Έτσι λέει ένας ινδιάνικος μύθος, πως η συμβίωση είναι τέχνη!
Είναι τελικά;
Ας δούμε τον μύθο αρχικά, όπως μόνο εκείνος ξέρει πάντα να μεταφέρει την σοφία των ανθρώπων μέσα από τα βάθη των αιώνων και όλων των λαών.
Στη συνέχεια μπορεί κανείς να δει μια άλλη όψη μέσα από ένα άλλο κείμενο, στο οποίο παραπέμπω, για να μη γεμίζει η σελίδα εδώ με κατεβατά...
Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
“Αγαπιόμαστε” αρχίζει ο νέος.
“Και θα παντρευτούμε” λέει εκείνη.
“Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…”
“Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…”
“Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.”
“Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου”.
“Σε παρακαλούμε” ικετεύουν, “πες μας τί μπορούμε να κάνουμε…”
Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
“Υπάρχει κάτι …” λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. “Αλλά δεν ξέρω…είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.”
“Δεν μας πειράζει” λένε και οι δύο.
“Ό,τι και να’ ναι” επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
“Ωραία” λέει ο μάγος. “Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;”
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
“Κι εσύ Άγριε Ταύρε” συνεχίζει ο μάγος, “πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο….Πηγαίνετε τώρα.”
“Αγαπιόμαστε” αρχίζει ο νέος.
“Και θα παντρευτούμε” λέει εκείνη.
“Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…”
“Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…”
“Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.”
“Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου”.
“Σε παρακαλούμε” ικετεύουν, “πες μας τί μπορούμε να κάνουμε…”
Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
“Υπάρχει κάτι …” λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. “Αλλά δεν ξέρω…είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.”
“Δεν μας πειράζει” λένε και οι δύο.
“Ό,τι και να’ ναι” επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
“Ωραία” λέει ο μάγος. “Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;”
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
“Κι εσύ Άγριε Ταύρε” συνεχίζει ο μάγος, “πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο….Πηγαίνετε τώρα.”
Οι δυο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…
Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
“Πετούσαν ψηλά;” ρωτάει ο μάγος.
“Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε….Και τώρα;” ρωτάει ο νέος. “Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;”
“Όχι” λέει ο γέρος.
“Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;” προτείνει η νεαρή.
“Όχι” ξαναλέει ο γέρος. “Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες…Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα.”
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.
“Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.”
Η άλλη όψη... εκείνη της πραγματικότητας μέσα από το παρακάτω κείμενο με τίτλο:
Πηγή και των δύο κειμένων: Αντικλείδι
Η Συμβίωση είναι Τέχνη. Ναι, ποιος μπορεί να διαφωνήσει ; και μάλιστα εξαιρετικά λεπτή με εύθραυστες ισορροπίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου Γλαύκη.
Το δεύτερο κείμενο, που το έχω προτείνει μόνο μέσα από τον τίτλο του και δυστυχώς δεν το διάβασε κανείς, δείχνει ακριβώς πόσο δύσκολη είναι η συμβίωση και πόση τέχνη θέλει, ώστε να υπάρχει αρμονία μέσα από την αλήθεια του καθενός.
ΔιαγραφήΚαληνύχτα, Γιάννη.
Ουαου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχος μύθος και τόσο μα τόσο αληθινός!!!
Μπράβο που μας τον είπες!!
Αληθινός ο μύθος, όμως μύθος μια τέτοια πραγματικότητα για τους περισσότερους ανθρώπους που μοιράζονται μια κοινή ζωή.
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά, Ελένη.
Δυστυχώς πια τα περισσότερα ζευγάρια αντί αν ζήσουν ελεύθερα βάζουν τις ζωές τους σε κελιά.. τι κρίμα.
ΔιαγραφήΤο μόνο που θα μπορούσε να τους κρατά δεμένους είναι η αγκαλιά και τίποτε άλλο. Η ισορροπία και η υγιή μακροβιότητα μιας σχέσης στηρίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και την ελευθερία. Δεν νομίζω ότι θα άρεσε ποτέ σε κανέναν να γνωρίζει ότι ο άλλος παραμένει μαζί του χωρίς τη θέλησή του ή από συμφέρον, άλλο αν το δέχεται, γιατί δεν έχει τη δύναμη να σταθεί μόνος.
ΔιαγραφήΚι έχουν απόλυτο δίκιο οι Ινδιάνοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ τριβή δύο διαφορετικών προσωπικοτήτων κάθε μέρα δεν είναι εύκολη υπόθεση κι όταν συνδυάζεται με το φόβο μήπως χάσει ο ένας τον άλλον, η συμβίωση μπορεί να γίνει αφόρητη. Οι περισσότεροι αποφεύγουν να συγκρουστούν κι αυτό για μένα είναι μεγάλο λάθος.
Θα κλείσω με το παράπονό μου: όταν ο άλλος δε θέλει να είστε μαζί συνέχεια και θέλει να κάνει πράγματα και χωρίς εσένα, δεν σημαίνει πως σε απορρίπτει...!
Καλημέρα. Γλάυκη μου, καλό μήνα!
Το σχόλιό σου λέει επίσης μεγάλες αλήθειες για τους περισσότερους ανθρώπους που συμβιώνουν.
ΔιαγραφήΜεγάλο λάθος είναι η σιωπή και συμφωνώ απόλυτα, γιατί η πικρία που συγκεντώνεται μπορεί να μετατραπεί σε χιονοστιβάδα με μια κάποια αφορμή, η οποία μπορεί να είναι κάτι εντελώς επουσιώδες.
Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να μιλά ο ένας και ο άλλος να κάνει πως δε συμβαίνει τίποτε, διότι δεν θέλει να ταραχτεί ο κόσμος του όπως τον έχει πλάσει στο μυαλό του και είναι κάτι που τον ησυχάζει. Εκεί, ακόμα και μέσα από ισχυρές συγκρούσεις, δε βγαίνει άκρη, καθώς η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται, αλλά σίγουρα γίνεται αφόρητη.
Έχω ζήσει το συνέχεια μαζί σαν κάτι εντελώς φυσικό και αυθόρμητο, χωρίς να υπάρχει όμως και κανένα θέμα με το χώρια κάποιες στιγμές και ο καθένας να κάνει τα δικά του πράγματα. Με τα χρόνια κι αυτό το συνέχεια μαζί κουράζει, αφού αλλάζουμε ως άνθρωποι όπως και οι συνθήκες, όπου τότε χρειάζεται μια κάποια απόσταση, για να περνά ο φρέσκος αέρας.
Καλό μήνα, Αλεξάνδρα μου!
Απίστευτος ο ινδιάνικος μύθος Γλαύκη
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ πολύ πολύ ♥♥♥
Να είσαι καλά, Ελένη μου, όμως μου φαίνεται κανείς δε διάβασε το δεύτερο κείμενο, που πρότεινα μέσα από τον τίτλο του μόνο...
ΔιαγραφήΕκεί υπάρχει δυστυχώς η πραγματικότητα για την πλειοψηφία των ανθρώπων.
Γλαύκη μου θα πρόσθετα ότι η συμβίωση είναι πρόκληση. Ωραίος ο ινδιάνικος μύθος, αλλά στους νόμους των ανθρώπων είναι δυσνόητος στην εφαρμογή του. Η αυτοδιαχείριση σ' ένα ζευγάρι είναι ακατόρθωτος στόχος, γιατί δεν έχουμε κατακτήσει ακόμα τις βασικές ινδιάνικες αξίες και το ελεύθερο πνεύμα τους. Πολύ ωραίο ανάγνωσμα πάντως κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου♥
Συμφωνώ με όλα αναφέρεις, Μαρία μου και μάλιστα αν έβλεπες και το άλλο κείμενο (δεν το είδε δυστυχώς κανείς), που πρότεινα μόνο με τον τίτλο του, θα διαπίστωνες ότι αυτή την άποψη έχω κι εγώ. Ο μύθος των Ινδιάνων μάς δείχνει τον δρόμο για μια ισορροπημένη συμβίωση σε σχέση με μία από τις πιο σκληρές πραγματικότητες που βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι μέσα από την πολυπόθητη κατά τα άλλα συμβίωση.
ΔιαγραφήΝα είσαι καλά.
Εγω πιστευω οτι για να ζησουν αρμονικα δυο ανθρωποι μαζι δεν φτανει μονο η αγαπη αλλα θα πρεπει να μην είναι εξαρτημενος ο ενας από τον αλλον. Να υπαρχει δηλαδη ελευθερια και φυσικα εμπιστοσυνη μεταξυ τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν αγαπά κανείς ουσιαστικά, τότε η εμπιστοσύνη και η ελευθερία θα έπρεπε να είναι αυτονόητες. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει πραγματική σχέση αλλά βίοι παράλληλοι και μοναχικοί, κατ' επίφαση συντροφικοί. Συχνά η απουσία τους οδηγεί σε μια απόλυτα βασανιστική καθημερινότητα πολλά ζευγάρια.
ΔιαγραφήΠώς μπορεί όμως να ζει κανείς έτσι για μια ολόκληρη ζωή;
Ωραίο και μεγάλο θέμα. Αργησα να το δω αλλά αφήνω το σχόλιό μου τώρα. Πιστεύω ότι είναι όντως τέχνη η συμβίωση αλλά ιδανικό δεν υπάρχει. Το αποδεικνύει η επόμενη ιστορία σου που είναι και ρεαλιστική και σημερινή. Το τι θεωρεί ο καθένας μας ευτυχισμένο ζευγάρι είναι άλλο πράγμα από το τι είναι στ'αλήθεια. Συμβίωση...δύσκολο να επιτευχθεί με επιτυχία ανάμεσα όχι μόνο σε ζευγάρι αλλά και σε φίλους και σε αδέλφια. Ο καθένας θέτει όρια και σίγουρα δεν πρέπει να πάψει ποτέ ο σύντροφος να μην τα σεβεται. Τι γίνεται όμως όταν τα όρια του ενός σκοντάφτουν στα όρια του άλλου; Τι γίνεται όταν τα θέλω του ενός είναι μισητά για τον άλλον; Χωρίζεις; Δεν είναι απλό.Απλά θα πω εγώ ότι χρειάζονται αμοιβαίες υποχωρήσεις και χώρος στον καθένα να κινηθεί χωρίς να σημαίνει ότι η κάθε κίνηση του ενός υποσκάπτει θεμέλια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγάπη αν υπάρχει ανέχεσαι και δέχεσαι πολλά που δεν είναι της αρεσκείας σου από το σύντροφό σου. Ακόμη και με τον εαυτό μας δεν ταιριάζουμε...πόσο μάλλον. Η αγάπη κάνει τα πάντα αποδεκτά και υποφερτά. Η μοναξιά δεν είναι καλή και ο άνθρωπος που δεν αγαπά είναι χαμένος. Οπότε;;;;;;;;
Θα μπορούσα να γράφω ώρες αλλά .........μην κάνω τη συμβίωσή μας εδώ στο μπλογκ ενοχλητική!!!
Καλησπέρα Γλαύκη μου
Καταρχήν, με τίποτα δεν γίνεται ενοχλητική η συμβίωση όταν κάποιος θέλει να καταθέσει τις απόψεις του, όσο μεγάλης έκτασης κι αν είναι και αφού ο τρόπος που εκφράζεται δεν προσβάλλει κανέναν. Τιμή κάθε διαδικτυακού χώρου όταν ο αναγνώστης έχει να πει πολλά, καθώς σημαίνει ότι το θέμα τον αγγίζει ιδιαίτερα.
ΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με το σχόλιό σου, οπότε δεν έχω προσθέσω κάτι ιδιαίτερο!
Το σημαντικό είναι να τα έχει βρει κανείς με τον εαυτό του πρώτα, ώστε να είναι σε θέση νασυμβιώσει αρμονικά με οποιονδήποτε άλλο. Τότε μόνο μπορεί να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα του συμπορευτή του και συνδαιτημόνα του, αλλιώς πάντα θα μπαίνει μπροστά το τεράστιο "εγώ", το οποίο θα διαλύει κάθε προσπάθεια προσέγγισης και καλής θέλησης από τη μία πλευρά. Εκεί η πορεία είναι δύσβατη και καταλήγει σε αγκομαχητό, που το μόνο που επιφέρει είναι πληγές και στις δύο πλευρές ή θα φτάσει στην πλήρη διάλυση τη σχέση.
Όσο για την αγάπη, θεωρώ ότι είναι μαγική, διότι βρίσκει πάντα τρόπους να σώζει καταστάσεις και να οδηγεί στην ειρήνη και την αρμονία, ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσει κανείς από σαράντα κύματα. Στο τέλος αποδεικνύεται πιο δυνατή από κάθε τι!
Σ' ευχαριστώ πολύ και χάρηκα ιδιαίτερα τον σχολιασμό σου!
Καλό σου βράδυ!