Σαν να ήταν δικό μου, αλλά δεν είναι...

Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι λίγα πράγματα είμαστε σε θέση να ορίζουμε στη ζωή μας. Κι εκείνη δε μας αφήνει διόλου να βαρεθούμε, αφού μια μας πάει επάνω και μια κάτω, σαν ανελκυστήρας ένα πράμα. Τότε που λες ότι κάτι καλό πάει να γίνει, να κι έρχεται να σε βρει κάτι άλλο ιδιαίτερα "ενδιαφέρον" (ζαβό θα λέγαμε), οπότε μονολογείς το "πάμε πάλι"...

Σκέφτηκα, λοιπόν, να ξεδώσω (να μη σκάσω από τα "ουφ") με κάτι ημιδημιουργικό εδώ μέσα, για να διατηρήσω ισορροπίες σε όλο αυτό το ανεβοκατέβασμα. Πρόκειται για επανάληψη μιας παλαιότερης προσπάθειας, στην οποία είχα επιλέξει στίχους από ξένα μουσικά κομμάτια και συνδυάζοντάς τους είχα δημιουργήσει κάτι νέο. Αυτή την φορά η επιλογή έγινε από ελληνικά τραγούδια, τα οποία είχα αξιοποιήσει σε αναρτήσεις μου που έμοιαζαν με "ώρες ραδιοφώνου" (μάλλον εγώ τις είχα χαρακτηρίσει έτσι, γιατί είμαι και λίγο "ψώνιο"). Σε κάθε απόσπασμα θα υπάρχει και μία λέξη ή φράση που θα παραπέμπει στο μουσικό κομμάτι για όποιον θα ήθελε να το ακούσει.

Κι ας δούμε τι βγήκε...

 

Γράφω τ’ όνομά σου σ’ ένα χαρτάκι από τσιγάρα

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου.
Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα.

Αν θες να δεις τα θαύματα να παίρνουνε μορφή
Ράψε όλα σου τα τραύματα μόνος με μιας ψυχής κλωστή.

Πως θα με νιώσεις κάποτε κι ας είναι αργά πως θα ΄ρθεις
να γνωριστούμε απ΄ την αρχή κι απ΄ τη φωτιά να μάθεις.

Ήθελα να’ μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
Όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
Να ‘μαι η πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο σου
Κι η τελευταία γουλιά από το ποτό σου

Τα ζήτησα όλα από τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου
Δεν νιώθω θλίψη, μα μου ‘χει λείψει
Το λάγνο ψέμα σου που τα ‘κανε όλα ωραία.

Σβήστηκαν τα λόγια και οι σκοποί
Σαν γέφυρα που είχε κοπεί
Κι έκρυβε η καρδιά μου αγκαλιά
Μια φωτογραφία σου παλιά.

Πέρασαν χρόνια μα θυμάμαι
Τη νύχτα εκείνη της σιωπής
Νύχτα που φταίει όταν πονάμε
μα εσύ ποτέ δε θα το πεις

Μη ρωτάς να σου πω μοναξιά τι θα πει
σε μια πόλη βουβή στα ρηχά θα πνιγώ
μη ρωτάς να σου πω, διψασμένες καρδιές
προδομένοι εραστές, ζούμε θάνατο αργό.

Τι θες ν’ ακούσω πια
τώρα που καμιά , καμιά συγγνώμη δε φτάνει
το σ’ αγαπώ μπορεί, μόνο αυτό μπορεί
μες στην καρδιά να μπει να την ζεστάνει…

Αιώνια θα το τραγουδώ
Κι εσύ δε θα το μάθεις
Πως οι στιγμές που μου 'δωσες
Αξίζουν μια ζωή

Ό,τι ζω μετά από σένα μου το κυνηγάς
μου το διώχνεις, μου το ορίζεις και μου το σκορπάς.

Μια καταιγίδα θέλω να ‘ρθει να ουρλιάξει
Όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
Στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
Κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
Μέχρι τον ήλιο ν’ ανεβεί και να τον κάψει.

 

@  Μουσική άλλη δεν έχει σε αυτή την ανάρτηση, καθώς είμαστε υπερπλήρεις με τις παραπομπές!