Χορεύουμε ή... κλαίμε τη μοίρα μας;

Η παρούσα ανάρτηση έγινε μόνο με στόχο την ψυχαγωγία του κοινού. "Άρτον και θεάματα" δεν έλεγαν οι Ρωμαίοι; Γιατί να αγνοήσουμε τη συμβουλή τους παρακαλώ;  Κάτι ήξεραν και έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους, όπως κι όλοι όσοι τους μιμήθηκαν στην πορεία (προφανώς και ειρωνεύομαι).

Όποιος θέλει να προβληματιστεί με την κοινωνία, την πολιτική, την παγκόσμια οικονομία, την παγκόσμια ή την εγχώρια αλητεία, με την αθλιότητα όλων των παραπάνω, ας το κάνει μόνος του προς το παρόν. 

Λέω προς το παρόν, διότι θα με πιάσουν πάλι οι ανησυχίες, οι προβληματισμοί, η στενάχωρη διάθεση, η γκρίνια και το σιχτίρι στα προσεχώς...Θα ξαναπιάσω επίσης τις διδακτικές μου συνήθειες και τα "γλυκανάλατα" αφιερώματά μου!

Ας προχωρήσουμε, λοιπόν, στο θέαμα κι ας αφήσουμε τον άρτο, καθώς μ' αυτόν ασχολούμαστε έτσι κι αλλιώς στην καθημερινότητα, όπου για πολλούς είναι εδώ και χρόνια πικρός.

Πάμε πίσω στον χρόνο και τα βήματα παίρνουν φωτιά...

Τζον και Ολίβια δίνουν ρέστα στο βίντεο που ακολουθεί. Προσοχή στο μαλλάκι του του γλυκούλη πρωταγωνιστή, από το οποίο δεν κουνιέται τρίχα, αλλά και στο θεόστενο παντελονάκι της μπουκλωτής ξανθιάς, η οποία για να το φορέσει με την κοιλιά "πίττα", θα έπρεπε να τρέφεται με ένα μαρουλόφυλλο την ημέρα...! Τσοκαράκι, σέξι λίκνισμα και "ξερός" ο ανδρικός πληθυσμός. Όχι, παίζουμε. Είδε η κοπελιά ότι με τη σεμνότητα και το συντηρητικό παρουσιαστικό λειτουργούσε ως εντομοαπωθητικό και πήρε απόφαση να αλλάξει πλεύση! Καλώς; Μάλλον...ανακάλυψε έγκαιρα το μυστικό.

Και... γελάμε φυσικά!

Ακολουθώντας το παράδειγμα των πρωταγωνιστών της επόμενης ταινίας, αν ήταν να μάθαινα τέτοιους "βρώμικους" χορούς, θα πήγαινα κάθε καλοκαίρι κι εγώ κατασκήνωση...! Θα θυσίαζα ώρες για ώρες κάνοντας τόσο κοπιαστικές μα  θαυμάσιες πρόβες...Teach Me Baby!

Ιδού το αποτέλεσμα της συστηματικής και ερωτικής παράλληλα προσπάθειας! Άξιζε;

Μα άμα υπάρχει χημεία..., όλοι ζηλεύουν την... τελική επίδοση!

Κάθε τι ξεχωριστό απαιτεί "γη και ύδωρ", για να διακριθεί. Ημίμετρα δεν περνάνε, γιατί οι κριτές βαριούνται, χασμουριούνται και απασχολούν τον χρόνο τους άδικα. Η κινηματογραφική ηρωίδα τα καταφέρνει περίφημα, ικανοποιώντας, έστω εικονικά, το όνειρο κάθε νέου της εποχής που επιθυμούσε να ασχοληθεί με τον χορό ή οτιδήποτε καλλιτεχνικό, κι ας μην τον περίμενε μετά την επίπονη διαδικασία το αγαπημένο πρόσωπο με Πόρσε και ένα μπουκέτο λουλούδια στο χέρι. Α, ρε φτηνιάρικο αμερικάνικο όνειρο πόσους πλάνεψες (δε θα γκρινιάξω, είπαμε, αλλά η κακιά συνήθεια...)!

Και τώρα... τα πόδια στον αέρα! Όλων των ειδών τα ποδαράκια και όλα τα παρδαλά καλτσάκια και παπουτσάκια πετούν από την χαρά τους μέσα σ' έναν τρελό ρυθμό. Όχι, άμα θες, κάτσε στην καρέκλα κι άμα μπορείς ακολούθησε τα σβέλτα εναλλασσόμενα βηματάκια...! Για να δούμε ποιος θα τα "φτύσει" πρώτος (μα πώς εκφράζομαι έτσι...);

@ Σημείωση: Όλοι αυτοί δεν έχουν χορέψει δικούς μας παραδοσιακούς χορούς, για να δουν τι σημαίνει αντοχή!

"Arriba amigos"!

Για να μην ξεχνιέται το ταλαίπωρο Mexico! 

"Τραγουδάτε και χορεύετε σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί αλλιώς χανόμαστε!" σαν να μας το φωνάζουν με τη στάση τους! Απόσπασμα από την ταινία που είχε γυριστεί για την ζωή του πρόωρα χαμένου (17 ετών έφυγε από αεροπορικό δυστύχημα) τραγουδιστή Ritchie Valens.

Κλείνοντας, ας ρίξουμε τους τόνους!

Ουπς, μου ξέφυγε το λίγο άσχετο με τα παραπάνω, αλλά με παρέσυρε το πνεύμα της εποχής!

Πολλή αμερικανιά βρε παιδί μου! Οι πρώτοι διδάξαντες της κάθε είδους φούσκας... Ας προσέχαμε παγκόσμια!

Μια παλαιότερη δημιουργική απόπειρα

Θερινός άγγελος 
 
Θα ’θελα να ’μουν βράχος στης πυρόξανθης ακρογιαλιάς την άκρη,
να μην με σαρώνει ο λυγμός, να φτερουγίζει μακριά μου κάθε δάκρυ.

Ευφορία να γεύομαι μες στην μυροφόρα αγκαλιά του θερινού αγγέλου,
να γαληνεύω στον παφλασμό του κύματος, στο γλυκοφίλημα της αψιάς αμπέλου.

Ρωτώ τον ήλιο αν θα ’χει κάποια αξία η αναμονή στο πυρωμένο χαμόγελό του,
αν φέρει απρόσμενα φλόγες ελπίδας ποθητής στο σώμα το λαμπρό του.

Ουρανό και θάλασσα ν’ αψηφώ δίχως δισταγμό, μου αποκρίθηκε μεμιάς,
αν ολόγιομους καρπούς αποζητώ , επέμεινε: «Με όραμα το θέρος να κοιτάς!».

Στης πανσελήνου τον ιστό ακόλουθος να ορκιστώ ως άνθρωπος μονάχος
κι αν ταπεινός αποδειχθώ, τον κόσμο θα λυτρώσω απ’ τα δεσμά σαν ένας άλλος Βάκχος!

@ Η παραπάνω δημιουργική απόπειρα ήταν η συμμετοχή μου σ' ένα από τα παλαιότερα συμπόσια της φίλης Αριστέας. Δεν θυμάμαι δυστυχώς σε ποιο, καθώς δεν είχα δικό μου ιστολόγιο τότε και δεν το έχω αναρτήσει χωριστά. Υπάρχει ήδη αναρτημένο μαζί με άλλα, όμως επειδή είναι ιδιαίτερα αγαπημένο μου, θεώρησα ότι αξίζει να είναι μόνο του. Βρήκα έτσι την ευκαιρία με το θέρος και το δημοσιεύω πάλι. Λυπάμαι για τη μορφή του, γιατί κανονικά είναι μεγάλα δίστιχα κι εδώ άλλαξε λόγω μεγάλης γραμματοσειράς... ε, να μην ταλαιπωρώ και τους αναγνώστες με τις μινιατούρες!

 

Ψάχνοντας με το ματοκυάλι σχόλια και άλλα...

Με ένα ματοκυάλι στο χέρι όλοι, αφού έχουμε αρχίσει να χάνουμε τον μπούσουλα σε πολλά μέτωπα...

Με δαύτο θα ψάχνουμε τα σχόλια στις παλαιότερες αναρτήσεις από εδώ και πέρα, ακολουθώντας τα παιχνιδάκια της Google!

Με δαύτο θα ψάχνουμε τις παραλίες για καμιά βουτιά, μια και από τις αρχές Μαϊου και εν μέσω μαθημάτων μάς έλιωσε ο καυτερός ήλιος, ενώ τώρα που ξεμπερδέψαμε σχεδόν οι περισσότεροι, έπιασαν οι μπόρες και η μόνη βουτιά που θα προκύψει είναι σε καμιά λακκούβα...!

Με δαύτο φυσικά θα ψάχνουμε τις λεπτομέρειες στις περίφημες συμφωνίες του τόπου μας, αλλά και κατά πού πέφτει η γειτονιά των βόρειων και πού των νότιων συνονόματων. Ευτυχώς οι εταιρείες της χώρας μας που έχουν την έδρα τους εκεί ξέρουν άριστα τη διαδρομή. Επίσης, ας μην το αφήσουμε από το χέρι, για καλό και για κακό, καθώς παράλληλα θα ψάχνουμε να εντοπίσουμε τα λίγα ακόμα... μέτρα που θα περνούν αθόρυβα μπροστά στα μάτια μας.

Κι ας μην γκρινιάζουμε, γιατί ήδη έχουν ακουστεί τα καλύτερα για εμάς εκεί έξω! Άσε που είμαστε εκλεκτοί θεατές (λόγω ακριβού εισιτηρίου) μιας εξαιρετικής παράστασης με καθηλωτικές ερμηνείες από όλους - μα όλους - τους συμμετέχοντες. Ε, μα, τι άλλο θέλουμε πια;

Τώρα, ας σοβαρευτούμε λίγο (με όση σοβαροφάνεια διαθέτουμε, μιμούμενοι τις προαναφερθείσες ερμηνείες) και να περάσουμε στο θέμα που αποτέλεσε την αφορμή αυτής της ανάρτησης που είναι τα σχόλια στα ιστολόγια. Με τα προηγούμενα ξέφυγα από τον αρχικό μου στόχο, διότι με παρέσυραν το ρέμα... εξαιτίας της ισχυρής νεροποντής και το ρεύμα αέρος... από τις ταχύτατες εξελίξεις των πολιτικών ζητημάτων μας.

 

Εδώ και μέρες δεν λαμβάνουμε, προφανώς όλοι, τα σχόλια στο μέιλ του ιστολόγιου, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ενημέρωση του διαχειριστή για το αν έχει κάποιο νέο σχόλιο. Έτσι υποχρεώνεται να κοιτά τις προηγούμενες αναρτήσεις μία μία. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορεί να ελέγξει με κανέναν τρόπο παλαιότερες αναρτήσεις, στις οποίες θα μπορούσε ένας αναγνώστης να σχολιάσει πολύ αργότερα. Εννοείται ότι γίνεται εντελώς απαγορευτικό να σχολιάσει, αφού γνωρίζει ήδη ότι ο διαχειριστής ίσως δεν θα το δει ποτέ. 

Μέσα από κάτι λίγα που διάβασα στην Google δεν έβγαλα άκρη. 

Ξέρει κανείς τίποτε παραπάνω να μας δώσει τα φώτα του; 

"Φωνή από την θάλασσα"

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.

Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος· θα σε ’πη μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.

                                                           Κ. Καβάφης

Έτσι ας υποδεχτούμε το γλυκό μα θερμότατο για φέτος καλοκαίρι! Ας ανασάνουμε λίγη αισιοδοξία από την αύρα της θάλασσας, τον απαλό παφλασμό της, το χρύσισμα του ήλιου, το λαμπύρισμα του φεγγαριού στη λεία όψη της!

Ας ετοιμάσουμε ένα τόσο δα πανάκι για πλεύσεις σε άγνωστους προορισμούς, όπως τα παιδιά... 

Μικρή ελευθερία μέσα μας ως ακόλουθος της υποχρέωσης!

Για την ευστάθεια στις φουρτούνες.

Η θάλασσα σε τέσσερις γλώσσες και τέσσερις εκδοχές...

Ψυχή λησμονημένη

Ψυχή λησμονημένη

Ψυχή...
Ποιος την έχασε και δεν ψάχνει καν να τη βρει;
Ποιος την πούλησε έναντι πινακίου «περιττωμάτων»;
Ποιος λησμόνησε την ύπαρξή της στον λαβύρινθο της ανοησίας;

Ποιος φόρτωσε τα βαθιά σκοτάδια της
στα μάτια ενός αθώου παιδιού, ενός ευάλωτου εφήβου;
Ποιος αδιάφορος ή ύπουλος «σκατένιος» φόρτωσε τα κρίματά του
εκεί που χτυπά η πιο φρέσκια καρδιά του μέλλοντος;

Κοίτα στα μάτια με ειλικρίνεια
έναν ταλαιπωρημένο κι απελπισμένο έφηβο.
Θα συναντήσεις έναν ολόκληρο κόσμο, έναν χείμαρρο συναισθημάτων.
Ηχηρός πόνος, θλίψη, αγωνία, αμφισβήτηση, οργή, ερημιά, απόγνωση
του ’χουν στήσει παγίδα.

Κοίτα τον ξανά στα μάτια με θάρρος,
όταν εκείνος βρει στον δρόμο του κατά λάθος ένα λυχνάρι ευαισθησίας.
Τότε θα δεις αυτούς τους «καθρέφτες» της ψυχής να υγραίνονται από την
ελπίδα της ανθρωπιάς και της εντιμότητας.

Ναι, τότε θα ’χεις απαντήσεις στα επαναλαμβανόμενα «Ποιος...;»

Αυτός ο μικρός «μασκαράς» ανθρωπάκος, που δίχως τύψη καμιά
καταχώρισε στ’ «αρχίδια» του, άνευ αριθμού πρωτοκόλλου,
τα όνειρα, τα ιδανικά, την εμπιστοσύνη στη ζωή.

Αυτός που τον εγκατέλειψε
στους δρόμους της αποβλάκωσης του διαδικτύου
ή εκεί έξω στους δρόμους της «φωτιάς».

                                                                         Στον Ί...

(Ζήτησες από την παρέα των ενηλίκων, που βρέθηκε στον δρόμο σου τυχαία, να σε υιοθετήσουμε, μεταξύ αστείου και σοβαρού. Ξέρουμε όλοι ότι το εννοούσες. Υιοθέτησε τον καλύτερο εαυτό σου και προχώρα με θάρρος μπροστά. Η ζωή είναι δική σου και μόνο. Σε πολύ λίγο το τιμόνι θα είναι εντελώς στα δικά σου χέρια. Είσαι ο καπετάνιος και κοιτάς τον ανοιχτό ορίζοντα. Πίσω μην κοιτάξεις παρά μόνο πολύ πολύ αργότερα, όταν έρχεται κάποτε για όλους η ώρα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών... Αυτά που είπαμε, εύχομαι να αποτελέσουν πυξίδα για σένα.

Η παρουσία σου με συγκλόνισε, όπως συνέβη και με άλλα παιδιά στην εκπαιδευτική μου πορεία. Εσύ ήσουν έξω από αυτή την πορεία, αλλά θεώρησε τον εαυτό σου ένα από εκείνα τα παιδιά μου, της καρδιάς, όπως τα έχω ονομάσει.)

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο υπέροχο συμπόσιο της αγαπημένης φίλης Αριστέας. 

Δεν γράφτηκε το παραπάνω "ποίημα" αρχικά για το συμπόσιο, αλλά για να μετουσιωθεί με κάποιο τρόπο η συναισθηματική φόρτιση καταστάσεων που έζησα, μέσα από τις οποίες ήρθα ακόμη μία φορά με τη "σκατένια" όψη της κοινωνίας μας. 

Συγχωρήστε μου, λοιπόν, τη συγκινησιακή φόρτιση, που οδήγησε στην βαρβαρότητα των λέξεων και τη σκληρότητα της γραφής, όμως ας μην ξεχνάμε ότι έτσι βάρβαρη και σκληρή είναι η πραγματικότητα εκεί έξω.