Όταν τα παιδιά μάς δίνουν "απολυτήριο"

Όλοι γνωρίζουμε ότι για να απολυθεί κανείς, πρέπει να έχει προσληφθεί από κάποιον πρώτα. Ε, στην περίπτωση των παιδιών και γονέων (ειδικά της μητέρας) συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Εδώ η "πρόσληψη" λαμβάνει χώρα ήδη κατά τη σύλληψη κι από εκεί κι έπειτα ακολουθεί μια μακρά συνεργασία άλλοτε επιτυχής κι άλλοτε ατυχής... Ας μην ξεχνάμε ότι αφορά σε "θέση" υψηλής ευθύνης με "ωράρια" τρελά - όταν το παιδί είναι πολύ μικρό - και φυσικά ούτε λόγος για "ρεπό". Στη διάθεση του "πελάτη" όλο το εικοσιτετράωρο όλες τις ημέρες της εβδομάδας και δίχως "βαρέα ανθυγιεινά"!

Σ΄αυτή τη συνεργασία, πολύ περισσότερο η μητέρα, λόγω της στενής της επαφής με το παιδί, θα πρέπει να μπει με προσεχτικά, αποφασιστικά, σταθερά κι ενίοτε διακριτικά βήματα, ώστε να έχει καλά αποτελέσματα η "δουλειά" της. Να καλύπτει φυσικά όλες τις ανάγκες του παιδιού, όμως παράλληλα να το καθοδηγεί με σταδιακότητα προς την αυτονομία. Το τελευταίο είναι ένα σοβαρό ζήτημα όπου τα όρια αυτής της λεπτής ισορροπίας ανάμεσα στην κάλυψη των αναγκών και την υπερπροαστασία δεν είναι πάντα ευδιάκριτα κι εύκολα παραβιάζονται με δυσάρεστες συνέπειες τελικά για το παιδί.

Ακόμα κι αν η μητέρα έχει σεβαστεί, όσο είναι δυνατό, αυτά τα όρια καθ' όλη τη διάρκεια της προαναφερόμενης συνεργασίας, ακόμα κι αν γνωρίζει ποιο είναι το σφάλμα στις κινήσεις της μα και ποια η ορθή και κατάλληλη συμπεριφορά, εντούτοις θα μπει στη διαδικασία της προστασίας χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Μάνα είναι αυτή... πώς αλλιώς;  :))

Δεν αντιστέκεται στον πειρασμό να δώσει παραπάνω συμβουλές, να κάνει υπενθυμίσεις για απλά καθημερινά πράγματα, συνήθειες ρουτίνας όπως θα λέγαμε, κι έπειτα να ρωτά αν έγιναν! 

Γνωστές οι φράσεις (στα πιο μικρά):
"Έπλυνες τα δόντια σου;"
"Μάζεψες τα παιχνίδια σου;"
"Μην ξεχαστείς και δε φτιάξεις την τσάντα σου!"

Κι αυτές ( σε εφήβους και πάνω):
"Τακτοποίησε και λίγο το δωμάτιό σου."
"Εισιτήρια πήρες;"
"Μην ξεχάσεις να πάρεις τηλέφωνο..." 

 

Μα κι αυτή η μάνα ακόμη που έκανε τη "δουλειά" της πάντα με συνέπεια, καρτερικότητα και σεβασμό απέναντι στο παιδί, θα ξεφύγει κάποιες φορές από τα γνωστά σε εκείνη όρια επιτρέποντας στον "διαβολάκο" της ανασφάλειάς της να την βγάλει εκτός πορείας, με αποτέλεσμα να εμποδίζει την εξέλιξη παιδιού της σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται το "καμάρι" της.

Κι αφού τα "θέλει ο οργανισμός της" (όπως έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά), δε θα γλιτώσει από τον παρακάτω χιουμοριστικό διάλογο, ο οποίος θα την τοποθετήσει στη θέση που της πρέπει (ο διάλογος αληθινός μεταξύ μητέρας και παιδιού - φρέσκου ενήλικα):

"Καλά, βρε παιδάκι μου, ακόμα δε συμμάζεψες εδώ μέσα;"

"Θα το κάνω αργότερα."

"Πάλι αργότερα; Ούτε δημόσια υπηρεσία να ήσουν... Α, και μην ξεχάσεις να συμπληρώσεις την αίτηση!"

"Οκ. Το θυμάμαι και το έχω προγραμματίσει να το κάνω. Δε χρειάζεται να ανησυχείς."

"Εντάξει, τη "δουλειά" μου κάνω...! (αστειευόμενη η μαμά)

"Ε, απολύεσαι!!!"

💥 Στο κείμενο δεν αναφέρθηκα καθόλου στην περίπτωση που η μητέρα είναι υπερπροστατευτική και δε γνωρίζει καν τα όρια μα ούτε σε εντελώς λανθασμένες συμπεριφορές και των δύο γονέων πάνω στο θέμα, καθώς έχει γίνει σε παλαιότερες αναρτήσεις. Σκοπός ετούτης της ανάρτησης ήταν κυρίως η αναφορά στη σχέση μητέρας και παιδιού που έχει ήδη ενηλικιωθεί, όπου εκείνη οφείλει πρώτα να το αποδεχτεί, ώστε να το αντιληφθεί κι αυτό με τη σειρά του...