Ετούτη η ανάρτηση αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης με την επανάληψη στη σειρά (που είπα ότι θα κάνω) κάποιων από τις αρχικές μου ποιητικές προσπάθειες, μια και καταστράφηκε η παλαιότερη ανάρτησή τους. Έτσι, λοιπόν...
"Αντέχεις;"
Αντέχουμε;
Μάλλον ναι, τελικά, έπειτα από τόσα χρόνια απανωτών ψυχολογικών σοκ, ανατροπών, πιέσεων, αγωνιών και ατέλειωτου άγχους για την κάθε ημέρα που περνούσε και την ανησυχία για το τι θα μας ξημέρωνε. Έπεται συνέχεια φυσικά. Αλίμονο!
Αυτό που συμπεραίνω, και το έχω ξαναπεί εδώ, είναι ότι υπάρχει πλέον μεγάλη συναισθηματική κόπωση κατόπιν όλων αυτών. Όσο και να δείχνουμε ότι αντέχουμε, είναι εντελώς απαραίτητη η ίαση της ψυχής όλων των Ελλήνων, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε με έναν πιο νηφάλιο και δημιουργικό τρόπο. Προς το παρόν όλη αυτή η συναισθηματική κούραση βγαίνει προς τα έξω με έναν ίσως βίαιο και υστερικό τρόπο παντού. Εδώ ισχύει για ακόμη μία φορά το "όποιος αντέξει"...
Έτσι ήρθε η "βαρυχειμωνιά" και σάρωσε τον τόπο και τις ψυχές μας, αφήνοντας άπειρες καταστροφές πίσω της. Ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της, όμως μετά από κάθε "χειμώνα" πάντα έρχεται η "άνοιξη" κι ας αργήσει.
Θα περιμένουμε, αλλά, μακάρι, όχι άπραγοι...
Αφιερωμένο το παρακάτω ποίημα στην "άνοιξη" αυτή, λοιπόν! Το θέμα του συμποσίου που συμμετείχα τότε (δε θυμάμαι πότε) ήταν η Άνοιξη.
Με την παρέα της Ρεμπούτσικα και πάλι...
Αέναη ζωοδότρα
Πνοή ζωής , ομορφιά μου,
Τρυφερότατο γλυκό μου Έαρ,
μ’ άγγιξες κι εντός μου αναρίγησα.
Σε κάθε κύτταρο του νου
και του κορμιού μου
οι μυρωδιές σου εισχώρησαν
μυστικά κι απόκοσμα.
Βάλσαμο ψυχής το φως,
οι αποχρώσεις της μορφής σου.
Γοητευτική νύμφη, παιχνιδιάρα,
αναστατώνεις τις καρδιές,
ανατρέποντας τη σιωπή
με τα δικά σου μελωδικά πέπλα.
Κι όμως επιβάλλεσαι χαδιάρικα,
καταλυτικά, Άνοιξή μου!
Επαναστάτρια, αναζωογονητική,
θύελλες εσωτερικές προκαλείς αέναα και πάλι.
Ως αναρχική του σύμπαντος
διεγείρεις το πνεύμα,
εκεί που οι ιδέες ως άλλοι εραστές,
χορεύουν βαλς μετά τον έρωτα.
Ορίζεις και πανηγυρίζεις την αναγέννηση!
Ανίσχυρη αντίσταση,
παράδοση ολοκληρωτική
σε μια θάλασσα
που σ’ αγκαλιάζει απαλά,
που σε παρασέρνει ηδονικά,
βαθιά στα άδυτα…
Έτσι συνάντησες τον άνθρωπο
κι εκείνος αφέθηκε
να δει αλήθειες!
@ Τρεις εικόνες για την εν λόγω εποχή, η οποία δηλώνει την παρουσία της με τον πιο απρόσμενο τρόπο...
Γλαύκη μου, θα στο ξαναπώ: Έχεις μεγάλο ταλέντο στην ποίηση, κοπέλα μου. Οι στίχοι σου είναι μεστοί, με νοήματα και γεμάτοι εικόνες. Πανέμορφο το ποίημά σου, φίλη μου, και λάτρεψα τη φωτογραφία με το γαϊδαράκο!!!!!!! Πολλά φιλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, κορίτσι μου, για τα ενθουσιώδη λόγια.
ΔιαγραφήΓράφω μόνο για να εκφραστώ, να παίξω με τις λέξεις και γενικά να δοκιμαστώ σε κάτι που για μένα αποτελεί πρόκληση.
Καλή εβδομάδα!
Πόσο όμορφη σύνθεση λόγου και εικόνας. Δεν ξέρω Γλαυκη μου αν αγαπάς την ποίηση, μα θαρρώ πως αυτή σε αγαπά πολύ. 🌷
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Σαρακοστή!
Αγαπώ την ποίηση ως αναγνώστης. Δεν ξέρω αν αυτή με αγαπά, αλλά κάπως κατά διαστήματα με φλερτάρει κι εγώ προσπαθώ να μη φανώ τουλάχιστον χυδαία απέναντί της.
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά, Σταυρούλα! Σ' ευχαριστώ πολύ!
Όμορφη ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Ευχαριστώ, Έλενα.
ΔιαγραφήΕξαιρετικη η αναρτηση σου και το ποιημα ονειρο!!!!Η φωτογραφια με τον γαιδαρακο τελεια!!!Να εισαι παντα καλα 🌹
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ, Σκρουτζάκο!
ΔιαγραφήΝα περνάς όμορφα και συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση!
Γιατί δεν αφήνεις την έκφρασή σου κορίτσι μου ; γιατί την κρατάς και την αναστέλλεις ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις ότι έχεις να δώσεις τόσα πολλά μέσα απ όλο αυτό.
Το περιμένουμε, τόλμησέ το.
Τα φιλιά μου.
Γιάννη, συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για τα πολύ ενθαρρυντικά σου λόγια.
Η έμπνευση δεν έρχεται δυστυχώς όποτε θέλουμε. Είναι θέμα εσωτερικής κατάστασης κάθε φορά που δημιουργούμε κάτι. Μας πάει αυτό κι εμείς σχεδόν το ακολουθούμε.
Μάλλον, περνάω φάση μπλοκαρίσματος και ξερής γης, θα λέγαμε, μια και ο ταπεινός μου εγκέφαλος έχει να διαχειριστεί πολλά. Υπάρχει και μια κόπωση γενική.
Θα δείξει...
Να είσαι καλά.