Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Η φάση που το ρίχνει κανείς στην τρελή




















Είναι φορές που έρχεσαι πλέον αντιμέτωπος με την παραδοχή της υποκρισίας που υπάρχει γύρω σου κι εκεί όχι μόνο δεν κλείνεις τα μάτια, αλλά δε θες να το κάνεις πια. Τότε  αφήνεις την αλήθεια να σε ποτίσει, με αποτέλεσμα να παίρνεις και τις ανάλογες αποφάσεις σου. Δε σε νοιάζει ακόμα και που είσαι πιθανόν μόνος, όμως πιστός σε ό,τι σε αντιπροσωπεύει ως άνθρωπο, ούτε βήμα πιο πέρα, χωρίς να ανησυχείς, επειδή οι άλλοι πράττουν διαφορετικά κι εσύ θα βρεθείς εκτός.
Λέω μάλιστα ότι έρχεσαι πλέον αντιμέτωπος με την παραδοχή της υποκρισίας, καθώς υπάρχουν περίοδοι όπου κάνεις τα στραβά μάτια παρόλο που έχεις διαπιστώσει την ύπαρξή της. Δίνεις συχνά τόπο στην οργή, διότι ουδείς τέλειος ή ίδιος με σένα. Φυσικά, αυτό αποτελεί μια καλή βάση για να θεωρείσαι κοινωνικό ον, δυστυχώς πάντα κάνοντας πολλές υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και εκπτώσεις στα δικά σου πιστεύω.

Αλλά έρχεται αργά ή γρήγορα η ώρα του διλήμματος του να παραμείνεις στη λεωφόρο της μεγάλης κυκλοφορίας και να αισθάνεσαι το ιδανικό κοινωνικό ον, με την αναγνώριση από τους άλλους για την επιλογή σου και με την ασφάλεια του ανήκειν, προδίδοντας παράλληλα όσα σε εκφράζουν ή του να αποστασιοποιηθείς ακολουθώντας το μονοπάτι, που είναι απόλυτα δικό σου, χάνοντας βέβαια τα θετικά που θα εισέπραττες με την πρώτη επιλογή. 

Αν ακολουθήσεις τη λεωφόρο, είναι σαν να επιτρέπεις στην υποκρισία, την οποία αρνιόσουν, να μπει στο δέρμα σου και να γίνετε εσύ κι εκείνη ένα σώμα.

Αν, πάλι, πάρεις το μονοπάτι σου, έχοντας εντελώς ξεκάθαρο μέσα σου γιατί το κάνεις, τότε είσαι εσύ και η αλήθεια σου παρέα. Για τους άλλους θα μοιάζει ότι το έχεις ρίξει στην τρελή και στο τραγούδι. Στα μάτια τους θα δείχνεις είτε αδιάφορος και εγωκεντρικός είτε δειλός και ίσως λίγος.
Ας το νομίζουν.

Θα πει κάποιος ότι έχεις τη δυνατότητα να εξηγήσεις τα σχετικά με την επιλογή σου, να μιλήσεις και ίσως έτσι δεν παρεξηγηθείς. Αν όμως το έχεις κάνει ήδη σε άλλη φάση και η ανταπόκριση ήταν χαοτική, τότε είναι σαν να προσπαθείς και πάλι σε μια συντροφιά από κουτσομπόλες της γειτονιάς, που παρλάρουν ασταμάτητα με το εργόχειρο στο χέρι, να αιτιολογήσεις τη συμπεριφορά, τη στάση ή τη δράση μιας  γυναίκας πιο προχωρημένης για την εποχή.
Άντε και μία από δαύτες ίσως θα καταλάβει, αν και καταβάθος θα τη ζηλεύει, ενώ οι υπόλοιπες θα πέσουν να  φάνε κι εσένα κι εκείνη μαζί, καθώς θα θεωρούν τους εαυτούς τους τέλειους και μακάριους μέσα στα γνωστά τους πλαίσια. Κάποιες από αυτές θα ζηλεύουν παράφορα, δίχως να το μαρτυρήσουν ποτέ ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό, αφού θα είναι σε θέση να κατανοήσουν, αλλά δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν μια παρόμοια στάση ζωής. Ορισμένες μάλιστα δεν θα έχουν καταλάβει τίποτα και μάλλον θα είναι οι πιο ευτυχείς με βάση τα δικά τους μέτρα.

Ε, ας είσαι εσύ κι ας το έχεις ρίξει στην τρελή σφυρίζοντας έναν μουσικό σκοπό δήθεν αδιάφορα. Πάντα μέχρι να έρθει η ώρα του επόμενου διλήμματος, της επόμενης επιλογής...
 



Κάτι σημαντικό, που ίσως θα πρέπει κανείς να το δει διπλά και τρίδιπλα πριν πράξει ή παραμείνει απαθής, είναι ότι όσα δεν πει είναι και αυτά που θα σκέφτεται συνέχεια... 
Θα του τρων τον νου και την ψυχή σαν τις Ερινύες.
Αξίζει αυτό το μαρτύριο;
Τουλάχιστον ας έχει προσπαθήσει να δείξει την αλήθεια του για μια φορά! Θα ξέρει ότι έχει τολμήσει και δεν θα έχει αφήσει τα απωθημένα να κάνουν πάρτι μέσα του!



  

Και λόγω των ημερών, έστω και καθυστερημένα, η γυναίκα έχει την πιο ιερή της στιγμή εκείνη που γίνεται μητέρα!
Είναι ο λόγος, που με μάτια βουρκωμένα από τη συγκίνηση, την κάνει να χαμογελά πλατιά κι ειλικρινά, όπου τότε γίνεται πολύ όμορφη!

Κάθε άνθρωπος που χαμογελά από τα βάθη της ψυχής του είναι αληθινά όμορφος!



8 σχόλια:

  1. Κι έτσι όπως βλέπω την πάνω φωτογραφία ξέρεις τι μού'ρθε στο θολωμένο μου μυαλό; Το "Ξύπνα Βασίλη" και η Φαρλάκαινα και οι Λαίλαπες κι ο ποιητής Φανφάρας. Και η "Αργεντινή"...
    Λοιπόν... χίλιες φορές τρελο-κόκορας, γιατί με τη λογική δεν είδα χαΐρι και προκοπή Γλαύκη μου. Άσε που δεν ξέρω να πλέκω κιόλας ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο, Μαράκι, για τον παραλληλισμό της εικόνας με τα υπόλοιπα ελληνικής προέλευσης...! Γέλασα κι εγώ με τη σκέψη σου!
      Βέβαια, άλλο θέλει να δείξει ο δημιουργός του μουσικού κομματιού, όμως κι εμένα μου έκανε στην περίπτωση αυτή, διότι εξέφραζε την αίσθηση της τρέλας που πάει παρέα με την ελευθερία και αρκετή δόση χιούμορ.
      Το να μάθει να πλέκει κανείς είναι τίποτε μπροστά σε άλλα που δεν θα μπορέσει να μάθει ποτέ...! Αλλού είναι ο κόπος, όμως λίγοι μπαίνουν συχνά σε αυτόν.
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  2. Λοιπον..Το εργο που λεει η Μαρια πιο πανω..[ξυπνα Βασιλη]
    Με εχει σημαδεψει..Οπως και τα διλημματα που λες εσυ..Αγαπητη φιλη
    Δυστυχως ειναι το μονοπατι δυσκολο Και καταμοναχο..
    Και να σου τη λενε κι ολα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα θα σου τη λένε, καθώς είσαι εσύ που τόλμησες να κάνεις αυτό που εκείνοι δε διανοούνται. Το ξεβόλεμα είναι δύσκολο και έχει ρίσκο. Δεν είμαστε για τέτοια τώρα.
      Δυστυχώς, η εμπειρία μου και λίγο η γνώση μου έχει δείξει ότι καθένας προβάλλει-καθρεφτίζει στους άλλους τη δική του αδυναμία, διότι η αποδοχή της και η επεξεργασία της από τον ίδιο είναι μια απαιτητική διαδικασία και ίσως μόνος του δεν είναι σε θέση να την κάνει.

      Διαγραφή
  3. Καλησπέρα Γλαύκη μου. Γελάω με την παρομοίωση της Μαρίας από ...πάνω. Εμ δεν έχει και άδικο, χαχαχαχαχαχα.
    Πολλές καλησπέρες κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν πράγματι πετυχημένο!
      Μα προτιμώ, όπως λέει και η ίδια, τον τρελοκόκορα...!
      Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια!
      Κάτι ξέρει και ο λαός μας!
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  4. Όταν κάνεις μια επιλογή από καρδιάς, πολλοί σε μισούν, το νιώθουν σαν προσωπική επίθεση! Μου πήρε χρόνια για να το συνειδητοποιήσω...
    Έχει κόστος ο άλλος δρόμος, αλλά κόστος έχει και ο δρόμος που μας δείχνουν ως μόνη επιλογή. Απλά το δεύτερο κόστος δεν έχουμε μάθει να το υπολογίζουμε ως τέτοιο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το νιώθουν σαν προσωπική επίθεση, διότι δεν τα έχουν βρει εκείνοι με τον εαυτό τους!
      Προσωπικά, δεν με απασχολεί η επιλογή που θα κάνει ο άλλος, γιατί είναι δικαίωμά του και δεν θα πρέπει να κρίνεται γι' αυτή, αλλιώς δεν θα πρέπει να μιλάμε για ελευθερία βούλησης...! Ερχόμαστε με αυτόν τον τρόπο πάλι στην υποκρισία κρίνοντας την επιλογή του άλλου, ενώ διατυμπανίζουμε την ελευθερία, την ισότητα και όλα τα γνωστά και δίκαια για τον άνθρωπο. Δηλαδή, εκεί που διαφωνώ είναι στον τρόπο που θα διαχειριστεί αυτή του την επιλογή σε σχέση πάντα με τους άλλους. Δεν έχει δικαίωμα κανείς να επιβάλλει σε κανέναν τη δική του επιλογή και αυτό θα πρέπει να είναι αρχή κάθε ελεύθερου ανθρώπου. Όλα τα υπόλοιπα είναι υποκρισία και τάσεις αυταρχισμού με λίγο άρωμα ολοκληρωτισμού.
      Ο "άλλος" δρόμος έχει ρίσκο, έχει κόστος και απαιτεί ωριμότητα, υπευθυνότητα και δύναμη.
      Τους δρόμους που επιβάλλονται ως μόνη επιλογή πάντα τους φοβόμουν και διστάζω πάντα να τους ακολουθώ (συχνά αρνούμαι και σπάω το κεφάλι μου), όμως κι εκεί δεν είναι τόσα απλά τα πράγματα, καθώς εξαρτάται από την περίπτωση και τις συνθήκες. Εν τέλει δεν μας επιβάλλει κανείς τίποτε ως μονόδρομο, αλλά εμείς τον επιβάλλουμε στον εαυτό μας.
      Είναι μεγάλη αυτή η συζήτηση, Αλεξάνδρα μου, με πολλές προεκτάσεις και οπτικές και φυσικά ουσιώδης και πολύ ενδιαφέρουσα!

      Διαγραφή

Σε ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο να διαβάσεις τις σκέψεις μου.