Ακούτε τα απαλά του βηματάκια;

Ακούτε τα απαλά του βηματάκια; 

Έρχεται να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει στη δική του μοναδική διαδρομή. 

Με τη φρεσκάδα του μικρού άπειρου παιδιού, με το πάθος για εξερεύνηση, για μάθηση, με το ολοζώντανο κορμάκι του να ζει κάθε συναίσθημα αυθόρμητα και να συμμετέχει σ' αυτό κάθε κυτταράκι του!

Να γελά με την καρδιά του, να κλαίει με όλη την ψυχή του, να κάνει φασαρία για να ξυπνά ο κόσμος, να αισθάνεται ζωντανός και πάλι!

Να απλώνει το χεράκι του δίνοντας ένα απαλό χάδι σ' εκείνον που έχει ανάγκη, να συμπονά αγνά κι άδολα, να κάνει αστείες φατσούλες για να σκάσει ένα χαμόγελο ο κάθε πικραμένος!

Να κοιτά τη ζωή με βλέμμα αισιοδοξίας πέρα από κάθε φόβο κι αναστολή, με εφόδια τον πλούτο της φαντασίας και την ακόρεστη όρεξη και τον οίστρο της δημιουργίας!

Να αγαπά χωρίς αύριο, χωρίς αντάλλαγμα, πνεύμα, ψυχή και σώμα όλα αρμονικά δοσμένα στον πιο πολύτιμο χορό!

Γιατί μόνο ένα παιδί ξέρει να το κάνει σωστά...

Έτσι, με παιδική ματιά ας υποδεχτούμε το νέο έτος και μόνο κερδισμένοι θα βγούμε από αυτό!

 Θεωρώ ότι και ο τόπος μας και όλοι μας έχουμε ανάγκη ένα νέο ξεκίνημα, το οποίο μόνο εμείς μπορούμε να το προκαλέσουμε και κανείς άλλος, πάντα αξιοποιώντας σοφά πλέον την εμπειρία του χθες.

Προσωπικά, επειδή αισθάνομαι, λειτουργώ και συναναστρέφομαι τους ανθρώπους σαν ένα μεγάλο παιδί (μπορεί να είναι και λάθος), ξέρω ότι κάποιες ευχές γίνονται πραγματικότητα. Φυσικά, όχι από μόνες τους... θέλουν και το δικό μας χεράκι να έχει δώσει μια σπρωξιά!

Πέρσι η ευχή για τη χρονιά που πέρασε ήταν μέσα από την ιστορία των "Δώδεκα Ρηγάδων" (κλικ για να μην επαναλαμβάνομαι). Στις αρχές Σεπτέμβρη ήρθα με ένα κείμενο που έδειχνε τον αρχικό μου ενθουσιασμό πως η ευχή μου άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά (κλικ και πάλι για να μην κουράζω). Πράγματι, έτσι έγινε και συνεχίζεται από τότε με θεαματικά αποτελέσματα ίσως και πέρα από κάθε προσδοκία μου! Η εκπλήρωση της ευχής αφορά στην επαγγελματική μου πορεία, όπου μπήκα φέτος σε μια ομάδα εκπαιδευτικών που έχουν κάνει τη δημοκρατία πράξη και την ομαδικότητα παντιέρα! Το γέλιο, τη ζεστασιά, την παρεϊστικη ατμόσφαιρα αλλά παράλληλα την ωριμότητα και την υπευθυνότητα σε καθημερινή ευχάριστη ρουτίνα! Το όνειρό μου δηλαδή έγινε απρόσμενα η ζωή μου για τη μισή μου μέρα! 

Το ίδιο μοτίβο ακολούθησα και στην σχολική μου τάξη, εμπνευσμένη από το πρώτο συναπάντημα με τη συγκεκριμένη εκπαιδευτική ομάδα. Παρέλαβα μία χαοτική τάξη, που είχα χρόνια να δω σε τέτοιο βαθμό απελπισίας, όπου αναρωτιέται κανείς σε αυτές τις περιπτώσεις από πού να αρχίσει... Έγινε κι εκεί σύνθημά μας και παντιέρα μας η ίδια ιστορία ελαφρώς παραλλαγμένη και προσαρμοσμένη στα ηλικιακά τους δεδομένα (τριτάκια γαρ). Χρησιμοποιώ πολλές σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους για τον εσωτερικό αυτοέλεγχο των μαθητών, αλλά φέτος ακολούθησα κατά κύριο λόγο το καράβι των Δώδεκα Ρηγάδων (δεκαοχτώ, μαζί με έμενα, φέτος), έτσι, για να πάει καλά η σχολική χρονιά. Ο "Ρήγας" έγινε ο βασιλιάς που πρέπει να έχει πρώτα απ' όλα τον έλεγχο του εαυτού του κι έπειτα είναι σε θέση να λειτουργήσει ομαδικά για έναν κοινό σκοπό κάθε φορά διαφορετικό, ώστε να είναι αποτελεσματικός σε ό,τι κάνει. Πάνω στον πρώτο μήνα είχε γίνει ένα πραγματικό άλμα... Τώρα πια έχω μια τάξη χαρούμενη, οργανωμένη και αποδοτική. Εκεί συνάντησε η δική μου κιβωτός (κλικ) το καράβι των Ρηγάδων!

Έτσι, λοιπόν, η νέα χρονιά για μένα είναι η συνέχεια της προηγούμενης, παίρνοντας μαζί μου την περσινή ευχή μαζί με τη φετινή, με σκοπό να ολοκληρώσω ό,τι με θέρμη ξεκίνησα. Πάντα με την παιδική ματιά στην πρώτη γραμμή, την αγάπη, τη γνώση, την υπομονή, την επιμονή και τη θέληση να στηρίζουν κάθε βήμα!

Οποιαδήποτε αλλαγή απαιτεί καθαρή ψυχή και βλέμμα, χρόνο, κόπο και σταδιακά βήματα.

Ας είναι ζαχαρένια και απαλά αυτά τα βήματα, όπως ενός παιδιού, για όλους μας και για οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας έχει ανάγκη από σοβαρές αλλαγές ή βελτιώσεις!

"Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά" 

Ας κάνουμε το πιο δύσκολο πράγμα πράξη, γιατί μόνο αυτό έχει αξία...

Να αγαπάμε σαν παιδιά!

Καλή Χρονιά!

 

Σαν το παιδί της θάλασσας

Σαν το παιδί της θάλασσας

Γεννιέται στον αφρό του παθιασμένου βλέμματος
Ενδίδει ορμητικά στο ζουμερό τ’ αχείλι
Νοτίζεται απ’ το γλυκό τ’ άγγιγμα του δέρματος
Νωχελικά γλιστρά στου λαιμού τ’ αλαβάστρινο κοχύλι
Ηλεκτροφόρα στάση στην αυγή του ηδονικού ταξιδιού
Σμίξιμο παράφορο στη δίνη φλογερού φιλιού
Η θεά του πόθου και της πλάνης είναι υπαίτια

Αγώνας γόνιμος η υγρή διαδρομή της γλώσσας στο κορμί
Φροντίζει τέλειους κύκλους απαλούς στη ζωηρή θηλή
Ρίγος ερωτικό διασπείρεται δίχως άλλη αφορμή
Ολισθαίνει σε μονοπάτια οργιαστικά με καμία αναστολή
Δεσμοφύλακας ισχυρός της σάρκας η μυρωδιά η μεθυστική
Ιερό άβατο την κοσμική σύσπαση μοιραία προσμένει
Ταξιδιώτες ταπεινοί αντάμωση στα σώματά τους ζουν βασιλική
Η γέννηση κι ο θάνατος έχουν ερεθιστικά τη στιγμή ζωσμένη
Στα πάθη της θαλασσογέννητης θεάς βρες τα αίτια

@ Για όλα φταίει η Αφροδίτη, που μας ξέχασε κι έτσι αφήσαμε στην άκρη τον ερωτισμό και τον αισθησιασμό, κάπου τους καταχωνιάσαμε,  μέσα στον πανικό που ζούμε καθημερινά. Ψυχή μη ερωτική αφήνεται να γίνει μια ψυχή χαμένη, αδύναμη και στο τέλος φτάνει να είναι κι υποταγμένη. Κι αυτό με ανησυχεί μαζί με πάρα πολλά άλλα που μας συμβαίνουν.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 14ο Συμπόσιο Ποίησης της ακούραστης φίλης Αριστέας, το οποίο "παιδί" της γιορτάζει πανηγυρικά τον τρίτο του χρόνο δημιουργίας.

 

Η ζωή είναι περίεργη κι εμείς... έτοιμοι;

Περιμένοντας τον νέο χρόνο να μας πάρει στη δική του μοναδική διαδρομή, ας θυμηθούμε κάποια από τα "πρέπει" της ζωής, που μόνο εκείνα τελικά μας κάνουν λίγο καλύτερους ανθρώπους.

Με τη ματιά του Μπουκόφσκι τούτα τα "πρέπει", με τα οποία συμφωνώ, γι' αυτό και αναρτώνται εδώ. Μια μικρή υπενθύμιση για τα λόγια του μού έκανε πριν λίγες μέρες η φίλη Αριστέα σ' ένα σχόλιό της.

Η ζωή είναι περίεργη καθώς την ζεις μονάχα μία φορά και την πληρώνεις δέκα.

Πρέπει να απογοητευτείς από φίλους, να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα και να υπομείνεις βαρετές ταινίες μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα θα σε αλλάξει για πάντα.

Πρέπει τουλάχιστον μία φορά να καεί η γλώσσα και η καρδιά σου.

Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά την ίδια μέρα που θα χάσεις και στην αγάπη.

Πρέπει να αποτύχεις για να επιτύχεις, γιατί όσοι δεν απέτυχαν είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο για τον οποίο θα τα παρατούσες όλα και να αναγκαστείς να παρατήσεις την ιδέα του μαζί.

Να ευχηθείς να ήσουν για μια στιγμή αλλού, σε εκείνο το “εκεί” που τόσο σου έχει λείψει.

Να έρθει η μέρα που δεν θα μπορέσεις να παραδεχθείς τα συναισθήματά σου, ούτε καν στον εαυτό σου.

Και πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις.

Να δεις τον κόσμο σου να καταρρέει τριγύρω μα και μέσα σου.

Να έρθει πρέπει η στιγμή που δεν θα ξέρεις τη σωστή απάντηση.

Ή ακόμη και η στιγμή που δεν θα έχεις καν απάντηση.

Τότε μπορείς να πεις ότι έχεις ζήσει, ειδάλλως είχες μια υποψία μόνο του τι είναι η ζωή, συχνά νομίζοντας κιόλας ότι ξέρεις τα πάντα. Ησυχάζεις διατηρώντας αυτή την ψευδαίσθηση και κρύβεσαι πίσω από εγωιστικές, υπεροπτικές και αλαζονικές συμπεριφορές, οι οποίες δεν σε εξελίσσουν βήμα παραπέρα, κάνοντας παράλληλα δυστυχείς τους γύρω σου.

Μουσικό διάλειμμα μέχρι να ακούσουμε τα απαλά βηματάκια του νέου έτους...

@ Μουντή η σημερινή ανάρτηση, όμως η ζωή δεν μας υποδέχεται με στρωμένα τα κόκκινα χαλιά και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για κάθε μας βήμα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο το γνωρίζουμε εξαρχής και πόσο το επιθυμούμε.

Να περνάτε όμορφα! 

Γιατί κανείς δεν πρέπει να είναι μόνος...

Κανένα αγγελούδι δεν πρέπει να υποφέρει, να είναι μόνο και παρατημένο σε μια γωνιά, παραμελημένο, να κακοποιείται ή να αποτελεί θύμα εκμετάλλευσης από κάποιο ανθρωποειδές φρικιό, κανένα παιδί δεν αξίζει να έρχεται στον κόσμο για όλα τα παραπάνω ή για να χάνει τη δυνατότητα να έχει μέλλον, να κόβεται το νήμα της ζωής του έτσι χωρίς καμιά λογική εξήγηση.

Κάθε λεπτό χάνονται πλήθος από αγγελούδια σε όλο τον κόσμο και πόσα άλλα υποφέρουν όσο υπάρχουν...

Είναι από αυτά που δεν αντέχω σε τούτη την ζωή και γι' αυτό προσπαθώ με όποιο τρόπο μπορώ να κάνω τα παιδιά χαρούμενα και ευτυχισμένα, δυνατά και αισιόδοξα, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν έναν πολύ σκληρό, μα γεμάτο και πολλές ομορφιές, κόσμο.
 

Το κείμενο αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που βασανίζονται και σε όσα έφυγαν από την ζωή. Έτσι, άφησε τη γειτονιά μας ένα κοριτσάκι της Α΄ Γυμνασίου αιφνίδια τις προηγούμενες μέρες. Εκεί, μόνο σιωπή, αν και δεν το γνώριζα προσωπικά. Είναι πάνω απ' όλα μια παιδική ψυχή, της οποίας ο χαμός δεν θα πάψει ποτέ να προκαλεί πόνο!

Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτε το ότι πεθαίνουν ή περνούν ένα σωρό μαρτύρια τα παιδιά και όχι δυστυχώς κάποια άλλα τέρατα της γης...! Δεν θα το χωνέψω ποτέ!

Ένα κλασικό παραμύθι του πολυαγαπημένου Χανς Κρίστιαν Άντερσεν για τις ημέρες ετούτες...

Και από τους τρυφερούς αδερφούς Κατσιμίχα ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την ίδια ιστορία...

"Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά, Χρόνια Ευτυχισμένα"!

Και πάντα θα το ευχόμαστε.

Όταν πονάει η ψυχή, το σώμα νοσεί

Τώρα που ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από την φύση, εργάζεται σε ωράρια εξαντλητικά, υπό συνθήκες άγχους και πίεσης, κρυμμένος από το φως του ήλιου, πάντα σε ένα αέναο τρέξιμο να τα προλάβει όλα ή από την άλλη ζώντας στη μοναξιά, κάποιες φορές δίχως σκοπό ή δίχως εργασία - καθεστώς σχεδόν για την περίοδο της κρίσης, έχοντας μπροστά του ένα μέλλον αβέβαιο ή και τρομακτικό, βλέποντας παράλληλα να καταρρέουν όλα όσα είχε ως σταθερές αξίες, αλλά και όσα απολάμβανε μέχρι πριν λίγα χρόνια, η ψυχή εύκολα πια πονάει και παρασύρει εύλογα το σώμα να την ακολουθήσει.

Ειδικά η οικονομική κρίση και οι απανωτές αγχωτικές καταστάσεις που ζήσαμε σε τούτη την χώρα και συνεχίζουμε χωρίς ανάσα, οδήγησε στον πολλαπλασιασμό των ψυχικών προβλήματων σε βαθμό μάλιστα ανησυχητικό πλέον, το ίδιο δυστυχώς συνέβη και με τις σωματικές νόσους, συχνά ως απόρροια των ψυχικών δυσκολιών - ξεκινώντας από τα απλά ψυχοσωματικά δείγματα μέχρι τις πολύ σοβαρές ασθένειες.

Αυτή η κατάσταση με προβληματίζει έντονα εδώ και πολύ καιρό και ήθελα να αναφερθώ, αλλά μέχρι στιγμής έτυχε μόνο σε κάποια σχόλια.

Ένα άρθρο όμως επανέφερε στη μνήμη μου το θέμα και έτσι προτείνω την ανάγνωσή του, καθώς λίγο πολύ όλοι μας έχουμε δεχτεί πιέσεις από πολλά και ποικίλα θέματα της ζωής και της ζόρικης συχνά καθημερινότητας ή φέρουμε από την παιδική ηλικία, οπότε θεώρησα ότι θα ενδιαφέρει κάποιους (κλικ στον τίτλο παρακάτω).

Όταν πονάει η ψυχή, το σώμα νοσεί 

@ Μια σημείωση. Το άρθρο δεν περνάει σε βαθύτερες αναλύσεις ούτε αναφέρεται στο θέμα της κρίσης και των συνεπειών της ψυχικά και σωματικά. Μιλά γενικά για τη σύνδεση ψυχής και σώματος.

"Διαβάζω ανάποδα τον κόσμο"

Ο τίτλος είναι μια φράση της πολυαγαπημένης Αλκυόνης Παπαδάκη, την οποία έχω τιμήσει επανειλημμένα. Της είχα μία εαρινή, μία θερινή αναφορά και τώρα δεν ήθελα να απουσιάσει από την χειμερινή περίοδο ο λόγος της εδώ, μια και την παρέλειψα το φθινόπωρο...!

Μου ταιριάζουν πολύ οι σκέψεις της και ο τρόπος που τις αποτυπώνει στο χαρτί.

Τα σημερινά αποσπάσματα αφορούν στα όνειρα, την ασυμβίβαστη στάση, την προσφορά αλλά και στην αγάπη προς την φύση του ανθρώπου και φυσικά την καπηλευτική παρουσία της εξουσίας, καθώς όλα αυτά, ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι η ζωή μας.

Ας ακολουθήσουμε νοερά το ταξίδι του μυαλού της...

 
Αναρωτιέμαι πάντα γιατί λακίζουν τα όνειρα μόλις φτάσουν στην πύλη της πραγματικότητας.
Γιατί δεν μας περιμένουν εκεί, να μας υποδεχτούν.....
Κι αν κάποιο τύχει και ξεμείνει, γιατί γέρνει μαραμένο και δακρύζει......
- Ύστερα, με το πέρασμα του καιρού, απομακρυνθήκαμε.
Χαθήκαμε.
Μας πήρε παραμάζωμα η ζωή.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται να χάνεσαι από εκείνους που πολύ αγάπησες.
Ν’ αφήνεις πίσω σου βαλίτσες με πολύτιμες αποσκευές.
Τρέχει το τρένο, πανάθεμά το...Τρέχει περισσότερο από τις
αντοχές σου. Ζαλίζεσαι...
Κι όλο ονειρεύεσαι να γυρίσεις πίσω, στους σταθμούς που αγάπησες.
Στους σταθμούς όπου ξέχασες τις πολύτιμες αποσκευές σου.
Όλο ονειρεύεσαι... 

Συχνά όταν βρίσκομαι σε πανηγύρια, σε γλέντια,
σε πολύβουες χαρές, αισθάνομαι σα να μην έχω "εισιτήριο".
Σαν να χω βρεθεί εκεί λαθραία.
Μέχρι που μου ‘ρχεται να το βάλω στα πόδια.
Είν’ αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο.
Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα.
Να μην βάζω τίτλους στα κεφάλαια.

Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ.
Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός και γω να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.
Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μαγούλα μου και να κάνουν κρούστα.
Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους. Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας. Ξημερώνει.
Βαρέθηκα να φτιάχνομαι από τα λάθη μου. Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά. Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί. Να μουλιάζω στην βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες.
Το κακό είναι πώς όλα αυτά γίνονται επειδή στο βάθος είμαι δειλή. Τα κάνω για να πιστέψω έστω και για λίγο πώς είμαι και εγώ εδώ. Πως παίζω και εγώ σ΄ αυτό το ντέρμπυ. Πάντως όπως και να χει το ζήτημα ένα πράμα ξέρω καλά. Πως γουστάρω πολύ.
Γουστάρω την φάση και περισσότερο την αντίφαση.
Γουστάρω την τρέλα μου και περισσότερο την τρέλα των άλλων.
Γουστάρω να μυρίζομαι ανθρωπιά. [...]
[...] Ξέρεις τι μετράει τελικά; Ποια χέρια θα σε αγκαλιάσουν και θα κάμουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς αναπνοή στ’ αστέρια. Δεν έχει ταυτότητα ο έρωτας.

Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους, που ξεπουλούν
στους πάγκους τους το μέλλον σου.
Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι
σε σωτήρες ακολουθούν σαν τα σκυλιά τα βήματά σου.
Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις.
Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες.
Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου.
Να κρεμάσουν τα σχέδια σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες,
στους πασσάλους που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου. Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις.
Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς.
Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου, υπεράσπισέ τα.
Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί.
Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της. Και κάτι άλλο. Ίσως πιο ποιητικό.
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου. Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε.
ν’ απολαύσεις τ’ άρωμά τους.