 1970.

"Θα πετούν πάντα μαζί με τον Ιωνάθαν όλοι όσοι λατρεύουν την ελευθερία, όσοι προχωρούν με πείσμα όταν ξέρουν πως έχουν δίκιο, όσοι χαίρονται όταν κάνουν κάτι καλά, όσοι ξέρουν ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα στον κόσμο εκτός από αυτά που φαίνονται."

"Το να βρούμε αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισότερο από κάθε άλλο πράγμα στην ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, ακλόνητη αποφασιστικότητα, και επιμονή, όπως αλληγορικά περιγράφεται στις περιπέτειες του Ιωνάθαν, είναι ο δρόμος όλων εκείνων που τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι."

"Σαν αντάλλαγμα γι' αυτή την προσπάθειά μας θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν από τον κύκλο τους φίλοι και συγγενείς. Αν επιμείνουμε όμως, αν αντέξουμε τη μοναξιά μας και μείνουμε αφοσιωμένοι σε αυτό που με τόση αγάπη αποφασίσαμε να κάνουμε, τότε θα ανακαλύψουμε ότι έχουμε καινούριους φίλους και καινούριους συγγενείς, οι οποίοι ήδη συμμερίζονται τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε επιλέξει, κι ότι μαζί τους θα πετάξουμε πολύ πιο μακριά και πιο ψηλά από όσο μπορούμε να ονειρευτούμε."

                    Αποσπάσματα από την ελληνική έκδοση 1992

Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, ακολουθεί η περίληψή της στο παρακάτω βίντεο με σκηνές από την ταινία που είχε γυριστεί το 1973. 

                                                Από Γιώργο Μπαρμπέρη

Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε μία ψυχούλα που διαβαίνει τον ζόρικο δρόμο της εφηβείας, εκεί που κάθε παιδί χάνει τον "γνωστό" εαυτό του και ψάχνει να τον επαναπροσδιορίσει. Στο ξεκίνημα ήδη αυτής της επίπονης διαδρομής επέλεξε τον τρόπο του Ιωνάθαν, αντέχοντας για κάποιο διάστημα ακόμα και την μοναξιά, για να μην κάνει καμία έκπτωση σε όσα πίστευε και θεωρούσε ότι είναι σημαντικά για εκείνη. Έπειτα από την ψυχική "φουρτούνα" που πέρασε, βρήκε τον τρόπο να διεκδικήσει την θέση της στην ομάδα και να γίνει αποδεκτή η στάση της και η παρουσία της, πάντα εμμένοντας με θάρρος στις δικές της αξίες.

Επέλεξα αυτό το υπέροχο για μένα μουσικό κομμάτι, και όχι ένα από τα μουσικά μέρη της ταινίας που ήταν του Neil Diamond, γιατί εκφράζει για μένα περισσότερο το πάθος του Γλάρου Ιωνάθαν, και κάθε "γλάρου" που αποφασίζει να ακολουθήσει πιστά τον δύσκολο δρόμο για την δική του αλήθεια.

@ Ο καθένας μπορεί να κάνει πολλούς συνειρμούς μέσα από αυτή την ιστορία.

Πώς μαθαίνεις να κάνεις "μπεεε"!

Παίξαμε όσο παίξαμε, θυμηθήκαμε τα αγαπημένα μας επιτραπέζια παιχνίδια και χαρήκαμε για λίγο. Μπορούμε τώρα να περάσουμε να θυμηθούμε καλά τα παιχνίδια που παίζονται πάνω στην  επί πίνακι κεφαλή μας!

Πώς από τις "μαϊμούδες" οδηγούμαστε να κάνουμε το πολυαγαπημένο γι' αυτές "μπεεε"... Μα θα μου πείτε τον ήχο των "προβάτων" θα μας μάθουν τα "μαϊμουδάκια" κι όχι τον δικό τους; Μα για εκείνα είναι ένα παιχνίδι, εμείς είμαστε ένα παιχνίδι, για να παίζουν και να γελούν με την δύναμη της επιρροής τους επάνω μας, όπως κάνουν και τα παιδιά άλλωστε. Τους αρέσει να ακούνε τον ήχο των αγαθών και άβουλων "προβάτων", διότι είναι  απλός κι εύηχος. Τον δικό τους δεν συμφέρει να μας τον μάθουν, γιατί φοβούνται ότι θα τον χρησιμοποιήσουμε εναντίον τους... Επιτρέπεται η εκμάθηση αυτού του ήχου μόνο σε όσους δεν τον γνωρίζουν και θα ήθελαν να γίνουν μέλη του κλαμπ των διασκεδαστών - εκπαιδευτών.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε από αυτούς, οπότε...

Μαϊμουδομαέστρος: Πάμε όλοι μαζί παιδιά: "Μπεεε"!!!

Ο λόγος περί χειραγώγησης της κοινής γνώμης από τον Νόαμ Τσόμσκι. Γνωρίζω ότι είναι κάτι που έχουμε ακούσει όλοι αρκετές φορές, όμως η επανάληψη βοηθάει στην εμπέδωση. Ειδικά αυτό το διάστημα που γίνεται των "μαϊμούδων" ο γάμος κι έχουν πολλά κέφια όλοι, με αποτέλεσμα να γλεντοκοπούν επάνω μας!

@ Ας με συγχωρέσουν τα αληθινά μαϊμουδάκια και προβατάκια που λατρεύω και δεν μου φταίνε σε τίποτα!

 

 

Νόαμ Τσόμσκι: Αυτές είναι οι δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναλύει τις δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν.Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.

1. Η τεχνική της διασκέδασης
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών....

Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.

Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.
2 . Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.

Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.
3. Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ' αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.
4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποίηση)
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ'όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα.

Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

5 . Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος.

Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».
6 . Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...
7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».
8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα
Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.
9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή
Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!
10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους
Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθιά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.
Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ' όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ' όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.
Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το «κόκκινο χάπι» που έλεγε ο Μορφέας στον Νέο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά. Για όποιον θέλει περισσότερη αφύπνιση ας διαβάσει το «σπήλαιο του Πλάτωνα» και θα ξημερώσει ένας καινούριος κόσμος.

www.enallaktikos.gr

 

Όσα αναφέρω παρακάτω τα προσθέτω συμπληρωματικά, για να διευκρινίσω κάποια πράγματα μετά από παρατήρηση φίλου αναγνώστη. Το συγκεκριμένο άρθρο η αλήθεια είναι ότι το αναδημοσίευσα λίγο βιαστικά, ενώ δεν συνηθίζω να κάνω κάτι χωρίς να το γνωρίζω αρκετά καλά ή να το έχω ψάξει ιδιαίτερα. Αυτό γιατί με ενδιαφέρει να είμαι εντάξει απέναντι στον εαυτό μου πρώτα κι έπειτα στους αναγνώστες.
Υπήρξε θέμα με το ότι ο ίδιος ο Τσόμσκυ έχει αρνηθεί ότι έχει μεταφέρει όλα αυτά υπό μορφή λίστας των τεχνικών. Η πηγή που χρησιμοποίησα το αναφέρει ξεκάθαρα ότι είναι συλλογή από λεγόμενα του Ακαδημαϊκού σε συνεντεύξεις που έχει δώσει.
Όπως και να έχει, εγώ επέλεξα να αναρτήσω όλες αυτές τις παρατηρήσεις πάνω στην χειραγώγηση του κοινού, διότι τις θεωρώ δεδομένες και δεν με ενδιαφέρει αν τις είπε ο Τσόμσκυ ή όποιος άλλος. Αν κάποιος παρατηρεί προσεχτικά και αναλύει όσα συμβαίνουν γύρω του, τα διαπιστώνει και ο ίδιος. Θα μπορούσα επίσης να αναφέρω βιβλιογραφία της σύγχρονης ψυχολογίας και των νευροεπιστημών, για να στηρίξω πολλά από τα όσα αναφέρονται ως σκέψεις του Τσόμσκυ, όμως η ανάρτηση δεν έγινε αφενός για να κάνω κάποια διατριβή πάνω στο αντικείμενο και αφετέρου δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Έγινε για να δημιουργηθεί ένας προβληματισμός πάνω σε όσα διαδραματίζονται καθημερινά, προκειμένου να γίνει αυτό που κάποιοι λίγοι επιθυμούν εκμεταλλευόμενοι τους πολλούς. Πάντα ήταν έτσι και εξακολουθεί να συμβαίνει. Κάποτε ο κόσμος δεν είχε πρόσβαση εύκολα στη γνώση και την ενημέρωση και μπορούσαν να τον ξεγελάσουν με εύκολους τρόπους, ενώ τώρα βρίσκουν μέσα από πλήθος ερευνών και πειραμάτων όλο και πιο απίθανες μεθόδους, για να επιτύχουν τους στόχους τους. Θα ήταν αφελές να πιστεύουμε κάτι διαφορετικό.
Χωρίς να αναφερθώ καθόλου στο τι κάνουν οι κυβερνήσεις και η οικονομική ελίτ, για να φτάνουν στα αποτελέσματα που επιθυμούν, θα πω ένα απλό παράδειγμα και μάλιστα πολύ καθημερινό και γνωστό. Διαφημίσεις. Η δύναμη τους τεράστια και πίσω τους οτιδήποτε παλιό και νέο δεδομένο της ψυχολογίας και των νευροεπιστημών. Μια ολόκληρη βιομηχανία ελέγχου.
Σταματώ εδώ, διότι δεν έχει κανένα νόημα για μένα να επεκταθώ άλλο. Ως νέα στον χώρο του blogging θα είμαι ακόμα πιο προσεχτική. Μαθαίνουμε και κάθε μάθημα είναι χρήσιμο, γιατί βελτιωνόμαστε.

Ας πέσουν τα... παιχνίδια στο τραπέζι!

Café χωρίς επιτραπέζια παιχνίδια δεν γίνεται! 
Οι ημέρες αυτές για τα παιδιά είναι ακόμα περίοδος διακοπών, οπότε τα επιτραπέζια είναι μία πολύ καλή επιλογή για να περνούν κάποιες στιγμές ευχάριστα την ώρα τους πέρα από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ευτυχώς που υπάρχουν πολλά παιδιά που τους αρέσουν αυτού του είδους τα παιχνίδια  κι ευτυχώς που πολλοί ενήλικες παίζουν μαζί τους ή ακόμα και μεταξύ τους...!
Τα επιτραπέζια παιχνίδια έχουν μεγάλη ιστορία πίσω τους. 
Πληροφορίες για τα είδη των επιτραπέζιων και κυρίως για την ιστορία τους στον κόσμο και την Ελλάδα θα βρείτε στον ιστότοπο του Δημοτικού Σχολείου Όσσας.
Τα μόνα που θα πρόσθετα στα όσα αναφέρονται στην σελίδα του συγκεκριμένου σχολείου είναι ότι διάφοροι διαγραμμισμοί για παιχνίδα στρατηγικής (π.χ. τρίλιζα) έχουν βρεθεί στο Ιερό της Ελευσίνας, Ρωμαϊκών χρόνων. Επίσης στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου έχει βρεθεί και φυλάσσεται εκεί παράσταση επιτραπέζιου πιθανώς παιχνιδιού με πιόνια σε αβακωτό πίνακα, έγγλυπτη πάνω σε τρίπλευρο σφραγιδόλιθο, από το Καστέλλι Πεδιάδος, Παλαιοανακτορική εποχή, 19ος - 18ος αι. π.Χ. . Στο ίδιο μουσείο βρίσκονται και άλλα παρόμοια παιχνίδια από την Πρωτομινωική  ΙΙΙ περίοδο (2300 - 2100 π.Χ.) από θολωτό τάφο της Αγίας Τριάδος Φαιστού, καθώς και από την Υστερομινωική ΙΒ περίοδο (1500 - 1450 π.Χ.) από το ανάκτορο της Ζάκρου, με αποκορύφωμα και σημαντικό εύρημα το περίτεχνο μινωικό ζατρίκιο από το ανάκτορο της Κνωσού (το οποίο αναφέρεται στην εργασία του παραπάνω σχολείου). Τα λίγα που πρόσθεσα προέρχονται από αντίστοιχη εργασία που είχε γίνει με θέμα το παιχνίδι στην Αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο για το σχολείο μου, με πηγή κυρίως "Το ελληνικό παιχνίδι", μια έκδοση από το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης - Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 2008. Δυστυχώς δεν μπορώ να περάσω εδώ τις εικόνες των παιχνιδιών που αναφέρω.

Ερχόμαστε και πάλι στο σήμερα... 
Το αγαπημένο μου παιχνίδι τον τελευταίο καιρό, το οποίο έπαιξα με μικρούς και μεγάλους αρκετές φορές είναι το "Μυστήρια στο Πεκίνο" (άμα ήθελα ας μην ήταν το αγαπημένο μου...)! Παλιά είχα πάθος με το Scrabble! Μου  άρεσαν όμως πολύ πάντα και τα παιχνίδια γνώσεων. Στην Monopoly πάντα τσακωνόμουν με τους συμπαίκτες μου, στο τάβλι διασκέδαζα και στο σκάκι... ανεπίδεκτη μαθήσεως λόγω έλλειψης υπομονής και... εξυπνάδας, που... μου περισσεύει!

Στα "Μυστήρια του Πεκίνου" τώρα. Άρχισε να μου αρέσει, γιατί έχει ενδιαφέρον χωρίς να σε προβληματίζει και πολύ. Άσε που με το περιεχόμενό του και τα υλικά του σε βάζει στον κόσμο του παιδιού...! Μου άρεσε πάντα πολύ να ανακαλύπτω μυστήρια, γι' αυτό αγαπώ πολύ τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι και φυσικά τις ανάλογες ταινίες! Μήπως έπρεπε να είχα γίνει... ντετέκτιβ;

 "Στις γειτονιές του Πεκίνο γίνονται διάφορα εγκλήματα. Κάθε παίκτης προσπαθεί να μαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία για να ανακαλύψει ποιος είναι ο εγκληματίας. Παίξε με τις κάρτες του παιχνιδιού, ανάκρινε τους μάρτυρες - άλλοι λένε αλήθεια, άλλοι λένε ψέματα και άλλοι δεν γνωρίζουν τίποτα - και προσπάθησε να εξυχνιάσεις τις υποθέσεις. Στην αναζήτησή σου θα σε βοηθήσουν πρωτότυπα εργαλεία, όπως το καθρεφτάκι για να διαβάσεις το ανάποδο μήνυμα, τα κόκκινα γυαλάκια για να δεις τα γράμματα, το βιβλιαράκι με τις υποθέσεις, το χαρτόνι με τις τρύπες που φανερώνει το νούμερο του εγκληματία για να διαπιστώσεις αν τον ανακάλυψες και άλλα!

Για 2 έως 6 παίκτες.

Προτεινόμενη ηλικία: 8+ "


@ Εσάς ποιο επιτράπεζιο παιχνίδι σας αρέσει και για ποιο λόγο; Όχι, θα γλιτώνατε!

Μετάφραση των στίχων εδώ. 

Ας μην ξεχνάμε ότι η μουσική και το παιχνίδι ενώνει τους ανθρώπους μέσα από άλλους τρόπους επικοινωνίας!

 

Μικρό ταξίδι σε ελληνικά μουσικά μονοπάτια

Μόνο μουσική για συντροφιά στους νυχτερινούς "περίπατους". Επιμένω για λίγο ακόμα στα ελληνικά μονοπάτια. Παρηγοριά για όσους επέστρεψαν ήδη στην συνηθισμένη τους καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα, η οποία μπορεί να κουράζει, να μας φορτίζει αρνητικά κάποιες στιγμές, μας δίνει όμως και μια σταθερή βάση, που μπορούμε αν θελήσουμε να της προσθέσουμε δικές μας πολύχρωμες πινελιές. Συχνά είναι στο χέρι μας κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε. Αρκεί να ξεφεύγουμε για λίγο από τη σειρά... 
Ένα μικρό παράδειγμα: "Έχετε σκεφτεί να αλλάζετε πού και πού διαδρομή για τα μέρη που πηγαίνετε καθημερινά...;" 

 

 Καλή συνέχεια σε όσους έχουν αρχίσει ν' ανταποκρίνονται στο κάλεσμα των υποχρεώσεων!

Υπάρχουμε, άρα... αγαπάμε!

Πάντα κάποιοι θυσιάζονται, για να σωθούν κάποιοι άλλοι. Είναι υποχρέωση όσων μένουν να ζήσουν έχοντας ως πυξίδα τους την αγάπη και την βελτίωσή τους ως άνθρωποι.

"Υμείς οι Φαρισαίοι το έξωθεν του ποτηρίου και του πίνακος καθαρίζετε, το δε έσωθεν υμών γέμει αρπαγής και πονηρίας" 
                                                   [Λουκ. ια’39] 

Όσο είναι μπορετό να υπάρχει ισορροπία στην φροντίδα του εξωτερικού και του εσωτερικού κόσμου. Ό,τι προσέχει κανείς από μέσα του, λάμπει στο πρόσωπό του και στην ζωή του.

"Όποιος ψάξει θα το μάθει
στης καρδιάς τα βάθη
          "Μιαν ανάσα είμ' από σένα

                     μια κι απ' τον καθένα"

Και του χρόνου, να είμαστε καλά! 

Πιο ποιητικά, πιο ανάλαφρα...

Duy Huynh - The bridge

Πιο ποιητικά, πιο ανάλαφρα μετά την προηγούμενη ανάρτηση, που ήταν γεμάτη ένταση. Ποίηση μέσα από πίνακες ζωγραφικής, που μου άρεσαν πολύ, ποίηση μελοποιημένη! Ένας βιετναμέζος σουρεαλιστής εικαστικός (πληροφορίες στο όνομά του κάτω από τον πίνακα), που σε ταξιδεύει ονειρικά μέσα από τα έργα του, και Ερωτόκριτος με την φωνή του Μίλτου Πασχαλίδη, μια από τις πιο τρυφερές αποδόσεις του Ερωτόκριτου για μένα. 

Σουρεαλιστικά τα αναμειγνύω κι εγώ εδώ σήμερα με βάση την αίσθηση που μου αφήνει το καθένα τους και μία σκέψη πάνω στις πολιτικές εξελίξεις της εβδομάδας.

Ως άλλος σύγχρονος "ιππότης" ο πρωθυπουργός της χώρας μας εξακολουθεί με θάρρος να κινείται ανάμεσα στους "αντρειωμένους" και καλά αρματωμένους. Ο "έρωτάς" του έρχεται σε αντίθεση με τις καθιερωμένες συμβάσεις και  τακτικές των Ευρωπαίων συνομιλητών του και τον φέρνει σε σύγκρουση μαζί τους, τους αναστατώνει, τους ανησυχεί... θέλουν να τον "πιάσουν" και να τον βάλουν στη δική τους τη "σειρά" και "τάξη"! 

Εύχομαι στο τέλος ετούτου του "έργου", όπως και στον Ερωτόκριτο, να "νικήσουν" οι προσωπικές αρετές...!

"Ιερές" σκόρπιες σκέψεις

Πηγή εικόνων : Ενύπνια Ψιχίων

Αφορμή της σημερινής κατάθεσης σκέψεων πολλά από αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας - από το σπίτι μας έως την άλλη άκρη της γης, ένα πρόσφατο σχόλιο (μέρος του οποίου εντάσσω σε τούτο το κείμενο), μια ταινία που έρχεται κόντρα στο επιφανειακό πνεύμα των ημερών αλλά τόσο κοντά στην αλήθεια αυτής της θρησκευτικής γιορτής. Κεντρικός άξονας όμως ο άνθρωπος, οι αξίες και η ουσία της ύπαρξης.

Ξεκινώ από την ταινία και μια γνωστή σκηνή της. "Η ζωή του Μπράιαν" (1979) των Monty Python's. Μια ταινία ανατρεπτική, μια φαρσοκωμωδία που δεν άφησε τίποτε όρθιο. Συντρίβοντας τον καθωσπρεπισμό μέσα από το παράλογο και την ειρωνεία, θέτοντας παράλληλα φιλοσοφικά, πολιτικά και υπαρξιακά ερωτήματα. Μια πραγματική σάτιρα όσο λίγες στο είδος της, μέσα από την ευφυέστατη ματιά των έξι δημιουργών της. "Πολυδιάστατο, πρωτότυπο, τολμηρό. Μια εξαιρετική υπενθύμιση ότι, όταν πρόκειται για θρησκεία και πολιτική, ο άνθρωπος πρέπει να σκέφτεται για τον εαυτό του" Classic Films.

Αυτός ο κόσμος ίσως δεν θ' αλλάξει ποτέ. Από την παραπάνω ειρωνική σκηνή της ταινίας τι έχει αλλάξει τελικά στη συμπεριφορά των ανθρώπων μέσα στους αιώνες; Μόνο ίσως το περιτύλιγμα. Με πίκρα το διαπιστώνω όλο και περισσότερο καθημερινά ή ακόμα καλύτερα προσπαθώ να το αποδεχτώ. Να θέλεις να είσαι αισιόδοξος μέσα στην βρώμα που ζούμε, δεν θα σε αφήσουν. Να θέλεις ν' αλλάξεις καταστάσεις και συνθήκες πάλι δεν θα σου το επιτρέψουν. Θα σε "πνίξουν" στις ίδιες σου τις σκέψεις και τις λέξεις, γιατί γνωρίζουν το παιχνίδι χρόνια τώρα και έχουν κοιμήσει συνειδήσεις και αξίες, ακόμα την ίδια τη λογική. Το οφθαλμοφανές και το λογικό καταστρατηγούνται μπροστά στα προσωπικά συμφέροντα ή την "εντοιχισμένη" ιδεολογία.

Τόλμησες να πεις κάτι διαφορετικό και ξέφυγες από το κοπάδι; Είσαι καραγκιόζης αιρετικός! Θα έπρεπε να ντρέπεσαι κιόλας!

 Πώς τολμάς;

Από όσους χειρίζονται τις τύχες των ανθρώπων είναι φυσικό να συμβαίνει, διότι η ύπαρξή τους και η ισχύς τους στηρίζεται στον απόλυτο έλεγχο του κόσμου με κάθε τρόπο. Από όλους τους υπόλοιπους - συνανθρώπους, συμπολίτες, συμπορευτές - δεν το δέχεσαι εύκολα, καθώς θέλεις να πιστεύεις ότι ζουν σε παρόμοιο περιβάλλον με σένα. Κι όμως και γι' αυτούς είσαι καραγκιόζης αιρετικός όταν δεν τους ακολουθείς, όπως αυτές τις ημέρες στο τυπικό (τυπολατρικό) της εκκλησίας, όπου βασιλεύει η υποκρισία. Τι νηστείες σε φαγητά αλλά όχι σε σκέψεις και λόγια ή πράξεις, τι λαμπάδες και κεριά ίσαμε με το μπόι μας τρομερά και φοβερά πλουμισμένα και ποιος έχει τα καλύτερα, μάλλον πιο ακριβά, όλοι μαζί στο γιορτινό τραπέζι κι ας πέφτουν τα κουτσομπολιά και οι καβγάδες σύννεφο - κι αν δεν είσαι παρών, τι έχεις ν' ακούσεις - στην εκκλησία που θα πας δεν χρειάζεται πολλά να καταλαβαίνεις από όσα λέγονται, αφού η δουλειά σου είναι ν' αντιληφθείς τι συνολάκια έχουν πέραση και πού παίζονται παρτίδες από γκομενιλίκια, και το Μ. Σάββατο μην αγχώνεσαι, διότι πέντε λεπτά υπόθεση είναι μέσα σε εκκωφαντικό θόρυβο - τι να την κάνει την σιωπή ο Θεάνθρωπος τώρα που αναστήθηκε - κάποια φασισταριά - χρυσαύγουλα θα σου επιβάλλουν το πανηγύρι και θα σε απειλήσουν για να βγάλεις τον σκασμό.

Μια και αναφέρθηκα στα φασισταριά, ας έρθω και στην πολιτική. Εκεί κι αν δεν τους ακολουθείς, θα πρέπει να αισθάνεσαι διπλά καραγκιόζης αιρετικός. Αν δεν είσαι της "εντοιχισμένης" ιδεολογίας, δεν υπάρχεις. Θεωρείσαι "φτερό στον άνεμο" ή ότι "έχεις μπλέξει τα μπούτια σου" (αν έχεις μπλέξει τα δικά σου με άλλα, πάλι καλά, αφού θα είσαι ευτυχής κιόλας). Ελεύθερη επιλογή και ελεύθερη σκέψη δεν επιτρέπεται να υπάρχει, διότι κάνουν τόσο κόπο να σου σερβίρουν έτοιμη κι εύπεπτη τροφή. Εσύ τολμάς να την απαξιώνεις, ενώ άλλοι πεινάνε; Η λογική μπαίνει στην άκρη δεν έχει θέση πουθενά μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα και την στείρα ιδεολογία. Οι "παρωπίδες" βοηθούν να κοιμούνται όλοι ήσυχοι, έστω πολλοί. Δεν δέχονται να τους ταράξεις την "κανονικότητα" των κύκλων τους, τις συνήθειές τους, όπως τα γαϊδούρια στο μαγγανοπήγαδο. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή σε επευφημούσαν για τις ιδέες σου και την στάση σου, αν διανοηθείς και φύγεις από το μαντρί, εκείνοι είναι που θα σε "λιθοβολήσουν" μέχρι θανάτου. Θα βγάλουν εκεί όλα τους τα απωθημένα.

Αυτά τ' απωθημένα δυστυχώς είναι πολλά. Η κρίση φυσικά δεν είναι μόνο οικονομική είναι και πολιτισμική, είναι κρίση αξιών, κάτι που έχει συζητηθεί ήδη αρκετά. Μια κρίση που παράγει αντιφατικές καταστάσεις και εικόνες, φτάνοντας στο παράλογο, που μπορεί να σε τρελάνει (δεν είναι τυχαία σήμερα η επιλογή της ταινίας και των συγκεκριμένων αποσπασμάτων της). Όπως στον σύγχρονο πολιτισμό ψάχνουμε παντού ναρκισσιστικά την "ανθρωπιά" ξεχνώντας την "κοινωνική" και "πολιτική" αναπαραγωγή της απανθρωπιάς στις κοινωνίες της ανισότητας. Καταλήγοντας στην ύπαρξη ατόμων και όχι κοινωνικών υποκειμένων που παλεύουν για μια αλλαγή του συνολικού κοινωνικού γίγνεσθαι, αποδυναμώνονται οι κοινωνικές - συλλογικές συνθήκες, οπότε τόσο εύκολα ακολουθεί η χειραγώγηση, όσο δύσκολος φαντάζει ο δρόμος της επιστροφής.

Βιώνουμε μια εποχή όπου έχουμε γύρω μας την πιο μορφωμένη γενιά όλων των ιστορικών περιόδων - όπως είπε σε σχόλιό του ο φίλος Λωτοφάγος - όμως δεν της επιτρέπεται να σηκώσει κεφάλι είτε γιατί έχει εγκλωβιστεί στον απόλυτο ατομισμό που της έμαθαν είτε γιατί βρίσκεται σ' ένα διαρκές κυνήγι κάποιου ακαδημαϊκού ή επαγγελματικού στόχου, με αποτέλεσμα να μην προφταίνει να σκεφτεί είτε γιατί η εικονική κρίση την έχει "γονατίσει" οικονομικά, ηθικά, κοινωνικά. Ακόμα και μερικές βομβιστικές επιθέσεις σε πανεπιστήμια του κόσμου να κάνεις, έχεις ξεμπερδέψει με αρκετούς από δαύτους τούς ελεύθερα σκεφτόμενους κι αλληλεπιδρώντες, τους εν δυνάμει εχθρούς του κατεστημένου.

 

Ένα κατεστημένο που για ν' αποδομηθεί , είναι απαραίτητο το θεμέλιο της γνώσης και της κατανόησης, αφού κανένα γκρέμισμα δεν μπορεί να είναι ουσιαστικό αν δεν εμπεριέχει ένα χτίσιμο, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο. Κάθε απόπειρα αλλαγής σ' ένα σύστημα χρειάζεται να οικοδομήσει και πάλι τις αρχές, την θεωρία και τη γλώσσα της επικοινωνίας της. Όλο αυτό στηρίζεται στην ελευθερία του πνεύματος (που δεν την θέλουν τόσοι πολλοί) και ακόμα καλύτερα στην βαθιά και ειλικρινή αγάπη για την ελευθερία. Ο Κάλβος όμως είπε: "Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία". Άδικο είχε;
Και ο Μάριος Πλωρίτης προσθέτει πολύ σοφά: "Χωρίς την ελευθερία η γνώση γίνεται όργανο καταπίεσης, η αλήθεια διαστρέφεται σε απάτη, η αρετή καταντά ασεβής υποκρισία"!

@ Για να μην μας τρελαίνουν όλα τα παράλογα, ας τραγουδήσουμε με τους Monty Python's:

"Always Look on the Bright Side of Life"!

@ Ίσως αν ακολουθούσαμε στην καθημερινότητά μας, την ουσία της διδασκαλίας Του, πολλά θα ήταν διαφορετικά στην ζωή μας και τα παραπάνω ανάξια λόγου.