«Άλλα και
ποιος δεν έκλεισε μια πόρτα χωρίς να προφτάσει ν’ ακούσει την απάντηση;
Ή ποιος
μπορεί ν' αποδείξει ότι είναι αθώος;
Κι αγάπησα με πάθος κάτι που δε γνώρισα ποτέ. Τι
ήταν;
Τέλος, μια
νύχτα έρχεται και κάθεται πάνω στο στήθος σου η φριχτή υποψία, και τότε τι
κάνεις;Τακτοποιούσα λοιπόν το ανάστατο παρελθόν μου βέβαιος ότι μου 'κλεψαν το άπειρο, που φυσικά δε μου χρησίμευε σε τίποτα κι όμως αυτό με βοηθούσε να ζω,
γιατί κάθε στιγμή κάτι απερίγραπτο συμβαίνει
που δε θα το μάθουμε ποτέ…
πράγματα
ασήμαντα που τα ξεχάσαμε, αλλά θα τα θυμηθούμε κάποτε ένα βράδυ και θα
κλάψουμε, ενώ έξω θ' ακούγεται το σφύριγμα ενός τραίνου για ποια αναχώρηση ή
ποια επιστροφή;
Ζήσαμε πάντα
μέσα στ’ όνειρο και δε θα βγούμε παρά μόνο για να πεθάνουμε στην άκρη ενός
κόσμου που δε γνωρίσαμε…
Και κάθε
μέρα όλο και μεγάλωνε αυτή η υποψία, ότι το πιο σπουδαίο το είχα αφήσει να μου
ξεφύγει. [...]
...λέξεις
θριάμβου ειπωμένες χαμηλόφωνα σε νικημένα βράδια...»
Τάσος Λειβαδίτης, Μικρό Βιβλίο για Μεγάλα Όνειρα
Εθελοτυφλώντας μπροστά σε αυτή την υποψία και μέσα στον ανόητο χορό της ύπαρξής μας κυριαρχεί σαρωτικά κάποιες στιγμές η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού...
Εκεί που οι ψυχές αλληλοσπαράσονται παρασυρμένες άλλοτε από τον εγωισμό, την αλαζονεία κι άλλοτε από τον φόβο ή τον πόνο, φωτίζοντας τραγικά την σκοτεινή όψη τους, που διψά για "αίμα", όπως και ο κόμης Δράκουλας παρακάτω στο μουσικό κομμάτι.
Μέσα από τη σύγκρουση των αντιθέτων, αναγνωρίζουν τις δυνάμεις τους, μαθαίνουν. Εκεί είναι η νίκη και η ήττα, η δοκιμασία και ο δάσκαλος.
Ίσως σε μια άλλη ζωή βρουν τελικά τον δρόμο της συμπόνιας και μάθουν να προσφέρουν, με οδηγό προς την ανύψωσή τους μόνο την αγάπη.
Του Λειβαδίτη και κάτι δικά μου.
Παπαριές.
Μη δίνετε σημασία.
Όλα αργά ή γρήγορα περνούν ανεξάρτητα από το τίμημα.
Άλλα και ποιος δεν έκλεισε μια πόρτα χωρίς να προφτάσει ν’ ακούσει την απάντηση;
Ή ποιος μπορεί ν’ αποδείξει ότι είναι αθώος;
Κι αγάπησα με πάθος κάτι που δε γνώρισα ποτέ.Τι ήταν;
Τέλος, μια νύχτα έρχεται και κάθεται πάνω στο στήθος σου η φριχτή υποψία ,και τότε τι κάνεις;
Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr
Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr
Η Σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού είναι πάντα παρούσα στη ζωή μας Γλαύκη. Το σκοτάδι με το φως συνυπάρχουν μέσα μας. Κάπου βαθιά στο υποσυνείδητό μας θα είναι συνεχώς εκεί, σε ένα αέναο χορό μεταξύ τους, σε μια διαπάλη που θα κρατάει όσο η φλόγα της ζωής. Είναι βλέπεις μοιραίο αυτή η αμάχη να συνθέτει το τελικό αποτέλεσμα της προσωπικότητάς μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου άρεσαν σήμερα τα λόγια σου και οι σκέψεις σου. Μην τις αδικείς σε παρακαλώ.
Καλή σου βδομάδα.
Γιάννη, τέτοιες σκέψεις βγαίνουν μέσα από τις σκοτεινές στιγμές μας. Τότε που θέλουμε να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας για όσα έκανε ή δεν έκανε, να θέλουμε να τον κατασπαράξουμε, πρώτα εκείνον. Δεν του δείχνουμε ίχνος συμπόνιας, καθρεφτίζοντας έτσι τη συμπόνια που ίσως δε λάβαμε από άλλους, όταν το είχαμε τεράστια ανάγκη. Κι ας μην λειτουργούμε εμείς με τον ίδιο τρόπο.
ΔιαγραφήΑλληλοσπαράσονται οι πλευρές της προσωπικότητάς μας, αλληλοσπαράσονται και οι άνθρωποι μεταξύ τους, έχοντας χάσει ακριβώς αυτό τον δρόμο της συμπόνιας, που μόνο η αγάπη μέσα μας μπορεί να τον χαράξει.
Γιάννη, παπαριές.
Μόνο ο ορθολογισμός περνά, οι αυστηροί "νόμοι" και κώδικες, η νόρμα της χυδαιότητας και του εγωισμού.
Σ' ευχαριστώ.
Deep Purple "The Surprising" Official Music Video - "inFinite" Gold Edition out November 3rd, 2017
ΑπάντησηΔιαγραφήIsos asxeto me to keimeno
alla teleytaia einai to agaphmeno moy
Μου άρεσε πολύ. Δεν το είχα ακούσει.
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη εβδομάδα.
Δεν έχω διαφωνήσει ως τώρα μαζί σου, ευκαιρία να γίνει κι αυτό. Αντιλαμβάνομαι τι λες και τι νιώθεις (σε παράλληλο βουρκάρι είμαι κι εγώ), αλλά τον εαυτό μου δεν τον τιμωρώ πια. Για να επιμένει να επενδύει σε χίμαιρες, κάτι θα ξέρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά Γλαύκη μου!
Το σταθερό μας είναι το να συμφωνούμε ότι μπορούμε να διαφωνούμε... Έτσι μαθαίνουμε πολύ περισσότερα.
ΔιαγραφήΜα τον εαυτό μας πρώτα θα πρέπει να τιμωρούμε κι έπειτα θα περνάμε σε μια τιμωρία των άλλων, αν δεν μπορούμε να το δούμε αλλιώς. Αν το καλοσκεφτούμε, συνήθως τιμωρώντας τον εαυτό μας, τιμωρούμε την ίδια στιγμή και τους άλλους.
Ναι, έχω κι εγώ μια αδυναμία στις χίμαιρες, για τις οποίες πάντα κάτι γνωρίζω παραπάνω από αυτό που είναι σε θέση να δουν οι άλλοι.
Σε φιλώ.
Αυτοτιμωρήθηκα αρκετά στο παρελθόν, κάτι κατάλοιπα ακόμα μένουν, αλλά η Μαριώ όπως και σε σένα από πάνω, μου θύμισε κι εμένα πρόσφατα πως δεν χρειάζεται να απαιτούμε από τον εαυτό μας τα αδύνατα. Και λίγο χάδι το χρειάζεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέω να την ακούσω... Εσύ;
Πολλά φιλιά Γλαύκη μου
♥
Ναι, μάλλον θα είναι ωφέλιμο να σας ακούσω. Απλά, ανησυχώ να μην το παραχαϊδεύω και κακομαθαίνει...
ΔιαγραφήΦιλιά.