Τι θα πει, μαμά, νέα τάξη πραγμάτων;

" Την εφηβεία, μόνο οι γέροι και οι βλάκες την εξωραΐζουν. Όλοι οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι η εφηβεία είναι σαν την άνοιξη: η πιο σκληρή μας εποχή. Ο Έζρα Πάουντ και ο Χατζιδάκις συμφωνούν απολύτως: η άνοιξη δεν είναι μόνο η ελπίδα της (ανα)γέννησης, ο σπόρος, για να φυτρώσει και να ανθίσει, τελικά περνάει άγρια ζόρια – April is the cruelest month.

Η εφηβεία είναι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος της ζωής μας. Στα πεδία των μαχών της σκοτώνουμε το παιδί που υπήρξαμε, τους φίλους του, τους γονείς του, τις ισορροπίες του. Κάποιοι αδυνατούν να επιζήσουν. Πώς να θάψεις τόσους νεκρούς; Πώς να συνηθίσεις τόσες καινούργιες ξένες κακόηχες λέξεις; Επαγγελματική αποκατάσταση, κοινωνικός προσδιορισμός, ένταξη…
Πώς να πάρουμε ξαφνικά proficiency στα αλαμπουρνέζικα των γονιών μας;
Τι θα πει μαμά, νέα τάξη πραγμάτων;

Κάποιοι έχουν το χάρισμα φυσικά. Προσαρμογή ονομάζεται και -όπως όλα σχεδόν- είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. κάποιοι γεννήθηκαν έτοιμοι, κομμένοι και ραμμένοι για μεγάλοι, με την κρούστα αρραγή και εκ γενετής στη θέση της.

Κάποιοι όμως, οι πιο πολλοί, κολυμπάμε στα θολά νερά του μέσου όρου: ούτε πρωταθλητές της προσαρμογής ούτε ισόβια φυλακισμένοι του παιδιού που υπήρξαμε. Μερικές φορές και τα δύο. Με τα τρελαμένα πάνω μας και τα θλιβερά κάτω μας. Εμείς αναδυόμαστε -όσοι επιζήσουμε τόσων οικείων θανάτων- καινούργιοι άνθρωποι από το πεδίο της μάχης της εφηβείας μας, πιο σκληροί , κομματάκι πιο άχαροι, με κουρεμένο άγαρμπα το χνούδι του νεοσσού.

Τελικά προσαρμοσμένοι. (Ψιλο)έτοιμοι για το καλύτερο και το χειρότερο. Όμως ούτε οι καλύτεροι ούτε οι χειρότεροι. "

Λένα Διβάνη, «Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω και άλλα αναπάντητα ερωτήματα»

Πηγή: ithaque.gr

Αφιερωμένο σε όλους τους έφηβους, που καλούνται να ακολουθήσουν μια σκληρή διαδρομή, για να μεγαλώσουν... όπως θέλουν εκείνοι..., όπως θέλουν οι άλλοι! Λόγω των ημερών της "Ιεράς Εξέτασης", έχουν την τιμητική τους!

Φυσικά και σε εκείνους που θα παραμένουν πάντα έφηβοι στην ψυχή!

Την εφηβεία, μόνο οι γέροι και οι βλάκες την εξωραΐζουν. Όλοι οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι η εφηβεία είναι σαν την άνοιξη: η πιο σκληρή μας εποχή. Ο Έζρα Πάουντ και ο Χατζιδάκις συμφωνούν απολύτως: η άνοιξη δεν είναι μόνο η ελπίδα της (ανα)γέννησης, ο σπόρος, για να φυτρώσει και να ανθίσει, τελικά περνάει άγρια ζόρια – April is the cruelest month. Η εφηβεία είναι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος της ζωής μας. Στα πεδία των μαχών της σκοτώνουμε το παιδί που υπήρξαμε, τους φίλους του, τους γονείς του, τις ισορροπίες του. Κάποιοι αδυνατούν να επιζήσουν. Πώς να θάψεις τόσους νεκρούς; Πώς να συνηθίσεις τόσες καινούργιες ξένες κακόηχες λέξεις; Επαγγελματική αποκατάσταση, κοινωνικός προσδιορισμός, ένταξη… Πώς να πάρουμε ξαφνικά proficiency στα αλαμπουρνέζικα των γονιών μας; Τι θα πει μαμά, νέα τάξη πραγμάτων; Κάποιοι έχουν το χάρισμα φυσικά. Προσαρμογή ονομάζεται και -όπως όλα σχεδόν- είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. κάποιοι γεννήθηκαν έτοιμοι, κομμένοι και ραμμένοι για μεγάλοι, με την κρούστα αρραγή και εκ γενετής στη θέση της. Κάποιοι όμως, οι πιο πολλοί, κολυμπάμε στα θολά νερά του μέσου όρου: ούτε πρωταθλητές της προσαρμογής ούτε ισόβια φυλακισμένοι του παιδιού που υπήρξαμε. Μερικές φορές και τα δύο. Με τα τρελαμένα πάνω μας και τα θλιβερά κάτω μας. Εμείς αναδυόμαστε -όσοι επιζήσουμε τόσων οικείων θανάτων- καινούργιοι άνθρωποι από το πεδίο της μάχης της εφηβείας μας, πιο σκληροί , κομματάκι πιο άχαροι, με κουρεμένο άγαρμπα το χνούδι του νεοσσού. Τελικά προσαρμοσμένοι. (Ψιλο)έτοιμοι για το καλύτερο και το χειρότερο. Όμως ούτε οι καλύτεροι ούτε οι χειρότεροι. Λένα Διβάνη, «Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω και άλλα αναπάντητα ερωτήματα»

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr