Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

Rory Gallagher, ένας μουσικός χωρίς "φτιασιδώματα"


12 Σεπτεμβρίου 1981, Αθήνα, Νέα Φιλαδέλφεια

" Η Ελλάδα ακόμα δεν είχε ξεφύγει από το μεταχουντικό σύνδρομο. Η πρώτη και τελευταία συναυλία rock ήταν το 1967 από τους Rolling Stones στη «Λεωφόρο». Στο τρίτο τραγούδι ο Τζάγκερ άρχισε να πετά κόκκινα γαρύφαλλα στο κοινό και η αστυνομία διέκοψε τη συναυλία.
Όμως το ροκ είχε ήδη αρχίσει να ψήνεται στους δρόμους των πόλεων. Διάφορες φυλές μαλλιάδων και παράξενων είχαν ήδη αρχίσει να ζουν «μες τις νύχτες των άλλων» ενώ το βινύλλιο κι οι πειρατικοί σταθμοί έκαναν τα πάντα για να γίνει αυτή η «αλλαγή» των καιρών που, ενώ δεν είχε σχέση με την πολιτική αλλαγή του Παπανδρέου, έκρυβε τη μουσικο-πολιτισμική αλλαγή που επηρέασσε όσους από μας συνεχίζουμε σήμερα. Έτσι, παραπάνω από μια δεκαετία πέρασε μέχρι που το 1980 ήρθαν στο Σπόρτιγκ οι Police σηματοδοτώντας τη νέα εποχή.
Στις αρχές του ’80 Οι «φυλές» της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ήταν πολλές (λιγότερες βέβαια στις άλλες πόλεις), μέταλλα, πάνκηδες, ροκάδες, μπλουζμεν, ροκαμπίλια κι άλλοι ακόμα πολλοί. Συγχρωτίζονταν όλοι στα τότε μπαράκια βιώνοντας το underground ροκ στοιχείο της εποχής ενω αμίμητες οι συναντήσεις στο κλασσικό δισκοπωλείο «Happening».
Κι ενώ οι διαφωνίες και τα ρεύματα πολλά, υπήρχαν μερικές «σταθερές», μερικά ονόματα, κάποιοι μουσικοί που αποτελούσαν κοινά αποδεκτά «πρότυπα», άνθρωποι που, πέρα από το τι έπαιζαν, σήμαιναν το άρτιο, το σεβαστό, το αμόλυντο.
Από τους λίγους της εποχής, που, έτσι κι αλλιώς ήταν μακριά από τα δεδομένα ροκ-είδωλα που κυριαρχούσαν στο χώρο, ήταν κι ο Rory Gallagher. 
Δεν υπήρχε κανείς να αμφισβητήσει το Rory, κανένας που να μην έστεκε με χαρά ακούγοντας τα τραγούδια του, κανείς που να μην είχε μια κασσέτα ή ένα βινύλιο δικό του, κανένας ραδιο-πειρατής που να μην έβαζε έστω ένα τραγούδι του.
Στις 12 Σεπτέμβρη του 1981 σαράντα χιλιάδες νέων ανθρώπων συγκεντρώθηκαν σ εκείνη την ιστορική συναυλία στη Νέα Φιλαδέλφεια. "


Κάτι που ήθελα εδώ και καιρό να κάνω, ένα μικρό αφιέρωμα στον Rory Gallagher. Έναν σπουδαίο καλλιτέχνη που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα, κάπου προς το τέλος των εφηβικών μου χρόνων, μια και τον ανακάλυψα αργά, ενώ στην Ελλάδα ήταν ήδη πασίγνωστος και πολύ αγαπητός. 
Ένας αυτοδίδακτος μουσικός που η τέχνη για εκείνον ήταν βίωμα και δημιουργία. Ζούσε την μουσική και ήταν απαλλαγμένος από περιττά "φτιασιδώματα". Αυτοί είναι οι δύο λόγοι που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου πολύ περισσότερο από άλλους καλλιτέχνες της ροκ σκηνής. 

Για την σχετικά σύντομη ζωή του και τη μουσική του πορεία μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στον ιστότοπο:





Σας αφήνω ν' απολαύσετε κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια του. Τη μουσική τη νιώθεις... κι αυτός είναι κυρίως ο στόχος εδώ σήμερα! 














Δυσκολεύτηκα να επιλέξω, καθώς μου αρέσουν πολύ και κάποια ακόμα. 
Και επειδή ζούμε ροκ καταστάσεις σε τούτο τον κόσμο, νομίζω πως η ροκ και το μπλουζ είναι τα είδη της μουσικής που μας ταιριάζουν περισσότερο... 
Να περνάτε όμορφα με όποια μουσική σας ταιριάζει... και μην μ' ακούτε!





6 σχόλια:

  1. Ροκάρω και μπλουζάρω Γλαύκη μου!
    Γιατί αυτό που ζούμε είναι χαρντ ροκ... μη σου πω και χέβι μέταλ!
    Καλό βραδάκι με ροκιές από έναν αγαπημένο καλλιτέχνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι όπως εξελίσσονται, Μαράκι, τα πράγματα αυτές τις μέρες ξεπερνούν το χέβι μέταλ!!!
      Η αγωνία κορυφώνεται, η συνέχεια απρόβλεπτη εντελώς κι εμείς το μόνο πρέπει να εξακολουθούμε να δείχνουμε είναι τεράστια υπομονή και πίστη στην προσπάθεια που γίνεται με όποιο τρόπο! Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι γίνεται προσπάθεια σε πολλά επίπεδα που δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι τώρα. Το πιο δύσκολο είναι ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι ψυχολογικά για ό,τι κι αν συμβεί, σαν τους παίκτες μιας ατέλειωτης παρτίδας πόκερ!
      Όσο και να θέλουμε να το δούμε αλλιώς, είναι έτσι ακριβώς και μην σου πω χειρότερα..., μια και τα πυρά είναι τόσα πολλά εντός κι εκτός (χωρίς να παραβλέπω τα λάθη εντός)!
      Ροκάρουμε και μπλουζάρουμε λοιπόν και όπου μας βγάλει!
      Καλό σου απόγευμα φιλιά πολλά και μην ξεχνάμε ότι παίρνουμε δύναμη ο ένας από τον άλλο πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό που αποδεικνύει μέρα με τη μέρα ότι γεννά απίστευτες αντοχές και... πείσμα!

      Διαγραφή
  2. Θα σταθώ στο δεύτερο που το έχω αγαπήσει κι εγώ πολύ. Επίσης αυτήν την κιθάρα στο τέλος θα την ήθελε πολύ ο γιος μου, καθότι δεινός κιθαρίστας!... Καλημερούδια και καλό σ/κ :) Καλό μήνα είπαμε;.. γιατί το μόνο που θυμάμαι είναι πως είχε πανσέληνο προχθές..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, το δεύτερο έχει πολύ όμορφους στίχους πέρα από μελωδία!
      Αγαπώ πολύ και το πρώτο για όλες τις σκιές που στοιχειώνουν την ζωή μας...
      Είναι όμορφη κιθάρα και θεωρώ ότι αντιπροσωπεύει την φυσικότητα και την απλότητα του καλλιτέχνη που την κράτησε με τον καλύτερο τρόπο στα χέρια του!
      Είμαι σίγουρη ότι θα την ήθελε ο γιος σου κι εγώ θα ήθελα πολύ να τον ακούσω μια φορά να παίζει κάτι αγαπημένο του!

      Με την πανσέληνο, άσε, σεληνιαστήκαμε μου φαίνεται για τα καλά... ;-)
      Φιλιά πολλά και καλό απόγευμα, Πετροκόριτσό μου!

      Διαγραφή
  3. Θυμάμαι το Δισκάδικο της Αθηνάς το Happening Καθως και την συναυλια του Rory Gallagher πιτσιρικάς τοτε που ήθελα να πάω άλλα δε μπορεσα,ημουν κι εγω ένας μαλιάς της εποχης τοτε,πολυ ωραια χρονια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήμουν άτυχη, διότι ήμουν ακόμα μικρή για συναυλίες τέτοιου είδους δυστυχώς, όμως θα ήθελα πολύ να ήμουν στη συναυλία αυτή (παρόλο που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα να πηγαίνω γενικά)!
      Πράγματι ήταν καλά χρόνια! Υπήρχε μια άνεση και αμεσότητα ανάμεσα στους ανθρώπους πέρα από τη μουσική!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.