Τελεία και παύλα ή θαυμαστικό;

Είχα γράψει κάποτε εδώ ότι υπάρχουν στιγμές όπου φτάνει το θαυμαστικό ( ! ) να γίνει τελεία και παύλα ( . _ ). Φτάνει κανείς στο σημείο να χάσει τον θαυμασμό του απέναντι σε έναν άνθρωπο - όποιος κι αν είναι αυτός, σύντροφος, φίλος, συγγενής, συνάδελφος - και να θέλει να έρθει το τέλος μαζί του. Μια δυσάρεστη εμπειρία, που όμως συχνά δεν είναι δυνατή η αποφυγή της.

Άραγε, το αντίστροφο μπορεί να συμβεί; Υπάρχει τρόπος να έλξει την παύλα, ώστε να επανέλθει πάνω από την τελεία;

Τελικά, χωρίς τον θαυμασμό ενός προσώπου προς ένα άλλο είναι εφικτή μια όμορφη σχέση μεταξύ τους;

 

Πέρα από τα ερωτήματα, να και μερικές σκέψεις σχετικές με τον θαυμασμό άξιες (για μένα) να διαβαστούν:

"Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να υποκλινόμαστε, η μεγαλοφυΐα, και ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να πέφτουμε στα γόνατα, η καλοσύνη."
Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας


"Όποιος δεν προκαλεί τον φθόνο, δεν είναι σε θέση να προκαλέσει ούτε τον θαυμασμό."
Αισχύλος, 525-456 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ποιητής


"Η μετριότητα αρνείται πάντα να θαυμάσει και, συχνά, να εγκρίνει."
Joseph De Maistre, 1753-1821, Γαλλοϊταλός διπλωμάτης & φιλόσοφος


"Αν θέλεις να θυσιάσεις τον θαυμασμό των πολλών αντρών για την κριτική του ενός, εντάξει, παντρέψου."
Κάθριν Χέπμπορν, 1907-2003, Αμερικανίδα ηθοποιός


"Να μην ενδιαφέρεσαι για τον αριθμό, αλλά για την ποιότητα των θαυμαστών σου. Το να μην αρέσεις στους μικρόψυχους, αποτελεί τίτλο τιμής."
Σενέκας, 4 μ.Χ-65 μ.Χ., Ρωμαίος φιλόσοφος


"Θαυμάστε περισσότερο. Οι άνθρωποι δεν θαυμάζουμε αρκετά."
Βίνσεντ Βαν Γκογκ, 1853-1890, Ολλανδός ζωγράφος


"Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…"
Τάσος Λειβαδίτης, 1922-1988, Έλληνας ποιητής

 

💋 Μουσική από την πρώτη συντροφιά του Rod Stewart, τους The Faces...