Η αλήθεια είναι μια "κυρία"

Η αλήθεια είναι μια δύσκολη υπόθεση, όπως και το να είναι μια γυναίκα "κυρία". 

Δεν ξέρω αν ο παραλληλισμός που χρησιμοποιώ είναι ορθός, μα έτσι μου ταίριαξε σκεφτόμενη κάθε αλήθεια που έχουμε μέσα μας και τολμάμε πρώτα απ' όλα να την παραδεχτούμε κι έπειτα να την ξεστομίσουμε ή εκείνη που περιμένουμε - ή έχουμε την ελπίδα - να εκφράσει ο άλλος προς εμάς.

Μια γυναίκα φέρει τον τίτλο "κυρία" όταν είναι σε θέση να σταθεί στο ύψος κάθε περίστασης με ευγένεια, θάρρος, ειλικρίνεια και ευθύτητα. Δεν περιμένει βοήθεια από κανέναν παρά στηρίζεται κατά κύριο λόγο στις δικές της δυνάμεις γνωρίζοντας παράλληλα πώς να διεκδικεί αυτό που επιθυμεί ή δικαιούται. 
Αντίστοιχα όμως δε φοβάται την ήττα ούτε το λάθος, αφού τα θεωρεί αφενός δεδομένα, έως αναγκαία, στην ζωή κι αφετέρου σπουδαία μαθήματα στην πορεία του ανθρώπου προς τη βελτίωσή του.
Έχει αυτοέλεγχο, αυτοπεποίθηση και διακριτικότητα, όμως μπορεί ενίοτε να ενδίδει και στα πάθη της, κι αυτό μόνο για όσα η καρδιά της λέει ότι αξίζει να αφεθεί, για όσα προέρχονται από βαθιά συναισθήματα. Δεν πωλείται, δεν εξαγοράζεται και αντιπαθεί τη φτήνια σε συμπεριφορές και στάσεις, τη χυδαιότητα και την υποκρισία.
Μπορεί να είναι γλυκιά, απόλυτα δοτική, ευαίσθητη, αυθόρμητη με πλούσιο χιούμορ, μα είναι δυνατό να γίνει σκληρή δίχως να εξευτελίσει κανέναν.
Είναι τιμή για μια γυναίκα να την αποκαλούν "κυρία" και να το εννοούν, όμως κι εκείνη ήδη γνωρίζει την αξία της, χωρίς να το "κραυγάζει", οπότε όλο βγαίνει αβίαστα και φυσικά.

Δύσκολη υπόθεση η προσέγγιση μιας κυρίας, εξίσου δύσκολη και η προσέγγιση της αλήθειας. Μια "κυρία" είναι κι αυτή, που η αξία της είναι πολύ μεγάλη, καθώς οδηγεί σε διαδρομές πιο καθαρές κι έντιμες. 
Συχνά είναι σκληρή, έτοιμη να ταρακουνήσει, να καθηλώσει, να αγανακτήσει, να χαράξει νέες πορείες, κι άλλοτε λυτρωτική, έτοιμη να εκπλήξει, να παρηγορήσει, να χαϊδέψει προσφέροντας αγάπη, να προκαλέσει γέλιο ή έστω ένα λαμπερό χαμόγελο. Απαιτεί θάρρος και τόλμη από αυτόν που θα την εκφράσει μα και από εκείνον που θα τη λάβει. Δεν αντέχει τη φτήνια και την έκπτωση όταν προέρχεται βαθιά μέσα από την ψυχή. Δε γίνεται να αποτελέσει αντικείμενο αγοραπωλησίας, διότι δεν θα είναι ποτέ αυτή. 
Είναι απλή κι απέριττη και διατυπώνεται πάντα με τις λιγότερες λέξεις - δεν έχει ανάγκη τα φτιασιδώματα. Εκεί βρίσκεται το ειδικό της βάρος και η ομορφιά της, ακόμα και στην περίπτωση που το περιεχόμενό της είναι άσχημο ή τρομακτικό, μια και ο καθένας γνωρίζει τότε με τι έχει να κάνει, ώστε ξεκινά πάνω σε πιο στέρεες βάσεις τη διαδικασία της προετοιμασίας για ό,τι ακολουθήσει.
Η αλήθεια δεν είναι "χαζογκόμενα" να αναλώνεται σε εύκολες κι ευκαιριακές αγκαλιές, να τη γλεντάνε κι έπειτα να τη χλευάζουν κιόλας. Είναι σπάνια και πολύτιμη και οι αποδέκτες της θα πρέπει να την αξίζουν αλλά και να την αντέχουν. 
Απαιτεί ωριμότητα και σοβαρότητα από αυτόν που θα την αναζητήσει και θα την παραδεχτεί μέσα του, όπως και από εκείνον που θα την παραλάβει στα χέρια του.

Κάποιες αλήθειες ίσως χρειαστεί μια ζωή να τις βρει κανείς, σαν τον άντρα που ψάχνει χρόνια να βρει την "κυρία" του - και το αντίστροφο ή σε κάθε περίπτωση αναζήτησης του άλλου ολόκληρου που ψάχνει ο καθένας  (στο τραγούδι η συνέχεια...).  

@ Άραγε πόση αλήθεια αντέχουμε;

Λίγη θάλασσα, ποίηση, αρκετή μουσική

"Θάλασσα, κρασί και τ' αγόρι μου" έλεγε κάποτε η Μαρινέλα (δεν μου άρεσε καθόλου το συγκεκριμένο τραγούδι), όμως λίγη θάλασσα, ποίηση που αφορά τις ομορφιές της φύσης μας και αρκετή μουσική που σε πάει σε μέρη μακρινά προσφέρει εξίσου τη δροσιά ζωής που έχουμε ανάγκη.

Οι Δυο παράδεισοι

Δυο είναι οι Παράδεισοι

που λέει και η παράδοση:

Είν' ένας μες στους ουρανούς

που μήτε τον χωράει ο νους

Κι όπου αδερφέ μου για να πας

θα 'ναι από δίπλα του παπάς

Είν' ένας άλλος εδωνά

κι ας μην τον βλέπεις πουθενά

Όρη θάλασσες και βράχοι

μοιάζει λίγος κι όλα τα 'χει

Έχει βιόλες έχει κρίνα

Σεραφείμ και μαντολίνα

Έχει γλύκες έχει τρέλες

του διαόλου τις κοπέλες

Μοιάζει λίγος κι όλα τα 'χει

να βουτάς κι ό,τι σου λάχει   

                         Οδυσσέας Ελύτης "Οι ανορθογραφίες"

Σ' έκανα πουκάμισό μου

σε φορώ και περπατάω

Με το σώμα το μισό μου

στο δικό σου που κρατάω 

                [...] 

Μου 'φυγε ένα συννεφάκι

πάει τη λύπη στα βουνά

Ψάχνει ένα σπιτάκι

στο πάντα και στο πουθενά

              [...] 

Την αγάπη μια τη λες

τη ντύνεσαι τη γδύνεσαι

Όσο που γίνονται πολλές

και πάλι σ' όλες δίνεσαι

             [...]

Μες στου κήπου το σκοτάδι

φέγγεις μόνο με το χάδι

Όμως όταν μπεις στο σπίτι

σβήνεις τον Αποσπερίτη

           [...]

Να 'χα μια γομολάστιχα

να πιάνει στα Γραμμένα

Να σβήσω τα τετράστιχα

και να κρατήσω εσένα

  Αποσπάσματα από "Τα Ρω του Έρωτα" πάλι του Ελύτη

Άντε και καλές βουτιές!
Αν υπάρξει κανένα κενό της προκοπής ανάμεσα στις καλοκαιρινές μπόρες!

 

Θέλει και τίτλο; Μπα...

Μία από τις φάσεις που θες να ακούσεις μόνο Pink Floyd και δε γουστάρεις τίποτε άλλο...

...εκεί έρχεται ο κυρ Σωκράτης από τα παλιά και σου λέει πάρε και κάτι να επεξεργάζεσαι, καθώς η αργία είναι μητέρα κάθε κακού..., πόσο δε η πνευματική αργία.

"Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, 

τους δ’ ανοήτους, το οίημα."

    (Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας 

και τους ανόητους η έπαρση.)

"Σωκράτης ερωτηθείς τι κτήμα συμφορώτατον είπε: 

«φίλος βέβαιος». "
(Ο Σωκράτης όταν ρωτήθηκε ποιο είναι το απόκτημα που συμφέρει περισσότερο είπε: «ο σταθερός φίλος».) 

"Αι μεν ποδήρεις εσθήτες τα σώματα, αι δε υπέρμετροι περιουσίαι τας ψυχάς εμποδίζουσιν."
(Τα μακριά ενδύματα τα σώματα 

και οι υπέρμετρες περιουσίες τις ψυχές εμποδίζουν.)

"Αι μεν βρονταί τους παίδας, αι δε απειλαί 

τους άφρονας καταπλήττουσι."
(Οι βροντές τρομάζουν τα παιδιά 

και οι απειλές τους ανόητους.)

Προσοχή λοιπόν στα άδεια σακιά, φουσκωμένα από μπόλικο αέρα, που βροντάνε απειλές και θέλουν να το παίζουν και απόκτημα που συμφέρει! Αν έχουν και υπέρμετρες (άντε και με μέτρο) περιουσίες, δε θα ξεφουσκώσουν ποτέ! 

Από τέτοιους γέμισε η χαζοοθόνη μα και η κοινωνία όλη!