Χαμένη ευκαιρία

Χαμένη ευκαιρία

Σκέφτηκες ποτέ
ότι μια στροφή
για χρόνια φυλούσε κρυφά το πεπρωμένο;

Ήξερε κι ανέμενε
την ιερή στιγμή.
Λευκές στιγμές η ζωή κι ο θάνατος .
Άρχοντας μέγας, μωρό μου, σαν εκείνη.

Αυτός έχει πάντα γνώση.
Εσύ;

Δάκρυα πικρά οι στάλες τ’ ουρανού αυλακώνουν τα μάγουλα.
Για το αύριο που δεν ήρθε.
Μετέωρο το χέρι στη δίνη του χρόνου
για το άγγιγμα που δεν κάλυψε το κενό.

Θάνατος κάθε χαμένη ευκαιρία.

Η ψυχή και η αλήθεια ανταμώθηκαν;
Την πολυπόθητη «σωστή» στιγμή τους έδωσες κάρτα ελευθέρας;
Ξεδίπλωσαν τα φύλλα τους μ’ απλότητα, ίσως και πόνο;
Στη θέα της τρομάζει κανείς πιότερο κι απ’ τα σκοτάδια του Άρχοντα.
Δίκαιη η λύπη κι η μετάνοια.

Πρόλαβες το φιλί πριν την αναχώρηση;

Ξέρεις, ο Άρχοντας έχει πάθος με τις λέξεις από άλφα.
Εκστασιάζεται με την άγνοια, την απώλεια, την απουσία, την ακαμψία.
Φοβάται μόνο την αναγέννηση και τις πεταλούδες.

Θυμάσαι;
Σαν το γοητευτικό «κλικ» μιας αναμνηστικής φωτογραφίας
στον ρυθμό των blues.

@ Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 23ο Συμπόσιο Ποίησης, που διοργάνωσε για ακόμη μία φορά με επιτυχία η Αριστέα. Είχε μια έμπνευση που...σκοτώνει, μια και βασική λέξη ήταν ο θάνατος. Δύσκολο το θέμα μα εξίσου προκλητικό για δημιουργία.
Ενώ ψήφισα κάποιες χιουμοριστικές συμμετοχές (λατρεύω το χιούμορ και το μαύρο), προσωπικά δεν μου πήγαινε να γράψω με τέτοιο ύφος, γιατί όταν σε αγγίξει το ψυχρό του χέρι με σοκαριστικό τρόπο, δεν μπορείς εύκολα να αστειευτείς.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση-πρόκληση πάντως.

Το ποίημα γράφτηκε με συνοδεία μουσικής blues, οπότε κλικ εδώ για τη συλλογή των μουσικών κομματιών.