Με αυτή την ευχή ξεκινώ την εβδομάδα...
" 'Ο,τι ασθάνεσαι να λες ", λοιπόν, με όποια επακόλουθα κι αν έχει αυτό κάθε φορά. Μπορεί άλλοτε να σου βγει σε καλό κι άλλοτε σε ξινόπικρο... Όμως θα είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου πρώτα απ' όλα και "δεν θα φύγεις με μαράζι". Ο τρόπος, φυσικά, που θα το πεις βαστάει το "κλειδί", διότι ο στόχος δεν είναι να πατήσεις επί πτωμάτων, για να αισθανθείς απλά καλά ή να κάνεις τον ήρωα...
Είναι κρίμα να ζεις σε "μια φυλακή", να "σε ξυπνάνε με το στανιό, όταν πας να ονειρευτείς", να "μην σε χωρά ο τόπος" εκεί που πας "ν' ανασάνεις"!
Άραγε γιατί "δεν μπορούμε μονοιασμένα να κυλάει η ζωή μας"; Πόσο ακριβά κοστίζει πια αυτό;
Ναι, "μάγκες μου" κάποιες στιγμές "δεν την παλεύουμε" έτσι... κι "άξια τότε η φυλακή μας".
Υποτονικά και ρομαντικά αρχίζει ο συνηθισμένος αγώνας δρόμου μιας ακόμη εργάσιμης εβδομάδας. Ο ρομαντισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία και η εργασία είναι ιερή, αρκεί να μην μας μετατρέπει σε σκλάβους της (πάνω σ΄αυτό και άλλα σχετικά με την καθημερινότητα θα υπάρξει ανάλογο κείμενο στην πορεία - όποτε το τελειώσω δηλαδή...)!
Η μουσική και πάλι έδωσε την έμπνευση και τη δίοδο για την έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων, όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση (κάτι πολύ συνηθισμένο εδώ). Αυτή την φορά τη "σκυτάλη" παίρνει ο Λεωνίδας Μπαλάφας, γιατί πια είμαστε στο σήμερα...
Ας "κάνουμε πέτρα την καρδιά μας" τόσο όσο... πάντα!
Γλαύκη μου θα συμφωνήσω μαζί σου σαν λες ότι η δουλειά είναι ιερή με την προϋπόθεση να μην σε κάνει σκλάβο. Ένα τεράστιο μήνυμα βγαίνει για όλους μας σε αυτή σου τη σκέψη αλλά πιστεύω δεν το έχουν συνειδητοποιήσει κόσμος πολύς. Έτσι το άκριτο κυνήγι της καριέρας έχει μετατρέψει τους ανθρώπους ως σκλάβους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ καλή μου.
Σε κάποιες περιπτώσεις είναι επιλογή και σε άλλες είναι μια κατάσταση που τους έχει επιβληθεί από εργοδότες και φυσικά από την ανάγκη μιας μόνιμης εργασίας σε μια εποχή πάρα πολύ δύσκολη με τόση ανεργία γύρω μας!
ΔιαγραφήΕκεί δεν μπορούμε να πούμε πολλά, αν και ανάλογα με την ψυχική αντοχή του καθενός και την προσωπικότητά του, μπορεί να μπει επίσης ένα μέτρο.
Όπως και να το κάνουμε πρόκειται για μια φυλακή, όταν οι συνθήκες είναι καταπιεστικές είτε είναι με δική μας βούληση αυτή η κατάσταση είτε από κάποιων άλλων. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι μπορεί να βρει κανείς τρόπο να λέει αυτό που αισθάνεται...
Καλό σου βράδυ, Γιάννη μου!
Για τον Μπαλάφα και μόνο, ένα μεγάλο μπράβο για τις επιλογές σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τη σκλαβοποίησή μας, νομίζω πως δεν ευθύνεται η δουλειά, αλλά η αμετροέπεια που μας διακρίνει. Η μεγαλύτερη κατάρα είναι να μην έχεις δουλειά και να λαχταράς να την βρεις, στημένος στις ουρές των ανέργων και στο περιθώριο της κοινωνίας.
Ζω καθημερινά με ανθρώπους που έχουν κάνει το γραφείο σπίτι τους και αν ήταν δυνατόν, θα κοιμόντουσαν στο κτίριο για να μη χρονοτριβούν με τις μετακινήσεις. Και είναι οι λιγότερο παραγωγικοί υπάλληλοι, αφού η ζωή τους είναι απελπιστικά μονοδιάστατη. Νομίζω πως είναι επιλογή, όσο κι αν τα πράγματα έχουν σφίξει και τα ωράρια είναι πλέον ανύπαρκτα. Αν δεν είμαστε ικανοί να τραβήξουμε εμείς οι ίδιοι τις "κόκκινες γραμμές" στην προσωπική μας ζωή, τότε πώς περιμένουμε απ' τους πολιτικούς μας να το κάνουν;
Σ' ευχαριστώ, Μαράκι, για τα καλά σου λόγια σχετικά με τη μουσική!
ΔιαγραφήΗ μεγαλύτερη κατάρα πράγματι!!! Δεν μπορείς να φανταστείς πώς είναι αν δεν το έχεις ζήσει... Είναι τρομερά ψυχοφθόρο για εκείνον που είναι άνεργος αλλά και για την οικογένειά του! Μοιάζει με αργό θάνατο... Αν το άτομο είναι δραστήριο και αξιοποιεί την ενέργειά του σε καθημερινές ασχολίες πολύ χρήσιμες έχει καλώς (που και πάλι είναι δύσκολα), σε αντίθετη περίπτωση η παραίτηση είναι πρωταγωνίστρια και σκέτο δηλητήριο!
Σχετικά με αυτούς τους ανθρώπους που εργάζονται στον ίδιο χώρο με σένα, νομίζω πως έχουν χάσει το παιχνίδι της ζωής και αν το πάρουν είδηση κάποια στιγμή, θα είναι ήδη πολύ αργά, για να αναπληρώσουν ό,τι έχασαν. Η ζωή δεν δίνει όποτε θέλουμε τις ευκαιρίες!
Όσο για το τελευταίο έχεις δίκιο, καθώς κι αυτοί στην ίδια κοινωνία ζουν...
Φιλιά!
Άσχετο, αλλά ο γιος μου πήγε στον Μπαλάφα πριν λίγο καιρό και μου είπε ότι είναι εξαιρετικός! :)) Εγώ συνήθως λέω ο,τι αισθάνομαι, οι άλλοι δεν το αντέχουν... ;) Φιλιά πολλά και καλό μήνα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες τι μαθαίνεις από τα παιδιά;;;
ΔιαγραφήΝαι, το κάνεις κι όποιος αντέξει...
Καλό σου μήνα, Πετράδι μου!!!
Δύσκολο, πολύ δύσκολο να λες ό,τι αισθάνεσαι... Αλλά και απολύτως απαραίτητο, για την προσωπική ισορροπία πρώτα και μετά για τη σχέση σου με τους άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτίχοι, μουσικές και σκέψεις, όλα τόσο όμορφα και δημιουργικά δεμένα!
Γλαύκη μου, πόσο χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω!
Καλό μας μήνα!!!
Θέλει τρόπο και όχι κόπο, αλλά εκεί που πρέπει να αφιερώσεις φαιά ουσία!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ, Αλεξάνδρα μου, και χαίρομαι κι εγώ, που τα απόλαυσες!
Καλώς ήρθες και πάλι!
υ.γ.
Δεν αξιώθηκα να περάσω, όπως υποσχέθηκα, διότι δεν προλάβαινα καθόλου αυτές τις μέρες...
"αλλά εκεί είναι που πρέπει..."
ΔιαγραφήΝα λες ό,τι αισθάνεσαι; Εγώ το λέω οι άλλοι το σέβονται; Και εξαρτάται πού το λες φυσικά. Όσο για τη δουλειά-σκλαβιά περιμένω το θέμα σου εναγωνίως.Η μουσική πολύ καλή επιλογή
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Γλαύκη μου και καλό μηνα!
Φυσικά και δεν το σέβονται όλοι! Αυτό θα ήταν ουτοπικό να το σκέφτεται κανείς, όμως για να είμαστε εντάξει απέναντι στον εαυτό μας, νομίζω ότι πρέπει να το κάνουμε με τον προσφιλέστερο τρόπο.
ΔιαγραφήΠροσπαθώ να το ολοκληρώσω αυτό το κείμενο, αλλά χρόνος δεν υπάρχει αυτές τις μέρες, γι' αυτό και απείχα όλη σχεδόν την εβδομάδα από εδώ! Το κείμενο δεν αναφέρεται μόνο στην εργασία, αλλά γενικά στην ασφυκτική καθημερινότητα. Θα δούμε πώς θα βγει...
Καλό σου μήνα, Άννα!
Καλησπέρα Γλαύκη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζήτημα είναι να λες αυτό που αισθάνεσαι σε ευήκοα ώτα. Διαφορετικά φωνή βοώντος εν τη ερήμω ! Βέβαια εσύ έχεις την ικανοποίηση ότι εκφράστηκες , άλλοτε φεύγει ένα βάρος από πάνω σου και άλλοτε έκανες το καθήκον σου. Προσωπικά με εκφράζουν απόλυτα οι στίχοι του δεύτερου τραγουδιού <>. Και λίγο ως πολύ κάπως έτσι είμαστε όλοι μας ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Όσον αφορά τα σχόλια που έχουν γίνει σχετικά με τη δουλειά , δεν συμφωνώ και τα βρίσκω λίγο ουτοπικά για την εποχή μας. Κάποτε αυτοί που εργάζονταν (προσέχω το ρήμα που χρησιμοποιώ ) ήταν πράγματι οι καριερίστες. Σήμερα όμως , δυστυχώς , πάρα πολλοί δουλεύουν (πάλι προσέχω το ρήμα) με εξαντλητικά ωράρια , όχι γιατί κυνηγούν κάποια καριέρα, αλλά γιατί αυτό τους επιβάλλεται είτε από τους εργοδότες τους, είτε γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς λόγω των οικονομικών συνθηκών. Περισσότερα όμως για την εργασία(εργάζομαι=ποιώ έργο) και τη δουλειά (δουλεύω από το δουλόω δουλώ της αρχαίας = κάνω κάποιον δούλο ) όταν κάνεις την ανάλογη ανάρτηση.
Πολλά φιλάκια
Αρσινόη
Ναι, φυλακισμένοι δίχως αλυσίδες!!!
ΔιαγραφήΚαιρός να το συνειδητοποιούμε όλο και περισσότεροι, μήπως και αρχίσουμε να βρίσκουμε πιο αποτελεσματικούς τρόπους διαχείρισης της κατάστασης!
Σχετικά με την εργασία θεωρώ ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν και οι δύο περιπτώσεις εργαζομένων, όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο για την πρώτη περίπτωση. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι, που συνεχίζουν με τους ίδιους ρυθμούς και για τους ίδιους λόγους όπως και προ κρίσεως, διότι δεν έχει επηρεαστεί ουσιαστικά η ζωή τους από όσα εξελίσσονται στον τόπο μας!
Η ανάρτηση δεν έχει να κάνει με την εργασία μόνο, αλλά αναφέρεται στην καθημερινότητα πολλών! Είναι μια ιδέα, που προήλθε από μία σκηνή στην εθνική οδό πριν από ένα μήνα περίπου, όπου μου γεννήθηκαν διάφορες σκέψεις και είπα να τις γράψω. Δεν ξέρω καν αν θα έχουν ενδιαφέρον...
Φιλιά και τα λέμε σύντομα!
Μεγάλη κουβέντα! Το θέμα όμως είναι σε ποιον το λες, με ποιον τρόπο, πότε και υπό ποιες συνθήκες. Και ξέρεις γιατί βάζω τόσες προϋποθέσεις; Γιατί το θέμα δεν είναι να φεύγει το βάρος από σένα και να το φορτώνεται ο άλλος. Έχω συναντήσει ανθρώπους που με πρόφαση αυτήν την έκφραση βγάζουν όλη τη μαυρίλα της ψυχής τους. Αν εννοείς τι εννοώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό μήνα και καλές γιορτές!
Φυσικά είναι μεγάλο ζήτημα και θα πρέπει να λαμβάνει κανείς υπόψη του πριν κάνει οποιαδήποτε κίνηση όλες τις παραμέτρους, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι κάνει πίσω εύκολα. Και εννοείται ότι δεν πατάμε επί πτωμάτων, όπως λέω και στο κείμενο απλά για να αισθανθούμε εμείς καλύτερα!
ΔιαγραφήΑυτό που λες περί ξεφορτώματος είναι πολύ συχνό φαινόμενο γύρω μας και απόλυτα εγωιστικό όταν συμβαίνει... λες και οι συνομιλητές δεν έχουν προβλήματα και ανάγκες!
Καλό σου μήνα, Σοφία μου, και καλές γιορτές!
Καλή η προτροπή σου και προσωπικά την ακολουθώ. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και ανοιχτά αυτιά απέναντι, αυτιά που θέλουν να ακούσουν αλήθειες, όχι βολικά ψέμματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύεις πως υπάρχουν;
Ο κόσμος δεν αντέχει ούτε τις αλήθειες ούτε την αυθεντικότητα. Δώσε του υποκρισία, αρκεί να τον βολεύει. Αν λοιπόν λες κάθε φορά αυτό που αισθάνεσαι και σε όλους θα απομονωθείς από όλους και θα ζεις σε δικό σου κόσμο.
Το αντέχεις;
Είναι ίσως σκληρό αλλά σίγουρα θα ζεις ελεύθερα.
Πράγματι ο άλλος απέναντί μας δεν είναι πάντα έτοιμος να δεχτεί αυτό που του λέμε. Μπορεί να μην είναι σε θέση ή αρκετά ώριμος, για να ακούσει τη δική μας αλήθεια.
ΔιαγραφήΣε αναγκάζουν να ζήσεις σε έναν δικό σου κόσμο!
Δεν είναι σίγουρο ότι μπορείς να το αντέξεις σε όλες τις περιόδους της ζωής σου, ακόμα και όταν έχεις την ωριμότητα να το δεις. Σε άλλη περίπτωση έχεις βολευτεί με την υποκρισία και ζεις ως σκλάβος βασιλιάς (οξύμωρο ε;)!
Η ελευθερία προϋποθέτει σχεδόν πάντα μια σκληρή διαδρομή έως και αφόρητη!
Έχει να κάνει με το πόσο δυνατός αισθάνεται κανείς μέσα του.
Προσωπικά λέω αυτό που αισθάνομαι μόνο σε όσους θεωρώ ότι αξίζει να ακούσουν. Για τους άλλους αδιαφορώ πια, καθώς αντιλήφθηκα αργά ότι δεν υπάρχει λόγος να σπαταλάω φαιά ουσία για αυτιά και μυαλά που θέλουν να παραμένουν ερμητικά κλειστά, όπως λες κι εσύ. Δεν αξίζει. Παλαιότερα το έκανα, γιατί πίστευα ότι κάπου μπορεί να βοηθήσει αυτή μου η στάση, ενώ τώρα έχω πειστεί για το αντίθετο. Μόνο αν έχω κάποιο πολύ συγκεκριμένο στόχο (ειδικά στον επαγγελματικό μου χώρο), θα το προσπαθήσω και συχνά έχω καλά αποτελέσματα. Γενικά, έφαγα τα μούτρα μου αρκετές φορές λόγω ιδεαλισμού και πάντα με αφορμή την καλή πρόθεση.
Το θέμα σηκώνει αρκετή συζήτηση, αλλά μόνο από κοντά γίνεται με μεγαλύτερη άνεση!
Ναι βρε παιδί μου, ορισμένοι έχουν το θράσος να ξεστομίζουν ότι κακία θέλουν και να διαπράττουν όποιο έγκλημα θέλουν πάντα με την πρόφαση της ελευθερίας και οι πραγματικά ευγενικοί άνθρωποι δεν μπορούν οι καημένοι να ζήσουν τα αυτονόητα και δε βρίσκουν το θάρρος να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αυτό πάλι γιατί να μη μπορεί η εργασία αν είναι χαρά και να γίνεται μια καθημερινή κόλαση.
Κι ευτυχώς που υπάρχει η μουσική πάντα!!! :)
Τέτοιους ασυγκράτητους οδοστρωτήρες έχουμε πολλούς γύρω μας!!! Μια φορά δεν θα ισοπεδωθούν κι αυτοί άσχημα;;;
ΔιαγραφήΕργασία και χαρά μου φαίνεται μόνο στη φασιστική Γερμανία είχε επιτευχθεί... Είδες τι κάνει η πλύση εγκεφάλου;
Η μουσική είναι σωτήρια!!!
Δεν θα μπορούσα να κάνω μια δουλειά με το στανιό. Ακόμα και πέρυσι που ήταν πολύ δύσκολα προσπαθούσα να βρω τρόπους να προσπερνώ τα δύσκολα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα η δουλειά πρέπει να γίνεται με κέφι. Για να μπορείς να βγάζεις καλά και την υπόλοιπη μέρα!
Για να δούμε πώς θα είναι μετά από ένα χρόνο στην ανεργία να βγαίνω ξανά έξω και να συνεργάζομαι με άλλους!
Πολλά φιλιά!
Κι εγώ, Αριστέα μου,στην εργασία μου προσπαθώ να φτιάχνω το κέφι, όταν όλα γύρω μου δεν βοηθούν σ' αυτό, για να κάνω καλύτερη τη μέρα και τη δική μου και όσων συναναστρέφομαι.
ΔιαγραφήΔεν είναι εύκολο, αλλά αξίζει!
Θα τα πας μια χαρά, γιατί μια πριγκίπισσα, που ξέρει να στέκεται σε όλους τους χώρους...χεχε!!!
Φιλιά!