Βρε ανόητε πού κοιτάς τον "γάιδαρο";

"Κάποιου του χάριζαν έναν γάιδαρο και τον κοίταγε στα δόντια.", λέει η σοφή λαϊκή παροιμία για τους ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν την προσφορά που τους γίνεται και ασχολούνται μόνο με τις λεπτομέρειες. Πάντα κάτι (ή πολλά) θα βρίσκουν, ώστε να μην είναι ικανοποιημένοι. Άλλοτε, μάλιστα, θεωρούν δεδομένα όσα τους δίνονται και δε τα σέβονται διόλου.

Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι η έλλειψη σεβασμού απέναντι στη φύση και στα πλουσιοπάροχα δώρα της προς τον άνθρωπο, ο οποίος, λόγω της λανθασμένης εντύπωσης ανωτερότητας που τον διακατέχει, θεωρεί πως όλα είναι κτήμα του κι έτσι αισθάνεται παντοκράτορας. Φτάνει, λοιπόν, να ασελγεί σε βάρος της εύκολα κι ανεύθυνα δίχως τύψεις. Με παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και προς τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν στην οικογένεια, την εργασία ή σε άλλους χώρους που δρα, μα και προς οποιαδήποτε φιλική ή ερωτική σχέση του. Ο αχάριστος άνθρωπος έχει μονίμως απαιτήσεις που δεν ικανοποιούνται από όλα αυτά τα πρόσωπα, μια και πιστεύει ότι οι άλλοι του χρωστάνε. Το αν έχει κάνει κόπο εκείνος για να αξίζει αυτά που ζητά δεν έχει καμία σημασία φυσικά!

Πολύ συχνά δεν αναγνωρίζει τη συμβολή άλλων ανθρώπων στη δική του επιτυχία χρεώνοντάς την εξ ολοκλήρου στον εαυτό του. Αδιαφορεί (ή δε δέχεται), για παράδειγμα, την οικονομική και ηθική στήριξη που μπορεί να του δόθηκε από τους γονείς ή την ενεργή συμπαράσταση από έναν φίλο, την πιστή και έμπρακτη συμμετοχή του συντρόφου ή την ορθή καθοδήγηση κάποιου προϊστάμενου στον χώρο εργασίας και πολλά άλλα. Ίσως να μη σταματά στην μη αναγνώριση ή τη διαγραφή όσων έχουν κάνει οι άλλοι για εκείνον, αλλά στρέφεται με θράσος εναντίον τους όταν συμβεί μια αναποδιά.

Κακός του σύμβουλος επίσης είναι η υπερβολική ή ανόητη ζήλια, αφού συγκρίνεται διαρκώς με τους άλλους που μπορεί να έχουν περισσότερα από αυτόν, οπότε δεν εκτιμά όσα έχει ήδη. Μένει πάντα με το παράπονο του γαϊδάρου, θα λέγαμε ή και θυμώνει στη χειρότερη περίπτωση.

Δυστυχώς, η αχαριστία που δείχνει ένα άτομο προς τους άλλους υποδηλώνει ψυχική στέρηση, καθώς ξεχνά άμεσα την εμπιστοσύνη, τη δοτικότητα, την αγάπη, ακόμη και τη θυσία που έκαναν για χάρη του και δεν προσφέρει ούτε το ελάχιστο ως αντάλλαγμα. Όταν τους βλάπτει κιόλας δίχως ενδοιασμούς μετατρέπεται σε κάτι που δεν είναι υγιές. Τον κατακλύζουν συναισθήματα απογοήτευσης, δυσαρέσκειας, θυμού, θλίψης (έως και κατάθλιψης), τα οποία μόνο κακό προκαλούν στον ίδιο και κατ' επέκταση σε όσους συναναστρέφεται.

Χαρακτηριστικό της εποχής μας η αχαριστία και ουσιαστικό εμπόδιο στην προσωπική βελτίωση και την πρόοδο γενικότερα του σύγχρονου ανθρώπου.

Όμως και κάποιοι παλαιότεροι έρχονται κάτι να μας θυμίσουν από τη δική τους εποχή:

"Γενικά οι άνθρωποι είναι αγνώμονες, ασταθείς και υποκριτές. Προτιμούν να αποφεύγουν τον κίνδυνο και είναι αχόρταγοι για κέρδος."   (Μακιαβέλι)

"Ο λαός είναι μια κοινωνία ανθρώπων πολύ αχάριστη. "   (Ηρόδοτος)

"Επακόλουθο της αχαριστίας είναι η αναισχυντία."    (Ξενοφών)

 

@  Περί αχαριστίας ο λόγος εδώ κι ας έχω ξαναγράψει παρεμφερή με το θέμα κείμενα άλλες φορές, όμως μου ζητήθηκε από αναγνώστη και το έπραξα ως μία ακόμη υπενθύμιση να είμαστε ευγνώμονες για όσα δίνει σε όλους μας η ζωή.