Έαρ των ανθρώπων

Ως το παιδί του αέναου χρονικού κύκλου
εισβάλλεις στις ζωές μας
με την μουσική σου μπάντα σε πλήρη απαρτία,
ορμητικά κι αυθόρμητα.

Τέλος σου είναι το φως, ο έρωτας,
η δημιουργία, το κάλλος, η χαρά.

Ανάταση ψυχής προσμένουμε στον ερχομό σου
μέσα από όποια σου μορφή.
Πόσο δεκτικοί φαινόμαστε εμπρός στην άδολη,
στην γενναιόδωρη προσφορά σου;

Στο θείο μεγαλείο σου συχνά λιποτακτούμε,
φοβούμενοι την αναγέννησή μας. Μικροί και τιποτένιοι.

Εσύ γνωρίζεις.
Εμείς αγνοούμε κάποτε την παντοδυναμία σου,
κομπάζοντας για την κάλπικη ανωτερότητά μας.

Μουσική συμφωνία η παρουσία σου στην πλάση,
μια εν δυνάμει ευτυχία.
Τολμά πάντα το χέρι ν’ απλωθεί
την ανάσταση της φύσης να ευφρανθεί;

Τόση αρμονία, τόση αφοπλιστική ομορφιά
θέλει θάρρος, θέλει ελευθερία.

Εσύ πιστή στην αμοιβαία υπόσχεση με τον πατέρα χρόνο.
Εμείς σε προδίδουμε, συχνά ασυνεπείς.
Μα δε θ’ άξιζε να ζούμε το εαρινό το ραντεβού
σαν να ’ναι το τελευταίο;

Εσύ σοφά γνωρίζεις.
Εμείς μακάρια αγνοούμε.

@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 7ο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε για ακόμη μία φορά η φίλη Αριστέα, όπως πάντα με πολύ μεγάλη επιτυχία! Την ευχαριστώ για την φιλοξενία και την ευκαιρία που προσφέρει σε όλους μας να δοκιμαζόμαστε συχνά σε ένα τόσο δύσκολο είδος, την ποίηση. Ποιητικές απόπειρες, λοιπόν, απολαύσαμε όλοι και πάλι. Γίναμε ξανά για λίγο "ποιητές"! 

Ευχαριστώ όλους τους αναγνώστες που αφιέρωσαν χρόνο για να διαβάσουν και πολύ περισσότερο εκείνους που βαθμολόγησαν τη δική μου προσπάθεια!

Συνέχεια σε άλλες δημιουργικές προσπάθειες με ακόμα μεγαλύτερες εμπνεύσεις για όλους μας με την βοήθεια της Άνοιξης στο πνεύμα μας!