Τις προηγούμενες μέρες διάβασα τυχαία τη φράση του Aldous Huxley "Μετά τη σιωπή, αυτό που είναι πιο κοντά στο να μπορέσει να εκφράσει το ανείπωτο είναι η μουσική.", η οποία με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με τη δύναμη της σιωπής και τη σοφία που περικλείει όπως και για την αντίστοιχη αξιοσημείωτη ικανότητα της μουσικής να δρα καταλυτικά στην ψυχή του ανθρώπου.
Δυστυχώς, ζούμε σε έναν κόσμο όπου ένας από τους πρωταγωνιστές του είναι ο θόρυβος, καθώς οι άνθρωποι μιλούν ακατάπαυστα, όπου οι λέξεις χρησιμοποιούνται με βάρβαρο τρόπο, επιπόλαια ή λανθασμένα, όπου οι έννοιες έχουν χάσει την ουσία τους ή διαστρεβλώνονται, όπου η συνεχής παρουσία κάπου δηλώνεται εσφαλμένα ως σύνδεση με τους άλλους.
Εδώ έρχεται η σιωπή να μας υπενθυμίσει ή να μας διδάξει (αν δεν το γνωρίζουμε καν) πως είναι ένα ισχυρό μέσο επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Αρκεί να την αξιοποιεί κανείς ορθά. Δε σημαίνει ότι όλοι θα πρέπει να πάψουν να μιλούν και να στέκονται βουβοί, μα να μπορούν να σταματούν και να επιτρέπουν στους άλλους να πάρουν τον χώρο τους να σκεφτούν, να αναρωτηθούν, να έχουν επαφή με τα συναισθήματά τους, να νιώσουν τη λαχτάρα της συνέχειας.Φυσικά το ίδιο επιτρέπουν και στον εαυτό τους.
Ίσως κάποιοι θεωρούν τη σιωπή μια εντελώς βαρετή κατάσταση ή αισθάνονται ότι τους προκαλεί αμηχανία ή ανησυχία, όμως είναι ένας απαράμιλλος τρόπος να μεταφέρονται δυνατά μηνύματα και πλούσια συναισθήματα δίχως ούτε μία λέξη. Ακόμα και ένα μόνο βλέμμα είναι δυνατόν να πει πολύ περισσότερα από εκατοντάδες λέξεις, και δε συζητάμε καν για μία αγκαλιά, ένα χάδι ή ένα φιλί. Μα και η απλή παρουσία με ηρεμία και νηφαλιότητα δίπλα στους άλλους είναι συχνά θησαυρός, αφού δίνεται έτσι η δυνατότητα να νιώθουν όλοι ασφαλείς και απαλλαγμένοι από την ψεύτικη αναγκαιότητα των κουραστικών εξηγήσεων ή δικαιολογιών. Σε άλλη περίπτωση και η απουσία (κι αυτή σιωπή είναι) είναι γόνιμη για όλες τις πλευρές. Εκτιμάμε καλύτερα και τον εαυτό μας και τους άλλους, γιατί στην τόση φασαρία φτάνουμε να μην εκτιμάμε τίποτα και κανέναν.
Και από την πολύτιμη σιωπή περνάμε στη μαγική διάσταση της μουσικής, η οποία είναι μια παγκόσμια γλώσσα που ξεπερνά όλα τα εμπόδια φέρνοντας τους ανθρώπους κοντά, αγγίζοντας με τον πιο βαθύ τρόπο την ψυχή τους. Έρχεται να επικοινωνήσει τα ανείπωτα εκεί που όλα τα άλλα μέσα έχουν αποτύχει.
Μέσα από τη μουσική οι άνθρωποι εκφράζονται ελεύθερα και αυθεντικά, νιώθουν δίχως ενοχές συναισθήματα έντονα, μοναδικά ίσως και πρωτόγνωρα. Ενώνονται, όσο μακριά κι αν βρίσκονται, συμπάσχουν, επουλώνουν τις πληγές τους, βρίσκουν παρηγοριά σε έναν κόσμο άγριο και αποκρουστικό, δραπετεύουν για λίγο από τις δοκιμασίες και τον καθημερινό κόπο.
Η μουσική είναι πλουσιότατη πηγή σκέψης και συναισθημάτων είτε με τη συντροφιά λέξεων είτε μόνο ως μελωδία. Μπορεί να εκφράσει την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων που δεν είναι πάντα δυνατή η περιγραφή τους με λέξεις. Δυναμώνει και θεραπεύει την ψυχή, όπως ανυψώνει το πνεύμα. Ας μην λησμονούμε ότι μέσα στους αιώνες υπήρξε καταλύτης αλλαγών στη ζωή του ανθρώπου ατομικά και συλλογικά. Ένας πιστός και δυναμικός σύμμαχος στον αγώνα του.
Καλές και οι λέξεις, όμως με τη σιωπή και ένα μουσικό κομμάτι ίσως μπορεί κανείς να πει όλα όσα δε θα τολμούσε να ξεστομίσει ή δεν επαρκούν τα γράμματα και οι συνδυασμοί τους...για να εκφράσει όσα αισθάνεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.