Το σπίτι μου
Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι
στη μοναξιά και στη σιωπή,
γύρω μια πράσινη ραχούλα...
Δε θα το χτίσω εκεί.
Ξέρω στη χώρα τη μεγάλη
τον πλούσιο δρόμο τον πλατύ
με τα παλάτια και τους κήπους.
Δε θα το χτίσω εκεί.
Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι
όλο το κύμα το φιλεί,
κρινόσπαρτ' είναι η αμμουδιά του.
Δε θα το χτίσω εκεί.
Ατέλειωτη τραβά μια στράτα,
σκίζει μια χέρσα απλοχωριά,
σκληρά τη δέρνει τ' αγριοκαίρι
και ο λίβας τη χτυπά,
Μια στράτα χιλιοπατημένη
τον καβαλάρη νηστικό,
τον πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στον κουρνιαχτό.
Εκεί το σπίτι μου θα χτίσω
με μια βρυσούλα στην αυλή
πάντα η γωνιά του θα καπνίζει
κι η θύρα του ανοιχτή.
Κωστής Παλαμάς
Η απλότητα των μεγάλων ποιητών προσφέρει τεράστιο πλούτο στην ψυχή του ανθρώπου. Γαλήνη, σοφία, ζεστασιά και ταπεινότητα στην "χιλιοπατημένη στράτα", έχοντας "τη θύρα ανοιχτή" είναι όσα αξίζει να θεωρεί κανείς "σπίτι του". Είναι η ήρεμη δύναμη για όσα έχει να παλέψει ως "πεζοδρόμος".
Αυτή ακριβώς η απλότητα μας λείπει σήμερα Γλαύκη μου. Η Απλότητα που είναι συνάμα όμορφη, περιγραφική, ουσιαστική και σαφής σε αυτά που περιγράφει και εξομολογείται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆριστη επιλογή.
Τις ευχές μου για όμορφο ΣαββατοΚύριακο.
Ναι, εκεί κρύβεται καλά η απόλυτη ομορφιά. εκεί που δεν πάει τελικά ο νους μας, όπως και όταν ψάχνουμε για λύσεις, θα τις βρούμε εκεί που δεν ψάχνουμε...
ΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα.
Τι να πει κανείς για αυτό το τεράστιο μέγεθος
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέος απερίγραφτο......
Καλημέρα Γλαύκη μου ♥
Είναι μοναδικός, ένας από τους σπάνιους...
ΔιαγραφήΚαλή εβδομάδα, Ελένη μου.
Και σήμερα ο νους μου φτερούγιζε διαρκώς στους στίχους του γιατί έγραφα για τη λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου...και είναι αδύνατον να περπατήσεις κοντά "στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη, στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά", ή να την αναπολήσεις χωρίς να πλημμυρίσεις από την ποίησή του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Κυριακή Γλαύκη μου!
Να φανταστείς ότι προς τα εκεί δεν έχω έρθει ποτέ...
ΔιαγραφήΘα περάσω κάποια στιγμή να δω τι έχεις γράψει.
Να είσαι καλά, Μαρία μου.
Τι καλά να είχαμε μια βρυσούλα και μια αυλή!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα αυτονόητα που έγιναν πλέον μια γλυκιά ανάμνηση.
Μου άρεσε πολύ η αναδρομή αυτή στον Παλαμά Γλαύκη μου. Ν' αφήνουμε τις πόρτες μας ανοιχτές στους παλιούς μας δάσκαλους...
Μια βρυσούλα, μια αυλή και ανοιχτή τ θύρα και στην ψυχή μας, Μαρία μου, γιατί έχει παραγίνει πια σε πολλούς τομείς. Κάτι ήξεραν αυτοί οι παλιοί δάσκαλοι. Ας κλέψουμε κάτι και από εκείνους κι όχι μόνο από τους καραγκιόζηδες που μας έχουν περικυκλώσει εδώ και χρόνια.
ΔιαγραφήΌμορφο ποίημα, Γλαύκη μου. Ευχαριστούμε που μας το θύμισες. Αγαπώ τον Ορφέα. Σε φιλώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή