Με σήμα την ανθρωπιά και την ελευθερία

Δεύτερος χρόνος και αντέχει ακόμα ετούτος ο χώρος, που ξεκίνησε την πορεία του στην απεραντοσύνη του διαδικτύου ως μία σκέψη και απόφαση της στιγμής, ενώ μέχρι τότε ήμουν τελείως αρνητική σε μία τέτοια κίνηση. Δεν έβλεπα τον λόγο της ύπαρξής του και ίσως ούτε τώρα μπορώ να τον διακρίνω καθαρά. Αποδείχτηκε σε κάποιες φάσεις αυτών των χρόνων ιδιαίτερα λυτρωτικό το να γράφω εδώ μέσα και να μοιράζομαι με μια αγαπημένη συντροφιά όσα με προβλημάτιζαν, με πίεζαν εσωτερικά αλλά και να ανταλλάσσω με φιλικά πρόσωπα απόψεις πάνω σε όλα αυτά.

Ίσως προσφέρω και κάτι σε όσους επισκέπτονται το ιστολόγιο, καθώς φροντίζω με χαρά την κάθε ανάρτηση, επιδιώκοντας να παρουσιάσω κάτι ενδιαφέρον (εννοείται όχι για όλους) και όσο το δυνατόν όμορφο αισθητικά - εικόνα, κείμενο και μουσική.

Αυτό που θεωρώ πολύ σημαντικό είναι να παραμείνει ο χώρος πιστός σε εκείνα που τιμά - για όσο ακόμα θα υφίσταται - ως μικρός φάρος που θα εκπέμπει κυρίως τα σήματα της ανθρωπιάς και της αγάπης για την ελευθερία.

Ανθρωπιά και ελευθερία και δεύτερος χρόνος κλείνει με τον καλύτερο εκφραστή τους για μένα στα ελληνικά γράμματα, ανάμεσα και σε άλλους φυσικά, τον Αντώνη Σαμαράκη (κλικ). Συνάντησα τα γραπτά του στα εφηβικά μου χρόνια και χάραξαν αυτόματα τον δρόμο που θα ακολουθούσα ως άνθρωπος στη συνέχεια.  

Κορυφαία του δημιουργία το μυθιστόρημα

 "Το λάθος" 

(παγκόσμιες κριτικές)

Ένα εκπληκτικό έργο με θέμα του τον ολοκληρωτισμό, τη βία και την καταπίεση από κάθε πηγή εξουσίας παγκόσμια. Με πλοκή γεμάτη εκπλήξεις συγκλονίζει. Με ένα τέλος απαλλαγμένο από φανφάρες και με αρκετή δόση χιούμορ αποδεικνύει την υψηλή ανθρώπινη ποιότητα του συγγραφέα του. Γνήσιος, θαρραλέος, τολμά να πει αλήθειες που σε κάποιες στιγμές σοκάρουν, αλλά εμποτίζουν το έργο του με τρυφερότητα, ανθρωπιά, αγνότητα και με το πάθος για την ελευθερία του ανθρώπου.

Μέσα από "Το λάθος" ο Σαμαράκης είναι σαν να κάνει συντροφιά με τον Κάφκα, τον Όργουελ και τον Καμύ.

Ένα δυνατό και διαχρονικό έργο που αναγνωρίστηκε παγκόσμια και αξίζει να διαβαστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. 

Θα ακολουθήσουν δύο αποσπάσματα από το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Το πρώτο είναι από τον ίδιο τον Σαμαράκη, ενώ το δεύτερο είναι από το έργο του Τσέχωφ. Ο συγγραφέας είχε εντάξει στο κείμενό του τον Τσέχωφ με την μοναδική αξιοποίηση της διακειμενικότητας. Χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο στο τσεχοφικό απόσπασμα που παραθέτει μέσα στο δικό του έργο, δείχνει να μπορεί να χειριστεί με μεγάλη δεξιοτεχνία και τη διακειμενικότητα. Με σκοπό να τονώσει το αίσθημα της ανθρωπιάς, που διέπει όλο το δικό του έργο, αλλά και την αγάπη για την ζωή μέσα από την επίμονα αισιόδοξη ματιά του Ρώσου συγγραφέα.

 

"Το Σχέδιο ο ανακριτής: δύο συνομώτες.
Ήτανε βέβαια επικίνδυνο να παίξει θέατρο, να υποκριθεί πως είναι άνθρωπος, πως έχει αυτό που λένε "αισθήματα", Αν του ζητούσανε να υποβάλει τον ύποπτο του "Καφέ Σπορ" σε ανάκριση εξαντλητική, έτσι που να τον εξουθενώσει και να τον τραβήξουνε αναίσθητο για ώρες πολλές ή για πάντα, αν του γυρεύανε κάτι τέτοιο, ναι. Αλλά να βάλει μάσκα, να παίξει ρόλο ανθρώπου, ήτανε ένας χώρος εντελώς καινούριος, που δεν τον ήξερε, δεν τον είχε πατήσει ως τώρα. Ωστόσο, τον κέρδισε ακριβώς το καινούριο, το άγνωστο. Ήτανε σα να πήγαινε να περιπλανηθεί σε μια περιοχή παρθένα, να την εξερευνήσει σπιθαμή τη σπιθαμή. Είχε τη γοητεία τού κινδύνου το Σχέδιο.
Επτά χρόνια ανακριτής στην Ειδική Υπηρεσία, πρώτη φορά που μου τύχαινε παρόμοια περίπτωση. Να παραστήσω ένα πρόσωπο που δεν είναι δικό μου." [...] (σελ. 186 - 187)

[...] "Δεν μπορώ να τον παραδώσω, το Σχέδιο, το τέλειο Σχέδιο είναι σαν ένα "τέλειο έγκλημα" που δεν είναι "τέλειο", όλα τα είχαμε προβλέψει με κάθε λεπτομέρεια, όλα τα είχαμε υπολογίσει με μαθηματική ακρίβεια, όλα τα είχαμε αριστοτεχνικά εκτελέσει, όμως έγινε ένα λάθος..." [...]
[...] "...εγώ, ο ανακριτής της Ειδικής Υπηρεσίας, ο έμπιστος του Καθεστώτος, ο φανατικός του Καθεστώτος, εγώ είμαι που λέω στον κρατούμενο Φύγε! και προσπαθώ να τον κάνω να δραπετεύσει, ο μάνατζερ βέβαια δεν υποψιάζεται τι συνέβη μέσα μου, το Καθεστώς δεν είναι πια σε πρώτο πλάνο στη συνείδησή μου, στην καρδιά μου, ο άνθρωπος στη μαρκίζα είναι σε πρώτο πλάνο, εγώ και ο άνθρωπος της μαρκίζας είμαστε παρέα, μια βόλτα οι δυο μας στην πόλη, μια βόλτα οι δυο μας στην ζωή, δεμένοι ο ένας με τον άλλο με κάτι που δεν το είχαμε στην Ειδική Υπηρεσία προϋπολογίσει, στο Σχέδιο υπάρχει ένα λάθος, όχι, οι άνθρωποι δε χωρίζονται σ' εκείνους που είναι με το Καθεστώς και σ' εκείνους που δεν είναι με το Καθεστώς, ένα λάθος, κρίσιμο λάθος έχουμε κάνει, το Καθεστώς είναι διάρτητο από το ένα τούτο λάθος, ένα λάθος-δυναμίτη που θα μας τινάξει στον αέρα, δεν μπορώ να τον παραδώσω, είμαι σε θέση να ξέρω τι με περιμένει, όμως δε θα τον προδώσω τον άλλον αυτόν άνθρωπο που με κοιτάζει από τρία μέτρα απόσταση, γαντζωμένος στη μαρκίζα, γαντζωμένος πάνω μου, ένα λάθος κυκλοφορεί παράνομα σε ό,τι θεωρούσαμε σίγουρο και απαρασάλευτο, ένα λάθος είναι κάπου εδώ γύρω μας, μέσα μας, ένα λάθος
- Φύγε! " [...] (σελ. 229 - 230)

Και από τον Τσέχωφ μέσω του Σαμαράκη... 

"΄Εγώ νομίζω πως όλα πάνω στη γη πρόκειται ν’ αλλάξουν σιγά σιγά, και μάλιστα άρχισαν κιόλας ν’ αλλάζουν μπρος στα μάτια μας. Σε διακόσια, τριακόσια χρόνια, μπορεί και σε χίλια χρόνια – ο χρόνος δεν έχει σημασία, – μια νέα, μια ευτυχισμένη ζωή θα προβάλει. Εμείς φυσικά δε θα την προφτάσουμε αυτήν τη ζωή, όμως γι’ αυτήν ζούμε σήμερα, γι’ αυτήν δουλεύουμε, ναι, ναι, γι’ αυτήν υποφέρουμε – τη δημιουργούμε!... Και μονάχα σ’ αυτό βρίσκεται ο σκοπός της ύπαρξής μας και η ευτυχία μας, αν αγαπάτε!

― Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από μια τέτοια ζωή, και μ’ όλο που ακόμα δεν υπάρχει, έχει χρέος να την προαισθάνεται, να την περιμένει, να την ονειρεύεται, να προετοιμάζεται γι’ αυτήν" (σελ. 216-217)

@ Αποσπάσματα από "Το λάθος" του Αντώνη Σαμαράκη, εκδ. Ελευθερουδάκη (36η έκδοση)