Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

"Διαβάζω ανάποδα τον κόσμο"





















Ο τίτλος είναι μια φράση της πολυαγαπημένης Αλκυόνης Παπαδάκη, την οποία έχω τιμήσει επανειλημμένα. Της είχα μία εαρινή, μία θερινή αναφορά και τώρα δεν ήθελα να απουσιάσει από την χειμερινή περίοδο ο λόγος της εδώ, μια και την παρέλειψα το φθινόπωρο...!
Μου ταιριάζουν πολύ οι σκέψεις της και ο τρόπος που τις αποτυπώνει στο χαρτί.

Τα σημερινά αποσπάσματα αφορούν στα όνειρα, την ασυμβίβαστη στάση, την προσφορά αλλά και στην αγάπη προς την φύση του ανθρώπου και φυσικά την καπηλευτική παρουσία της εξουσίας, καθώς όλα αυτά, ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι η ζωή μας.


Ας ακολουθήσουμε νοερά το ταξίδι του μυαλού της...
 
Αναρωτιέμαι πάντα γιατί λακίζουν τα όνειρα μόλις φτάσουν στην πύλη της πραγματικότητας.
Γιατί δεν μας περιμένουν εκεί, να μας υποδεχτούν.....
Κι αν κάποιο τύχει και ξεμείνει, γιατί γέρνει μαραμένο και δακρύζει......
- Ύστερα, με το πέρασμα του καιρού, απομακρυνθήκαμε.
Χαθήκαμε.
Μας πήρε παραμάζωμα η ζωή.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται να χάνεσαι από εκείνους που πολύ αγάπησες.
Ν’ αφήνεις πίσω σου βαλίτσες με πολύτιμες αποσκευές.
Τρέχει το τρένο, πανάθεμά το...Τρέχει περισσότερο από τις
αντοχές σου. Ζαλίζεσαι...
Κι όλο ονειρεύεσαι να γυρίσεις πίσω, στους σταθμούς που αγάπησες.
Στους σταθμούς όπου ξέχασες τις πολύτιμες αποσκευές σου.
Όλο ονειρεύεσαι... 






Συχνά όταν βρίσκομαι σε πανηγύρια, σε γλέντια,
σε πολύβουες χαρές, αισθάνομαι σα να μην έχω "εισιτήριο".
Σαν να χω βρεθεί εκεί λαθραία.
Μέχρι που μου ‘ρχεται να το βάλω στα πόδια.
Είν’ αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο.
Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα.
Να μην βάζω τίτλους στα κεφάλαια.




Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ.
Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός και γω να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.
Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μαγούλα μου και να κάνουν κρούστα.
Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους. Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας. Ξημερώνει.
Βαρέθηκα να φτιάχνομαι από τα λάθη μου. Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά. Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί. Να μουλιάζω στην βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες.
Το κακό είναι πώς όλα αυτά γίνονται επειδή στο βάθος είμαι δειλή. Τα κάνω για να πιστέψω έστω και για λίγο πώς είμαι και εγώ εδώ. Πως παίζω και εγώ σ΄ αυτό το ντέρμπυ. Πάντως όπως και να χει το ζήτημα ένα πράμα ξέρω καλά. Πως γουστάρω πολύ.
Γουστάρω την φάση και περισσότερο την αντίφαση.
Γουστάρω την τρέλα μου και περισσότερο την τρέλα των άλλων.
Γουστάρω να μυρίζομαι ανθρωπιά. [...]
[...] Ξέρεις τι μετράει τελικά; Ποια χέρια θα σε αγκαλιάσουν και θα κάμουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς αναπνοή στ’ αστέρια. Δεν έχει ταυτότητα ο έρωτας.





Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους, που ξεπουλούν
στους πάγκους τους το μέλλον σου.
Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι
σε σωτήρες ακολουθούν σαν τα σκυλιά τα βήματά σου.
Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις.
Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες.
Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου.
Να κρεμάσουν τα σχέδια σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες,
στους πασσάλους που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου. Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις.
Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς.
Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου, υπεράσπισέ τα.
Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί.
Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της. Και κάτι άλλο. Ίσως πιο ποιητικό.
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου. Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε.
ν’ απολαύσεις τ’ άρωμά τους.











 

12 σχόλια:

  1. Aγαπημένη Αλκυόνη, απ' τα πιο δυνατά της κομμάτια οι επιλογές σου Γλαύκη μου...
    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, θα συμφωνήσω μαζί σου, Μαρία, και θεωρώ ότι με αντιπροσωπεύουν ιδιαίτερα σε αυτή την φάση που βρίσκομαι.
      Καλό βράδυ και σε σένα!

      Διαγραφή
  2. Ομολογώ έξοχη Γλαύκη μου. Και έχουμε αρκετά της βιβλία. Για άλλους λόγους όμως, αυτήν την περίοδο δεν θα έλεγα ότι με αγγίζει το είδος. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει τίποτα έτσι παρά μονάχα μια προσωπική διάθεση.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, είναι θέμα προσωπικής διάθεσης, γι' αυτό κι εμένα αγγίζουν τούτα τα λόγια της αυτή την περίοδο, αν και διαβάζω τελείως διαφορετιό λογοτεχνικό είδος τούτες τις μέρες...
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  3. Αλκυόνη Παπαδάκη... και τα θλιμμένα της λόγια! Ένας λόγος που την αγαπώ είναι που στα βιβλία της σε κάνει να γελάς και να κλαις το ίδιο εύκολα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς έτσι είναι, Ελένη, το είπες με τον πιο εύστοχο τρόπο!

      Διαγραφή
  4. Έχω νοσταλγήσει πολύ το ύφος τής Αλκυόνης Παπαδάκη, βλέπεις έχω διαβάσει (σχεδόν) όλα της τα βιβλία και λέω να αναζητήσω έστω κι αυτό το ένα που ενδεχομένως έχω αφήσει αδιάβαστο.. Δεν ξέρω αν στο έχω ξαναπεί, αλλά την έχω γνωρίσει προσωπικά, είχα παρακολουθήσει ένα σεμινάριο που είχε διοργανώσει και δηλώνω ευγνώμων.. Καλό σ/κ Γλαύκη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ, έχεις πολλά ακόμα καλά κρυμμένα, αλλά πο΄θα παέι, θα τα ανακαλύψω... Δεν ξεφεύγεις εύκολα!
      Καλό βράδυ, Πετράδι!

      Διαγραφή
  5. Απαντήσεις
    1. Ακριβώς, V, όπως τα λέει ο Νικόλας, τα πάντα όμως βαρέθηκα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων...

      Διαγραφή
  6. Λατρεμένη!
    Άργησα σχετικά στη ζωή μου να τη γνωρίσω αλλά την έχω ρουφήξει στην κυριολεξία! Όχι τόσο για τις ιστορίες της που είναι σχεδόν πάντα πονεμένες και όλα τα κακά μαζεμένα... όσο για τη γλώσσα της που είναι σαν ακούς μουσική κι ένα χάδι μαζί! Με έχει επηρεάσει πολλές φορές στη δική μου γραφή.
    Παρ όλα αυτά στο σημερινό έχω μια μικρή ένσταση:
    "Βαρέθηκα να φτιάχνομαι από τα λάθη μου"
    Αν κι εγώ κουράζομαι πολλές φορές από τα λάθη μου και φωνάζω "μπάστα κι έλεος!" ξέρω πως με μαθηματική ακρίβεια θα επαναλάβω τα μισά τουλάχιστον. Και τελικά καθόλου δεν με πειράζει αυτό, όσο κι αν με κουράζει! Γιατί είμαι/στε και τα λάθη μου/μας τελικά. Και πρέπει να τα κάνουμε κι αυτά!
    http://bit.ly/2hQfKDW

    Φιλάκια πολλά κι ευχές για μια χαρούμενη εβδομάδα :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νιώθω σαν να συνομιλώ μαζί της... Τόσο άμεση είναι η επικοινωνία της μέσα από το γραπτό λόγο! Με εντυπωσιάζει.
      Όσο για τα λάθη... Σαν κι εσένα ένα πράμα. Τα πάθη μου, τα λάθη μου και συνεχίζουμε!
      Βάλσαμο η παραπομπή σου;-)
      Σ' ευχαριστώ και καλή εβδομάδα και για σένα!!!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.