Μια παλαιότερη δημιουργική απόπειρα

Θερινός άγγελος 
 
Θα ’θελα να ’μουν βράχος στης πυρόξανθης ακρογιαλιάς την άκρη,
να μην με σαρώνει ο λυγμός, να φτερουγίζει μακριά μου κάθε δάκρυ.

Ευφορία να γεύομαι μες στην μυροφόρα αγκαλιά του θερινού αγγέλου,
να γαληνεύω στον παφλασμό του κύματος, στο γλυκοφίλημα της αψιάς αμπέλου.

Ρωτώ τον ήλιο αν θα ’χει κάποια αξία η αναμονή στο πυρωμένο χαμόγελό του,
αν φέρει απρόσμενα φλόγες ελπίδας ποθητής στο σώμα το λαμπρό του.

Ουρανό και θάλασσα ν’ αψηφώ δίχως δισταγμό, μου αποκρίθηκε μεμιάς,
αν ολόγιομους καρπούς αποζητώ , επέμεινε: «Με όραμα το θέρος να κοιτάς!».

Στης πανσελήνου τον ιστό ακόλουθος να ορκιστώ ως άνθρωπος μονάχος
κι αν ταπεινός αποδειχθώ, τον κόσμο θα λυτρώσω απ’ τα δεσμά σαν ένας άλλος Βάκχος!

@ Η παραπάνω δημιουργική απόπειρα ήταν η συμμετοχή μου σ' ένα από τα παλαιότερα συμπόσια της φίλης Αριστέας. Δεν θυμάμαι δυστυχώς σε ποιο, καθώς δεν είχα δικό μου ιστολόγιο τότε και δεν το έχω αναρτήσει χωριστά. Υπάρχει ήδη αναρτημένο μαζί με άλλα, όμως επειδή είναι ιδιαίτερα αγαπημένο μου, θεώρησα ότι αξίζει να είναι μόνο του. Βρήκα έτσι την ευκαιρία με το θέρος και το δημοσιεύω πάλι. Λυπάμαι για τη μορφή του, γιατί κανονικά είναι μεγάλα δίστιχα κι εδώ άλλαξε λόγω μεγάλης γραμματοσειράς... ε, να μην ταλαιπωρώ και τους αναγνώστες με τις μινιατούρες!