Από τον Πειραιά με αγάπη και μεράκι

Μια μικρή αναφορά σε μια μουσική ομάδα μιας άλλης εποχής, η οποία ταυτίστηκε με τον χρόνο και τον τόπο που έδρασε. Η «Τετράς» η πρώτη ρεμπέτικη κομπανία (1934) που εμφανίζεται αρχικά στη Μάντρα του Σαραντόπουλου στη Δραπετσώνα μα και στην πλατεία Καραϊσκάκη, στο Κερατσίνι ακόμη και στα άγρια βράχια που ήταν κρυψώνες για τους «πότες» του Πειραιά. Μια πόλη που σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το τότε.

Η πόλη τότε ήταν ένας τόπος χαμένος μέσα στην ομίχλη των τεκέδων, των πορνείων, των αμετανόητων χασικλήδων, της σκληρής φτώχειας, των επιθέσεων από τους χειρότερους μαχαιροβγάλτες της περιοχής, της δύσκολης και πολύβουης ζωής του λιμανιού. Μέσα σ’ αυτήν τη βαριά ατμόσφαιρα μπορούσε να διακρίνει κανείς από τη μια την παραίτηση κι απ’ την άλλη την ψυχή, το σθένος για ζωή και δημιουργία.

«Εκεί στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, καταστάλαζε το όνει­ρο της μέρας. Κι απ’ αυτό το υλι­κό, από τα όνειρα των ανθρώ­πων, ο Μάρκος έφτιαχνε τα τραγούδια του. Κι οι άνθρωποι, όλοι αυτοί οι θεόφτωχοι και οι ρέστοι, άκουγαν τα δεινά και τα πάθη τους να γίνονται τραγούδι, το τρα­γούδαγαν, ξεγελιόντουσαν και συνέχιζαν να ζουν», θυμάται ο Στέλιος Βαμβακάρης και απα­ντά ίσως με αυτό τον τρόπο στο πώς είναι δυνατόν τα στρώμα­τα των αγράμματων, αμόρφω­των και ρυπαρών, ενίοτε εξα­θλιωμένων, να δημιουργήσουν τόσο πρωτότυπες καλλιτεχνικές μορφές ποίησης μουσικής, χο­ρού. Γιατί έτσι ακριβώς ήταν οι ρε­μπέτες. (Βασίλης Κουτουζής, 11/12/2010  - κλικ για όλο το άρθρο)

Έτσι, λοιπόν, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γώργος Μπάτης, ο Ανέστος Δελιάς και ο Στράτος Παγιουμτζής στήνουν την Ξακουστή του Πειραιώς τετράδα. «Τετράς» το όνομά της από το πλήθος των μελών της. Μένουν στην ιστορία ανοίγοντας νέους δρόμους στη λαϊκή μουσική και διασκέδαση. Ο Μάρκος, ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου, ξεχωρίζει και «ανθίζει» καλλιτεχνικά, καθώς το μουσικό σχήμα υπήρξε βραχύβιο, δίνοντας αργότερα τη σκυτάλη στον Τσιτσάνη. Κι όλα αυτά σε μια χρονική περίοδο ταραγμένη πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, με τη χώρα να προσπαθεί να επιβιώσει, ώσπου ήρθε να ζήσει και να βασιλεύσει ο φόβος μέσω της δικτατορίας και εν συνεχεία να χαθούν όλα στα βαριά βήματα του πολέμου.


😎 Ακολουθούν 18 τραγούδια της θρυλικής ομάδας...

 @  Και... κάποιοι στίχοι που επέλεξα. Λέτε να είναι έτσι όπως τα λέει ο Μπάτης;

Ο φασουλάς

Έλληνας φασολάς, Ιταλός μακαρονάς,
Τούρκος καλέ πιλαφάς και Εγγλέζος πατατάς.

Όπου Χιώτης Παντελής και Αξιώτης καραλής
Αθηναίος καλαμαράς, Περαιώτης λιμενάς.

Μ’ Αγενίτης κανατάς, Μεθενίτης αχλαδάς,
Ποριώτης λεμονάς και Υδραίος σφουγγαράς.

Κρανιδιώτης λαδάς, Σπετσιώτης ψαράς,
Τσάκωνας μανταρινάς και Ναυπλιώτης ντοματάς.

Μα Αργίτης πρασάς, Μωραΐτης παλικαράς,
Καλαματιανός γυναικάς, Κουλουριώτης χορεφταράς.

 

 

Έχει ένα "από" και μια... "γοητεία"

Όσα ακολουθούν είναι για μία ακόμη φορά μικρά και διάσπαρτα μέσα από την κάπως μελαγχολική διάθεση που προκαλεί η εποχή που διανύουμε. Το φθινόπωρο έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζεται από μια τέτοια ατμόσφαιρα, οπότε μερικούς, περισσότερο ευαίσθητους, μας επηρεάζει ευκολότερα. Ε, και κάποιες σκέψεις θρέφουν το όλο πλαίσιο εσωτερικά με μικρές αφορμές.

Διάσπαρτες, λοιπόν, φράσεις που επέλεξα από το διαδίκτυο εκφράζουν με έναν τρόπο το συναίσθημα:

"Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό. " ( Τ. Λειβαδίτης )


"Λυπάμαι τους ανθρώπους που ενώ μπήκαν στην καρδιά μου, ξεφτιλίστηκαν στα μάτια μου." (Θ. .Βέγγος)


"Η απογοήτευση είναι μάθημα μεγίστης αξίας. Σου μαθαίνει πόσο απρόβλεπτοι είναι οι άνθρωποι. Και εκεί που νόμιζες ότι χωράς, ξαφνικά περισσεύεις." (Άγνωστου)

Κι ένα που μου άρεσε ως σκέψη και ίσως παρότρυνση:
" Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω σε όλα τα νούμερα που πέρασαν από τη ζωή μου ότι δεν ασχολούμαι με «δεκαδικούς» αλλά μόνο με «ακεραίους». " (Άγνωστου)

💏 Πολλή μουσική με ελαφριές δόσεις ρομαντισμού μόνο και μόνο για χαλάρωση,  δηλ. relax (όπως λέγανε και στο χωριό του πατέρα μου), γιατί χανόμαστε...

 

 

 

 

(Ένα ή δύο μπορεί να τα έχω αναρτήσει κι άλλη φορά... μέσα σε τόσο πλήθος μουσικών κομματιών που έχω στο "μαγαζάκι" έπαψα να θυμάμαι!)

Ένας μακάβριος χορός μέχρι το τέρμα

Κάτι για σιωπή έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά πού!

Πώς να σιωπήσει κανείς, όταν γύρω του συμβαίνουν τα πιο βάρβαρα, τραγικά και αποτρόπαια; Πώς να σιωπήσει κανείς μπροστά στη χυδαιότητα της ασταμάτητης ενημέρωσης και του κανιβαλισμού που λαμβάνει χώρα μέσω αυτής; Πώς να σταματήσει εμπρός στην αδάμαστη δίψα των πολύξερων τηλεθεατών μα και των φτηνών σχολιαστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ναι, όλων εκείνων που έχουν ορίσει τους εαυτούς τους δικαστές των πάντων. Αφήνοντας ως ίχνος την μπόχα μιας άρρωστης δήθεν δικαιοσύνης, η οποία, τελικά, απονέμεται από έναν όχλο που ξερνά τη δική του βία.

Πώς να μην αισθάνεται κανείς να βιάζεται η ψυχή του μέσα από όλα τούτα τα αηδιαστικά και παρακμιακά; Γιατί η κοινωνία είναι σε παρακμή και το κράζει ανελέητα με ποικίλους τρόπους! Καθημερινά προβάλλεται το προσωπείο της σήψης της στα δελτία ειδήσεων, και άλλων μέσων ηλεκτρονικών και έντυπων, όπου γίνεται κατακλυσμός από ξυλοδαρμούς, άγριες δολοφονίες, βιασμούς κι εκβιασμούς και ό,τι άλλο ζαβό μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους (ο νορμάλ λιγουλάκι δύσκολο)!

Μια άρρωστη κοινωνία που αρρωσταίνει ολοένα ταχύτερα και βαθύτερα τα παιδιά της (ό,τι πιο αθώο από το ανθρώπινο είδος) είτε εκείνα είναι τα άμεσα θύματα είτε έμμεσα παρακολουθώντας έντρομα όσα εξελίσσονται σ' έναν κόσμο που έχει χάσει τη ζυγαριά του και την πυξίδα του. Και οι φυλακές είναι ελάχιστες για να χωρέσουν όλο αυτό το διεφθαρμένο ή ακόμα καλύτερα κατεστραμμένο πλήθος...

Τους έλαχε μια κοινωνία όπου εκπορνεύονται τα πάντα (μα τα πάντα όμως) από αδίστακτους και αναίσχυντους πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες μα και διεστραμμένους απλούς πολίτες, οι οποίοι κολυμπούν ήδη στα σκατά και θέλουν να παρασύρουν κι όλους τους άλλους εκεί. Συμμετέχοντας, λοιπόν, σε απόλυτη έκσταση σε έναν μακάβριο χορό την οδηγούν όλο και πιο αχόρταγα στο βρώμικο τέρμα της!

 

@ Οι μουσικές επιλογές έρχονται να συμπληρώσουν το κείμενο και νομίζω ότι αξίζει να τους αφιερώσει ο αναγνώστης λίγο από τον χρόνο του...

 

 

"Σιωπή. Κλείσε τα μάτια."

ΙΙ

Είχα κλείσει τα μάτια
για ν’ ατενίζω το φως.

Τυφλός.
Είχα κάψει τη φλόγα
για ν’ αναπνέω.

Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής
κ’ η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τ’ όνειρο
κι’ η φθορά έχει φθαρεί.

Κ’ ήρθες εσύ.

Χ
[…]

Όταν περιπλανιόμουν
στην ερημιά του φθινοπώρου
στα γυμνά δάση
ζητώντας με σφιγμένα δάχτυλα
τον ήλιο που έφευγε χλωμός
πάνω απ’ τις παγωμένες λίμνες
εσένα ζητούσα, ω Αγάπη.

Κι όταν ακόμη επέστρεφα
την όψη μου απ’ τη γη
και τρυπούσα με πύρινα βλέμματα
τα τείχη της νύχτας
ήταν γιατί δεν ήθελα να κλάψω
που δε με συλλογίστηκες, Αγάπη.
Ζητώντας το θεό
ζητούσα εσένα.

Εσένα περιμένοντας
γέμισα τους κήπους μου
με λευκούς κρίνους
για να βυθίζεις τις κνήμες σου
αυτά τα βράδια τ’ αργυρά
που η σελήνη ραντίζει με δρόσο
τη φιλντισένια υψωμένη μορφή σου.

Για σένα, Αγάπη, ετοίμασα τα πάντα
κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά
ήταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου
ζητούσα νά ‘βρω τα ίχνη των βημάτων σου
ζητούσα να φιλήσω
μονάχα και τη σκόνη του ίσκιου σου
ω Αγάπη.


XVI

Χαρά χαρά.
Δε μας νοιάζει
τι θ’ αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.

Ὁ Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.

Ένα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
Ένα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδυ
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.

Ένα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια. 

Από την Εαρινή συμφωνία του Γιάννη Ρίτσου (1938) - αποσπάσματα 

 

Επέλεξα την παραπάνω δημιουργία του αγαπημένου ποιητή, κι ας είναι με τίτλο σχετικό μιας άλλης εποχής του χρόνου, για να υποδεχτούμε με μια τέτοια αίσθηση το φθινόπωρο που μπαίνει σταδιακά στη ζωή μας. Δίχως να γνωρίζουμε τι μας περιμένει να συναντήσουμε στον δρόμο μας και πάλι...

Ας κλείσουμε τα μάτια ν' ατενίσουμε το φως,
να αφουγκραστούμε στη σιωπή.