Ψυχή λησμονημένη

Ψυχή λησμονημένη

Ψυχή...
Ποιος την έχασε και δεν ψάχνει καν να τη βρει;
Ποιος την πούλησε έναντι πινακίου «περιττωμάτων»;
Ποιος λησμόνησε την ύπαρξή της στον λαβύρινθο της ανοησίας;

Ποιος φόρτωσε τα βαθιά σκοτάδια της
στα μάτια ενός αθώου παιδιού, ενός ευάλωτου εφήβου;
Ποιος αδιάφορος ή ύπουλος «σκατένιος» φόρτωσε τα κρίματά του
εκεί που χτυπά η πιο φρέσκια καρδιά του μέλλοντος;

Κοίτα στα μάτια με ειλικρίνεια
έναν ταλαιπωρημένο κι απελπισμένο έφηβο.
Θα συναντήσεις έναν ολόκληρο κόσμο, έναν χείμαρρο συναισθημάτων.
Ηχηρός πόνος, θλίψη, αγωνία, αμφισβήτηση, οργή, ερημιά, απόγνωση
του ’χουν στήσει παγίδα.

Κοίτα τον ξανά στα μάτια με θάρρος,
όταν εκείνος βρει στον δρόμο του κατά λάθος ένα λυχνάρι ευαισθησίας.
Τότε θα δεις αυτούς τους «καθρέφτες» της ψυχής να υγραίνονται από την
ελπίδα της ανθρωπιάς και της εντιμότητας.

Ναι, τότε θα ’χεις απαντήσεις στα επαναλαμβανόμενα «Ποιος...;»

Αυτός ο μικρός «μασκαράς» ανθρωπάκος, που δίχως τύψη καμιά
καταχώρισε στ’ «αρχίδια» του, άνευ αριθμού πρωτοκόλλου,
τα όνειρα, τα ιδανικά, την εμπιστοσύνη στη ζωή.

Αυτός που τον εγκατέλειψε
στους δρόμους της αποβλάκωσης του διαδικτύου
ή εκεί έξω στους δρόμους της «φωτιάς».

                                                                         Στον Ί...

(Ζήτησες από την παρέα των ενηλίκων, που βρέθηκε στον δρόμο σου τυχαία, να σε υιοθετήσουμε, μεταξύ αστείου και σοβαρού. Ξέρουμε όλοι ότι το εννοούσες. Υιοθέτησε τον καλύτερο εαυτό σου και προχώρα με θάρρος μπροστά. Η ζωή είναι δική σου και μόνο. Σε πολύ λίγο το τιμόνι θα είναι εντελώς στα δικά σου χέρια. Είσαι ο καπετάνιος και κοιτάς τον ανοιχτό ορίζοντα. Πίσω μην κοιτάξεις παρά μόνο πολύ πολύ αργότερα, όταν έρχεται κάποτε για όλους η ώρα του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών... Αυτά που είπαμε, εύχομαι να αποτελέσουν πυξίδα για σένα.

Η παρουσία σου με συγκλόνισε, όπως συνέβη και με άλλα παιδιά στην εκπαιδευτική μου πορεία. Εσύ ήσουν έξω από αυτή την πορεία, αλλά θεώρησε τον εαυτό σου ένα από εκείνα τα παιδιά μου, της καρδιάς, όπως τα έχω ονομάσει.)

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο υπέροχο συμπόσιο της αγαπημένης φίλης Αριστέας. 

Δεν γράφτηκε το παραπάνω "ποίημα" αρχικά για το συμπόσιο, αλλά για να μετουσιωθεί με κάποιο τρόπο η συναισθηματική φόρτιση καταστάσεων που έζησα, μέσα από τις οποίες ήρθα ακόμη μία φορά με τη "σκατένια" όψη της κοινωνίας μας. 

Συγχωρήστε μου, λοιπόν, τη συγκινησιακή φόρτιση, που οδήγησε στην βαρβαρότητα των λέξεων και τη σκληρότητα της γραφής, όμως ας μην ξεχνάμε ότι έτσι βάρβαρη και σκληρή είναι η πραγματικότητα εκεί έξω.