Η μουσική είναι πάθος, είναι ελευθερία

 

Θα μπορούσα στον τίτλο να εκφραστώ ακόμα πιο ακραία και να αναφερθώ σε πώρωση κι όχι απλά σε πάθος . Η μουσική προκαλεί ενθουσιασμό, έκσταση, ενεργοποιεί αυτόματα την πλούσια παλέτα των συναισθημάτων, αφυπνίζοντας με μοναδικό τρόπο και την φαντασία.

Είναι πάθος, είναι πώρωση (ας το ονομάσει ο καθένας όπως θέλει) και πάνω απ' όλα είναι ελευθερία!

Η μουσική μου επιλογή παρακάτω το επιβεβαιώνει νομίζω. Κατά λάθος έπεσα επάνω σ' αυτό τον μουσικό του δρόμου κι έπειτα κάπου "χάθηκα", μάλλον στον δικό μου κόσμο...

Ως μουσικός του δρόμου και του κόσμου δε χρειάζεται συστάσεις κι ούτε αναλύσεις. Εκείνος απλά παίζει κιθάρα κι εμείς απλά μπορούμε να απολαμβάνουμε. 

Τις μουσικές επιλογές θα συντροφεύσουν δύο "τοιχαλάκια" από τον Οδυσσέα Ελύτη, γιατί μου ταίριαξαν με αυτή τη μουσική και κάποια δικά μου σχολιάκια , έτσι, για να μην ξεχνάω κι άλλες συνήθειές μου...

" Θάνατος είναι αυτό:

Να μένουν τα πράγματα που 

ονειρεύεσαι στη μέση "

                  

"Έχω πει τόσες αλήθειες, που

μοιάζει με ψέματα."

Αφιερωμένο αυτό που ακολουθεί στον "χρυσό δράκο" της ψυχής μας...

Το επόμενο έχει τίτλο "Between Fire & Water", δηλ. ανάμεσα στην φωτιά και το νερό, τα δύο αντίθετα στοιχεία της φύσης στα οποία οφείλεται η ζωή. Η ένωσή τους δε, προκαλεί ένα απαλό γεμάτο πάθος σύννεφο ονείρου και πάλι ζωή.

 

Παρακάτω γελάμε και... ό,τι θέλουμε κάνουμε!

Δεύτερη παλιά ποιητική προσπάθεια

Ετούτη η ανάρτηση αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης με την επανάληψη στη σειρά (που είπα ότι θα κάνω) κάποιων από τις αρχικές μου ποιητικές προσπάθειες, μια και καταστράφηκε η παλαιότερη ανάρτησή τους. Έτσι, λοιπόν...

"Αντέχεις;"

Αντέχουμε; 

Μάλλον ναι, τελικά, έπειτα από τόσα χρόνια απανωτών ψυχολογικών σοκ, ανατροπών, πιέσεων, αγωνιών και ατέλειωτου άγχους για την κάθε ημέρα που περνούσε και την ανησυχία για το τι θα μας ξημέρωνε. Έπεται συνέχεια φυσικά. Αλίμονο! 

Αυτό που συμπεραίνω, και το έχω ξαναπεί εδώ, είναι ότι υπάρχει πλέον μεγάλη συναισθηματική κόπωση κατόπιν όλων αυτών. Όσο και να δείχνουμε ότι αντέχουμε, είναι εντελώς απαραίτητη η ίαση της ψυχής όλων των Ελλήνων, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε με έναν πιο νηφάλιο και δημιουργικό τρόπο. Προς το παρόν όλη αυτή η συναισθηματική κούραση βγαίνει προς τα έξω με έναν ίσως βίαιο και υστερικό τρόπο παντού. Εδώ ισχύει για ακόμη μία φορά το "όποιος αντέξει"...

Έτσι ήρθε η "βαρυχειμωνιά" και σάρωσε τον τόπο και τις ψυχές μας, αφήνοντας άπειρες καταστροφές πίσω της. Ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της, όμως μετά από κάθε "χειμώνα" πάντα έρχεται η "άνοιξη" κι ας αργήσει.

Θα περιμένουμε, αλλά, μακάρι, όχι άπραγοι...

Αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα στην "άνοιξη" αυτή, λοιπόν! Το θέμα του συμποσίου που συμμετείχα τότε (δε θυμάμαι πότε) ήταν η Άνοιξη.

Με την παρέα της Ρεμπούτσικα και πάλι...

Αέναη ζωοδότρα

Πνοή ζωής , ομορφιά μου,
Τρυφερότατο γλυκό μου Έαρ,
μ’ άγγιξες κι εντός μου αναρίγησα.

Σε κάθε κύτταρο του νου
και του κορμιού μου
οι μυρωδιές σου εισχώρησαν
μυστικά κι απόκοσμα.
Βάλσαμο ψυχής το φως,
οι αποχρώσεις της μορφής σου.

Γοητευτική νύμφη, παιχνιδιάρα,
αναστατώνεις τις καρδιές,
ανατρέποντας τη σιωπή
με τα δικά σου μελωδικά πέπλα.
Κι όμως επιβάλλεσαι χαδιάρικα,
καταλυτικά, Άνοιξή μου!

Επαναστάτρια, αναζωογονητική,
θύελλες εσωτερικές προκαλείς αέναα και πάλι.
Ως αναρχική του σύμπαντος
διεγείρεις το πνεύμα,
εκεί που οι ιδέες ως άλλοι εραστές,
χορεύουν βαλς μετά τον έρωτα.

Ορίζεις και πανηγυρίζεις την αναγέννηση!

Ανίσχυρη αντίσταση,
παράδοση ολοκληρωτική
σε μια θάλασσα
που σ’ αγκαλιάζει απαλά,
που σε παρασέρνει ηδονικά,
βαθιά στα άδυτα…

Έτσι συνάντησες τον άνθρωπο
κι εκείνος αφέθηκε
να δει αλήθειες! 

@ Τρεις εικόνες για την εν λόγω εποχή, η οποία δηλώνει την παρουσία της με τον πιο απρόσμενο τρόπο... 

Πρώτη ποιητική προσπάθεια... και πάλι

Αυτή η ανάρτηση προέκυψε μετά από ένα λάθος. Μάλιστα αποτελεί ένα μικρό μέρος μιας παλαιότερης, στην οποία είχα συμπεριλάβει αρκετές από τις πρώτες μου ποιητικές προσπάθειες - πριν αποκτήσω δικό μου μπλογκ. Είχα συμμετάσχει μ' εκείνες στα πρώτα Συμπόσια της Αριστέας. 

Προσπαθώντας, λοιπόν, να διορθώσω τον τίτλο, έφερα την καταστροφή, διότι το λειτουργικό σύστημα έχει αλλάξει από τότε, οπότε με την παρέμβασή μου έκανα ζημιά. Ας πρόσεχα, γιατί είμαι και βιαστική και λίγο άσχετη...

Βαρέθηκα να ξαναστήσω την ανάρτηση "μεγαθήριο" και αποφάσισα να αναρτήσω χωριστά κάποια από τα ποιήματά της. Για όσα έχω κέφι και χρόνο...

Αυτό που ακολουθεί είναι πραγματικά η πρώτη μου ποιητική προσπάθεια (και συμμετοχή σε συμπόσιο) έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, καθώς μόνο στην εφηβεία σκάρωνα ποιηματάκια.

Αν θυμάμαι καλά, το θέμα του Συμποσίου τότε ήταν ο έρωτας, οπότε και πλάστηκε το παρακάτω μικρό και λιτό δημιούργημα με την απειρία του πρωτάρη! 

Συνεχίζουμε με συνοδεία μουσικής φυσικά και όποιος... "αντέξει" την επανάληψη!

 
Αντέχεις;

Με πήρες από το χέρι και με ταξίδεψες νοερά.
Έτσι, αναπάντεχα μια μέρα…

Χαστούκι τρυφερό και βίαιο συνάμα!
Κάθε στιγμή του χρόνου και μια αγωνία,
κάθε στιγμή καταιγίδα πολύχρωμων συναισθημάτων.
Οι αισθήσεις ευαίσθητες χορδές…
Η ανάσα κομμένη ... ο νους χαμένος
και η καρδιά παραδομένη
σε σένα!
Το αντέχεις;

Ελπίδα άνευρη και ένα τέλος σε κάθε βηματισμό.
Κάθε στιγμή και μια πληγή ξέχωρα από τη θέλησή μας.
Σιωπηρό αδιέξοδο…
Το αντέχεις;

Με πήρες από το χέρι και με ταξίδεψες στα θλιμμένα σου μάτια, στα απαλά φιλιά σου.

Ο χρόνος σταμάτησε εκεί… εκεί άλλη μία πληγή.
Βηματισμός σε κινούμενη άμμο…

Θάρρος μπορείς να βρεις να σπάσεις τα δεσμά,
να παραδοθείς στο μεγαλείο του;

Αν ρωτάς, έρωτας είναι και σε θέλει μαχητή!
Σε θέλει εκεί με την ψυχή δοσμένη!
Γλυκιά νίκη απέναντι στο φόβο…
Μπορείς;