Όταν η απλότητα είναι θησαυρός...

Τις προηγούμενες μέρες είχα την εμπειρία μίας μικρής τονωτικής "ένεσης" παρακολουθώντας σε θερινό κινηματογράφο (έχει σημασία η αναφορά) μια ταινία-ποίημα, από εκείνες τις σπάνιες κατά τη γνώμη μου. 

Επιτέλους, οι κραυγές, οι εκκωφαντικοί ήχοι, η ατελείωτη φασαρία δίχως νόημα, η αγωνία και οι γρήγορες εναλλαγές εικόνων, τα σούπερ εντυπωσιακά εφέ, τα εκκεντρικά κοστούμια, οι υπερβολικοί χαρακτήρες και οι αντίστοιχες συμπεριφορές τους αποδεικνύονται στις περισσότερες των περιπτώσεων περιττά εμπρός στο μεγαλείο της απλότητας.

Μια ταινία, λοιπόν, που μας επιτρέπει να ακολουθήσουμε τον ήρωά της με ηρεμία και νηφαλιότητα στο καθημερινό του πρόγραμμα, με μία επανάληψη που όμως κατά παράδοξο τρόπο δεν σου επιτρέπει να βαρεθείς, καθώς το επιφανειακά μονότονο "ταξίδι" της ημέρας του είναι ένα βαθιά εσωτερικό ανθρώπινο "ταξίδι".

Έτσι, για να επεξεργαστεί ξανά μέσα του ο άνθρωπος τι είναι σημαντικό σε αυτή τη ζωή, να διαπιστώσει πως τα πιο σπουδαία είναι τα πιο απλά και πως ο μεγαλύτερος πλούτος είναι μέσα μας, τον οποίο δεν μπορεί να μας τον αρπάξει ουδείς. 

Ο θεατής, αν αφεθεί στη ροή της ταινίας, θα κάνει μια μικρή φιλοσοφική "διαδρομή" με αθόρυβες ποιητικές πινελιές και με τη συνοδεία καλοεπιλεγμένης μουσικής στα κατάλληλα σημεία. Απολαμβάνοντας παράλληλα την θαυμάσια υποκριτική του πρωταγωνιστή της.

Πρόκειται για την τελευταία κινηματογραφική δημιουργία του Βιμ Βέντερς που έχει τίτλο "Υπέροχες μέρες", όπου η ιστορία εξελίσσεται στο Τόκιο του σήμερα. Για μένα είναι μία ταινία "κόσμημα" του σύγχρονου κινηματογράφου. Απλή, λιτή κι απέριττη μα τόσο "φλύαρη" για τόσα πολλά μέσα στη σιωπή και τους ελάχιστους διαλόγους.

Το ιδανικό θα ήταν να την δει κανείς χωρίς καμία προετοιμασία, όπως συνέβη με εμένα αυτή την φορά. Πήγα εντελώς ανίδεη για το τι πρόκειται να δω, μια και ήταν απόφαση τελευταίας στιγμής. Όταν βγήκα από τον κινηματογράφο έμαθα ότι είχε κυκλοφορήσει στις αίθουσες από τον χειμώνα και πήρα κάποιες πληροφορίες επιπλέον. Κι εδώ πολλά είπα, όμως μετέφερα μέρος καθαρά της δικής μου αίσθησης κι όχι όσων διάβασα.

Αυτά τα ολίγα. Κι όποιος επιθυμεί να τη δει (αν δεν το έχει κάνει ήδη), ας το προσπαθήσει σε θερινό σινεμά πλέον, με ανοιχτό ουρανό. Έχει σημασία...

@ Μουσική από την ταινία...