Μια βόλτα πάλι με δανεικές σκέψεις...

Από την αγαπημένη Αλκυόνη ένα φθινοπωρινό αφιέρωμα. Έτσι, για να την έχω εδώ σε όλες τις εποχές του χρόνου... 

Μια βόλτα, λοιπόν, με δανεικές σκέψεις, που ίσως έχουν κάτι να πουν στον καθένα μας.

Ποια ή ποιες θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό;

Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή. Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά. Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. Εκτός αν πετύχεις στις καλές του το Θεό. Συμβαίνει. Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα. Πήγαινα ως εκεί που μ' έπαιρνε. Για να χαίρομαι. Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ' έπαιρνε. Για να μαθαίνω.

 
…Κάτι «μας» λοιπόν πολλές φορές! Πως πάνε και φυτρώνουν εκεί που δεν τα ΄χει σπείρει κανείς…

Αχ αυτό το «τίποτα», όταν στο πετάει κάποιος που έχει καρφωμένο το βλέμμα του σ΄ ένα ντουβάρι. Πόσους τόμους ζωής μπορεί να κρύβει…  

Να δίνεις την ψυχή σου όπου πρέπει, αλλά μην την ξεχνάς εκεί! Το ΄πιασες; Να τη στέλνεις αλλά να την παίρνεις πάλι πίσω. Είναι δικιά σου. Σου ανήκει. Αλλιώς κάποια μέρα, θα την ψάχνεις στα αζήτητα. Και θα ΄ναι πια πολύ αργά! …
… Να προσπαθήσεις στη ζωή σου τη λέξη άνθρωπος να τη φέρεις σαν τίτλο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αξίωμα απ’ αυτό!

Ο στερημένος δεν έχει μπέσα. Ακόμα και αν έχει, το μυαλό του είναι πως να τα φέρει βόλτα. Ενώ ο χορτασμένος διαθέτει την πολυτέλεια να σκεφτεί. Να φκιάσει όραμα.

Μόνο ένας πονεμένος, μπορεί να νιώσει έναν άλλο πονεμένο. Έναν οδοιπόρο της ζωής. Οι άλλοι οι αραχτοί, χάζι μας κάνουν σαν να είμαστε σινεμάς.

Το περίσσεμα της ψυχής όταν δεν το καταβροχθίζει λαίμαργα ο εγωισμός , μοιράζεται στους άλλους. Και μπορεί βέβαια να γίνεται επώδυνο κάποιες φορές, αλλά μπορεί να χρησιμέψει και ως σωσίβιο . Ως πηγή αντοχής και καρτερίας δηλαδή.

Θέλω να ντυθώ κλόουν για πάρτη μου. Να χαρώ. Να παίξω. Να διασκεδάσω. Αν είναι τόσο μπαγαπόντης ο έρωτας και μου την έχει στήσει… χαλάλι του.

Κι έκλαψε πολλή ώρα. Ήταν για όλα. Έτσι όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις . Είναι να μην βρει χαραμάδα το παράπονο της ψυχής. Και το περίεργο είναι πως μπορεί να κάνει στάση και να ψηλαφίζει γεγονότα που δεν είναι τόσο σημαντικά. Μπορεί να κλάψεις περισσότερο για το σημάδι μιας γρατσουνιάς, παρά για τη χαρακιά μιας ακόμα βαθιά επουλωμένης (επουλωμένη;) πληγής.

«Οι άνθρωποι αλλάζουν. Βλέπεις μετά από χρόνια κάποιον και δεν τον αναγνωρίζεις» Ναι. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Το παιδί όμως που κουβαλάνε μέσα τους δεν αλλάζει ποτέ. Μένει κρυμμένο σε μια γωνιά της ψυχής και κάνει κουμάντο. 

Η βόλτα θέλει και λίγο ρομαντισμό, μαζί με τις σκέψεις. Πάντα μέσα από τη μουσική.

 

 Της είπε...

Κι εκείνη του έδωσε τη δική της απάντηση...

 

Κάτι από αυτά που μοιράστηκαν, κάτι για να θυμούνται...