Θυμόμαστε πόσο εύθραυστοι είμαστε;

"Και αυτοί που φοβούνται είναι χαμένοι
Ξέρω ότι τα μπαστούνια είναι τα ξίφη των στρατιωτών
Ξέρω ότι τα σπαθιά είναι όπλα πολέμου
Ξέρω ότι τα καρό σημαίνουν λεφτά γι' αυτήν την τέχνη
Αλλά η καρδιά μου δεν έχει αυτό το σχήμα"

 

"Η βροχή θα συνεχίζει να πέφτει
Σαν δάκρυα από ένα αστέρι
Η βροχή θα συνεχίζει να λέει
Πόσο εύθραυστοι είμαστε"

Επειδή ο άνθρωπος ξεχνά εύκολα 

ότι είναι θνητός και φθαρτός, 

επειδή πιστεύει ότι είναι μόνο εκείνος 

και κανένας άλλος πάνω στη γη, 

επειδή τα θέλει όλα δικά του

κι έχει την εσφαλμένη εντύπωση ότι μπορεί να τα πάρει

 μόνο με τον πιο σβέλτο τρόπο, τον βίαιο,

επειδή κατά βάθος μέσα του 

κυριαρχεί η "ανοησία" και ο φόβος,

ο φόβος του εαυτού, ο φόβος για τους άλλους.

Μα λησμονεί πως αν φοβάται, παύει να είναι ελεύθερος,

όσο μπορεί φυσικά να είναι σε τούτο τον κόσμο.

Τουλάχιστον ας μην "αυτοφυλακίζεται", 

διότι βλάπτει σοβαρά τα πάντα γύρω του, 
χάνοντας την ομορφιά της μίας και μοναδικής ζωής.

Ας έχει κατά νου καθημερινά το πόσο εύθραυστος είναι.

Ας μάθει να διακρίνει, αλλά και να φυλά με απαλότητα 

μέσα του ό,τι εύθραυστο ήρθε στη διαδρομή του, 

μια και είναι τιμή του, είναι ευλογία.

Κι αν τα θυμάται αυτά, τότε δε θα φοβάται πια.

Για όλα τα εύθραυστα που έγιναν ένα με την ψυχή μας και αξίζουν την πιο δυνατή προσφώνηση αγάπης "ψυχή μου".