Σαν το παιδί της θάλασσας

Σαν το παιδί της θάλασσας

Γεννιέται στον αφρό του παθιασμένου βλέμματος
Ενδίδει ορμητικά στο ζουμερό τ’ αχείλι
Νοτίζεται απ’ το γλυκό τ’ άγγιγμα του δέρματος
Νωχελικά γλιστρά στου λαιμού τ’ αλαβάστρινο κοχύλι
Ηλεκτροφόρα στάση στην αυγή του ηδονικού ταξιδιού
Σμίξιμο παράφορο στη δίνη φλογερού φιλιού
Η θεά του πόθου και της πλάνης είναι υπαίτια

Αγώνας γόνιμος η υγρή διαδρομή της γλώσσας στο κορμί
Φροντίζει τέλειους κύκλους απαλούς στη ζωηρή θηλή
Ρίγος ερωτικό διασπείρεται δίχως άλλη αφορμή
Ολισθαίνει σε μονοπάτια οργιαστικά με καμία αναστολή
Δεσμοφύλακας ισχυρός της σάρκας η μυρωδιά η μεθυστική
Ιερό άβατο την κοσμική σύσπαση μοιραία προσμένει
Ταξιδιώτες ταπεινοί αντάμωση στα σώματά τους ζουν βασιλική
Η γέννηση κι ο θάνατος έχουν ερεθιστικά τη στιγμή ζωσμένη
Στα πάθη της θαλασσογέννητης θεάς βρες τα αίτια

@ Για όλα φταίει η Αφροδίτη, που μας ξέχασε κι έτσι αφήσαμε στην άκρη τον ερωτισμό και τον αισθησιασμό, κάπου τους καταχωνιάσαμε,  μέσα στον πανικό που ζούμε καθημερινά. Ψυχή μη ερωτική αφήνεται να γίνει μια ψυχή χαμένη, αδύναμη και στο τέλος φτάνει να είναι κι υποταγμένη. Κι αυτό με ανησυχεί μαζί με πάρα πολλά άλλα που μας συμβαίνουν.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 14ο Συμπόσιο Ποίησης της ακούραστης φίλης Αριστέας, το οποίο "παιδί" της γιορτάζει πανηγυρικά τον τρίτο του χρόνο δημιουργίας.