Το ταίριασμα χρόνια δεν κοιτά (ή όχι;)

Συνηθίζεται οι άνθρωποι να συναναστρέφονται ή να δημιουργούν σχέσεις με άλλους στην ίδια πάνω κάτω ηλικία ή με κάποια μικρή διαφορά. Αυτό συνέβαινε πάντα, διότι είχαν περισσότερα κοινά σημεία επαφής - παρόμοιες εμπειρίες ή φάση ζωής, αντίστοιχη ωριμότητα ή κοινωνική κατάσταση.

Οι σχέσεις φιλικές ή ερωτικές μεταξύ ανθρώπων με αρκετή έως μεγάλη διαφορά ηλικίας φάνταζαν πάντα παράξενες στα μάτια του κόσμου, αποτελούσαν εύκολα αφορμή κουτσομπολιού ή ενεργοποιούσαν τη δυσπιστία όσον αφορά τα κίνητρα μιας τέτοιας επιλογής. Για παράδειγμα θ' αναρωτιόνταν πολλοί, με έντονη απορία, τι μπορεί να μοιράζονται μια εικοσάχρονη κοπέλα με μια εβδομηντάχρονη γυναίκα κάνοντας συντροφιά κάποιες φορές ή ένας τριαντάχρονος που εν μέσω οινοποσίας συζητά πού και πού ποικίλα θέματα μ' έναν εξηντάχρονο. Η δυσπιστία φυσικά θα μεγάλωνε πολύ περισσότερο στην περίπτωση που η συνάντηση ήταν ανάμεσα σε άτομα διαφορετικού φύλου. 

Εκεί που δεν υπήρξε ποτέ θέμα και θεωρούνταν απόλυτα αποδεκτό κοινωνικά ήταν τα ζευγαρώματα με μεγάλη διαφορά ηλικίας, τα οποία οδηγούσαν συχνά σε έγγαμο βίο (ενίοτε επιβαλλόμενο από την οικογένεια). Εννοείται ότι ο άντρας θα έπρεπε να είναι ο μεγαλύτερος, όπου μάλιστα δεν αντιδρούσε κανείς ακόμα κι όταν το ηλικιακό χάσμα ήταν τεράστιο. Την αντίθετη κατάσταση ούτε να τη σκεφτεί κανείς παρά μόνο αν ο λόγος ήταν μια αξιοζήλευτη περιουσία.

Εδώ και πολλά χρόνια πλέον η κοινωνία τουλάχιστον στον λεγόμενο δυτικό κόσμο έχει ξεπεράσει τις αυστηρές νόρμες, οπότε ο καθένας έχει τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής στις συναναστροφές του. 

Μια φιλική σχέση με μεγάλη διαφορά ηλικίας δε θα προκαλέσει πια, όμως η ερωτική πιστεύω ότι εξακολουθεί να μοιάζει κόκκινο πανί, έτοιμο για κάθε επίθεση. Ίσως ένας άντρας με μια πολύ μικρότερη γυναίκα , ακόμη και σήμερα, δεν θα τραβήξει τόσο την προσοχή όσο μια γυναίκα με έναν αρκετά μικρότερο άντρα. Το δεύτερο είδος σχέσης όχι μόνο θα στρέψει με άνεση κεφάλια προς το μέρος της, αλλά θα πυροδοτήσει πολλή ζήλια με μπόλικα πικρόχολα σχόλια που θα ακολουθήσουν ως συνοδεία. Είχα μια τέτοια δυσάρεστη εμπειρία πριν λίγα χρόνια, όταν περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας πέρασε δίπλα από μένα και τη συγγενική μου συντροφιά ένα αντίστοιχο ζευγάρι. Με μεγάλη μου έκπληξη άκουσα άμεσα ένα στρυφνό σχόλιο από τη νεαρότερη γυναίκα (συνομήλικη σχεδόν με εκείνη που συνοδευόταν από τον μικρότερο άντρα) της παρέας μου σε αντίθεση με τις δύο ηλικιωμένες γυναίκες που έδειξαν να μην τους κάνει ιδιαίτερη εντύπωση αυτό που έβλεπαν και δε συνέχισαν τον σχολιασμό. 

Τα στερεότυπα καλά κρατούν ακόμα και σήμερα όσο κι αν η κοινωνία δείχνει σύγχρονη ή θα ήθελε να είναι. Αυτό, βέβαια, και σε άλλους τομείς κι όχι μόνο των σχέσεων και των συναναστροφών παντός είδους. 

Προσωπικά, πάντα, και από παιδί ακόμα, φανταζόμουν τον άνθρωπο ελεύθερο να επιλέγει τον τρόπο ζωής που επιθυμούσε μα και τους ανθρώπους που θα είχε κοντά του ή δίπλα του. Με ενοχλούσε πολύ να ακούω αυστηρά συντηρητικές απόψεις από "φρέσκα" μυαλά, οι οποίες, θα έλεγα, δήλωναν συγκαλυμμένα την επιθυμία άσκησης ελέγχου στην ζωή των άλλων.

Από παλιά μέχρι σήμερα συναναστρέφομαι και έχω αναπτύξει φιλικές σχέσεις σχέσεις με  άτομα όλων των ηλικιών, από πολύ μεγαλύτερά μου μέχρι πολύ μικρότερά μου. Το εκπληκτικό είναι να συναντάς ανθρώπους σε πολύ μεγάλη ηλικία, που η ζωντάνια, το πάθος για ζωή, το κέφι στη συντροφιά και το μεράκι τους σε ό,τι καταπιάνονται βάζει άνετα τα "γυαλιά" σε εικοσάχρονα. Και από την άλλη βλέπεις νεότερους να επιδεικνύουν απίστευτη ωριμότητα σε σχέση με άτομα που θα έπρεπε ήδη να την έχουν αποκτήσει λόγω των χρόνων που κουβαλούν στην πλάτη τους πια.

Ως εκ τούτου, αν οι άνθρωποι έχουν κοινές αξίες, παρόμοια ενδιαφέροντα, ταιριαστές επιθυμίες ως προς τον τρόπο ζωής, συμπληρώνουν αρμονικά ο ένας τον άλλο, περνούν όμορφα απολαμβάνοντας τη συντροφιά ο ένας του άλλου, συνεργάζονται αποτελεσματικά, γελούν και διασκεδάζουν με την ψυχή τους, γιατί δε θα πρέπει να είναι μαζί; Γιατί οφείλουν να δώσουν αναφορά και σε ποιον;

Σίγουρα, η συνύπαρξη γίνεται δύσκολη στην περίπτωση της ερωτικής σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ανήκουν σε μια άλλη γενιά, κάτι το οποίο θεωρητικά συμβαίνει στη διαφορά των είκοσι χρόνων και άνω. Όμως, και πάλι η απόφαση δεν αφορά κανέναν πέρα από τη δυάδα ό,τι και να λέμε όσοι είμαστε έξω από αυτή...