"Διαβάζω ανάποδα τον κόσμο"

Ο τίτλος είναι μια φράση της πολυαγαπημένης Αλκυόνης Παπαδάκη, την οποία έχω τιμήσει επανειλημμένα. Της είχα μία εαρινή, μία θερινή αναφορά και τώρα δεν ήθελα να απουσιάσει από την χειμερινή περίοδο ο λόγος της εδώ, μια και την παρέλειψα το φθινόπωρο...!

Μου ταιριάζουν πολύ οι σκέψεις της και ο τρόπος που τις αποτυπώνει στο χαρτί.

Τα σημερινά αποσπάσματα αφορούν στα όνειρα, την ασυμβίβαστη στάση, την προσφορά αλλά και στην αγάπη προς την φύση του ανθρώπου και φυσικά την καπηλευτική παρουσία της εξουσίας, καθώς όλα αυτά, ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι η ζωή μας.

Ας ακολουθήσουμε νοερά το ταξίδι του μυαλού της...

 
Αναρωτιέμαι πάντα γιατί λακίζουν τα όνειρα μόλις φτάσουν στην πύλη της πραγματικότητας.
Γιατί δεν μας περιμένουν εκεί, να μας υποδεχτούν.....
Κι αν κάποιο τύχει και ξεμείνει, γιατί γέρνει μαραμένο και δακρύζει......
- Ύστερα, με το πέρασμα του καιρού, απομακρυνθήκαμε.
Χαθήκαμε.
Μας πήρε παραμάζωμα η ζωή.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται να χάνεσαι από εκείνους που πολύ αγάπησες.
Ν’ αφήνεις πίσω σου βαλίτσες με πολύτιμες αποσκευές.
Τρέχει το τρένο, πανάθεμά το...Τρέχει περισσότερο από τις
αντοχές σου. Ζαλίζεσαι...
Κι όλο ονειρεύεσαι να γυρίσεις πίσω, στους σταθμούς που αγάπησες.
Στους σταθμούς όπου ξέχασες τις πολύτιμες αποσκευές σου.
Όλο ονειρεύεσαι... 

Συχνά όταν βρίσκομαι σε πανηγύρια, σε γλέντια,
σε πολύβουες χαρές, αισθάνομαι σα να μην έχω "εισιτήριο".
Σαν να χω βρεθεί εκεί λαθραία.
Μέχρι που μου ‘ρχεται να το βάλω στα πόδια.
Είν’ αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο.
Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα.
Να μην βάζω τίτλους στα κεφάλαια.

Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ.
Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός και γω να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.
Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μαγούλα μου και να κάνουν κρούστα.
Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους. Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας. Ξημερώνει.
Βαρέθηκα να φτιάχνομαι από τα λάθη μου. Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά. Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί. Να μουλιάζω στην βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες.
Το κακό είναι πώς όλα αυτά γίνονται επειδή στο βάθος είμαι δειλή. Τα κάνω για να πιστέψω έστω και για λίγο πώς είμαι και εγώ εδώ. Πως παίζω και εγώ σ΄ αυτό το ντέρμπυ. Πάντως όπως και να χει το ζήτημα ένα πράμα ξέρω καλά. Πως γουστάρω πολύ.
Γουστάρω την φάση και περισσότερο την αντίφαση.
Γουστάρω την τρέλα μου και περισσότερο την τρέλα των άλλων.
Γουστάρω να μυρίζομαι ανθρωπιά. [...]
[...] Ξέρεις τι μετράει τελικά; Ποια χέρια θα σε αγκαλιάσουν και θα κάμουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς αναπνοή στ’ αστέρια. Δεν έχει ταυτότητα ο έρωτας.

Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους, που ξεπουλούν
στους πάγκους τους το μέλλον σου.
Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι
σε σωτήρες ακολουθούν σαν τα σκυλιά τα βήματά σου.
Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις.
Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες.
Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου.
Να κρεμάσουν τα σχέδια σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες,
στους πασσάλους που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου. Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις.
Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς.
Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου, υπεράσπισέ τα.
Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί.
Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της. Και κάτι άλλο. Ίσως πιο ποιητικό.
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου. Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε.
ν’ απολαύσεις τ’ άρωμά τους.