Πρώτη ποιητική προσπάθεια... και πάλι

Αυτή η ανάρτηση προέκυψε μετά από ένα λάθος. Μάλιστα αποτελεί ένα μικρό μέρος μιας παλαιότερης, στην οποία είχα συμπεριλάβει αρκετές από τις πρώτες μου ποιητικές προσπάθειες - πριν αποκτήσω δικό μου μπλογκ. Είχα συμμετάσχει μ' εκείνες στα πρώτα Συμπόσια της Αριστέας. 

Προσπαθώντας, λοιπόν, να διορθώσω τον τίτλο, έφερα την καταστροφή, διότι το λειτουργικό σύστημα έχει αλλάξει από τότε, οπότε με την παρέμβασή μου έκανα ζημιά. Ας πρόσεχα, γιατί είμαι και βιαστική και λίγο άσχετη...

Βαρέθηκα να ξαναστήσω την ανάρτηση "μεγαθήριο" και αποφάσισα να αναρτήσω χωριστά κάποια από τα ποιήματά της. Για όσα έχω κέφι και χρόνο...

Αυτό που ακολουθεί είναι πραγματικά η πρώτη μου ποιητική προσπάθεια (και συμμετοχή σε συμπόσιο) έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, καθώς μόνο στην εφηβεία σκάρωνα ποιηματάκια.

Αν θυμάμαι καλά, το θέμα του Συμποσίου τότε ήταν ο έρωτας, οπότε και πλάστηκε το παρακάτω μικρό και λιτό δημιούργημα με την απειρία του πρωτάρη! 

Συνεχίζουμε με συνοδεία μουσικής φυσικά και όποιος... "αντέξει" την επανάληψη!

 
Αντέχεις;

Με πήρες από το χέρι και με ταξίδεψες νοερά.
Έτσι, αναπάντεχα μια μέρα…

Χαστούκι τρυφερό και βίαιο συνάμα!
Κάθε στιγμή του χρόνου και μια αγωνία,
κάθε στιγμή καταιγίδα πολύχρωμων συναισθημάτων.
Οι αισθήσεις ευαίσθητες χορδές…
Η ανάσα κομμένη ... ο νους χαμένος
και η καρδιά παραδομένη
σε σένα!
Το αντέχεις;

Ελπίδα άνευρη και ένα τέλος σε κάθε βηματισμό.
Κάθε στιγμή και μια πληγή ξέχωρα από τη θέλησή μας.
Σιωπηρό αδιέξοδο…
Το αντέχεις;

Με πήρες από το χέρι και με ταξίδεψες στα θλιμμένα σου μάτια, στα απαλά φιλιά σου.

Ο χρόνος σταμάτησε εκεί… εκεί άλλη μία πληγή.
Βηματισμός σε κινούμενη άμμο…

Θάρρος μπορείς να βρεις να σπάσεις τα δεσμά,
να παραδοθείς στο μεγαλείο του;

Αν ρωτάς, έρωτας είναι και σε θέλει μαχητή!
Σε θέλει εκεί με την ψυχή δοσμένη!
Γλυκιά νίκη απέναντι στο φόβο…
Μπορείς;