Τις τελευταίες μέρες με αφορμή κάποια ταινία, που είχε ως θέμα της μια τυφλή κοπέλα και την προσπάθεια που έκανε ο σύντροφός της να σταθεί πλάι της αληθινός συμπαραστάτης - ειδικά στην αρχή της γνωριμίας τους, ήρθε στον νου μου μια μοναδική εμπειρία που είχα πριν λίγα χρόνια.
Συμμετέχοντας σε κάποια ειδική εκπαίδευση σχετική με την επαγγελματική μου ιδιότητα, δοκίμασα κάτι που μόνη μου ίσως δεν θα έκανα ποτέ παρά μόνο σαν παιδί παίζοντας τυφλόμυγα... Όλοι όσοι παρακολουθούσαμε το συγκεκριμένο μέρος του προγράμματος έπρεπε χωρισμένοι σε ζεύγη να κινηθούμε ο ένας με κλειστά μάτια (με μαντίλι) και ο άλλος να τον οδηγεί. Η διαδρομή περιελάμβανε αρχικά τον εσωτερικό χώρο του κτιρίου με στενά περάσματα και σκάλες, ενώ συνέχεια είχε ο κήπος με πολλά και ποικίλα φυσικά εμπόδια. Στο τέλος της πορείας γινόταν αλλαγή ρόλων κι επιστροφή προς την αίθουσα από όπου ξεκινήσαμε.
Δεν μπορώ να κρύψω την ταραχή που αισθάνθηκα σε κάποια φάση μα και τη συγκίνηση, καθώς μπήκα για ελάχιστο χρόνο στη θέση των ανθρώπων που δε θα δουν ποτέ το φως του ήλιου...
Δεν μπορώ να κρύψω την ταραχή που αισθάνθηκα σε κάποια φάση μα και τη συγκίνηση, καθώς μπήκα για ελάχιστο χρόνο στη θέση των ανθρώπων που δε θα δουν ποτέ το φως του ήλιου...
Πέρα από τον προσωπικό τους αγώνα καθημερινά, οι άνθρωποι που συμβιώνουν μαζί τους ή θα αποφασίσουν να το πράξουν, είναι ανάγκη να βιώσουν στο ελάχιστο πώς είναι να ζεις χωρίς αυτή την πολύ σημαντική αίσθηση. Τότε μόνο θα είναι πραγματικά δίπλα τους.
Ακολουθεί μια ιστορία που είχα ανακαλύψει τυχαία εκείνη την περίοδο στο διαδίκτυο...
Κάποτε ήταν μια κοπέλα τυφλή. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή. Μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της.
Αυτός ήταν πάντα εκεί γι' αυτήν. Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της.
Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν!
Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυο μάτια και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο ήθελε. Είδε και τον αγαπημένο της.
Εκείνος τη ρώτησε γεμάτος χαρά : " Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο θα με παντρευτείς;"
Η κοπέλα όμως έκπληκτη είδε ότι ο αγαπημένος της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από αυτό, αρνήθηκε να τον παντρευτεί.
Το αγόρι έφυγε δακρυσμένο και με πόνο αργότερα της έστειλε ένα γράμμα.
"Απλά σε παρακαλώ, να προσέχεις τα μάτια μου."
Καλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σημερινό σου θέμα είναι ξεχωριστό για μένα γιατί ότι έχει σχέση με την υγεία και τις αισθήσεις των ανθρώπων με αγγίζει πολύ.
Είναι πολύ δύσκολο και γιαυτόν που έχει το πρόβλημα αλλά και για τους ανθρώπους που τους φροντίζουν.
Μου άρεσε πολύ οι φωτογραφίες που έχεις επιλέξει αλλά και το κείμενο σου.
Όταν διάβασα όλη την ανάρτησή σου μου ήρθε αρχικά ένα τραγούδι στο μυαλό μου.
Για τους στίχους του.
https://www.youtube.com/watch?v=jPWNcfrZzBE
Είναι πραγματικά άξιοι όσοι διαπρέπουν με τέτοια προβλήματα.
Και είναι παράδειγμα προς όλους εμάς που έχουν την υγεία μας και πάντα κάτι μας λείπει.
3 γνωστοί με γνωστές επιτυχίες σε όλο τον κόσμο.
Ο Stevie Wonder,Ray Charles,Andrea Bocelli.
Η ιστορία σου που έχεις στο τέλος,είναι πραγματικό παράδειγμα τι μπορεί να κάνει η αγάπη.
Και ένα τραγούδι με εκπληκτικό video.Γι'αυτούς που δεν μπορούν να ακούσουν το τραγούδι.
https://www.youtube.com/watch?v=f4dzzv81X9w
Καλησπέρα.
ΔιαγραφήΠράγματι, είναι πολύ δύσκολο και από τις δύο πλευρές (και για εκείνον που έχει οποιοδήποτε πρόβλημα μα κι εκείνον που φροντίζει). Απαιτείται πρώτα απ' όλα αγάπη - χωρίς αυτήν όλα θα γίνουν λάθος - ενσυναίσθηση, υπομονή, δοτικότητα και αντοχή.
Είχα κάποια εμπειρία μέσω της εργασίας μου, όπου οι γονείς έδιναν έναν καθημερινό αγώνα πλάι στα παιδιά με προβλήματα κάποιας αίσθησης ή κινητικά. Όπως και το σχολείο έχει βαρύτητα σε όλο αυτό. Για τα ίδια τα παιδιά δε θα πω τίποτε, καθώς μόνο η ψυχούλα τους το ξέρει. Ευτυχώς, τα πήγαν περίφημα μέχρι τώρα στη ζωή τους.
Όσοι, επίσης, είχαν την εμπειρία της φροντίδας δικών τους ανθρώπων (π.χ. γονέων) με άλλα προβλήματα υγείας μπορούν να γνωρίζουν την αφοσίωση σε μια τέτοια προσπάθεια. Πόσο ακόμη αν χρειάστηκε να σταθούν πλάι σε σύντροφο με οποιοδήποτε πρόβλημα σωματικής ή ψυχικής υγείας.
Το πρώτο σου μουσικό κομμάτι μου το είχες στείλει στην αρχή των επισκέψεών σου εδώ αλλά σε μικρή έκδοση. Συγκινητικό. Όσο για το δεύτερο δεν ήξερα αυτή την προσπάθεια και είναι αξιόλογη.
https://www.youtube.com/watch?v=S9yA9dUldjQ
https://www.youtube.com/watch?v=B8IuVzHy19o
Πωπωπωπωω ναι Γλαύκη! Το θυμάμαι αυτό το τελευταίο. Ένα συναισθηματικό σοκ πραγματικά. Μια ιστορία που αναδεικνύει πόσο επιφανειακά σκεφτόμαστε πραγματικά. Και πόσα δράματα κρύβονται πίσω από μια επιφάνεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλαύκη μου συγκλονιστικό αλήθεια.
Καλησπέρα.
Πολύ εύστοχο το σχόλιό σου, Γιάννη μου.
ΔιαγραφήΔυστυχώς, κυριαρχεί η επιφάνεια και η πάρτη μας σε τούτη την εποχή. Τι "σκατά" ζωή επιθυμεί αυτός ο σύγχρονος άνθρωπος τελικά; Το πρόβλημα είναι να μην ζοριστεί για τίποτα κι όλα να έρχονται εύκολα και γρήγορα κι έπειτα πάμε για τα επόμενα...
Μαχαιριά στην καρδιά είναι αυτή η ιστορία. Αλλά κρύβει έναν αδυσώπητο ρεαλισμό. Είναι άραγε η κοινωνία μας υποστηρικτική σ' αυτούς τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες; Ρητορικό το ερώτημα. Όσοι δεν έχουν υποστήριξη απ' το περιβάλλον τους, ρίχνονται στο σύγχρονο Καιάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου Γλαύκη μου.
Μαρία μου, δεν είναι όπως θα έπρεπε υποστηρικτική. Ένα θα πω μόνο, όταν σε κάποιες χώρες της Ευρώπης όσοι άνθρωποι έχουν κινητικά προβλήματα είναι σχεδόν όλοι έξω με τα καροτσάκια τους, διότι έχουν τη δυνατότητα ακόμα και στα λεωφορεία να μπουν, ενώ εδώ μένουν σπίτι. Γιατί άραγε;
ΔιαγραφήΣτην ουσία παύει να είναι απλώς σκληρός ρεαλισμός μα περνά στα πλαίσια του ψυχρού κυνισμού.
Ό,τι και να λέμε πρόκειται για πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Να είσαι καλά!
"Απλά σε παρακαλώ, να προσέχεις τα μάτια μου."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο τα συγκλονιστικότερα που έχω διαβάσει .. δεν την ήξερα την ιστορία Γλαύκη μου!!
Αν δεν μπεις στη θέση του άλλου, ότι και να είναι αυτός δεν μπορείς να καταλάβεις, έστω και λίγο το πρόβλημα του και αυτό το ένιωσες όταν έκλεισες τα μάτια σου στο σεμινάριο που έκανες... πραγματική εμπειρία!!
Καλή Κυριακή να έχεις Γλαύκη μου!!
Έτσι είναι, Ρούλα μου. Αν δεν βρεθεί κανείς στη θέση τους, δεν είναι δυνατή η κατανόηση των προβλημάτων στο σύνολό τους σε μια τέτοια κατάσταση.
ΔιαγραφήΈτυχε να δω από κοντά επίσης τον αγώνα που κάνουν οι οικογένειες που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους δυσκολίες και είναι όλοι άξιοι σεβασμού.
Να περνάς όμορφα!