"Αναπνέουμε το ίδιο σκοτάδι"

Ανάκατες σκέψεις που προσπαθούν να μπουν σε μία σειρά λογική μέσα σε καταστάσεις παραλόγου. Προτιμώ να τις διατυπώνω μέσω της τέχνης σε κάθε περίπτωση που συναντήσω ή θυμηθώ κάτι που με εκφράζει ιδιαίτερα.

Κάπως έτσι συνέβη με το ακόλουθο απόσπασμα του Ζοζέ Σαραμάγκου, το οποίο το βρήκα δημοσιευμένο το 2014 στην πηγή που έχω σε υπερσύνδεση στον τίτλο. Δέκα χρόνια πριν - στην περίοδο της οικονομικής κρίσης -  και θεωρούνταν επίκαιρο, μα και τώρα το 2024; Μία πορεία τραγική δίχως φρένα...

 

Ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο

Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.

Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…

Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε. 

@ Ο τίτλος της ανάρτησης είναι μέρος από τα ακόλουθα λόγια του Σαραμάγκου:

"Αναπνέουμε το ίδιο σκοτάδι κι όμως ο καθένας αλλιώς παραπατά..."

Τι να πω! Ας συνεχίσουμε έτσι, αν είμαστε οκ με όλα αυτά που ζούμε....

" Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος "

Μια που θάλασσα δε βλέπω φέτος το καλοκαίρι (όπως είπα ξανά εδώ και αρκετές μέρες), είτε επιλέγω εικόνες σε σχέση με εκείνη ή και θέματα που την αφορούν, έτσι, μήπως ησυχάσω τον καημό μέσω της εικονικής πραγματικότητας...😎

Πάντως, δε θα έδινα με τίποτα τα γελοία υπέρογκα ποσά για μια βουτιά στις παραλίες της Αττικής που μπορεί να έχει κανείς πρόσβαση με την αστική ή υπεραστική συγκοινωνία, αφενός για την χυδαία εκμετάλλευση του κοινού κι αφετέρου για να κολυμπήσει σε βρωμόνερα. Όμως ευθύνη έχει και το κοινό που πάει και τους τα "σκάει". Όπως λέμε, τα θέλει ο πισινός του, οπότε ας μην γκρινιάζει κιόλας! Δυστυχώς, την "πιάτσα" την χαλά, αφού όλα είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης.

Ας όψεται που αυτή τη θερινή περίοδο δεν είναι δυνατό να βρεθώ στις πολύ όμορφες παραλίες του ελληνικού βορρά, τις οποίες συνηθίζω να επισκέπτομαι και να απολαμβάνω είτε σε οργανωμένους χώρους δίχως πληρωμή ξαπλώστρας (με πολλές ανέσεις και άριστη εξυπηρέτηση) είτε σε ελεύθερους χώρους. Δε θα άντεχα φυσικά το πανηγύρι του υπερβολικού πλήθους σε πολλά νησιά μας αλλά ούτε την αισχροκέρδεια. Μέχρι τώρα έχω σταθεί μάλλον τυχερή ακόμη κι όταν βρέθηκα σε κάποια από αυτά, οπότε δεν μου έχει βγει ξινή καμία επιλογή.

Προς το παρόν εδώ (και για θάλασσα ίδωμεν...). Ας αφήσω τα πολλά λόγια και πάμε να πλάσουμε θαυμάσιες εικόνες μέσα από την θαυματουργή ποίηση του αγαπημένου μας Ελύτη...

Πρώτα ποιήματα του Αιγαίου [Πηγή: www.doctv.gr]

 

Του Αιγαίου

Ι

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι

Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό

ΙΙ

Παιχνίδια τα νερά

Στα σκιερά περάσματα

Λένε με τα φιλιά τους την αυγή

Που αρχίζει

Ορίζοντας –

 

και τ’ αγριοπερίστερα ήχο

Δονούνε στη σπηλιά τους

 

Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή

Της μέρας

Ήλιος –

 

Δίνει ο μαΐστρος το πανί

στη θάλασσα

Τα χάδια των μαλλιών

Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του

Δροσιά-

 

Κύμα στο φως

Ξαναγεννάει τα μάτια

Όπου η Ζωή αρμενίζει προς

Τ’ αγνάντεμα

Ζωή –

 

ΙΙΙ

                                   

Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο – Έρωτας

Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος

Δίνει στον ορίζοντα

Κύματα φεύγουν έρχονται

Αφρισμένη απόκριση στ’ αυτιά των κοχυλιών

 

Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;

Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα

Γέρνει πανί του ονείρου

Μακριά

Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει – Φλοίσβος.

                               Από τη συλλογή Προσανατολισμοί (1940)

@ Οι ζωγραφικοί πίνακες από την Μαρία Φιλοπούλου.

 

 

Πρώτα ποιήματα του Αιγαίου [Πηγή: www.doctv.gr

Όταν η απλότητα είναι θησαυρός...

Τις προηγούμενες μέρες είχα την εμπειρία μίας μικρής τονωτικής "ένεσης" παρακολουθώντας σε θερινό κινηματογράφο (έχει σημασία η αναφορά) μια ταινία-ποίημα, από εκείνες τις σπάνιες κατά τη γνώμη μου. 

Επιτέλους, οι κραυγές, οι εκκωφαντικοί ήχοι, η ατελείωτη φασαρία δίχως νόημα, η αγωνία και οι γρήγορες εναλλαγές εικόνων, τα σούπερ εντυπωσιακά εφέ, τα εκκεντρικά κοστούμια, οι υπερβολικοί χαρακτήρες και οι αντίστοιχες συμπεριφορές τους αποδεικνύονται στις περισσότερες των περιπτώσεων περιττά εμπρός στο μεγαλείο της απλότητας.

Μια ταινία, λοιπόν, που μας επιτρέπει να ακολουθήσουμε τον ήρωά της με ηρεμία και νηφαλιότητα στο καθημερινό του πρόγραμμα, με μία επανάληψη που όμως κατά παράδοξο τρόπο δεν σου επιτρέπει να βαρεθείς, καθώς το επιφανειακά μονότονο "ταξίδι" της ημέρας του είναι ένα βαθιά εσωτερικό ανθρώπινο "ταξίδι".

Έτσι, για να επεξεργαστεί ξανά μέσα του ο άνθρωπος τι είναι σημαντικό σε αυτή τη ζωή, να διαπιστώσει πως τα πιο σπουδαία είναι τα πιο απλά και πως ο μεγαλύτερος πλούτος είναι μέσα μας, τον οποίο δεν μπορεί να μας τον αρπάξει ουδείς. 

Ο θεατής, αν αφεθεί στη ροή της ταινίας, θα κάνει μια μικρή φιλοσοφική "διαδρομή" με αθόρυβες ποιητικές πινελιές και με τη συνοδεία καλοεπιλεγμένης μουσικής στα κατάλληλα σημεία. Απολαμβάνοντας παράλληλα την θαυμάσια υποκριτική του πρωταγωνιστή της.

Πρόκειται για την τελευταία κινηματογραφική δημιουργία του Βιμ Βέντερς που έχει τίτλο "Υπέροχες μέρες", όπου η ιστορία εξελίσσεται στο Τόκιο του σήμερα. Για μένα είναι μία ταινία "κόσμημα" του σύγχρονου κινηματογράφου. Απλή, λιτή κι απέριττη μα τόσο "φλύαρη" για τόσα πολλά μέσα στη σιωπή και τους ελάχιστους διαλόγους.

Το ιδανικό θα ήταν να την δει κανείς χωρίς καμία προετοιμασία, όπως συνέβη με εμένα αυτή την φορά. Πήγα εντελώς ανίδεη για το τι πρόκειται να δω, μια και ήταν απόφαση τελευταίας στιγμής. Όταν βγήκα από τον κινηματογράφο έμαθα ότι είχε κυκλοφορήσει στις αίθουσες από τον χειμώνα και πήρα κάποιες πληροφορίες επιπλέον. Κι εδώ πολλά είπα, όμως μετέφερα μέρος καθαρά της δικής μου αίσθησης κι όχι όσων διάβασα.

Αυτά τα ολίγα. Κι όποιος επιθυμεί να τη δει (αν δεν το έχει κάνει ήδη), ας το προσπαθήσει σε θερινό σινεμά πλέον, με ανοιχτό ουρανό. Έχει σημασία...

@ Μουσική από την ταινία...

Μ΄ένα ποίημα λες πολλά διαφορετικά

Τα παράθυρα

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα. – Οταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. –

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τά βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

                                     Κωνσταντίνος Καβάφης

 

 

Επειδή με συγκινεί και με δυναμώνει

"Ποιο Θανάση; Έναν Θανάση που ήξερα εγώ, βλάκα, χαζό και αγαθιάρη, πάει σχόλασε αυτός!"

Σχόλασε εκείνος ο πολύ αγαπημένος (που είπε αυτά τα λόγια σε κάποια του ταινία) κι έτσι πρέπει να σχολάσουμε όλοι οι "βλάκες", "χαζοί" κι "αγαθιάρηδες" "Θανάσηδες" απέναντι σε όλους τους "έξυπνους", υποκριτές, "κανίβαλους",  "σούπερ καθαρούς" από πολλές απόψεις και πολλές πλευρές...

Όπως ήταν εκείνος στη ζωή του και στη σκηνή πηγαίος, αυθόρμητος, γνήσιος, έντιμος μα πάνω απ' όλα Άνθρωπος κάπως έτσι πρέπει να κινηθούμε, παράλληλα όμως με δυναμισμό, αποφασιστικότητα και ισχυρή θέληση για να αλλάξουν όλα στην εποχή των "σπηλαίων και των ροπάλων" που ζούμε (όπως πολύ σοφά είχε πει εδώ κάποτε η Μαρία Κανελλάκη σ' ένα σχόλιό της). 

Ο αεικίνητος, λατρεμένος και μέγας Θανάσης Βέγγος χαρακτηρίστηκε ως λαϊκός ήρωας που μας έκανε να γελάμε με τα χάλια μας. Μόνο που ο μεγάλος στόχος είναι να πάψουμε να το κάνουμε αυτό, αλλά να γελάμε με τα χάλια εκείνων (κυβερνώντων κι όποιων επίσης καρεκλοκένταυρων με το μυαλό μόνο στη μασαμπούκα) που τους επιτρέπουμε να μας φτάνουν σ' αυτά τα χάλια, αφού πρώτα σταματήσουμε να τους δίνουμε την άδειά μας.

Αισθάνθηκα έντονα αυτές τις μέρες την ανάγκη να καταφύγω στον ήρωα που αγαπώ πολύ, καθώς είναι για μένα ένα ψυχικό και συναισθηματικό απάγκιο σε στιγμές ζορίσματος έπειτα από όσα συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα μας και παγκόσμια σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.

Αξίσει να παρακολουθήσει (αν δεν τα έχει δει ήδη) κανείς τα δύο βίντεο που παραθέτω στη συνέχεια για τη ζωή και την καριέρα του. Σίγουρα δε θα βαρεθεί...

Κλείνω με δικά του λόγια, πάντα χρήσιμα:

 

"Δεν έχω χρόνο να μισώ αυτούς που με μισούν... γιατί είμαι απασχολημένος αγαπώντας αυτούς που με αγαπούν."

"Κάνε δώρο την απουσία σου σε αυτούς που δεν εκτίμησαν την παρουσία σου."

Αυγουστιάτικη ομορφιά και μόνο!

Δυο πολύ όμορφα ποιήματα για τον πιο γλυκό μήνα του καλοκαιριού, που ακόμη διανύουμε. Μόνο αριστοτεχνικά ταιριασμένες λέξεις, εικόνες και σκέψεις από δύο μετρ του είδους... Ούτε γκρίνιες ούτε σχόλια ούτε τίποτα. Μα τίποτα. Προς το παρόν σιωπή.

Ας απολαύσουμε μόνο!

Γεγονός του Αυγούστου

Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα

Με κίνδυνο ν' αγγίξω μιαν ευτυχία

Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά

Μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα

Έκανε πως δεν έβλεπε

Και το πουλί του κοριτσιού πήρ' ένα ψίχουλο θαλάσσης

και αναλήφτη.

                      Οδυσσέας Ελύτης, Το Φωτόδεντρο και η 14η Ομορφιά (1971)

 

Αυγουστιάτικος Άνεμος

Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν 

καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν 

αυτή τη στιγμή : ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά 

κι’ αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα

στην κάτασπρη γύρη του. 

Νιώθω μέσα στο στήθος μου  

την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω  

σα νάμαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε 

για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και 

χαρούμενος, προς τα πάνω. 

Ψυχή μου! Τι σε θέλω ψυχή μου; 

Τί κάθεσαι και  

δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός, 

δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε, 

ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις 

φωτιά στην κυψέλη σου. 

Ψυχή μου, χαρά μου, τί κάθεσαι μέλισσα; 

Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.

                                 Νικηφόρος Βρεττάκος, Το Βάθος του Κόσμου (1961) 

 

 

 

 

 

Μάλλον "το πιο θανάσιμο αμάρτημα"...

Βιολί για μονόχειρα

…ακόμα κι η ζωή μου αποχτά σημασία
όταν τη διηγούμαι σε κάποιον…

…ή ο παιδικός μας φίλος, που καθισμένοι στο πεζούλι τα βράδια
μοιράζαμε τον κόσμο – αλλά εγώ τον έκλεβα.

…έτσι δεν μπόρεσα ν” αποτελειώσω καμιά ηλικία…

…σαν ένα παιδί που το αθώωσαν για να μην έχει τίποτα δικό του…

…ώ έρημοι δρόμοι, που μπορείς όλα να τους τα πεις, χωρίς να
τ” ακούσουν…

…το πιο θανάσιμο αμάρτημα είναι να μην αγαπάς τον εαυτό σου…

… ακριβώς όπως ένας άνθρωπος, ίσως, μπορεί να παίξει και μ' ένα χέρι βιολί, όταν με τ” άλλο πρέπει να κρατήσει τη ζωή του…

… και το πρωί θα πρέπει να ξαναντυθείς, μόνο και μόνο για να πονέσεις…

                                                                                      Τ. Λειβαδίτης 

 

Έτσι, για το μοίρασμα και μόνο ετούτη η ανάρτηση.

Πρώτα άκουσα το παραπάνω μουσικό κομμάτι και στη συνέχεια έφτασα στην πρώτη εκτέλεσή του, η οποία και ακολουθεί. Και οι δύο ερμηνείες θαυμάσιες (για μένα)!

Και ένα ακόμη πηγαίνοντας πολύ πίσω στον χρόνο...

Σοβαρότης και ορατότης μηδέν

"Σοβαρά μιλάς τώρα;", θα μπορούσε να λέει κάποιος για όσα ακολουθούν. Ίσως ναι ίσως όχι, όπως θέλει το βλέπει κανείς. Περί σοβαρότητας ο λόγος σε αντίθεση με τη σοβαροφάνεια.

Έπηξε ο κόσμος μας από σοβαροφανείς ανθρώπους, οι οποίοι πολύ θα επιθυμούσαν να είναι σοβαροί μα δεν τους βγαίνει. Υποκρίνονται τους σοβαρούς καλυμμένοι πίσω από λόγια, πράξεις, στάσεις δήθεν σοβαρές, έτσι για να φαίνεται ότι έχουν κύρος και στέκονται πιο ψηλά από άλλους, ότι κατέχουν όλη την αλήθεια - μόνο που κρύβονται πίσω από "παραμύθια"!

Τα ελαφρά πράγματα (κατ' αυτούς) αποδιώχνονται μακριά, γιατί θα καταστρέψουν το σούπερ καλοστημένο image τους! Οφείλουν στον εαυτό τους να επιτρέπουν προς τα έξω αυστηρά και μόνο την εικόνα "βαρύ πεπόνι" όπου αστειάκια δεν χωρούν, καθότι αυτοί είναι "σοβαροί" άνθρωποι και οι υπόλοιποι γελοίοι, επιπόλαιοι, κατώτεροι.

Παραστουμπώθηκε επίσης από δαύτους η πολιτική ηγεσία του τόπου εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οπότε και η ορατότης παραμένει στο μηδέν όμοια με τη σοβαρότητά τους. Είναι όλοι τους ενός άλλου επιπέδου όπου η "πλέμπα"  δε διαθέτει το υπόβαθρο και την ανάλογη εφυία για να τους φτάσει...

Να αφορούσε όμως μόνο στην πολιτική ηγεσία η περίφημη σοβαροφάνεια ίσως και να είχαμε μια περισσότερη ορατότητα. Δυστυχώς, μεγάλο πλήθος ακολουθεί ή μιμείται αυτά τα πατήματα, τα οποία μετατρέπονται σε στραβοπατήματα που οδηγούν στο τίποτα. Διανοούμενοι, πολιτικοί, τεχνοκράτες, επιχειρηματίες κι άλλοι στέκονται γύρω μας ψυχικά ανέραστοι και διαμορφώνουν το παρόν και το μέλλον μας. Το γέλιο τους είναι μορφασμός, καθώς δεν καταλαβαίνουν τα ανάλαφρα χωρατά σε συντροφιές με ζωντάνια. Εκείνοι είναι χωμένοι στο σφιχτοπλασμένο "μπετόν" τους ακέραιοι και πολύ δήθεν, μωρ' αδερφάκι μου, και...ουφ, πόσο βαρετοί.

Σε σχέση με τη σοβαροφάνεια η πραγματική σοβαρότητα εκφέρεται ως ελαφράδα, δεν τονίζει την ύπαρξή της. Ο σοβαρός άνθρωπος ξέρει να παλεύει χωρίς τυμπανοκρουσίες, να κάνει πράξη τα λόγια του, ξέρει να μετρά τη ζωή δίχως συμπλέγματα κατωτερότητας, ανωτερότητας ή άλλα, τολμά να "τσαλακωθεί", να εκφράσει την ψυχή του και την αλήθεια των συναισθημάτων του. Μπορεί να συναναστραφεί με καθαρή ψυχή όλους τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις οικονομικές, κοινωνικές, φυλετικές ή άλλες. Δεν υπάρχουν για εκείνον μάσκες, διότι δεν τις έχει ανάγκη. Η σοβαροφάνεια από την άλλη οδηγεί σε απώλεια του εαυτού, αφού δεν του επιτρέπει να διεκδικήσει με ειλικρίνεια όσα κατά βάθος νιώθει, επιθυμεί, πιστεύει ή θα ήθελε αληθινά.

Όπως λέει και ο λαός "το ράσο δεν κάνει τον παπά", οπότε ας δοθεί τόπος σε οτιδήποτε βρίσκεται επιμελώς κρυμμένο πίσω από αυτό. Τότε ο μετρητής της ορατότητας θα ξεκολλήσει από το μηδέν και δε θα χρειάζεται να αναφωνούμε "όχι άλλο κάρβουνο" σαν τον πρωταγωνιστή της ελληνικής ταινίας με τίτλο "Ορατότης μηδέν" του Ν. Φώσκολου, στην οποία η παραμέληση του πλοίου από τους ιδιοκτήτες οδήγησε στο ναυάγιό του.

👀 Μουσικούλα από δύο συμπαθητικά κορίτσια - το ένα μεγαλύτερο, το άλλο στο άνθος της - που θα μας συντροφέψουν εναλλάξ...

"Θα βρεθούμε ξανά ..."

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που επαναλαμβάνει κανείς μέσα του ετούτο το πάντα αναπάντητο "γιατί"... Αυτό το ερώτημα γίνεται σκληρό και επίμονο σε κάθε περίπτωση που πεθαίνει κάποιος άνθρωπος αιφνίδια κι εκεί γίνεται αντιληπτό ότι μια στιγμή μπορεί να φέρει την οριστική και αμετάκλητη ανατροπή.

Ο λόγος για το θανατηφόρο ατύχημα του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη και κιθαρίστα Νότη Μαυρουδή. Του καλλιτέχνη που διακρινόταν για την ευγένεια, την καλοσύνη, το ήθος και τη σεμνότητα, χαρακτηριστικά που σπανίζουν στη σημερινή εποχή. Άλλη μία τραγική απώλεια, λοιπόν, από τα "τείχη" προστασίας και διατήρησης της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Σε λίγο δε θα μιλάμε για "τείχη" πλέον μα για μικρά "τοιχία", τα οποία δε θα σημαίνουν τίποτα!

Καταθέτω εδώ τη λύπη μου και έναν ελάχιστο φόρο τιμής μέσα από τη μουσική του και μόνο. Για μένα τα πιο συγκινητικά μουσικά κομμάτια (από τις επιλογές που θα παραθέσω στη συνέχεια) είναι εκείνα που αποδίδουν οι παιδικές φωνές. Μιλούν απευθείας στην ψυχή - κι αυτός άλλωστε είναι ο στόχος μιας δημιουργίας.

 

Χωρίς σχόλια, καθώς η μουσική έχει τον δικό της αφοπλιστικό λόγο...

 

 

Από τον Πειραιά με αγάπη και μεράκι

Μια μικρή αναφορά σε μια μουσική ομάδα μιας άλλης εποχής, η οποία ταυτίστηκε με τον χρόνο και τον τόπο που έδρασε. Η «Τετράς» η πρώτη ρεμπέτικη κομπανία (1934) που εμφανίζεται αρχικά στη Μάντρα του Σαραντόπουλου στη Δραπετσώνα μα και στην πλατεία Καραϊσκάκη, στο Κερατσίνι ακόμη και στα άγρια βράχια που ήταν κρυψώνες για τους «πότες» του Πειραιά. Μια πόλη που σήμερα δεν έχει καμία σχέση με το τότε.

Η πόλη τότε ήταν ένας τόπος χαμένος μέσα στην ομίχλη των τεκέδων, των πορνείων, των αμετανόητων χασικλήδων, της σκληρής φτώχειας, των επιθέσεων από τους χειρότερους μαχαιροβγάλτες της περιοχής, της δύσκολης και πολύβουης ζωής του λιμανιού. Μέσα σ’ αυτήν τη βαριά ατμόσφαιρα μπορούσε να διακρίνει κανείς από τη μια την παραίτηση κι απ’ την άλλη την ψυχή, το σθένος για ζωή και δημιουργία.

«Εκεί στις φτωχογειτονιές του Πειραιά, καταστάλαζε το όνει­ρο της μέρας. Κι απ’ αυτό το υλι­κό, από τα όνειρα των ανθρώ­πων, ο Μάρκος έφτιαχνε τα τραγούδια του. Κι οι άνθρωποι, όλοι αυτοί οι θεόφτωχοι και οι ρέστοι, άκουγαν τα δεινά και τα πάθη τους να γίνονται τραγούδι, το τρα­γούδαγαν, ξεγελιόντουσαν και συνέχιζαν να ζουν», θυμάται ο Στέλιος Βαμβακάρης και απα­ντά ίσως με αυτό τον τρόπο στο πώς είναι δυνατόν τα στρώμα­τα των αγράμματων, αμόρφω­των και ρυπαρών, ενίοτε εξα­θλιωμένων, να δημιουργήσουν τόσο πρωτότυπες καλλιτεχνικές μορφές ποίησης μουσικής, χο­ρού. Γιατί έτσι ακριβώς ήταν οι ρε­μπέτες. (Βασίλης Κουτουζής, 11/12/2010  - κλικ για όλο το άρθρο)

Έτσι, λοιπόν, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γώργος Μπάτης, ο Ανέστος Δελιάς και ο Στράτος Παγιουμτζής στήνουν την Ξακουστή του Πειραιώς τετράδα. «Τετράς» το όνομά της από το πλήθος των μελών της. Μένουν στην ιστορία ανοίγοντας νέους δρόμους στη λαϊκή μουσική και διασκέδαση. Ο Μάρκος, ο «Πατριάρχης» του ρεμπέτικου, ξεχωρίζει και «ανθίζει» καλλιτεχνικά, καθώς το μουσικό σχήμα υπήρξε βραχύβιο, δίνοντας αργότερα τη σκυτάλη στον Τσιτσάνη. Κι όλα αυτά σε μια χρονική περίοδο ταραγμένη πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, με τη χώρα να προσπαθεί να επιβιώσει, ώσπου ήρθε να ζήσει και να βασιλεύσει ο φόβος μέσω της δικτατορίας και εν συνεχεία να χαθούν όλα στα βαριά βήματα του πολέμου.


😎 Ακολουθούν 18 τραγούδια της θρυλικής ομάδας...

 @  Και... κάποιοι στίχοι που επέλεξα. Λέτε να είναι έτσι όπως τα λέει ο Μπάτης;

Ο φασουλάς

Έλληνας φασολάς, Ιταλός μακαρονάς,
Τούρκος καλέ πιλαφάς και Εγγλέζος πατατάς.

Όπου Χιώτης Παντελής και Αξιώτης καραλής
Αθηναίος καλαμαράς, Περαιώτης λιμενάς.

Μ’ Αγενίτης κανατάς, Μεθενίτης αχλαδάς,
Ποριώτης λεμονάς και Υδραίος σφουγγαράς.

Κρανιδιώτης λαδάς, Σπετσιώτης ψαράς,
Τσάκωνας μανταρινάς και Ναυπλιώτης ντοματάς.

Μα Αργίτης πρασάς, Μωραΐτης παλικαράς,
Καλαματιανός γυναικάς, Κουλουριώτης χορεφταράς.