Οι "τοίχοι" τα έβαλαν μαζί μου; - Α΄μέρος

Θα έχει κανείς παρατηρήσει, πολύ συχνά πια στην καθημερινότητά μας,  πως όταν μιλάμε σε αρκετούς ανθρώπους είναι σαν να απευθυνόμαστε σε τοίχους. Σε κάθε προσπάθεια επικοινωνίας η διάδραση παραμένει στο εντός και επί τα αυτά... Καμία εξέλιξη, τίποτε διαφορετικό, σαν να μην έχει ακούσει ο απέναντί μας τι του έχουμε πει, ακόμα και στην περίπτωση που έχουμε χρησιμοποιήσει ισχυρά επιχειρήματα. 

Πιθανόν, εγκλωβισμένο το άλλο άτομο σε ό,τι έχει εκείνο στον νου του, κάτι το οποίο του προσφέρει, αν μη τι άλλο, ασφάλεια, δεν δύναται να επεξεργαστεί σε βάθος όσα φτάνουν στα αυτιά του. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει και λόγω του υπέρμετρου εγωισμού, που ίσως το διακρίνει ή οφείλεται σε κάποια μορφή εμπάθειας, που τρέφει πάνω στο θέμα που αναπτύσσεται σ' έναν διάλογο ή ακόμα χειρότερα σε σχέση με το πρόσωπο με το οποίο συνομιλεί. Το αποτέλεσμα όμως είναι ένα... πως η επαφή έχει ναυαγήσει.

Μια και δε βγάζουμε άκρη με τους ανθρώπινους "τοίχους", ας στραφούμε στους  αληθινούς τοίχους, που ίσως έχουν να μας πουν τα δικά τους, πάντα διαμέσου του ανθρώπινου χεριού και πνεύματος. Από εκεί έτσι κι αλλιώς δεν περιμένουμε καμία άλλη απάντηση, πέρα από αυτή που μπορεί να  δώσουν μερικές φορές σε δικά μας ερωτήματα και ανησυχίες. Κι αυτό είναι μια άλλη μορφή διαλόγου, η οποία κι αν δεν προσθέσει κάτι στις αναζητήσεις μας, τουλάχιστον θα μας διασκεδάσει, θα προκαλέσει το χαμόγελο στο πρόσωπό μας ή ακόμα και το γέλιο - τροφή της ψυχής.

 

Πηγή: Συνθήματα στους τοίχους

          "Γιατί πάντα οι μεγαλύτερες αλήθειες γράφονται στους τοίχους"