Πάρε το χριστουγεννιάτικο τραγούδι σου

Μπορεί να έχουν γεμίσει τ' αυτιά μας από χριστουγεννιάτικες μελωδίες παντός είδους εδώ και πολύ καιρό, όμως επειδή τώρα είναι οι μέρες των εορτών, σκέφτηκα να αφιερώσω μία ανάρτηση σε χριστουγεννιάτικα τραγούδια που επέλεξα - κάποιων γνωστών καλλιτεχνών είτε από τον κινηματογράφο.

Πάρτε καφεδάκι κι ένα βιβλίο κι ελάτε για παρέα... 

😊 Αν θέλει κανείς, φέρνει μαζί του και μια δική του χριστουγεννιάτικη μουσική πρόταση (ή περισσότερες)!

😘  Α, και από όσα ακολουθούν ποιο θα παίρνατε μαζί σας; 

Και λίγο από όμορφες κινηματογραφικές ταινίες...

Serendipity, 2001

Love Actually, 2003

Home Alone, 1990

 

Μα κλείνω με τους αγαπημένους... 😛 Queen!

Φωτεινές οι ψυχές των ανθρώπων!

Η φετινή χριστουγεννιάτικη ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε μια πολύ γλυκιά, τρυφερή, γενναιόδωρη μα κι ανοιχτόκαρδη παρουσία της διαδικτυακής "γειτονιάς", πολύ γνωστή σε όλους για αυτά της τα χαρίσματα! Την αγαπημένη Ρούλα τη Σμαραγδένια!
Ένα ταπεινό "ευχαριστώ" για τα υπέροχα δώρα που παρέλαβα από τα χρυσά χεράκια της!

Πολύ ευχάριστη όμως έκπληξη, που με συγκίνησε ιδιαίτερα, ήταν η γεμάτη παιδική αγνότητα κι ομορφιά ποιητική της συλλογή τα "115 Παιδικά Τιτιβίσματα", Ηράκλειο 1993 (Ρούλα Σμαραγδάκη).

Έτσι, οι ευχές γι' αυτά τα Χριστούγεννα ας απλωθούν σαν θερμός αέρας στην ατμόσφαιρα των ημερών μέσα από την παιδική της ψυχή, για να "χουχουλιάσουν", έστω για λίγο, οι ταλαιπωρημένες ψυχές όλων μας!

Αφιερωμένα τα "τιτιβίσματα" της Ρούλας μας και σε όλα τα παιδιά του κόσμου, ό,τι πιο αθώο έπλασε η φύση, τα οποία δυστυχώς ο άνθρωπος κακοποιεί και αλλοτριώνει όλο και περισσότερο...

"ΓΙΑΤΙ"

Μες στο μικρό μου το μυαλό
μια σκέψη τριγυρίζει
ένα πελώριο γιατί
πολύ με βασανίζει.

Γιατί να υπάρχουνε παιδιά
στον κόσμο πεινασμένα
γιατί να ζουν χωρίς γονείς
και να΄ναι λυπημένα.

Γιατί να υπάρχουν πόλεμοι
ανθρώπους που σκοτώνουν
Θεέ μου αγάπη στείλε τους,
να πάψουν να μαλώνουν.

"ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΖΩΓΡΑΦΙΑ"

Τον κόσμο μας θα ήθελα
χωρίς αυτό το χάλι
γι' αυτό και τον ζωγράφισα
με προσοχή μεγάλη.

Χρώματα έβαλα πολλά
κόκκινο, μπλε και άσπρο
τον έκανα και έμοιαζε
μ' ένα μεγάλο άστρο.

Πράσινο μέσα έβαλα
γαλάζιο έχει απ' όξω
να μοιάζει ο κόσμος ήθελα
μ' ένα ουράνιο τόξο.


"ΚΟΙΤΏΝΤΑΣ Τ' ΑΣΤΡΑ"

Μ' αρέσουνε να τα κοιτώ
εκεί ψηλά τα άστρα
μοιάζουν λουλούδια φωτεινά
στου ουρανού τη γλάστρα.

Να είναι άραγε μακριά,
σκέφτομαι μ' απορία
θα ήθελα να πήγαινα
στην πρώτη ευκαιρία.

Μ' ένα μεγάλο πύραυλο
τα άστρα να γυρίσω
και με μεγάλη προσοχή
να τα εξερευνήσω.

Και τότε από κει ψηλά
τη γη μας να κοιτάξω
που μ' άστρο μοιάζει φωτεινό
χαμένο μες τον ουρανό.

 

Φωτεινές οι ψυχές των ανθρώπων
σαν τα άστρα του σύμπαντος,
σαν τις καρδούλες των παιδιών! 

 

Καλά Χριστούγεννα!

 

Από γενιά σε γενιά και τελειωμό δεν έχει

Τις προηγούμενες μέρες "βόλταρα" κάπου μέσα στις γενιές, από τους Baby Boomers έως τη γενιά Ζ! Τυχαία έπεσα επάνω τους μέσα από κάποια ειδησεογραφική ιστοσελίδα όπου μου τράβηξε την προσοχή ο τίτλος... 

Σκέφτηκα ότι δεν τη γλιτώνουμε τελικά από τίποτε! Μας φόρεσαν για ακόμη μία φορά "ταμπελίτσες" με βάση τη δεκαετία γέννησης ή της εφηβείας ή ωρίμανσης. Μάλιστα, οι απόψεις των "ειδικών" που ασχολήθηκαν με το θέμα κατά καιρούς διίστανται ως προς τα όρια κάθε γενιάς και άντε να βγάλει κανείς άκρη - αν και δεν υπάρχει κανένας λόγος για τους κοινούς θνητούς να ενδιαφερθούν περισσότερο παρά μόνο όσοι έχουν όφελος εμπορικό ή οικονομικό από αυτό. Πάντως, για κάθε γενιά κατέγραψαν ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά της, τα οποία έχουν ως βάση τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες στις οποίες μεγάλωσαν οι εκπρόσωποί της και εν συνεχεία έδωσαν κι ένα όνομα στην καθεμία, ώστε να μην αισθάνεται καμία "αβάφτιστη"...!

Έτσι, έχουμε στη σειρά τους  Baby Boomers (πίσω από αυτούς υπάρχουν κι άλλες δύο, αλλά μην το παρακάνω),τη γενιά Χ, τους Millennials και τη γενιά Ζ (προς το παρόν)! 

Η πρώτη ξεκινά μετά τον πόλεμο και φτάνει μέχρι το ξεκίνημα της δεκαετίας του 1960 και λένε ότι είναι εκείνη που είδε πρώτη φορά την κατάσταση του κόσμου να βελτιώνεται, εργάστηκε πολύ και ξενιτεύτηκε γι' αυτό, αλλά πολλοί κατάφεραν να κάνουν περιουσίες (μικρές ή και τεράστιες) όμως στην πορεία κατηγορήθηκαν για υπερκαταναλωτισμό...( ; )

Η επόμενη, των Χ, είναι όσοι γεννήθηκαν κάπου από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 μέχρι τις αρχές του 1980 (την περίοδο αλλαγής των κοινωνικών αξιών) και λένε ότι είναι αυτή που είχε τη λιγότερη επιτήρηση από ενήλικες σε σχέση με κάθε άλλη προηγούμενη γενιά  . Βίωσε την έκρηξη της ηλεκτρονικής μουσικής, ήταν η πρώτη που έπαιξε ηλεκτρονικά παιχνίδια, έστειλε φαξ μα μεγάλωσε και ωρίμασε με το Διαδίκτυο και κράτησε πρώτη στα χέρια της κινητό τηλέφωνο. Θα πρόσθετα και κάτι, επειδή ανήκω σ' αυτή. Ότι ίσως δείχνει εντυπωσιακή συμβατότητα  με οτιδήποτε καινούριο, λόγω των διαρκών αλλαγών που έβλεπε να συμβαίνουν. 

Η τρίτη γενιά στη σειρά, οι Millennials, είναι όσοι γεννήθηκαν κάπου στις αρχές της δεκαετίας 1980 έως μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1990 (άλλοι λένε μέχρι το 2000). Θεωρούνται πολύ μορφωμένοι μα με αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον. Έζησαν με τον πιο έντονο τρόπο την οικονομική κρίση και γι' αυτό πολλοί μετανάστευσαν για ένα καλύτερο αύριο. Όμως λένε ότι είναι ίσως κι εκείνη που έχει εξάρτηση από το κινητό και το διαδίκτυο, με τους περισσότερους λογαριασμούς στα social media. Τη χαρακτηρίζουν ως γενιά του "εγώ" και πως ζει στον δικό της κόσμο των check-in, των selfie και των Photoshop, των like, των follower κ.ά. .

Και κλείνουμε με τη γενιά Ζ, που άλλοι την τοποθετούν μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ή αρχές του 2000 μέχρι κάπου το 2015. Λένε ότι είναι η γενιά που θα παίξει ρόλο καταλύτη στην οικονομία και θα τρίξει τα θεμέλια των παραδοσιακών επιχειρηματικών κλάδων, καθώς είναι η πιο συντηρητική γενιά σε σχέση με τα οικονομικά επιδεικνύοντας γενικά έναν πιο πρακτικό προσανατολισμό. Επιλέγει προσεχτικά πού και πώς θα ξοδέψει και κινείται σχεδόν αποκλειστικά μέσω διαδικτύου με έξυπνους τρόπους ακόμη και για να βγάλει χρήματα. Εξάλλου, είναι η γενιά που δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή δίχως την ψηφιακή κινητικότητα (αν μπορούμε να την πούμε έτσι). Μαθαίνει πολύ γρήγορα και έχει πολλαπλές δεξιότητες, τις οποίες αξιοποιεί με κάθε ευκαιρία. Όμως, είναι και η γενιά που δεν έχει αυταπάτες, αφού γνωρίζει όλη την αλήθεια για τον κόσμο, καθώς βίωσε και την οικονομική κρίση και μια πανδημία με όλα όσα την ακολούθησαν...

Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό υπάρχουν αλήθειες σε όλα τα παραπάνω (ας το κρίνει ο καθένας μέσα από τη δική του ματιά), όμως κατέληξα κάπου σ' αυτά μέσα από όσα διάβασα στο διαδίκτυο (από διαφορετικές πηγές) ή έχω παρατηρήσει η ίδια. Για μένα θεωρώ ότι άλλο είναι το σημαντικό γύρω από το θέμα των γενεών και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους. Το πώς μπορούν να συνεργαστούν για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον αυτού του ταλαίπωρου κόσμου. Πάντως, από την εμπειρία μου, έχω την πεποίθηση ότι οι διαφορές τους είναι αυτές που παίζουν καθοριστικό ρόλο, όταν αποφασίζουν να συνεργαστούν για οποιοδήποτε σκοπό.

 

Και μουσική από τη γενιά Χ...😁

 

Καλές Γιορτές!

 

Τελεία και παύλα ή θαυμαστικό;

Είχα γράψει κάποτε εδώ ότι υπάρχουν στιγμές όπου φτάνει το θαυμαστικό ( ! ) να γίνει τελεία και παύλα ( . _ ). Φτάνει κανείς στο σημείο να χάσει τον θαυμασμό του απέναντι σε έναν άνθρωπο - όποιος κι αν είναι αυτός, σύντροφος, φίλος, συγγενής, συνάδελφος - και να θέλει να έρθει το τέλος μαζί του. Μια δυσάρεστη εμπειρία, που όμως συχνά δεν είναι δυνατή η αποφυγή της.

Άραγε, το αντίστροφο μπορεί να συμβεί; Υπάρχει τρόπος να έλξει την παύλα, ώστε να επανέλθει πάνω από την τελεία;

Τελικά, χωρίς τον θαυμασμό ενός προσώπου προς ένα άλλο είναι εφικτή μια όμορφη σχέση μεταξύ τους;

 

Πέρα από τα ερωτήματα, να και μερικές σκέψεις σχετικές με τον θαυμασμό άξιες (για μένα) να διαβαστούν:

"Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να υποκλινόμαστε, η μεγαλοφυΐα, και ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να πέφτουμε στα γόνατα, η καλοσύνη."
Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας


"Όποιος δεν προκαλεί τον φθόνο, δεν είναι σε θέση να προκαλέσει ούτε τον θαυμασμό."
Αισχύλος, 525-456 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ποιητής


"Η μετριότητα αρνείται πάντα να θαυμάσει και, συχνά, να εγκρίνει."
Joseph De Maistre, 1753-1821, Γαλλοϊταλός διπλωμάτης & φιλόσοφος


"Αν θέλεις να θυσιάσεις τον θαυμασμό των πολλών αντρών για την κριτική του ενός, εντάξει, παντρέψου."
Κάθριν Χέπμπορν, 1907-2003, Αμερικανίδα ηθοποιός


"Να μην ενδιαφέρεσαι για τον αριθμό, αλλά για την ποιότητα των θαυμαστών σου. Το να μην αρέσεις στους μικρόψυχους, αποτελεί τίτλο τιμής."
Σενέκας, 4 μ.Χ-65 μ.Χ., Ρωμαίος φιλόσοφος


"Θαυμάστε περισσότερο. Οι άνθρωποι δεν θαυμάζουμε αρκετά."
Βίνσεντ Βαν Γκογκ, 1853-1890, Ολλανδός ζωγράφος


"Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…"
Τάσος Λειβαδίτης, 1922-1988, Έλληνας ποιητής

 

💋 Μουσική από την πρώτη συντροφιά του Rod Stewart, τους The Faces...

 

 

Έχεις μήνυμα κι ας μείνει αναπάντητο

Ακολουθεί ένα μήνυμα σε τέσσερα μέρη (βρέθηκαν μπροστά μου στο διαδίκτυο) προς κάθε ενδιαφερόμενο (αν και η αφορμή ήταν μία φίλη που την παιδεύει ο ... εαυτός της)!

"Αγάπα με ...
... όταν το αξίζω λιγότερο,
γιατί τότε το χρειάζομαι περισσότερο." (Σουηδική παροιμία)

"Ο άνθρωπος που σε θέλει

θα ζηλεύει, θα γκρινιάζει αν του μιλάς ψυχρά,

θα στενοχωριέται όταν δε μιλάτε, 

θα φοβάται και θα σου στέλνει μηνύματα συχνά.

Μην τον κατηγορείς, μη λες ότι σε πρήζει.

Να είναι μαζί σου θέλει, του λείπεις.

Θυμήσου πως δεν μπορούν να έχουν όλοι 

έναν τέτοιο άνθρωπο και πως 'ίσως είναι

αυτό που ψάχνεις."



"Δεν είναι η ζωή που είναι πικρή.
Έχει κάτσει η ζάχαρη στον πάτο.
Ανακάτεψέ την."

 

 

👉 Όμορφη pop μουσική από μια μικρή συλλογή της Dido και μάλλον ταιριαστή...

 

"Κλείστε πόρτες και παραθύρια"

Όσο περνάει ο καιρός συμβαίνουν όλο και πιο περίεργα πράγματα γύρω μας, που όσο πάει θα μοιάζεις να τα κοιτάς σαν τον χάνο ένα πράμα! Είπανε, λέει, ότι κλείδωσαν τα γάλατα (τα βρεφικά, όχι όποια κι όποια, γιατί έχουν μια διαφορά που φαίνεται στην τσέπη). Ούτε ποτά πολυτελείας να ήτανε! Αν έπιναν τέτοια τα παιδιά θα ήταν σίγουρα πιο "χαρούμενα" από κούνιας! 

Σε λίγο θα δεις τα καρβέλια και τις φρατζόλες με βραχιολάκια ασφαλείας στα ράφια, τα λάχανα και τα παραπούλια στον πάγκο της λαϊκής με χρυσά λουκέτα διπλοκλειδωμένα και τα τσιπς τα διπλοφουρνισμένα να 'ναι κι αυτά αμπαρωμένα.

Δε λέω, ο κάθε μαγαζάτορας μπορεί να προστατεύσει την πραμάτεια του όπως εκείνος κρίνει καλύτερα και δε θα του κάνω εγώ κουμάντο, όμως αλλού είναι το θέμα μου. Μπορεί τα προϊόντα να κλειδώνονται (ενώ οι λογαριασμοί ξεκλειδώνονται με κυριολεκτική και μεταφορική έννοια, τα τηλέφωνα και τα προσωπικά δεδομένα επίσης) μα εκείνο που πραγματικά έχει κλειδωθεί είναι το μυαλό και η ψυχή (κι έχουν χαθεί και τα κλειδιά)!

Ένα κλείδωμα που το προκαλεί ο φόβος κι η μιζέρια. Φοβάται και πνίγεται στη μιζέρια ο ιδιοκτήτης, φοβάται και πνίγεται στη μιζέρια και ο κλέφτης. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους φυσικά. Όμως ο φόβος είναι ο κουμανταδόρος. Μια κατάντια του ανθρώπου, μια κοινωνία που έχει αποτύχει να υπάρχει με αξιοπρέπεια.

Έτσι, είπα κι εγώ να πιάσω ένα λάιτ θέμα, με λίγες θερμίδες σε σχέση με τα βαριά λιπαρά που κυκλοφορούν στην πιάτσα, για να μη χάνουμε και την φόρμα μας!

"Κλείστε πόρτες και παραθύρια...", λοιπόν, όπως λέει και ο Καραγκιόζης στην ιστορία που ήταν Γραμματέας για ένα φεγγάρι κι αυτός!

Α, ρε Καραγκιόζη, "αλητάκο"!

😎 Και μουσική με τίτλο σχετικό και χιουμοριστική από μένα ματιά, μα είδος που δε συνηθίζω...

Παρηγοριά σ' έναν πόνο που δε νιώθεις

LEONATO

But there is no such man: for, brother, men
Can counsel and speak comfort to that grief
Which they themselves not feel; but, tasting it,
Their counsel turns to passion, which before
Would give preceptial medicine to rage,
Fetter strong madness in a silken thread,
Charm ache with air and agony with words:
No, no; 'tis all men's office to speak patience
To those that wring under the load of sorrow,
But no man's virtue nor sufficiency
To be so moral when he shall endure
The like himself. Therefore give me no counsel:
My griefs cry louder than advertisement.


Λεονάτος

Οι άνθρωποι
μπορούν να δώσουν συμβουλή και παρηγόρια
στον πόνο που δεν νιώθουν οι ίδιοι. Μα αν τον δοκιμάσουν
γίνεται πάθος η σοφία τους, που πριν τη λύσσα
τη γιάτρευε με συμβουλές, την τρέλα
την έδενε με μια κλωστή μεταξωτή,
μ' αέρα ξόρκιζε τον πόνο και με λόγια
την αγωνία. Όχι, όλοι τo 'χουν υποχρέωση
να λένε υπομονή σ' εκείνους που σπαράζουν
κάτω απ' της λύπης τους το βάρος, μα κανείς
δεν έχει αυτήν την καρτερία και τη δύναμη
να συγκρατιέται όταν τραβάει ο ίδιος τέτοια.
Άσε λοιπόν τις συμβουλές· οι πόνοι μου
φωνάζουν δυνατότερα από ορμήνιες.

Σαίξπηρ, Πολύ Κακό για το Τίποτα, Ε' Πράξη, Σκηνή 1η
Μτφρ. Β. Ρώτας

 

Το μικρό απόσπασμα από το γνωστό έργο του Σάιξπηρ νομίζω ότι λέει πολλά με ελάχιστα λόγια. Όπως και ο λαός μας το έλεγε πολύ χαρακτηριστικά: "Όσοι είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λένε" και ίσως απέδιδαν το βασικό νόημα μόνο με αυτή την φράση. Συμπαραστεκόμενος κανείς απλά, σε κάποιον που πονά σε μια δύσκολη φάση της ζωής του, αισθάνεται ασφαλής, ενώ όταν βιώσει ο ίδιος τον πόνο, τότε όλα είναι εντελώς διαφορετικά. Ένας ήδη πονεμένος άνθρωπος είναι σε θέση να σταθεί κατάλληλα πλάι σε έναν άλλο που ζει στην οδύνη. 

Η συμπαράσταση απαιτεί κι αυτή ωριμότητα, υψηλό επίπεδο ενσυναίσθησης, δοτικότητα, ίσως πλούσιες εμπειρίες ζωής μα και αγάπη προς τον άνθρωπο, ως οντότητα που ζει την ύψιστη χαρά αλλά και τον άφθαστο πόνο. 

 

 

Δε φταίω εγώ, ο Νοέμβρης φταίει...

Αφιερωμένη αυτή η ανάρτηση στον Νοέμβριο που μόλις μπήκε να μας προετοιμάσει σιγά σιγά για πιο κρύες μέρες και νύχτες. Έτσι, γίνονται αναγκαίες οι αγκαλιές, για να θερμαίνονται οι σχέσεις και οι ψυχές μαζί με τα κορμιά. Απαραίτητοι όμως και οι μικροί ή μεγάλοι περίπατοι στη γαλήνια και μελαγχολική φύση ή την θορυβώδη πόλη, πάντα με πιο ζεστά ρουχαλάκια πλέον...!

Το μενού περιλαμβάνει κάποια σοφά λογάκια και πολλή μουσική...

 

👍 Τα λογάκια από μια συμπάθειά μου, τον φιλόσοφο και συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ. Ο καθένας μπορεί να βρει αλήθειες ή παρηγοριά σε κάποια από αυτά που είπε κι έμειναν.

"Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όπου κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι."

 

"Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας."

 

"Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική."

 

"Η πραγματική γενναιοδωρία προς το μέλλον έγκειται στο να τα δίνουμε όλα στο παρόν."

 

"Υπάρχουν κάποια πάθη τόσο δυνατά, που δεν μπορεί παρά να είναι αρετές."

 

"Η ακεραιότητα δεν έχει ανάγκη από κανόνες."

 

"Η ζωή μπορεί να είναι υπέροχη και συνταρακτική, αυτή είναι όλη η τραγωδία της. Χωρίς ομορφιά, αγάπη ή κίνδυνο, θα ήταν σχεδόν εύκολο να ζεις."

 

"Ο σκοπός του συγγραφέα είναι να εμποδίσει τον πολιτισμό να καταστρέψει τον εαυτό του."

 

"Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι είτε καλός είτε κακός, αλλά χωρίς ελευθερία, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Τύπος δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από κακός."

 

"Σύμφωνα με τους Κινέζους, οι αυτοκράτορες που πλησιάζουν στο τέλος τους, εκδίδουν αναρίθμητους νόμους."

 

"Θα σου πω κάτι... Οι σκέψεις δεν είναι ποτέ ειλικρινείς. Οι συγκινήσεις είναι."

 

"Οι μόνοι αληθινοί παράδεισοι είναι οι χαμένοι παράδεισοι."

 

 

👌 Ποικιλία σε όσα ειπώθηκαν παραπάνω, μα αντίστοιχη ποικιλία στις μουσικές επιλογές που έκανα από το Offradio (πλαϊνή στήλη η παραπομπή σ' αυτό).

 

Καλό μήνα, λοιπόν!

Από τον Πειραιά με αγάπη και μεράκι

Μια μικρή αναφορά σε μια μουσική ομάδα μιας άλλης εποχής, η οποία ταυτίστηκε με τον χρόνο και τον τόπο που έδρασε. Η «Τετράς» η πρώτη ρεμπέτικη κομπανία (1934) που εμφανίζεται αρχικά στη Μάντρα του Σαραντόπουλου στη Δραπετσώνα μα και στην πλατεία Καραϊσκάκη, στο Κερατσίνι ακόμη και στα άγρια βράχια που ήταν κρυψώνες για τους «πότες» του Πειραιά. Μια πόλη που σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το τότε.

Η πόλη τότε ήταν ένας τόπος χαμένος μέσα στην ομίχλη των τεκέδων, των πορνείων, των αμετανόητων χασικλήδων, της σκληρής φτώχειας, των επιθέσεων από τους χειρότερους μαχαιροβγάλτες της περιοχής, της δύσκολης και πολύβουης ζωής του λιμανιού. Μέσα σ’ αυτήν τη βαριά ατμόσφαιρα μπορούσε να διακρίνει κανείς από τη μια την παραίτηση κι απ’ την άλλη την ψυχή, το σθένος για ζωή και δημιουργία.

«Εκεί στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, καταστάλαζε το όνει­ρο της μέρας. Κι απ’ αυτό το υλι­κό, από τα όνειρα των ανθρώ­πων, ο Μάρκος έφτιαχνε τα τραγούδια του. Κι οι άνθρωποι, όλοι αυτοί οι θεόφτωχοι και οι ρέστοι, άκουγαν τα δεινά και τα πάθη τους να γίνονται τραγούδι, το τρα­γούδαγαν, ξεγελιόντουσαν και συνέχιζαν να ζουν», θυμάται ο Στέλιος Βαμβακάρης και απα­ντά ίσως με αυτό τον τρόπο στο πώς είναι δυνατόν τα στρώμα­τα των αγράμματων, αμόρφω­των και ρυπαρών, ενίοτε εξα­θλιωμένων, να δημιουργήσουν τόσο πρωτότυπες καλλιτεχνικές μορφές ποίησης μουσικής, χο­ρού. Γιατί έτσι ακριβώς ήταν οι ρε­μπέτες. (Βασίλης Κουτουζής, 11/12/2010  - κλικ για όλο το άρθρο)

Έτσι, λοιπόν, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γώργος Μπάτης, ο Ανέστος Δελιάς και ο Στράτος Παγιουμτζής στήνουν την Ξακουστή του Πειραιώς τετράδα. «Τετράς» το όνομά της από το πλήθος των μελών της. Μένουν στην ιστορία ανοίγοντας νέους δρόμους στη λαϊκή μουσική και διασκέδαση. Ο Μάρκος, ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου, ξεχωρίζει και «ανθίζει» καλλιτεχνικά, καθώς το μουσικό σχήμα υπήρξε βραχύβιο, δίνοντας αργότερα τη σκυτάλη στον Τσιτσάνη. Κι όλα αυτά σε μια χρονική περίοδο ταραγμένη πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, με τη χώρα να προσπαθεί να επιβιώσει, ώσπου ήρθε να ζήσει και να βασιλεύσει ο φόβος μέσω της δικτατορίας και εν συνεχεία να χαθούν όλα στα βαριά βήματα του πολέμου.


😎 Ακολουθούν 18 τραγούδια της θρυλικής ομάδας...

 @  Και... κάποιοι στίχοι που επέλεξα. Λέτε να είναι έτσι όπως τα λέει ο Μπάτης;

Ο φασουλάς

Έλληνας φασολάς, Ιταλός μακαρονάς,
Τούρκος καλέ πιλαφάς και Εγγλέζος πατατάς.

Όπου Χιώτης Παντελής και Αξιώτης καραλής
Αθηναίος καλαμαράς, Περαιώτης λιμενάς.

Μ’ Αγενίτης κανατάς, Μεθενίτης αχλαδάς,
Ποριώτης λεμονάς και Υδραίος σφουγγαράς.

Κρανιδιώτης λαδάς, Σπετσιώτης ψαράς,
Τσάκωνας μανταρινάς και Ναυπλιώτης ντοματάς.

Μα Αργίτης πρασάς, Μωραΐτης παλικαράς,
Καλαματιανός γυναικάς, Κουλουριώτης χορεφταράς.