"Δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω"

Ο τίτλος είναι στίχος από ένα συγκλονιστικό παλιό τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη, το οποίο άκουσα εντελώς τυχαία τις τελευταίες μέρες. Οι στίχοι και η ερμηνεία μιλούν από μόνα τους, οπότε δε χρειάζεται να πω τίποτε περισσότερο.

Πατρίδα
Λοιπóν, αγρίεψε ο κóσμος σαν καζάνι που βράζει
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολóς
Πóτε πóτε γελάμε, πóτε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρóς

Μα óταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω óτι δεν έχουν νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά, ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοικτά

Είδα τον πóλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη απó μέσα, απ' τους πιο πατριώτες
Να χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ' óπλο στο στóμα
Τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή

Κάτω απó ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανó σαν λεκέδες
Μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ

Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν!
Τι ωραία που πέφτουν...

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ' τη Σμύρνη
στη Δράμα πρóσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος, Κύπριος φυγάς στο μαύρο τóτε Λονδίνο
στα είκοσι επτά του στα δύο τον κóψανε οι Ναζί

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ' άδειο ξενοδοχείο
Αμερικάνικες βóμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάμε στης πλατείας τη γιορτή

Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πóλης
είδα τα χέρια, τα πóδια πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρóμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πóλη που απ' την ανάγκη κρατιέται
ένας λαóς ρημαγμένος μετάλλια ντóπας ζητάει
Ολυμπιάδες κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ

Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι κι απ' την Ομóνοια
να πετάν δακρυγóνα στο πυροσβεστικó
Στο παράθυρο εικóνισμα, άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακó

Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη Γραμμή
για μια πóρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμóς με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δε θέλω ο εαυτóς μου να 'ναι τóπος δικóς μου
ξέρω πως óλα αν μου μοιάζαν θα ταν αγέννητη η γη
Δε με τρομάζει το τέρας, ούτε κι ο άγγελóς μου
ούτε το τέλος του κóσμου, με τρομάζεις εσύ

Με τρομάζεις ακóμα, οπαδέ της ομάδας
του κóμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφóρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο

Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φóβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι óχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω

Μια και ήταν αρκετά έντονο το παραπάνω, ακολουθούν δύο δικά του κάπως πιο ήπια, όμως πολύ όμορφα...

Γιατί η τέχνη ξέρει πάντα να μετουσιώνει όλα τα δύσκολα.