"Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου"

Τα χέρια πλάθουν κόσμους άλλοτε τόσο χειροπιαστούς κι άλλοτε τόσο μαγικούς.

 Είναι αυτά που δημιουργούν, βοηθούν, ανακουφίζουν,  σώζουν, λυτρώνουν, ταξιδεύουν, προσφέρουν...

Έτσι, κάθε φορά που κοιτά κανείς τα χέρια που λάτρεψε, ερωτεύεται πάλι από την αρχή.

Δεν τα ξεχνά ποτέ.

Μικροί ύμνοι για εκείνα μέσα από την ποίηση...

 

Τυφλός κι από τα δυο μου χέρια.
Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα.

Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου
δεν έγινα θεός.
Τι να την κάνω τόση παντοδυναμία
όταν απαγορεύεται το θαύμα.

                  (Μιχάλης Γκανάς)

…μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.

                        (Ντ. Χριστιανόπουλος ) 

Εγώ δεν έχω να σου δώσω τίποτα , είπες.
Τίποτα,
είναι τρύπια τα χέρια μου.
Ενώ
τον ουρανό που ήταν πάνω μου εσύ μου τον έφερνες.

Γιατ' είχες
εσύ τα χέρια σου γιομάτα.
Τόσο, που
μόλις εσήκωνες το βάρος.
Μόλις που μπορούσες
να ορίζεις το βήμα σου.

                              (Νικηφόρος Βρεττάκος) 

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
Μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

                        (Μαρία Πολυδούρη)

Γύρισε λοιπόν τα μάτια σου να κοιτάξω τον
ουρανό, δωσ’ μου τα χέρια σου να κρατήσω τη
ζωή μου.

                                       (Τάσος Λειβαδίτης)  

Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου.

                                    (Ανδρέας Εμπειρίκος)