Ιστορίες της Νύχτας: "Στραβώθηκε" η στράτα μου νυχτιάτικα...

Το  κείμενο που ακολουθεί έχει γραφτεί εδώ και πολλές ημέρες και προοριζόταν για άλλο σκοπό, όμως, μετά την λαμπρή ιδέα και την παρότρυνση της αγαπημένης φίλης Πέτρας, αποφάσισα να συμμετέχω με αυτό Στις Ιστορίες της Νύχτας, το ολόφρεσκο, διαδικτυακό δρώμενο της άλλης ανήσυχης φίλης μας Αριστέας.

"Στραβώθηκε" η στράτα μου νυχτιάτικα...

Σάββατο βράδυ σε μία πόλη του θεσσαλικού κάμπου κατά τις ώρες που ο κόσμος διασκεδάζει (όσο διασκεδάζει τελοσπάντων) βρίσκομαι με μία ετερόκλητη συντροφιά έξω από την πόρτα μιας «γυάλινης» καφετέριας – νυχτερινού μπαρ – «σκυλο…κάτι». Ενός χώρου στο πιο κεντρικό και in μέρος της πόλης, που τη νύχτα τα φώτα του χαμηλώνουν και μεταλλάσσεται από απλό Café της ημέρας σε μέρος νυχτερινής διασκέδασης.

Αμ, δεν ήξερα, δεν ρώταγα πού με πήγαινε η παρέα (μια κοπελιά είχε την φαεινή ιδέα που σύχναζε εκεί); Για αλλού ξεκίνησα κι αλλού κατέληξα, όπως συμβαίνει όταν ανακατεύονται συντροφιές που δεν γνωρίζονται, αλλά ως ξένο στην πόλη τους θέλουν να σε ξεναγήσουν και να σε πάνε εκεί όπου περνούν αυτοί καλά. Αυτή την αμαρτία δεν την ξανακάνω… ν’ αφεθώ στην πρόταση φίλου του συγγενή ενός φίλου και δεν συμμαζεύεται. Ε, λέω μορφωμένοι άνθρωποι είναι, κάποια καλλιέργεια κι ένα ιδιαίτερο γούστο θα το έχουν… κι ακολούθησα, μια και μέχρι εκείνη την ώρα είχαμε περάσει εξαιρετικά.

Στην πόρτα, λοιπόν, του μαγαζιού στεκόταν ο κλασικός – για άλλα μαγαζιά – πορτιέρης με το ακουστικό της ενδοεπικοινωνίας στο αυτί! Χαιρετούρες, καλωσορίσματα και προχωράμε εντός. Ξεπερνώντας το πρώτο ξάφνιασμα, εισέρχομαι διστακτικά μαζί με τους υπόλοιπους στο εσωτερικό του «σκυλο…κάτι» υπό τους ήχους disco μουσικής της δεκαετίας ’80! Εντάξει, λέω, βρε παιδί μου, κάνουν πρόγραμμα ρετρό (πια) οι άνθρωποι, δεν είναι κακό. Δεν προλαβαίνουμε να καθίσουμε, να τακτοποιηθούμε καλύτερα - γιατί δεν καθόμαστε όλοι – στο τραπέζι που μας οδήγησαν (ευτυχώς ήταν κοντά στην έξοδο…) και παθαίνει και η μουσική μια μετάλλαξη… μα τι μετάλλαξη! Από Κιάμο, Πάολα, Μενιδιάτη junior και κάτω…!

Και να ήταν μόνο αυτό; Κάθε μισό λεπτό άλλαζε το τραγούδι, κάθε μισό λεπτό ρωτούσα τους υπόλοιπους «Ποιος είναι αυτός ρε παιδιά;». Τελείωσε, σκέφτηκα, είμαι «σκυλο…κάτι» αναλφάβητη! Το έλεγα στη συντροφιά και γελούσα, για να διασκεδάσω την παραμονή μου εκεί, ενώ αισθανόμουν τα μαλλιά μου σιγά-σιγά να παίρνουν την ανιούσα!

Δύο με τρεις φορές γύρισα και κοίταξα με βλέμμα γεμάτο απορία, έκπληξη και ίσως ψήγματα δολοφονικών διαθέσεων τον υπεύθυνο των μουσικών επιλογών, θέλοντας να του πω «Τι κάνεις, ρε άνθρωπέ μου; Έχεις πάρει τίποτε; Ακούμε ό,τι ακούμε, πρέπει να το αλλάζεις διαρκώς; Δεν προλαβαίνουμε να εμπεδώσουμε!»

Απ’ την άλλη κοιτούσα γύρω στο μαγαζί με ακόμη μία απορία ζωγραφισμένη στα μάτια με σουρεαλιστικές πινελιές και λέγοντας στους άλλους: «Μα γιατί δεν κουνιέται κανείς, ενώ η μουσική το μόνο που κάνει είναι να σε παροτρύνει να τον κουνήσεις…;» Όση ώρα βρισκόμαστε στον χώρο δεν σηκώθηκε κανένας θαμώνας να χορέψει με συνεχόμενα χορευτικά μουσικά κομμάτια. Έμεινα με την απορία, αφού δεν υπήρξε άνθρωπος που να μας δώσει μια καλοστεκούμενη αιτιολόγηση του φαινομένου.

Ό,τι περιέγραψα παραπάνω ήταν για ακόμη μία φορά η εφαρμογή στην πράξη της αποδοχής της διαφορετικότητας τόσο από μένα προς τους άλλους όσο κι από εκείνους προς εμένα. Ήταν μια αληθινή δοκιμασία – πέρα από πολιτισμική «παράκρουση», όπως χαρακτηριστικά ονόμασα αυτό που έπαθα εκείνη τη βραδιά – την οποία δοκιμασία πέρασα παρόλα αυτά διασκεδάζοντας με ό,τι έβλεπα, άκουγα κι αισθανόμουν. Είναι καλό να βλέπεις κάποιες στιγμές την ελαφριά όψη της ζωής και να την απολαμβάνεις. Με παρακίνησαν φυσικά να τον… «κουνήσω» κι εγώ, μια και μόνο από τη δική μου συντροφιά χόρευαν, αλλά… δεν με ενέπνεαν τα συγκεκριμένα τραγούδια ούτε ο χώρος, ενώ είμαι σε φάση που έχω μεγάλη ανάγκη να χορέψω μετά από πολλά χρόνια απραξίας - για σοβαρούς προσωπικούς λόγους. Δυστυχώς μια ευκαιρία μού δόθηκε να διασκεδάσω ελεύθερα και έπεσα σε λάθος επιλογή…

Όμως τελικά, έχω πρόβλημα «μουσικοσκυλο…κάτι» γραμματισμού! Τι θεραπεία ή τι είδους τακτικές πρέπει ν’ ακολουθήσω;
Μα όχι, πείτε μου, σε χώρο διασκέδασης και να μην διασκεδάζουν;

Τώρα για να πάρω τα "ίσα" μου και να δείτε ότι ακούω κι εγώ λαϊκά, πάρτε από ένα ποτηράκι και επιλέξτε όποια θέλετε από τα παρακάτω άσματα, που μου αρέσουν, με πρώτο τον πολύ αγαπημένο μου και κορυφαίο Μάλαμα (έχω κι άλλα πολλά, μην νομίζετε ότι είμαι εντελώς αναλφάβητη...).

Της ίδιας και αυτό (κλικ), γιατί δεν μπορώ να το αφήσω! Πληγές πάντα μένουν...

Έτσι, της "καψούρας" είναι τα λαϊκά, όπως και οι... ροκιές φυσικά, γι' αυτό έχουν τη δική τους αξία! Αυτές σε άλλο επεισόδιο!